Charlotte's belevenissen

Vertrek! 

‘Rechts Charlotte. Naar rechts!’

Net op tijd kijk ik over bakboord.

‘Goede reis!’ Galmt het over water. Twee wuivende mannen, zeilen rakelings achterlangs in een snelle boot.  

‘Dank je wel!’ Roep ik uitzinnig. ‘Dank je wel!’

Wat een moment. Wegvaren uit de haven wanneer je op wereldreis gaat. Dat het zo bijzonder zou zijn, traditie heeft, dat hadden we nooit gedacht en dat begon een paar dagen geleden al.  

‘Je telefoon gaat Paul.’

‘ZEILEN magazine.’ Lees ik uit zijn lippen. Waarvoor zouden ze bellen denk ik, terwijl ik de no-bake cheesecake afsmeer.

‘Tien uur staat! Tot dan.’ Hoor ik Paul ophangen. ‘Ze willen graag bij ons vertrek zijn. Filmpje, interview, leuk he?’

‘Jazeker!’ Reageer ik. Hoe zal dat straks gaan? Een paar weken geleden heb ik briefjes opgehangen in onze thuishaven met de aankondiging van vertrek. Het zou leuk zijn om afscheid te nemen van iedereen. Zou het gezien worden?

Laatste latte

Het weekend van vertrek is aangebroken. Gezonde spanning. Allebei amper geslapen. We leggen Quelinda voor de allerlaatste keer vast in jachthaven Noordschans en melden ons.

‘Hey, goeiemorgen!’ We worden begroet door Anita en Mike, de uitbaters van het paviljoen.

‘Morgen!’

‘Bijna zover, zijn jullie er klaar voor?’

‘Ja en nee. Maar kom maar op! We hebben er heel veel zin in.’ Ik drink een laatste keer mijn favoriete latte en Paul neemt gewone koffie met ook mijn koekje.

Het optuigen voor de vertrekkersborrel kan beginnen. Beurtje bootshampoo, flapperende vlaggetjes langs voor- en achterstag en alles waar over gestruikeld kan worden gaat aan de kant zodat iedereen nog een keer een kijkje kan nemen. Ze straalt helemaal! Tot slot blaas ik de gretig ingekochte wereldbol op en hang hem met een paalsteekje aan de zonnepanelen. De wind blaast het symbolisch in de rondte.

Geklop op de romp. Het zijn de steigerbuurtjes. ‘Komen even gedag zeggen, zagen jullie briefje hangen. Echt stoer van jullie! Bij ons zal het er niet meer van komen maar maak er wat moois van jullie! Tot morgen hè, dan zijn we er ook bij. Dat laten we zomaar niet voorbijgaan.’

En zo gaat het de hele dag. Onbekenden en bekenden uit de haven. Ingepakte zonnebrand, wijn, zelfgebakken vruchtencake in alu folie, een USB-stick vol recepten, gevouwen bootjes en blikjes bier met kleurige lintjes stapelen zich figuurlijk op in het gangboord. We genieten.

Zien en vasthouden

Bijna al onze vrienden en familie zijn op de borrel. Bewust hadden we gevraagd geen cadeautjes mee te nemen nadat ik ooit eens een foto zag van andere vertrekkers die van gekkigheid niet wisten waar ze alles moesten laten. Ieders aanwezigheid is waar we naar verlangen. Elkaar zien, nog even vasthouden. Man, wat boffen wij met zoveel warmte om ons heen.

‘s Avonds lig ik woelend in bed met mijn verbrande schouders. Paul ademt vanuit Verweggistan. En ik? Ik knap uit elkaar van alle indrukken. Die ene kaart, stevige knuffel, de ketting van mijn vriendin die er niet meer is, het zelfgeschreven boekje, de armbandjes, onze favoriete olijfjes en alle mooie woorden en bijdragen voor in het reispotje. Te veel om op te noemen, te gek, te kort. Het had een eeuwigheid mogen duren.

Ineens gaat dan toch die wekker. Vroeg op willen we. Schoon schip maken voordat de mannen van ZEILEN op de steiger staan en we klokslag twaalf uur los kunnen. De tijd vliegt met laatste aanloop, het interview. Het wordt drukker en rumoeriger op de steiger. Mensen, vlaggen, toeters en zeilboten verzamelen zich. Is dat echt allemaal voor ons?

En dan wordt er gejoeld dat we kunnen.

Uitzinnig vertrek

Daar gaan we! 

‘Veel plezier!’ Wordt er geschreeuwd vanaf de steiger.

Ik loop van voor naar achter te springen en zwaaien over dek. Naar wat en wie moet ik kijken! ‘Tot ziens! Dank jullie wel!’

‘Geniet ervan!’

‘Behouden vaart!’

‘Pas goed op elkaar!’

‘Gaan we doen!’ Hoor ik Paul roepen.

Ik struikel bijna. Aan dek is het een zooitje van lijnen die normaal al lang opgeruimd zijn. Nu mag het door de euforie voor deze ene keer even wachten.

Het afgelopen weekend werd er vaak tot morgen tegen ons gezegd. Maar nu zijn we compleet verrast door dit uitzinnige moment. Onder begeleiding van een kleine vloot zetten we zeilend koers richting Volkeraksluizen. Eén voor één zwaaien de begeleidende boten af. Langzaam komt er rust aan boord. In de sluis de enige nog maar.

‘Volkeraksluizen, dit is Quelinda. Bedankt voor de vlotte schutting en tot over vijf jaar!’ zegt Paul lachend door de marifoon. Ik grijns want dacht hetzelfde en hij doet het.

‘Quelinda, graag gedaan hoor, maar dat is nog een tijdje. Gaat u op wereldreis?’

‘Ja! We zijn nu vertrokken!’

‘Nou veel plezier en goede vaart!’

Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.