Geschreven door ilCigno

Gepubliceerd: 16 maart 2018

Geschreven: 16 maart 2018

Laatst bijgewerkt: 20 april 2022

Hits: 5818

Inmiddels vast onderdeel van de 'natte' ZF activiteiten is de oversteek naar Engeland rond de Pinksterdagen. Het aantal boten wat deelneemt varieert uiteraard, maar doorgaans wagen zich  toch ergens tussen de 15 en 20 boten de oversteek naar Engeland. Naast ervaren zeezeilers zijn er ook altijd een flink aantal opstappers die dit voor het eerst meemaken.

Waar gaat het om?

Het officieuze doel van de Pinkstertrip is om opstappers die nog geen zee-ervaring hebben kennis te laten maken met zeezeilen. Het forum ondersteunt dit doel door opstappers en schippers met elkaar in contact te brengen. Er is géén sprake van een georganiseerde tocht, noch is er begeleiding of andere vorm van ondersteuning vanuit ZeilersForum.nl van schippers en opstappers die deelnemen.

Het forum faciliteert slechts zeilers die onderling afspraken willen maken over deelname, opstappers, bestemming, reisvoorbereiding en dergelijke. Het is in ieder geval beslist geen georganiseerde toertocht of iets dergelijks. Wel een gelegenheid om samen met medezeilers een mooie, leerzame en gezellige tocht te maken. Het is ook dé kans voor opstappers om te ervaren wat zeezeilen nu zoveel anders maakt dan zeilen op de binnenwateren.

Wat doet ZeilersForum.nl?

Vanuit het forum wordt de Pinkstertrip ondersteund met praktische zaken, zoals (uiteraard) een discussietopic, het (indien mogelijk) reserveren van ligplaatsen, een DCS groepsnummer, een inschrijflijst, een schepenlijst met contactgegevens (beschikbaar voor de schippers) en dergelijke. Er wordt een tijd en plaats afgesproken waar we elkaar ontmoeten, maar meer dan dat eigenlijk niet.

Wie is er verantwoordelijk?

Schippers en boten doen mee op individuele basis. Iedere schipper is zelf volledig verantwoordelijk voor de veiligheid van de opvarenden en van het schip. Hij of zij beslist zelf over vertrek, route en aanloophavens. Eventueel kunnen schippers onderling nog nadere afspraken maken, maar de ervaring leert dat het niet verstandig is om daar al te veel waarde aan te hechten als het bedoeld is om de veiligheid te vergroten. Boten lopen heel snel van elkaar weg!

Hoe zit het met de kosten?

Er zijn geen kosten aan de inschrijving verbonden. De kosten voor diesel, havengeld, eten en drinken en dergelijke kunnen onderling verrekend worden, het forum staat daar buiten. Als de kas en de gelegenheid dat toelaten is er een oorlam op kosten van het forum voor alle zeilers die op tijd op de afgesproken plaats zijn.

Wie gaan er allemaal?

Schippers en opstappers kunnen zich via deze link inschrijven:
Update 25-3-2018: je kunt nu als schipper ook de beoogde bestemming aangeven. Opstappers kunnen opgeven of ze een voorkeur hebben voor Southwold of Ipswich, maar de optie 'maakt mij niet uit' is er uiteraard ook.

er is geen inschrijving meer mogelijk

Via deze link kan je de lijst van schippers en opstappers inzien:

Overzicht schippers en opstappers

Voor opstappers geldt dat het verstandig is om, naast de inschrijving, zelf ook actief op zoek te gaan naar een plaatsje aan boord. De lijst van schippers kan je daar goed bij helpen.

Wanneer gaan we?

De datum van de Pinkstertrip 2018 staat vast: zaterdagmiddag 19 mei 2018 treffen we elkaar voor de ZF borrel in de UK. Het vaarschema daaromheen is aan iedere boot zelf om te bepalen, maar veel boten vertrekken de donderdag of vrijdag ervoor en de meesten proberen de dinsdagmorgen erna weer op hun werk te zijn. Maar de voorkeuren van de bemanning, de totaal te zeilen afstand en uiteraard het weer kunnen ook hele andere keuzes opleveren. Het is aan de schipper en zijn of haar bemanning om hierin keuzes te maken.

Waar spreken we af?

Na enkele jaren de stad Ipswich bezocht te hebben, is er dit jaar voor twee bestemmingen gekozen: Southwold en Ipswich. Beide hebben hun eigen charme.

Southwold

Dit haventje, gelegen aan de monding van de rivier de Blyth, is misschien wel het meest typerend voor de Engelse Oostkust: gelegen aan een snelstromende getijderivier, met een roeipontje om aan de overkant te komen, in een Engelser-dan-Engels landschap en uiteraard voorzien van een Pub, 'The Harbour Inn'. Southwold zelf ligt op een kleine twee km lopen, het dorpje Walberwick is dichterbij maar daarvoor moet je met het pontje en veel winkels zal je er niet vinden. Wel pub's uiteraard.

De aanloop van de haven is misschien wat lastiger dan elders, maar met wat voorbereiding, een juiste timing (opkomend tij) en de verplichte hulp van de havenmeester is het voor iedereen prima te doen. Mochten de weersomstandigheden het toch te gevaarlik maken om binnen te lopen, dan is uitwijken naar het 10NM noordelijker gelegen Lowestoft altijd nog een optie.

Omdat het maar een kleine haven is wordt er tevoren contact opgenomen met de havenmeester om onze komst aan te kondigen. Daarom ook de bootgegevens die de schippers opgeven bij de inschrijving. Echter, gezien de omvang van de haven is het niet gegarandeerd dat er plaats is, noch ben je als schipper iets verplicht. Het is uiteraard wel prettig als je je even afmeldt als je onverhoopt niet komt.

De ZF borrel op zaterdagavond is in 'The Harbour Inn' of de Yachtclub, dit wordt nog bekend gemaakt. Hier kan je alle verhalen over de overtocht delen met je mede ZF’ers onder het genot van een drankje.

Ipswich

Via de mooie rivier de Orwell kom je via een sluisje in de grote jachthaven van Ipswich. Hoewel de aanloop vanuit zee onder alle weersomstandigheden mogelijk is, is het handig om even het tij in de gaten te houden voor de tocht over de Orwell omdat er een redelijke tijstroom staat. Met stroom mee vaart het plezieriger, de diepte is echter (voor de meesten :-) dan) geen probleem.

Ik zal voor de boten die Ipswich als bestemming kiezen een ligplaats reserveren in Ipswich Haven Marina, aan bakboordzijde als je door de sluis van Ipswich komt. Ondanks deze reserveringen zijn schippers tot niets verplicht, al is het uiteraard wel prettig als je je even afmeldt wanneer je geen gebruik maakt van je ligplaats.

De ZF borrel op zaterdagavond is in pub ‘Isaacs’, direct aan de haven, al kan het zijn dat er ter plekke nog wat anders wordt afgesproken. Dan kan je alle verhalen over de overtocht delen met je mede ZF’ers onder het genot van een drankje.

Bij wie kan je met andere vragen terecht?

Uiteraard zijn de forumtopics ‘ZF Pinkstertrip 2018 Southwold’ en 'ZF Pinkstertrip 2018 Ipswich' de meest directe en snelste manier om antwoord op je vragen te krijgen. Mocht je iets willen vragen wat niet direct op het forum hoeft te staan stuur dan even een PB naar ilCigno.

Geschreven door erikdejong

Gepubliceerd: 21 november 2017

Geschreven: 01 november 2017

Laatst bijgewerkt: 26 november 2017

Hits: 5871

Tweeduizendtwintig denk je nu? Maar het is echt waar: zover moet je vooruit denken als je wilt deelnemen aan een van de zwaarste sportuitdagingen ter wereld. Dat vergt jaren van voorbereiding en planning. De Vendée Globe is een zeilrace waarbij je alleen op een raceboot van 60 voet zonder te stoppen de wereld rond gaat. Dit is een race die om de vier jaar plaatsvindt en die al sinds 1989 gehouden wordt. Het wordt ook wel de Mount Everest van het zeilen genoemd en het is de langst durende onafgebroken sportuitdaging die de wereld kent. Je bent alleen met je boot, de zee en jezelf voor 3 tot zelfs 5 maanden. Het huidige record staat op 74 dagen en is sinds januari van dit jaar in handen van Armel le Cleac’. Gemiddeld doen er zo’n 25 deelnemers mee, waarvan slechts de helft de finish weten te halen. Sommige deelnemers zijn wel 125 dagen onderweg. Het is een slijtageslag van jewelste Alles moet tiptop in orde zijn bij vertrek, je moet kunnen improviseren en je moet een boot hebben waaraan zo min mogelijk stuk kan gaan. Daarnaast zijn de boten van de Open60-klasse zo extreem dat alles op het randje gebouwd is en dus net heel blijft, de scheidslijn is maar heel dun. Hulp van buitenaf is uit den boze, je moet alles zelf doen. Zo mag je bijvoorbeeld geen meteoroloog inhuren om de snelste route voor je uit te rekenen op basis van de meest gecompliceerde weermodellen. Je mag geen advies van enige vorm krijgen gedurende de tocht en je mag geen voet aan wal zetten. De race start in het Franse Les Sables d’Olonne en finisht daar ook. De 27.000 zeemijl tussen de start en finish brengen de zeilers via de Golf van Biskaje richting de Kaapverdische Eilanden, door de Zuid-Atlantische Oceaan, om Kaap de Goede Hoop, door de Zuidelijke Oceaan zuid van Australie en Nieuwzeeland, door naar Kaap Hoorn en dan via de Zuid-Atlantische Oceaan en de Azoren weer terug de Golf van Biskaje in.

Waarom wil je jezelf daaraan blootstellen? Ik zal de laatste zijn om toe te geven dat er geen schroefje los moet zitten bij je om je toe te leggen op deelname aan een dergelijk grote uitdaging. Maar ik houd van uitdagingen! Telkens wil ik mijn eigen grenzen verleggen, de grenzen van de techniek opzoeken en de lat net iets hoger leggen dan wat ik denk te kunnen bereiken. Soms kom je jezelf daarbij tegen, maar in mijn ervaring word je daar sterker van en wordt je inschattingsvermogen verbeterd. Mijn doel is om deel te nemen aan deze fameuze race en de finishlijn te halen. Secundair doel is om mijn scheepsbouwhart vrij te laten kloppen en met een boot aan de start te verschijnen die ik zelf uitgedacht heb.

De huidige boten zijn allemaal van koolstof en kosten ruim 3 miljoen euro om te bouwen. In het bouwproces wordt eerst een mal gemaakt van het dek, de romp en de opbouw. Uit die mal worden dan de diverse bootonderdelen gemaakt. Na de bouw van deze ene boot zijn de mallen waardeloos en worden bij de vuilnis gezet. Op die manier worden vele tonnen aan vuilnis gecreëerd. De boten zijn dus heel kostbaar en niet te best voor het milieu. De boot die ik voorzie voor dit project is een composiet boot, een combinatie van hout, schuim, Kevlar en koolstof. Door hout in de bouw te betrekken is het mogelijk om de mal onderdeel te maken van de rompconstructie. Op die manier wordt het materiaal voor de mal gereduceerd tot het absolute minimum en wat overblijft is allemaal herbruikbaar. De afvalproductie van de bouw kan op die manier gereduceerd worden tot vrijwel niets. In aanvulling daarop zijn we bezig met het onderzoeken van mogelijkheden om van bioharsen gebruik te maken in plaats van epoxy. Het doel is een boot te bouwen die een zo klein mogelijke impact heeft op het milieu, maar die daarbij toch zeer competitief kan zijn en aanzienlijk minder kost dan de huidige bouwmethoden. De vraag die ik daarbij wel eens gesteld krijg: “Maar de hele race is toch voor het plezier, dat is toch per definitie verspilling?”. Op zich is dat natuurlijk wel waar, maar het zijn juist dit soort races die de technologische grenzen opzoeken en die de grote praktijktesten zijn voor bedrijven die nieuwe producten ontwikkelen. In dit geval producten die milieuverbeteringen mogelijk maken in onze samenleving. Met de kennis die opgedaan wordt door dit soort projecten kunnen weer verdere ontwikkelingen gemaakt worden. Wie weet is het mogelijk om beroepsvaartuigen zo licht te gaan bouwen, dat ze veel effecienter met brandstof om kunnen gaan. Reddingsboten of andere snelle vaartuigen komen misschien wel met minder dan half het motorvermogen toe als deze ontwikkelingen doorzetten. Het uiteindelijke doel is dus veel groter dan alleen maar een race rond de wereld.

Ik ben nu al meer dan een jaar met de voorbereidingen bezig en er is zich langzaam een zeer goed team om mij heen aan het ontwikkelen. Achter de schermen wordt er hard gewerkt aan het maken van het ontwerp van de boot, het benaderen van sponsoren en besprekingen met bedrijven die hun producten graag gebruikt willen zien in deze ultramarathon. Er zijn op dit moment 4 man/vrouw bijna voltijds mee bezig.

Helaas is een dergelijk project nog extreem kostbaar en is het voor de meesten onder ons niet mogelijk om dit te volbrengen zonder veel hulp van buitenaf. Ook voor mij is die hulp nodig. We zijn dus ook fanatiek op zoek naar sponsoren, grote, kleintjes, materiaalsponsoren, mensen die hun tijd willen geven door te helpen met van alles en nog wat. De begroting is 2.6 miljoen Euro om het project succesvol ten einde te brengen, inclusief alle manuren voor het bouwen van de boot en het organiseren van alles wat er omheen zit. Dit komt neer op bijna 100 euro per mijl. Tot op heden zijn er al heel wat mensen geweest die mijlen hebben bijgedragen in de vorm van werk, materiaal of door geld over te maken. Ook grote bedrijven hebben zeer enthousiast gereageerd op de plannen en het concept achter deze campagne en enkele hebben al hun volledige medewerking toegezegd. Op het moment van dit schrijven is al 20% van het beoogde budget behaald. Maar nog veel hulp is nodig. Bij deze dus ook een oproep voor bijdragen, ze kunnen van financiële aard zijn, ze kunnen in de vorm van benodigd materiaal zijn, of voor werk wat er gedaan moet worden om het tot de finish te kunnen halen. Iedere vorm van hulp wordt zeer gewaardeerd en substantiële hulp zal ook beloond worden!

De voorbereiding beperkt zich op dit moment zeker niet tot alleen maar het zoeken en vragen om hulp of het uitdenken van een boot, maar is ook al praktisch. Deze zomer was de Bagheera voor 5 maanden op reis. Daarbij werd een 6 weken durend project opgepakt wat voor een aanzienlijke media aandacht zorgde en mijn naam flink op de kaart gezet heeft. Tijdens die reis heb ik ook een paar duizend mijl alleenzeilen op de Beringzee en in de Golf van Alaska gedaan om me meer te oefenen op slaap- en eetritmes.

Ik heb me bezig kunnen houden met geavanceerde satelietcommunicatie en me daar goed in kunnen verdiepen. Ik volg een meteocursus gebaseerd op de kennis en kunde van ’s werelds beste routeerders voor rond de wereld races, ik ben met het ziekenhuis bezig om mijn slaap ritmes te heranalyseren voor het optimaliseren van slaappatronen, met de amublancepost van Sitka ben ik als vrijwilliger aan het werk en ben ik inmiddels een gecertificeerd medisch technicus. Ik ben samen met een voedingsdeskundige aan het werk met het samenstellen van diverse voedingsopties die ik over de komende jaren in de praktijk wil uitproberen en last but not least, met een trainer aan het werk om mijn lichaam zo gezond en sterk mogelijk te maken zonder schade aan te richten door te veel en te snel te willen. Het is een marathon, geen sprint!

Geschreven door benbeuken

Gepubliceerd: 19 oktober 2015

Geschreven: 06 oktober 2015

Laatst bijgewerkt: 03 februari 2017

Hits: 7588

Sinds januari 2015 wordt het kleine Duitse dorpje Elsfleth opgeschudt door een internationale groep vrijwilligers. Zij werken samen om de 95 jaar oude schoener ‘Avontuur’ weer zeewaardig te maken. Zeewaardig voor een reis over de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan, naar de andere kant van de wereld, Australië.

Elsfleth ligt in het noorden van Duitsland, ongeveer tussen Bremen en Oldenburg. Het is een klein dorpje met en bevolking van 9000 inwoners, twee kroegen, een maritieme academie en, uiteraard, een scheepswerf. De scheepswerf wordt vooral bezocht door marineschepen en sleepboten. Het is dan ook een vreemd gezicht om tussen al deze grote en bovendien gemotoriseerde schepen een traditioneel zeilschip te zien liggen.

De 'Avontuur' heeft dagtochten op het IJselmeer en de wadden gevaren. Ze heeft in de Baltische Zee gevaren en meerdere malen de Atlantische Oceaan overgestoken als vrachtzeilschip met aan het roer kapitein Paul Wahlen (zie documentaire "De Wind Tegen"). Nu krijgt het schip haar oorspronkelijke betrekking als vrachtzeilschip en met de 70 ton ladingscapaciteit is ze zeker geen lichtgewicht.

Zie je, het uiteindelijke doel van dit hele project is om vracht te varen langs de oostkust van Australië, tussen Cairns en Sydney. Op deze manier wil de Duitse kapitein Cornelius Bockermann vrachtzeilen doen herleven en het Great Barrier Reef ondersteunen. Er zijn op de wereld meer dan 90.000 containerschepen Daarmee zorgt deze industrie voor twee keer zoveel opwarming van de aarde als de luchtvaartindustrie. Met slechts vijf vrachtzeilende schepen op internationaal niveau lijkt de ‘Avontuur’ een drup in de oceaan. Aan de andere kant, de vraag naar duurzame getransporteerde producten neemt toe. De Avontuur is de ontbrekende schakel tussen de duurzame producent en de bewuste consument.

Het is misschien het kleinste schip op de werf, met haar 34 meter is ze de David onder de Goliaths, maar ze brengt vrijwilligers van over de hele wereld naar Elsfleth. Op het schip worden gaten dichtgelast door Jake (Verenigde Staten). Lilly (Engeland) en Thor (Israel) bekommeren zich om de roestplekken die zich verspreid over het schip bevinden. De laatste betonnen ballastblokken worden door Ivan (Argentinië) met behulp van een kraan het schip in gelaten.

Naast het schip wordt er gewerkt in een oude loods waarin de verschillende onderdelen van het schip worden gerepareerd en zelfs worden gemaakt. Daniel (Nieuw Zeeland) heeft de ankerlier uit elkaar gehaald, schoongemaakt en weer in elkaar gezet. Scott (Canada) is bezig aan zijn zoveelste korvijnagel en Ben (Frankrijk) en Theo (Nieuw Zeeland) maken een gloednieuwe giek.

Onder de vrijwilligers zijn een aantal professionals die ervoor zorgen dat er vakwerk geleverd word en hun kennis overdragen aan diegene die willen leren. Zo hebben Sean en Dany uit Canada, die overigens op de Enkhuizer Zeevaartschool hebben gezeten, een groot deel van de tuigage geprepareerd. Tegelijkertijd hebben ze een tweetal vrijwilligers bekwaam gemaakt in kunst van het ‘takelen’, of, ‘riggen’. En zo draagt iedereen iets bij. De vrijwilligers komen en gaan. Ondertussen hebben zo’n 100 vrijwilligers van meer dan 20 verschillende nationaliteiten meegewerkt aan het project.

Zodra het schip zeilt zal ze van Bremerhaven langs de kust naar Madeira zeilen. Vanaf daar zal ze met gebruik van de handelswinden de Atlantische Oceaan oversteken om de Cariben te bereiken. Na de Cariben een keer zijn rondgekruist zal het schip haar reis vervolgen met rum en koffie in het ruim. Door het Panamakanaal en over de Stille Oceaan, langs de verscheidene kleine eilanden met de welbekende witte stranden, tot ze de oostkust van Australië bereikt. Daar zal er een permanente lijndienst tussen Sydney en Cairns gepionierd worden.

Mocht je nou willen meewerken, of meevaren, kan je altijd mailen naar Ben (uit Canada) Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Je kan het project ook volgen op facebook, twitter en instagram.

Fair winds!

"Dutch Ben" (op het forum 'benbeuken')

Geschreven door OldBawley

Gepubliceerd: 18 september 2013

Geschreven: 18 september 2013

Laatst bijgewerkt: 07 april 2015

Hits: 11593

Oosterschelde, zomer 1988 of 1989

Het was fout gegaan met m'n vriendin, tijdens een woordenwisseling over het wel of niet krijgen van een kind was ik woedend geworden, had mijn autosleutels van tafel gegrist en was vertrokken naar de boot, en daarmee was een zeven jaar oude verhouding stuk. Heb Sabine nooit meer teruggezien. Twee harde koppen. Ik woonde dus van de ene op de andere dag aan boord van de Scorp. De afgelopen winter was de Scorp uitgebreid gerenoveerd. Vooral in het teakdek was een hoop werk komen te zitten.

Sabine was een fuifnummer, minstens drie keer per week gingen we uit in Brugge of Gent, altijd tot in de vroege uurtjes. Tijdens zo'n gezellige nacht maakte ik kennis met een neef van "Bientje " . We kwamen toen dikwijls in een Brugs bruin kroegje dat bekend stond als trendsetterscafè. De hele mannequin clique zat er altijd, mannen, vrouwen en dat er tussen. Sabine was zelf ook mannequin geweest en had nu als fotografe veel klandizie uit de scene. Het gerucht dat de meeste mannelijke mannequins homoseksueel zijn klopt. Ik kon niet thuis komen na een dag enerverende arbeid en enkele uren klussen aan de boot of er zat wel een kliekje giechelende mooie mannen en vrouwen aan onze keukentafel. Een zo'n prachtig stel was Bienes neef en zijn vriendin. We hadden gepraat over alles en nog wat, ook over de boot en het feit dat ik de volgende zomer alleen ging zeilen, de zomermaanden waren te druk voor mijn vriendin om vrij te nemen.
Frank, zo zal ik hem maar noemen, beloofde gelijk mee te zeilen. Hij had nog nooit een boot gezien, maar hij was toevallig vrij en het leek hem wel wat, zo wild over het water zeilen.
Jaja dacht ik, dat zal wel , en vergat het. Frank leek me niet het type voor een overlevingstocht want dat was hoe mijn zeiltochten meestal eindigden. Hij was groot en slank, erg knap, had het met de vrouwtjes over kleding en manicure en kon dansen als een god. Werd veel gevraagd voor modefotografie, ja, hij was eigenlijk het stereotype van een mooie blonde vrouw. Knap, lacherig en dom. Neee,... niet dom, maar verschrikkelijk onhandig. Hij was het levende bewijs dat niet alle mannequins homofiel zijn, hij was een vrouwenmagneet en kon doen met ze wat hij wou.

Enfin, ik was vrijgezel, woonde aan boord wat me erg goed beviel, en leefde een wel erg wild leventje. De dag voor mijn verlof werd er vanaf de wal geroepen, het was Frank met zijn even zo knappe vriendin. Het werd weer een zware nacht daar in de "jachtclub" langs de Leie, en besloten werd dat we met z'n tweeën naar de Zeeuwse eilanden zouden zeilen. Terwijl ik zo zit te schrijven komt de ene herinnering na de andere terug, Het was wel een erg speciale tocht. Zelf had ik nauwelijks ervaring en Frank, tja, die moest ik zelfs uitleggen waar de voorkant van de boot was.

We waren zonder kleerscheuren aangekomen in Wemeldinge. Frank genoot. Hij vond het zeilen fantastisch, was altijd vrolijk en opgeruimd. Vrijdagavond, wij honger en dorst, dus het dorp in om een paar biertjes te kantelen. Wij Vlamingen, Bourgondiërs, gewend de helft van de week tot het krieken van de dag in kroegen te hangen, wandelden het dorpje in.

Onvoorstelbaar netjes en opgeruimd die Zeeuwse dorpjes. Schoon en pittoresk. En leeg. Niet één restaurant of kroeg vonden we. Balen! Zelfs het winkeltje was dicht, ongelooflijk. Wisten wij veel dat ze allemaal in de kerk zaten. Uiteindelijk dan maar aan boord gekookt, het werd best gezellig, Frank kon heerlijk koken, ik kon toentertijd nog niet eens water warm krijgen. Omdat er Bourgondisch veel wijn ontkurkt werd moest er ook wel eens iets overboord gedaan worden. Enthousiast kwam Frank weer naar binnen geklauterd, hij had ergens muziek en mensen gehoord, we moesten nog even het dorp in. De muziek en het feestgedruis volgend kwamen we uiteindelijk bij een dorpsfeestzaal. Daarbinnen was het feest. Wij reeds flink aangeschoten naar binnen en gelijk aan de bar bier besteld. We bleken een huwelijksfeest te zijn binnengelopen, allen waren aardig, vonden Belgische Frank met zijn Brugse taaltje om je dood te lachen. Eten en drinken gratis, wat moet je meer. De bruidegom was een beer van een vent, beroepsvisser, net als de familie en alle andere aanwezigen. Steenrijk waren die Wemeldingse vissers, man hadden wij het daar goed.
Ik bleef aan de bar hangen, Frank verdween algauw op de dansvloer. Een soort John Travolta maar dan nog knapper en minstens zo goed dansend. Hij haalde alle discotrucjes uit z'n mouw, was het middelpunt van de belangstelling, een gratis attractie voor de feestenden. Plots groot tumult, Frank had een keer te veel, te intiem met de bruid gedanst en een schuimbekkende dronken visserbruidegom had hem met één klap onder het biljard geslagen. Letterlijk onder het grote meubel lag onze entertainer.
Slechts met grote moeite en alcoholmoed slaag ik er in de razende visserman af te houden. De totaal verbouwereerde Frank komt langzaam onder het biljart vandaan gekropen. Ook andere feestgangers houden de jaloerse man af, de vrouwen huilen, de mannen schreeuwen, het lijkt me het beste dat we onze biezen pakken. Frank is nog steeds een beetje verbaasd, maar kan er toch reeds mee lachen, temeer omdat ik de slappe lach heb. De volgende morgen doet bij mij m'n hals pijn door de urenlange lachkrampen, Frank heeft een totaal opgezwollen, blauwe bovenlip. De rest van onze vakantie is hij niet meer de mooiste. Wel de leukste. Zijn heerlijke Brugse accent word nog leuker door de vele pffff die zijn dikke stijve opgezwollen lip veroorzaakt.

Een paar dagen later zeilen we van de Roompot naar Zierikzee. We hebben stroom en wind mee, de boot loopt heerlijk. Er staat flink veel wind, en ik laat Frank sturen. Heb hem uitvoerig uitgelegd dat vóór de wind varen gevaarlijk is wegens een klapgijp en hem minstens een kwartier heel nauwlettend in de gaten gehouden. Hij stuurt goed. De Scorp had toen nog een twee meter lange helmstok, Frank staat er gewoon schrijlings over en stuurt heel precies. Hij draagt wegens een kort buitje miezelregen en de straffe wind een KW tje, dat is een ragfijn plastic regenjasje. Heeft zijn onvermijdelijke walkman op de kop en houd nauwlettend het windvaantje in de top van de mast in de gaten. Hij heeft alweer een uitstekend humeur, neuriet de discomuziek mee. Uiteraard met flink veel ppfffff..mmpffff. Zelfs een paar dansbewegingen maakt hij, stuurt met de binnenkant van zijn dijen. Omdat de wind steeds sterker word zet ik een bulletalie, dat is voor niet zeilers een touw dat belet dat de giek van de ene kant naar de andere kant slaat bij windveranderingen.
Het loopt prima, ik moet wel de koers in de gaten houden, Frank kijkt alleen gefixeerd naar het windvaantje en stuurt de boot perfect vóór de wind. De elektrische installatie op de Scorp was toen nog heel spartaans, we verlichten de boot reeds een paar avonden met kaarsen.
Ik had een paar mooie koperen kandelaars, die zaten nu onder een dikke worst gesmolten kaarsvet. Ikke aan de slag met een mes om het kaarsvet weg te krabben. Dat lukte niet zo goed, dus dacht ik, wetewa, ik verwarm het zootje met een campinggas brandertje, dan smelt het vet er mooi af. Zette het vuilnisbakje in de kuip om het gesmolten vet op te vangen, hield tegelijkertijd de boeien en banken in de gaten. Frank discodanste er alweer op los, neiii, neiiii, pffff, neiiii neuriënd, maar stuurde perfect. Een absurd zicht, een enkel in zwembroek en kort regenjasje geklede man die spastisch staat te dansen op slechts voor hem hoorbare disco en daarbij flink meemmmffft.
Ik had even niet opgelet en de vuilnisbak brandde. Het gesmolten kaarsvet, papier, het fikte flink. Ik zette de brander weg, en gooide de brandende vuilnisbak in zee. Stom genoeg samen met de emmer, ik zat het snel naar achter drijvende brandende zootje te bekijken toen ik achter me een plons hoorde. Ik draai me om en geen Frank meer te bekennen. Franky foetsie. Het was me gelijk duidelijk dat hij overboord gegaan was. Ik greep de helmstok en tuurde langs het kielzog in de flinke golven achter de boot. Ja, daar was hij. Zwom met krachtige slagen achter de boot aan. De man was heel erg sportief, liep marathon, dus die verdronk nog niet zo snel. Maar, de Oosterschelde is groot en ruig en een 5 knopen varende boot is zo weg. In paniek gooide ik de motor aan en draaide de boot met veel motorgeweld tegen de wind in. Het grootzeil stond bak door de bulletalie, de genua klapperde als gek. Ik was Frank allang uit het zicht verloren maar hij zwom als een dolfijn op de boot af. De sportieve kerel trok zichzelf met één ruk weer aan boord, iets wat niet veel mensen zou lukken.

Ek brfffranden ikke in aine keir, ek brpfffranden ikke in aine keir brabbelde hij op z'n Brugs. Wat was er gebeurd? Ik had het brandertje op de kuipbank achter me gezet om als de weerlicht de walmende vuilnisbak overboord te gooien. Frank had niks gemerkt en danste er op los tot de steekvlam z´n zij schroeide en het regenjasje in de fik zette. Toen hij de hitte merkte dook hij zonder nadenken overboord. Wonder boven wonder had hij geen brandwonden, het Kwtje was deels weg, zijn walkman helemaal . Een paar uur later in Zierikzee, in café De Banjaard heeft hij het verhaal wel tien keer verteld, we moesten alweer geen bier kopen. Het werd een heerlijke vakantie, maar de meeste verhalen kan ik hier beter niet vertellen.
Maanden later heeft hij me nog eens gebeld, vertelde dat hij nu regelmatig als bemanning op een groot wedstrijdjacht meezeilde. Hij had de smaak te pakken.

Een paar opmerkingen voor de ongelovige Thomassen.

Onze tocht was in 1989, Wemeldinge is sedertdien erg veel veranderd. Heb ik gezien op Google Earth. Nu een vakantiedorp met havens, toen een vissersdorpje. Waarschijnlijk allen van de zwarte kousen kerk.
In 1989 kon alles nog. Net na Woodstock, flower power, Je kon nog doen en laten wat je wilde..

Ons bootje had toen geen bezaansmast meer, werd met een heel lange helmstok gestuurd. Dan kon je droog onder de vaste kap zitten tijdens het garnalenvissen. De boot had en heeft ook geen zeereling. Zo´n zeereling is niet 100 % blijvend waterdicht op een houten jacht aan te brengen, dus heb ik toen de boot een nieuw teakdek kreeg besloten om zonder zeereling te zeilen.
Sedert we in de Med zeilen heb ik op het voordek wel een zeereling.
Vrijboord bij de kuip is 60 cm, ( waterlijn tot dek ) vandaar dat men zichzelf aan boord kan hijsen.
Nadeel is dat we reeds ongewenste bezoekers gekregen hebben op die manier.

Ons bootje heb ik toentertijd puur voor één man ingericht. Je kunt wel met z´n tweeën aan tafel eten en in de kuip kan ik een grote vier persoons tafel opbouwen. Die tafel is gemaakt uit een verpakkingskist van een Volvo motor en fineer gerecupereerd van een hoteldeur op Corfu. Opklappen, wegbergen. Zuunig weet je wel.

In de punt heb ik een normaal bed met een verschrikkelijk dure op maat gemaakte matras. Heel erg belangrijk op een liveaboard jacht. Alhoewel ons bed slechts 1,1 meter breed is passen het vrouwtje en ik er net in. Reeds heel veel jaren.
Eventuele gasten moeten in de kuip slapen. Mogen ook een hotelkamer nemen.