Vakantie perikelen van Marjanne en Albert, deel 5.
Dinsd.05-06-,07
07:50 uur. 'Voor en achter!' We varen langzaam naar de brug, waar we de enige klant zijn.
De vriendelijke overjarige knarren zijn al op hun post, elk op zijn eigen brugdeel.
Slechts een helft draait voor ons open, de ouwe knar wuift vriendelijk als we doorvaren.
De knar op de andere brughelft heeft een overduidelijke "hangover" en staat er wat verloren bij, hoewel, staan is hier het juiste woord niet.
Tja, als je er niet tegen kan .....
We passeren de "Endeavour", het is, zo te zien, nog te vroeg voor een rondvaart.
Gistermorgen stond hier op de wal, een piraat in een rode met goud afgezette jas, kompleet met zwarte baard, pruik, ooglapje en driekanten steek, met veel " joho's" en andere originele zeemanskreten, de toeristen aanboord te lullen.
Hoe diep kan een mens zinken? 
Mooie klassieke fenders heeft die prauw, niet dan? 
Daar zijn de pieren, de eerste golven lopen al onder ons door, een lekker gevoel, ik heb alweer veel te lang binnen gelegen.
Ik kijk nog een keertje om en zeg zachtjes:' Whitby, ik heb van je genoten, tot ziens.'
Marjanne zegt:'Sta je nu al in jezelf te praten, dat is het eerste teken van dementie, schat.'
'In me zelf praten, hoe kom je er bij? Ik stond te zingen.'
Ze geeft me een blik van 'We weten allebei wel beter.'
Ook zij kijkt steeds achterom en ik weet dat ze het zelfde voelt als ik.
Langzaam verdwijnt Whitby
Genoeg van dat achteromkijken, op naar Scarborough!
De wind is zwak NE 2-3. Zicht matig tot goed met af en toe wat nevel.
09:55 Whitby High dwars, 1,25' SB.
Een tankertje vaart om de Zuid.
Van tijd tot tijd trekt het behoorlijk dicht.
Op de radar zie ik iets kleins, het blijft op de zelfde plek liggen maar volgens de kaart kan het geen boei zijn.
Voorzichtig vaar ik door, daar doemt iets op, het is een vissermannetje.
Er is maar één man aanboord, hij is bezig zijn netten binnen te halen.
Even stopt hij om naar ons te zwaaien, dan verdwijnt hij in de nevel, zijn gele oliebroek is het laatste dat we van hem zien.
Het loopt tegen vieren, de Castle Rock, die hoog boven Scarborough uittornt, is al een tijdje in zicht.
Ik roep de havenmeester op en krijg aanwijzingen voor het aanlopen.
De pieren lopen parallel met de kust en de ingang zit op het zuiden.
We moeten de pieren niet te wijd openvaren, want dan kom je op het Scar-riff terecht.
Ook moeten we oppassen voor zalmnetten.
Bij het binnen varen moeten we vlak langs het vuurtorentje op de SB pier varen, maar binnen moeten we juist afstand houden want daar staat weer géén water.
Dankzij, of ondanks, al deze aanwijzingen komen we veilig binnen en liggen om 16:55 uur gemeerd aan de drijvende steiger.
De havenmeester vraagt of we van ver komen?
Welnee we hebben nog geen acht uur gevaren, een tripje van niks.
We gaan nog even de wal op en maken een foto van "Zeebeest", met Castle Hill op de achtergrond.
Morgen moet ik weer lopen, Marjanne wil tegen die hoge berg op, bah!!!
Vanaf hier is het uitzicht toch veel mooier?
's Avonds na het eten beweert Marjanne dat er weer hoognodig gedouched moet worden.
Wat een flauwekul, ik ben gisteravond in Whitby nog geweest dus deze week hoef ik niet meer.
Daar komt bij dat douchen een vorm van waterverspilling is waar ik, als overtuigd milieufreak met geitenwollen sokken en Jezus Nike's, beslist niet teveel aan mee wil doen.
Hoewel ik zelf vind dat ik hier een ijzersterk argument heb, haalt Marjanne haar schouders op en begint de douchetasjes klaar te maken.
Even later lopen we over de pier tussen de twee havenbassins naar het oude vuurtorentje, want daar binnen zetelt de havenmeester en bevinden zich ook twee piepkleine douchecellen.
Na tien minuten sta ik alweer buiten op Marjanne te wachten.
Ha, daar is Marjanne ook al 'Hoe was jouw douche? De mijne was ijs en ijskoud!' zegt ze.
'O ja? Dan heb je net de verkeerde gekozen, de mijne was lekker warm.' lieg ik.
We lopen terug en ik begin zacht te zingen "Are you going to Scarborough fair"