Nou, Bert. Zoals al eerder gezegd: ik probeer mijn 'overlast' zoveel mogelijk te beperken. Wbt opvoeding zijn mijn ouders daar eerder in doorgeslagen, ik heb inmiddels wel geleerd mijn plek in de vrije ruimte te nemen en me niet onder te laten sneeuwen. Eén op de drie sluisburen rookt zelf en zo niet dan ga ik even op het voordek zitten. Muziek aan maar niet hard en met mate.
'Dat moet kunnen' is misschien niet het best argument maar zeker ook niet het slechtste. Ik leef in dit land, betaal overal (ruim) aan mee en geniet ook van de vrije voordelen die daar bij horen. Daarnaast: wat overlast is is volledig arbitrair, voor iedereen anders. Als je níemand tot last wilt zijn in het leven dan moet je thuis gaan zitten met je mond dicht en nooit buiten de deur komen, niet internetten, geen autorijden etc. En dan nog heb je het risico dat je overbuurman 'last' heeft van jouw kleur voordeur. (Geenszins bedoeld als bagatellisering van jouw burenoverlast want dan kan vreselijk zijn, dat snap ik).
Ik zou me de hele dag overal aan kunnen storen, als ik daar voor zou kiezen. Hoofddoeken of andere religieuze uitingen (want atheïst), rap-muziek (wat een kolere-ritme), mensen die niet kunnen fietsen, klapperende vallen, fluitende masten, mensen die niet kunnen autorijden, mensen die niet kunnen varen, mensen die te hard praten, schreeuwende kleine kinderen (heb ik niet, waarom zou ik van die van een ander last hebben?) blaffende honden (idem), overal schijtende honden, tweetaktbrommers, scootmobielen, kinderen met bijbootjes en bijbehorende herrie, mensen die hysterisch te hard en te veel lachen, mensen die naar zweet stinken, mensen die socialisme goedpraten, sigaren ruiken voor mij ook niet lekker etc etc. Geef me even 10 minuten en ik schrijf 100 dingen op, volledig smaakgebonden.
Onze buurhond blaft 4 uur per dag. De kinderen daarnaast kunnen alleen maar schreeuwend met elkaar communiceren in de tuin en de buurman aan de andere kant heeft een enorm schreeuwende vriendin tijdens het rampetampen. Ik kies er voor om me daar allemaal niet aan te storen, hoe moet ik anders leven?
Bottom-line: wel even samen in een niet heel groot land. Enige tolerantie voor andermans gedragingen is hierbij nodig, evenals de acceptatie dat andere mensen heus wel eens last van jou zullen hebben. Daar komen we niet onderuit. Anders kan iedereen beter thuis gaan zitten en nooit naar buiten gaan. Hoewel daar ook van alles te klagen valt (barbecuestank, openhaard rook, die hond blaft nog steeds etc.)