Charlotte's belevenissen

Spanning 

Code oranje. Geen hond te zien in de haven. Zelfs watervogels houden zich schuil. Maar ik niet. Ik stap de auto uit de horizontale miezer in. Ai! Ik hoor sadistisch klapperende lijnen meer dan me lief is. Arme masten. Snel zigzag ik tussen de op bokken staande boten. Welke malloot gaat hier nu ook heen? Wij. Want verderop ligt ons paradijsje verscholen. Daar waar als enige licht brandt en de diesellucht van de blazende kachel me tegemoet komt. Daar waar gewerkt wordt. Nog twee maanden en dan is Quelinda ons huis.   

Het proberen waard!

Ik klim de sporten van de vier meter hoge ladder op en stap de kajuit binnen. ‘Lekker warm hier!’

Paul komt met schroevendraaier het wastafelkastje uitgekronkeld. ‘Ja hè? De afvoerslang is intussen gemaakt. Wil je Koffie?’  

‘Lekker!’ zeg ik enthousiast. ‘De MOB trackers, het Cruisers handbook of fishing en het LED lampje voor in de kombuis zijn vandaag bezorgd. Het lampje kunnen we zo ophangen, dat heb ik meegenomen.’

‘We? Als jij dat nou eens doet?’ Grijnst Paul. ‘Dan doen we daarna een bakkie.’

‘Ik ben niet zo van de elektra...’

‘Weet ik. Maar je kunt het toch proberen?’

‘Dat zou kunnen.’ Aarzel ik. 

‘Kijk maar of je het kunt losmaken.’

Voorzichtig verwijder ik de messing schroefjes van het armatuur en laat het geheel aan de elektradraadjes bungelen. Een nat, roestig kroonsteentje komt tevoorschijn. Oei! Dat is niet goed.  Maar waar staat nou stroom op? Ik heb geen idee en denk terug aan de techniekles middelbare school. Ik heb weken gedaan over het maken van zo’n zenuwspiraal waarbij je moest zorgen dat je zonder aanraken aan de overkant kwam. En als je dan af was omdat je het ijzer raakte, dan moest er zo’n rood panieklampje gaan branden.

Bij mij gaat er nu in elk geval geen lampje branden en het is ook geen spelletje. Ik vraag Paul om hulp bij het gebruik van de multimeter en kijk op YouTube naar DIY tips voor lampjes ophangen.

Gefikst

Gespannen duw ik het gestripte, op maat gemaakte en gedraaide elektradraadje van het lampje het zonet gemonteerde kroonsteentje in. Sjee! Het flitst en knettert. Geschrokken trek ik mijn hand terug. Het nieuwe lampje blijkt nog aan te staan. Gauw druk ik het uit.

Opnieuw. Het werkt. Trots dat ik dat gefikst heb. Laten we het vooral niet hebben over de tijd dat ik ermee bezig ben geweest.

‘Vind je het oké als ik het even controleer? Als het niet goed vastzit en tegen het kunstleren plafonnetje gaat liggen branden dan hebben we een probleem.’

‘Tuurlijk.’ Zeg ik luchtig.

Ik denk terug aan meneer Smit, mijn techniekleraar. Die met die blonde lok en ronkende Amerikaanse bak. Die bij iedereen langs kwam om te testen of de draadjes van dat zenuwding vastzaten. Wat baalde ik als onzekere puber. Mijn draadjes waren namelijk in één ruk los waarop iedereen lachte. Dat heeft indruk gemaakt. Van de elektra wist ik niets meer maar dit had ik nog onthouden.

Paul trekt aan rood en zwart. Muurvast!

Koffietijd.

Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.