De vakantie perikelen van Marjanne en Albert, deel 14

Zo. 15-06-,07

De Thames estuary dwars over naar Ramsgate.

05:10 uur, vertrek Brichtlingsea, wind: wsw.3-4, haast onbewolkt.
Met de motor op 1100 klapjes draaien we kalm de kreek uit en de River Colne op, waar we al meteen zeil zetten.
De motor kan uit, kalm en zonder herrie zeilen we de rivier af.
Het ochtend zonnetje is al lekker warm, de truien kunnen uit.
Het zeetje buiten is vlak en je kijkt de wereld uit, alle boeien en bakens zijn al op mijlen afstand te zien.
De kust van Kent is nog wat in nevelen gehuld, maar de grote schepen in het Black Deep steken scherp af tegen de lucht.
Dit is genieten!

We naderen de Wallet Spitway boei,en komen bij de eerste oversteek van een ondiepte.
Volgens de kaart staat hier bij laag water minstens 1.60 m. dus kunnen we er net onze 1.35m. wel overheen.
Met deining zou ik er natuurlijk niet aan beginnen, maar nu het water zo vlak is kan het best.
Toch zet ik de motor standby en hou het echolood goed in het snotje, want zandbanken hebben de onhebbelijke gewoonte om af en toe aan de wandel te gaan en ik wil hier echt niet blijven kamperen.
We hebben water zat, de minste diepte die we tegenkomen is 2.10 m.
Zogezegd, genoeg om staande te drinken.
Bij de Whitakerboei gaan we meer dan 50° BB en volgen de “Eastswin or Kings Channel” tot aan de Barrow No.3 boei.
Hier gaan we meer dan 90° SB uit om de “Sunk Sand” bank over te steken langs het Sunk Baken.
Weer geeft het echolood “staande drinken” en ben ik blij als we van rond de twee naar dik zestien meter gaan.
We steken nu de “Black Deep” geul over maar moeten eerst even opsturen om een geladen tanker vrij baan te geven.
Op de brug vleugel staat iemand met een kijker voor zijn snufferd naar ons te gluren.
De kijker zakt, een hand wordt opgestoken en wij zwaaien terug.
Toch wel leuk, zo’n begroeting door een grote jongen.
Hij is ons alweer voorbij, ik draai vlak achter hem langs, even worden we zacht gehusseld in zijn schroefwater, maar door zijn grote diepgang gaat het meeste geweld diep onder ons door.
Over SB, in de verte, zien we de Shivering Sand Towers, de luchtverdedigingforten uit de tweede wereldoorlog, die iedereen die ooit naar Londen voer wel kent.
We komen nu bij het laatste ondiepe geultje, het “Fisherman Gat” (er staat echt Gat op de kaart), dwars door de “Long Sand” bank.
Echt ondiep is het niet, het minste dat we tegenkomen is ruim zeven meter.
Vanaf de “Outher Fisherman” boei tot Ramsgate houden we diep water, dus kan ik wat relexter varen en ook weer eens aan mijn camera denken.

Het weer is aan het omslaan, er komt steeds meer bewolking en de wind neemt toe
De kust van Kent is duidelijk te zien.


Voor Margate, op de “Margate Road”, ligt een tanker voor anker.


Intussen wordt de lucht steeds dreigender, een tegenliggend zeiljacht strijkt zijn zeilen en gaat op de motor verder.


Een vissermannetje vaart snel naar zijn laatste vlaggetjes om zijn kreeftenpotten binnen te halen.

In een keer draait de wind tot pal op de kop.
Het waait een stukkie of zes, maar de windstoten, waar ik op rekende, blijven uit.
Toch haal ik alle zeil eraf, want behalve de wind, hebben we nu ook een beste puist stroom tegen.
Zelfs met de motor op dik tweeduizend klappen komen we nog maar langzaam vooruit, 2’ over de grond.
Langzaam kruipen we naar de kust waar, naar ik hoop, we een oppertje vinden.
13:30 uur, North Foreland Lt. ho. dwars.


De witte krijtrotsen, waar af en toe een baan zonlicht op valt, steken helder af tegen de dreigende wolken.



Eindelijk, om 15:10 lopen we Ramsgate binnen en liggen om 15:20 afgemeerd in de jachthaven.
Maar ondanks dat laatste stuk, waar we tegen wind en stroom lagen in te hakken, hebben we een fantastisch mooie dag gehad.