Samenvatting
Olav Cox en zijn vrouw Erna Vader besluiten aan het eind van hun studie dat ze wat meer van de wereld willen zien op hun eigen tempo, om de westerse oogkleppen af te schudden. Samen met hun 5 maanden oude dochtertje Vera gooien ze de trossen los met het doel om 3 jaar later pas weer terug te keren, na een complete wereldomzeiling en ontmoetingen met diverse culturen, mensen en weersomstandigheden.
Meeslepend
Vanaf de openingszin van het boek weet je dat hier een mooi avontuur voor je ligt. Ga maar na: twee jonge mensen met een droom (loskomen van de Westerse cultuur), even later vergezeld van een stukje nieuwe aanwas in het gezin, beperkte budgetten en relatief onervaren. Gaat dat wel goedkomen?
Die laatste vraag wordt gelukkig door de schrijver en zijn sprekende bemanning ook regelmatig gesteld. Als het weer tegen zit, als er dreiging van piraterij wordt gevoeld, als de landrotten vervelend zijn en Erna opnieuw zwanger raakt, telkens neemt de schrijver je mee naar het puntje van zijn stoel. Het is goed om te zien dat de eindeloze dagen op het water afgewisseld worden met momenten waarin de emotie van het zeilen de overhand krijgt.
De schrijfstijl van het boek sluit goed aan bij de beschreven situaties. Korte zinnen als er snel en adequaat gehandeld moet worden, langere zinnen als er gezien de omstandigheden meer ruimte is voor bezinning. Je voelt als lezer de spanning of juist de ontspanning goed mee op die manier.
De luie-stoel-lezer
Wie denkt er niet "met een baby aan boord zou ik nooit aan zo'n reis beginnen"? Olav zal dus moeten aantonen dat allerlei praktische bezwaren prima op te vangen zijn. In het eerste deel van het boek is Vera nog echt een baby die veel verzorging behoeft, het is dan ook niet meer dan terecht dat uit het boek blijkt dat Erna en Olav zelf ook nogal wat aanpassingsproblemen hebben gehad. Zeker in die periode zijn ze nog echt op zoek naar het ritme van de oceaan en het is goed dat Olav die zoektocht niet voor zichzelf heeft gehouden.
Wat heel erg opvalt is dat de beschrijving van de langere tochten (2 tot 4 weken zonder land in zicht) gedurende de reis steeds anders belicht worden. In eerste instantie ligt het accent erg op de dagindeling, later zie je dat het ritme er in komt en dat allerlei dagelijkse bezigheden dusdanig routine zijn geworden dat ze geen beschrijving meer behoeven. Zo kan de reis vanaf de Azoren naar Engeland afgedaan worden in 1 enkele alinea. Er gebeurde gewoon niet zoveel bijzonders!
Het laat mij als weekendzeiler wel met een vraag zitten: als alle dagen op zee hetzelfde worden, wordt je dan niet overvallen door een gevoel van eentonigheid? Soms wordt die vraag een beetje beantwoord, door bijvoorbeeld het hoofdstuk waarin de dagindeling beschreven wordt, maar aan de andere kant worden er soms mijlen en dagen weggetikt alsof het niets is.
Meerwaarde
Hoort dit boek op de navigatietafel of in de boekenkast? Ik denk allebei. De beschrijving van de bestemmingen zijn levendig, je weet als lezer dus een beetje wat je te wachten zou staan als je je aan een dergelijk avontuur zou wagen. Ook geeft het boek een redelijk inzicht in de mogelijke routes voor een wereldomzeiling, al zou ik voor een dergelijke tocht toch nog even wat meer boeken erbij pakken.
Aan de andere kant fascineert dit boek me juist vanwege de botsingen tussen de verschillende culturen, en de manier waarop Olav en Erna daarmee omgaan. Af en toe is er ook wat verdieping te vinden: de ontwikkeling van Vera ten opzichte van haar landgebonden leeftijdgenoten, de stukken die ingaan op de keuzevrijheid die je hebt of denkt te hebben in Nederland of juist aan boord van een 33-voeter op wereldreis.
De combinatie van beide factoren (reisgids en reisverslag) maakt dit boek tot een zeer leesbaar geheel.
Conclusie
Ritme van de Oceaan is een vlot geschreven boek met een aantal prettige perspectieven. Na het lezen ervan kan ik bijna niet anders dan zelf ook maar eens die grote gok te wagen. Jammer dat mijn kinderen al wat groter zijn...
Het boek is te vinden op www.ritmevandeoceaan.nl