Onderwerp: Albert verhalen.

wilweg schreef :
Precies.

Persoonlijk geniet ik enorm van de rauwheid waarmee je het geschreven hebt. Direkt, je ziet t zo voor je. Echt prachtig! Juweeltjes. Rauw, eerlijk, herkenbaar.

Hoe vaak hebben we onszelf niet in de positie van zeuntje gevoeld!

@Allemaal bedankt voor jullie waardering.
@Hielkoos, je hebt gevaren als vonkentrekker?



We zitten al een behoorlijk eind naar het zuiden en bovendien is het hoog zomer, dus is het bloedheet aan dek.
In de verblijven is het nog een tikkie erger, want airco hebben we niet, terwijl er wel overal slecht geïsoleerde stoomleidingen lopen.
Vandaar dat ik meteen ja zeg, wanneer de tweede kok me vraagt om hem te helpen bij het ijsdraaien.
Hij neemt me mee naar een van de grote koelcellen, ‘ha lekker koel hier, ik kom helemaal bij.’
‘Wacht maar af, straks ben je blij om weer buiten in de zon te staan.’
Hij vult een r.v.s. bus met een liter of twaalf vloeibare witte troep en plaats die bus in een houten kuip.
Rondom de bus wordt de ruimte opgevuld met ijsblokjes waar een paar handen zout overheen gaan.
Ik hoort zacht knisperende geluiden wanneer het ijs op het zout reageert.
Het geheel wordt afgedekt met een houten deksel, waar opzij een slinger zit, die via een as met conische tandwielen een roermechanisme in de bus aandrijft.
Doordat de smeltende ijsblokjes hun kou aan de bus afgeven, bevriest de witte massa maar wordt dankzij het roeren geen grote vaste klont.
Om de beurt draaien we een tijdje aan de slinger.
Je merkt dat het spul bevriest, want het draaien gaat steeds zwaarder en ik wordt steeds warmer.
‘Zeg, waarom vroeg je mij hiervoor, je had het ook de koksmaat kunnen laten doen?’
‘Die heeft geen tijd, hij moet, samen met de chef-kok en de hofjood, de voorraden opnemen.’
Wanneer, naar het oordeel van de tweede kok, het ijs klaar is, scheppen we het over in bakken die de vrieskamer ingaan.
Er blijft meer dan een liter ijs in de bus achter.
De tweede kok geeft mij een knipoog en zegt: ‘Doe mij een lol en was die bus even voor me af dan ruim ik hier de boel op.’
Dat hoeft hij me geen twee keer te zeggen, met mijn T-shirt tussen mijn handen en de ijskoude bus, loop ik naar boven en zoek het machinekamer zeuntje op.
‘Ben, lust jij ijs?’
‘Wáát, heb je ijs?’
‘Ja nou en of, pak jij effen twee lepels?’
Even later zitten we in een rustig hoekje op het sloependek, met de bus tussen ons in, grote lepels ijs naar binnen te werken.
Wanneer we het laatste beetje uit de bus hebben geschraapt, laat Ben een flinke boer en zegt: ‘Dat heb je mooi versiert, tof dat je het met me hebt gedeeld, als ik jou ergens mee kan helpen moet je het maar zeggen.’
Ik haal mijn schouders op, ‘Jij hebt toen in Hamburg op zondag mijn werk er bij gedaan, dat is met een portie ijs zwaar onderbetaald.
Maar misschien kunnen we dat, op zondag voor elkaar waarnemen, blijven doen, zodat we de hele dag kunnen stappen?’
‘Ja prima, doen we.’

We hebben de Kaap Verdische eilanden bereikt en zijn net ten anker gekomen in een baai op São Vicente.
We krijgen, behalve de bunkerboot, ook allerlei kleine houten roeibootjes met souvenirs langszij.
Ik kijk mijn ogen uit, want voor het eerst in mijn leven zie ik echte bergen en dat is wel even wat anders dan het klimduin in Schoorl dat, met zijn vijftig meter hoogte, heel wat leek maar in het niet valt bij wat ik hier zie.
Het valt me wel op dat je hier zo goed als geen groen ziet, zowat alles bestaat uit vulkanisch gesteente waarop maar weinig te verbouwen is, zodat de bevolking het meeste eten uit zee moet halen.
Volgens Willem leven ze hier hoofdzakelijk van vis met rijst en af en toe een beetje groente.

Intussen is de handel op gang gekomen.
De souvenirs zijn zowat allemaal gemaakt van schelpen, zoals;
“Schilderijtjes” gemaakt van allerlei soorten gekleurde schelpjes.
“Zeilbootjes” bestaande uit grotere schelpen die op en aan elkaar zijn geplakt.
Asbakken enz. enz.
En dan zijn er hele grote onbewerkte schelpen met een mooie zacht roze parelmoer binnenkant.
Die grote schelpen vindt ik wel mooi maar die in elkaar geprutste toestanden zijn mij iets teveel kitsch.
Aan deze handel komt geen geld van pas, alles hier is “tseensie for tseensie”, ofwel ruilhandel.
Omdat zowel Jan de zeeman als de kooplui elkaar tijdens het handeldrijven proberen te besodemieteren, hebben ze een systeem uitgedokterd dat fraude moet voorkomen.
Dat werkt als volgt.
Wanneer beide partijen zijn overeengekomen dat een bepaald souvenir betaald kan worden met bijv. een paar pakjes sigaretten of een T-shirt, gooit de verkoper twee touwtjes omhoog naar de koper.
In het midden van allebei die touwtjes zit een mand.
De koper haalt één mand op, doet daar zijn betaling in, laat de mand zakken tot halverwege en knoopt het touwtje vast.
De verkoper doet het souvenir in de andere mand en laat de koper de mand ophalen tot halverwege.
Nu kunnen beide niet aan de manden komen maar door om de beurt een klein stukje te vieren, krijgen ze uiteindelijk allebei wat ze hebben willen.
Maar zelfs deze manier is niet altijd safe.
Frans, de matroos die in Amsterdam aanboord kwam, is toen hij hier een paar maanden terug met de “Westland” lag, besodemieterd door een van die lui en zint nu op wraak.

Frans had oog op zes van die grote schelpen, want die dingen brengen in Holland aardig wat op.
Als betaling houdt hij een, nog in redelijke staat verkerende, spijkerbroek omhoog.
De verkoper knikt en legt de uitgekozen schelpen in zijn mand.
Frans legt de broek in zijn mand en laat het touw een stukje vieren.
Opeens gaat de verkoper met zijn volle gewicht aan het touwtje hangen.
Frans, die daar niet op verdacht is, voelt het lijntje gloeiend door zijn hand glijden en moet loslaten. De mand met spijkerbroek valt in het bootje en meteen geeft die kerel een ruk aan het andere lijntje.
Dat lijntje, niet meer dan een versleten stuk paktouw, is ook nog een behandeld met een mes of zo, want het breekt op nog geen meter van de bovenkant en terwijl Frans de man een uitgebreid lesje zeemanstaal geeft, roeit deze kalm weg.

Frans, die als vermomming zijn rode haar onder een muts heeft weggestopt, heeft tussen de andere handelaren het bootje van zijn vriend de oplichter gespot.
De man houdt, staande in zijn wankele bootje, een mooie schelp omhoog.
Frans laat twee pakjes Stuyvesant zien maar de man schudt van nee en steekt vier vingers in de lucht.
Ze worden het eens op drie pakjes.
De man roeit langszij, pakt een lijntje en wil dat omhoog gooien.
Frans bukt zich, tilt een grote dikke roestige harpsluiting van veertig kilo over de verschansing en laat die, terwijl hij ‘surprise!’ roept, buitenboord vallen.
De sluiting valt van bijna zes meter hoogte in het bootje en gaat zonder te stoppen naar de bodem van de baai.
Het bootje, dat een gat in het vlak heeft waar een varken inpast, loopt in no time vol, kapseist en blijft omgekeerd drijven.
Wanneer de handelaar, die al zijn handel kwijt is, snel - er zitten hier haaien - op de bodem van zijn wrak klimt en naar de “Amstelland” kijkt, komt er een trek van herkenning op zijn smoelwerk wanneer, een tevreden grijnzende Frans, spottend zijn muts afneemt en zijn rode haar toont.


Albert.

Mooi Albert, en mooi geschreven ik zie het zo voor mij! Prachtig

Haha. Geweldig weer. Top!

Het lijkt wel of je naast Frans staan.
Levendig geschreven

Zoete wraak

Wahaha !! Leuk verhaal weer, dankjewel !

Te kort !!

JPD schreef :
Mijn moeder zei altijd: lekker is maar een vinger lang...

Geweldig verhaal weer, genoten!

ton

Als je door de bank besodemieterd wordt, kun je niet zo fijn je verhaal halen!
Gelukkig kun je altijd een fijn verhaal halen bij Albert
Groeten, Peper.

Prachtig verhaal weer, Albert.
Thuis heette dat altijd/ Boontje komt om zijn loontje/
Vr. groet,
Alphons.

Surprise!

Komen de schelpen ook weer op hun plek. Mooie herinneringen;)

We zitten weer op zee.
Achter ons zien we de wazige bergtoppen van São Antão langzaam verdwijnen.
Tot de Braziliaanse kust in zicht komt, zullen we voorlopig alleen maar water zien.
’s Middags, ik ben net bezig om met bikhamer, steker en roestborstel, een van de trappen naar het sloependek van roest en oude verflagen te ontdoen, roept de bootsman: ‘Zeun, berg je spullen maar op en ga naar de bak.’
Ik snap niet wat er aan de hand is, maar de bootsman is alweer verdwenen, dus doe ik wat me gezegd is.
Wanneer ik voorop kom, zie ik daar Kees over zee uitkijken.
‘Hoi Kees, ik moest van de boots hier wezen, wat is er aan de hand?’
Zonder zijn ogen van de zee af te nemen, zegt Kees: ‘We motte uitkijke naar een drenkeling, op een Duits schip misse ze iemand en nu hebbe ze een oproep aan alle schepen in de buurt gedaan om scherp naar hem uit te kijke.
Neem jij maar de sector van recht vooruit tot stuurboord achter dwars, dan neem ik bakboord voor mijn rekening.’
Wauw, dat is heftig!
Ik laat mijn blik keer op keer over mijn sector dwalen en na verloop van tijd zie ik allerlei dingen in de deining maar steeds weer is het een golf of de weerkaatsing van het zonlicht in het water.
Wanneer ik even achterom naar de brug kijk, zie ik dat twee stuurlieden, die ouwe en de stuurmansleerling, met kijkers voor hun ogen, ook al staan rond te turen.
Ik hoop heel sterk dat we die vent vinden, ik moet er niet aan denken dat hij langzaam maar zeker zijn kracht kwijt raakt en afzuipt, want hoewel het om een vreemde gaat, het is toch een mede zeeman.
Tegen vijven komt Willem naar voren en zegt: ‘Appie, ga jij je tafels maar dekken, ik neem het hier wel over.’
Met tegenzin ga ik naar de midscheeps.
Terwijl ik de eerste ploeg van eten en drinken voorzie, zijn onze gedachten bij die vent die nu al een minstens een halve dag in de majem ligt en hoewel het zeewater hier pislauw is, gelooft niemand dat we hem nog op tijd zullen vinden.
Om zeven uur, het is al pikdonker, worden de extra uitkijken uitgeschoren en komen we weer op koers naar Cabedelo.
Hoewel we allemaal behoorlijk onder de indruk zijn, verwerkt iedereen het op zijn manier.
De een zit stil voor zich uit te kijken, een ander zegt met valse bravoure: ‘Ach, wat verdomd het ook, het is maar een stomme rotmof.’
Niemand gaat er op in, we weten best dat hij zelf de eerste zou zijn om die “stomme rotmof” na te springen als hij dacht dat hij hem daarmee kon redden.


Vandaag passeren we de evenaar dus is het groot feest voor de hele bemanning.
De héle bemanning?
Nou niet helemaal want, de stuurmansleerling, de koksmaat en ik gaan voor het eerst over de evenaar en moeten als smekelingen voor Neptunus verschijnen en dát is écht geen feestje.
Omdat ik al eerder over het dopen van groentjes heb gehoord, trek ik een oude korte broek en een gaar T-shirt aan en begeef me op blote voeten, naar de “wachtkamer van Neptunus”, of wel het kabelgat, waar de andere twee dopelingen al nerveus zitten te wachten.
De koksmaat is, net als ik “er op gekleed” maar de leerling zit daar netjes in een wit tropenuniform, compleet met een met een wit overtrekje over zijn pet.
Ik zeg tegen hem: ‘Dat is niet erg handig leerling, dat mooie pakje kan je straks wel afschrijven.
‘Denk je?’ vraagt hij angstig, ‘ze zullen een officier toch wel met een beetje respect behandelen?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet niet of ze een leerbeest wel als officier zien… maar zelfs dán...’

Opeens staan er twee luid schreeuwende, al flink bezopen, woestelingen voor ons.
Ze zijn gekleed in een korte broek, hebben een pruik en baard van uitgeplozen manilla en smoelwerken die zijn opgesierd met roetvlekken.
Met moeite ontdek ik enige gelijkenis met Jan en zijn stapmaat Kees.
Ook hun blote bovenlijf is versierd met roet en wel in de vorm van een doodskop.
Niet dat ze met al dat zwart op Zwarte Piet lijken, nee, die woeste koppen hebben meer met de duivel en hellevuur te maken, dan met Sinterklaas.
Ze zijn gewapend met versierde houten drietanden, waarvan de punten gelukkig stomp zijn en drijven ons, met pijnlijke porren van hun wapen, voor zich uit.
Onze mini optocht gaat langs de voorste drie luikhoofden en de opbouw midscheeps, naar luik vier, waar, boven op een troon, Neptunus zetelt.
Zijn skepter is een kruik Bols die hij met regelmaat aan zijn mond zet en af en toe, met tegenzin, doorgeeft aan zijn vrouw.
Neptunus, die een pruik, baard en snor van formaat “vliegengordijn” heeft, gaat grotendeels gekleed in een stuk visnet.
Zijn lieftallige echtgenote daarentegen, draagt, behalve heur lange blonde haar alleen een schattig kort sisalrokje en een zeildoekse bh waar twee flinke biggen in zouden passen.
Het vreemde is echter dat ze, ondanks dat ze toch een echt blondje is, een drie dagen oude donkere stoppelbaard heeft.
Ook haar elegante, nogal gespierde, benen zijn begroeid met een donker gewas dat hoognodig toe is aan een beurt met de tondeuse van een schapenscheerder.
Wij worden tot voor de troon gedreven en met een schop in de knieholte gedwongen om neer te knielen voor de Heerser over de zeven zeeën.
Ik kijk even om me heen en zie zowat al het gewone volk, met een verwachtingsvolle grijns, op het luikhoofd zitten
De officieren die geen wacht hebben, zitten net als de gezagvoerder, een etage hoger, op het sloependek, waar de bediendes een rijtje stoelen hebben neergezet.
In een ding wordt er geen onderscheid tussen de kapitein met zijn etat-major daarboven op het sloependek en het plebs beneden op het luikhoofd, beide partijen zijn goed voorzien van bier en sterke drank.
Wanneer ik opkijk naar Neptunus en zijn gade, krijg ik van de laatste een wellustige blik en een vette knipoog.
Het is dat ik, sinds Hamburg, weet dat de baas-timmerman zo hetero is als wat, anders zou ik me nu serieus zorgen gaan maken.
Nadat Neptunus, met de stem van de bootsman, heeft gevraagd wat wij voor de duivel van hem willen, zeggen wij, gesouffleerd door de helpers achter ons: ‘O machtige vorst, heerser van de diepte en bedwinger der golven, wij smeken u om toestemming voor het passeren van de equator.’
Neptunus rukt de kruik uit de handen van zijn vrouw, neemt een flinke slok en zegt, terwijl hij de kruik buiten haar bereik houdt: ‘Ik heb jullie door, stelletje slampampers, stiekem over de linie willen glippen hé? Nou dat zal je verdomme berouwen! Knechten, doe je plicht!
De knechten doen, mede door de alcohol, nogal ruw hun werk, een voor een worden we te grazen genomen en behalve dat we worden ingezeept met een smeerseltje van o.a. vet, zand en dikke zwarte stookolie, worden we geschoren met een houten scheermes waaraan nogal wat splintertjes zitten.
Na inspectie door zijn wederhelft, ‘schat ik zie nog een paar haartje onder hun snotkokers’, beveelt Neptunus dat we nog een keertje onder het mes moeten ‘en niet van dat half zachte!’
Nu smeren ze de “scheerzeep” niet alleen op onze tronies en bovenlijf maar krijgen we de scheerkwast met smurrie ook, tot kokhalzen toe, in onze monden geperst.
Weer worden we geïnspecteerd door mevr. Neptunus, dit keer met beter resultaat, want hoewel ze eerst nog even twijfelt, zegt ze met zware stem: ‘Het is krap aan schat maar het kan er mee door.’
De leerling ziet er niet uit!
Zijn mooie witte tropenuniform is, al zou je het uitkoken en wassen, zelfs niet meer geschikt voor poetslappen en behalve zijn pet, is ook zijn geloof in “respect voor officieren”, totaal verdwenen.
Neptunus neemt nog een slok en roept met dubbelslaand tong: ‘Zo stelletje gole schooiels, vooh ik jullie toestemming geef om het zuidelijk halflond te bevaluh motten jullie nog effe dooh de pendek van Tante Betje!’
Hij wijst op een aan dek liggende zeildoekse luchtkoker van, pakweg, vijftig á zestig centimeter doorsnee en wel twaalf meter lang en met om de twee meter een houten hoepel om hem open te houden,
Eigenlijk dient die koker om in de tropen wat extra frisse lucht in de bloedhete machinekamer te krijgen maar nu ligt hij languit aan dek.
Om er snel vanaf te zijn kruip ik als eerste in de nauwe koker, meteen gevolgd door de andere twee.
Opeens, ik ben nauwelijks vier meter gevorderd, worden er zowel aan de ingang als aan de uitgang een dekwasslang vol open gezet en beide openingen een stukje opgehesen, zodat de tunnel snel volloopt.
Half verzopen en naar adem snakkend, kom ik aan het end.
Dan laten ze de uiteinden zakken en kan ik, gevolgd door de andere twee, naar buiten kruipen.
Weer moeten we Neptunus verschijnen en weer krijgen we een toespraak die, dankzij het syndroom van Bols, niet helemaal goed uit de verf komt maar die, dankzij de nodige herhalingen, in de lengte goedmaakt wat hij in de breedte tekort komt.
Dan moeten we nog proosten met Neptunus en zijn hele gevolg, waarbij onze borrel uit een aparte kruik komt en naar Haarlemmerolie smaakt, zodat we straks waarschijnlijk een behoorlijk pikheetje op het schijthuis zullen doorbrengen.
Opeens is er tumult op het luikhoofd.
De pantrybediende, heeft staan gniffelen en desgevraagd verteld dat, hoewel hij al een jaar of wat met de Holland-Amerikalijn op de VS heeft gevaren, hij nog nooit over de evenaar is geweest.
Zijn behulpzame collega’s hebben hem daarop beetgepakt en met enige uitleg aan de, niet aanwezige, genade van Neptunus overgeleverd.
Terwijl wij met cola de smerige smaak uit onze monden proberen te verdrijven, zien we, niet zonder leedvermaak, hoe de pantrybediende die daarstraks onze beulen luidkeels aanmoedigde, nu zelf het sjakie is.


Albert.

ik zie het zó voor me! Mooi verhaal weer!

Zaterdag avond! Kijk er elke keer weer naar uit!
Bedankt weet!

Dank Albert!
Ik was even bang dat we moesten wachten vanwege de site... Je hebt vanzelfsprekend geen foto's van dit evenement... Jammer!
Groeten, Peper.

Blij dat ik alleen met je naar Engeland ben geweest

O, wat moest ik weer lachen. Geweldig.......syndroom van Bols!

Prachtig verhaal weer, Albert. Bedankt daarvoor.
Als er een syndroom van Bols bestaat, bestaat er wellicht ook een syndroom van Sonnema!

@Timo, dankjewel.
@Han, zolang je er naar uitkijkt, verveel ik de lezertjes nog niet.
@ Peper, foto's? In die tijd had ik nog geen geld voor een zakkammetje, laat staan voor een camera.
@Geert, ook op het Grote Gaastmeer komen ontgroeningspraktijken voor en ik heb zo'n donkerbruinvermoeden, dat jouw kinderen daar graag aan meewerken.
@Ruud, van het syndroom van Bols wordt al in zeventiende-eeuwse scheepsjournaals melding gemaakt en het vermoeden bestaat dat het zelfs ver voor die tijd al bekend was als Den Brandemoris ongesteldheid.
@Alphons, of er ook een z.g. Syndroom van Sonnema bestaat, zou je proefondervindelijk kunnen vaststellen.






Het is zaterdag middag na de schaft.
Ik ben net klaar met de afwas en het dweilen van messroom en pantry, wanneer de stoomfluit, vooraf gegaan door wat gesputter vanwege condens, begint te loeien.
Hij geeft achter elkaar zeven korte stoten, gevolgd door een hele lange.
Dit is het signaal “Schip verlaten!”
Ik heb, de eerste dag dat ik aanboord kwam al, op de achter glas geplakte lijsten in de dienstgang gezien bij welke sloep ik me moet melden en wat mijn taken zijn.
Ik ruk een zwemvest uit de bank, ren naar de hutten, gooi alle deuren open en por de mannen van de vrijewacht die liggen te slapen.
Ik begin bij de hut van Kees en Jan.
Ik brul: ‘Schipverlaten!’
‘Verdomme Appie, kan het wat minder? Het is alleen maar sloepenrol, dat flikke ze goddomme altijd in het weekend wanneer we geen dekwerkzaamhede hoeve te verrichten, de teringlijers!’ zegt Kees.
Jan die al naast zijn kooi staat zegt: ‘Dekwerkzaamhede? We benne toch geen stiere? Hoewel als ik straks mijn vaste verkering weer zie… ’
Ik luister al niet meer en controleer de andere hutten.
Ook de bootsman en de andere onderofficieren, die alleen dagdiensten draaien maar op zaterdagmiddag een tukkie na het eten doen, brul ik, voor zover dat nog nodig is, met veel plezier wakker.
Dan graai ik een stapel dekens uit een kast, ren de trap op naar het sloependek en meld me bij sloep drie.
Hoewel ik een sloepsgastdiploma heb houden hier mijn taken op, dus kan ik op mijn gemak toekijken hoe de matrozen de sloepen ontdoen van hun afdekking, de sjorringen losgooien, de proppen in de bodem draaien en alles gereed maken om het spul te strijken.
Intussen loopt de stuurmansleerling, op bevel van de eerste stuurman, te controleren of we allemaal wel netjes ons zwemvest aanhebben en of de banden wel goed gestrikt zijn.
Mijn naamgenoot, Ome Appie, de oude voorman van de machinekamer, duwt de controlerende handen van de leerling van zich af. ‘Hou jij je handjes effe thuis jochie? Ik ben goddomme geen poot!'
‘Maar de eerste stuurman heeft gezegd dat ik…’
‘Niks mee te maken, kom maar terug als je een lekker jong wijf bent geworden.’
De sloepscommandanten houden appèl, strepen namen af en roepen nog een keer een paar namen waar niet op gereageerd is.
Het blijkt dat, behalve de minimale brug en m.k. bezetting, we nog drie man missen.
Ook die worden opgespoord.
De eerste stuurman vraagt ze waarom ze niet op het sloependek zijn verschenen.
Het zijn; een olieman, die door alles heen sliep, de tweede kok die in de koelcel aan het uitbenen was en daar de stoomfluit niet kon horen, en Piet Schipper die glashard beweert dat het zeuntje hem niet gepord heeft.
Willem, die de hut naast Piet heeft, trekt verontwaardigd zijn scheur open en zegt: ‘Vuile gluiper die je bent, ik heb duidelijk gehoord dat die jongen jou geroepen heeft en dat jij hem uitschold voor tering jong!’
De eerste kijkt mij vragend aan...?
Ik knik.
Die eerste kijkt Piet aan, ‘Piet, het is dat dit je laatste reis is…’
Na dat alles gecontroleerd is, houd de kapitein nog een prevelement over veiligheid en komt de opperstoker, ofwel de hoofdmachinist, een praatje houden over het ontploffingsgevaar van de ketels en wat daar tegen te doen is - blijkbaar niet veel - wanneer de Amstelland zou afborrelen en het water bij de ketels komt.
Hij houdt een super technische verhandeling die, op een paar vetpriesters na, geen hond kan volgen en waar het voor de rest ook niemand voor ene moer in geïnteresseerd is.
Al met al staan we daar meer dan een uur voor jan met de korte achternaam te wachten tot we weer mogen aftaaien.
Ik berg mijn stapel dekens weg en kan eindelijk beginnen met thee zetten, want het is al dik na pikheet.

In de vroege ochtend, het is bijna zes uur, sta ik naar de vaag opdoemende lichtjes van de Braziliaanse kust te staren en heb visioenen van een tropische landschap, waar exotische schoonheden schaars gekleed ronddansen.
Ik schud de droombeelden van me af en loop de midscheeps binnen om de wc’s en douches te schrobben.
Ook de wastafels en de spiegels maak ik keurig schoon, waarna het tijd is om K&K te malen.
Tegen de tijd dat ik de afwas heb gedaan, de tafels gedekt en verse K&K pleur heb gezet, is het buiten al licht en zijn we de kust al een stuk dichter genaderd.
Het stadje is al duidelijk te zien, net als het rif dat evenwijdig met de kust loopt.
De Amstelland mindert vaart en wacht tot de loods eindelijk naar buiten komt.
Het kleine houten puffertje komt langszij, de loods klimt tegen de lang touwlader op en staat even later op de brugvleugel aanwijzingen te geven.
Pas wanneer we al vrij dicht bij de kust zijn zien we, noordelijk van het rif, de opening in de kust.
Binnen de riviermonding draait de vaarweg pal bakboord uit en zien nu het stadje aan de achterkant.
Hoewel ik dacht dat we al aardig wat hitte hadden meegemaakt, varen we nu, hoewel het nog vroeg is, een schroeiende hitte binnen die het zweet doet verdampen en een zout laagje op de huid achterlaat.
We meren we af aan een kaai pal achter het stadje.
Alles wat ik zie is anders dan in Holland, ook de geuren zijn me onbekend en maken dat ik de wal op wil om alles te verkennen.
Ik kijk mijn ogen uit, want ook de weelderige begroeiing aan de overkant van de rivier is zo tropisch als maar kan, ik zou er het liefst meteen naartoe willen zwemmen en het is dat ik al wat verhalen heb gehoord over wat er hier zoal rondzwemt, anders zou ik er zo induiken.
Ik probeer te ontdekken of er daar in het groen nog iets of iemand opduikt maar helaas, de dansende “schaars geklede, exotische schoonheden”, hebben zeker een snipperdag genomen.

De kabelgast, een knul van achter in de twintig, ergert zich al een behoorlijk pikheetje aan de tafelmanieren van Piet Schipper.
Ook vandaag is het weer prijs.
Hert is twaalf uur, de mannen komen al pratend de messroom binnen en gaan zitten.
Ook Piet gaat zitten, zet zijn zelfgemaakte witte zeildoekse petje af en begint, dwars door de gesprekken van de anderen, luidkeels te bidden.
Na een nadrukkelijk verzoek aan de Heere om de “goddelozen” te straffen, gevolgd door een luid “amen”, kijkt hij triomfantelijk om zich heen, zet zijn petje weer op, legt zijn in geen tijden gepoetste onder én bovengebit naast zijn bord en begint, diep over zijn bord gebogen, luid slurpend aan zijn soep.
De kabelgast zegt kwaad: ‘Piet, haal godverdomme dat gore gebit van tafel en vreet es fatsoenlijk zonder te slobberen als een varken.’
Piet zegt zonder op te kijken, tussen twee slurpen door, ‘Wie vloekt gaat naar de hel!’
De kabelgast kijkt naar het gebit, dan gaat zijn blik naar de openstaande patrijspoort en weer terug naar het gebit.
Hij staat langzaam op en doet nonchalant een stap naar Piet.
Helaas heeft deze hem in de smiezen.
Piet legt beschermend zijn linkerhand hand over het gebit en gaat met nog meer geweld door met slurpen.
De kabelgast zegt niets maar als ik zijn kwaaie kop zie, verwacht ik ieder moment een stoompluim uit zijn oren.
Met moeite weet hij zich te beheersen maar je kan duidelijk aan hem zien dat hij dit niet zomaar pikt en op wraak zint.
Ik haal de soeppannen van de tafels, ruil de diepe borden om voor platte en breng de dampend warme hap binnen.
Het is een maaltijd die goed bij deze tropische hitte past, namelijk stamppotboerenkool met rookworst.
Stamppot is er volop maar van de rookworst liggen er exact veertien stukken op de r.v.s. schaal.’
Piet stopt snel zijn valse tanden en kiezen in zijn ingevallen muil en is de eerste die opschept.
Hij maakt van de stamppot een vulkaan, dat wil zeggen, hij schept een flinke berg op zijn bord met als krater een kuil vol jus.
Dan legt hij een stuk worst op de rand van zijn bord en buigt opzij om de mosterd te pakken.
Op dat moment springt de kabelgast op de bank, laat zijn korte broek zakken, en gaat met zijn behaarde blote reet op de dampende vulkaan van Piet zitten.
‘Eet smakelijk Piet!’
Piet is verbijsterd en weet even niet hoe te reageren, dan stamelt hij: ‘Wie met eten knoeit …’, ‘gaat naar de hel’, maakt de kabelgast de zin voor hem af en komt overeind.
Piet mompelt, als in trans, terwijl hij ieder woord benadrukt met een knik van zijn hoofd: ‘Naar-de-hel, o-ja, vast-en-zeker-naar-de-hel.’
Even staat de kabelgast bovenop de bank, met zijn rug ons toe, zodat we een goed uitzicht hebben op zijn reet en zak, beide zien groen en druipen van de vette jus.
Dan graait hij Piets petje van diens hoofd en veegt daarmee het ergste groen en vet van zijn zak en toges.
Hij houd het petje omhoog en kijkt er naar, dan legt hij kalm het vieze ding boven op Piets kale kop, geeft er een klap op en zegt: ‘Welbekomen, Piet!’


Albert.

super weer zo'n verhaal, heel wat beter dan de voice kids waar ik nu verplicht naar moet luisteren....

Haha, super weer Albert.
TOP!!!!!!!!!!!!

P.S. Amber vind het bootje geweldig, heb hem thuis opgeblazen en we hebben er geen kind meer aan. Zal je morgen wat foto's sturen
Bedankt Albert!

De beelden die ik in mijn hoofd vorm bij alles wat ik lees zullen mij vannacht helaas achtervolgen