Zeilersforum.nl - Home
Verstekeling
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 1184
Charlotte's belevenissen
Verstekeling
Ik weet het nog precies. Het was tijdens de aankoopbezichtiging van Quelinda in Fehmarn. Ik zag ze liggen. Vers gedraaide keutels, benedendeks op de plek waar normaal de mastvoet staat. Niet van een muis. Veel te groot. Ook geen gewone rat. Te bol. Maar wie was dan de producent? En veel belangrijker, zou de verstekeling nog aan boord zijn?
Ik wees de toenmalige eigenaar erop. Die keek allesbehalve zorgelijk zoals ik. Nuchter riep hij een goedje weg te zullen zetten om het beest te bestrijden. Zou dat voldoende zijn? Ik zag een scenario voor me waarbij een door bekabeling geobsedeerde veelvraat hele gezinnen sticht op de meest knusse plekjes van onze toekomstige zeilboot.
Op zoek naar vraat
Tijdens de overdracht van Quelinda vroeg ik er opnieuw naar. Niets. De man klonk overtuigd. De knager was verdwenen. Maar toch dacht ik er afgelopen jaar regelmatig aan. Al klussend bestudeerde ik kabels op vraat en zocht als Sherlock naar keuteltjes bij elke geopende vloerplaat. Ik zag niks. Tot nu. Ruim een jaar na de aankoop. De tijd om aan de refit van de mast te beginnen.
In deze winterse maanden is de renovatie van de twintig meter lange Proctor, dertig jaar oud maar oersterk, de grootste klus voor ons vertrek. Alles wordt opnieuw gestraald, geconserveerd en getuigd. Demonteren doen we grotendeels zelf. Dat bespaart geld en helpt ons elk hoekje en gaatje te ontdekken. Zo ook deze zaterdag.
Mysterie opgelost!
Daar ligt het. Op de bodem. In verre staat van ontbinding. Een doffe pluk haar en ingedroogde viezigheid is het enige wat nog over is van de mysterieuze strontjeslegger die al die tijd verscholen heeft gezeten. Ik kijk ernaar. Geen idee wat het is geweest. Een waterkonijn? Eerlijk gezegd vind ik het een opluchting dat de vermissingszaak is opgelost. Maar ik weet ook dat wanneer ik straks op reis ben, mezelf zal afvragen waar ik me destijds zo druk om heb gemaakt.
Elke dag lees ik er wel over bij wereldzeilers. Ongenode dierlijke gasten die het maar al te gezellig vinden aan boord. Kakkerlakeitjes broeiend achter etiketjes van conserven die niet kunnen wachten om uit te komen. Of volgroeide exemplaren, ontsnappend uit schoenen en pakjes etenswaar. Ratten die in de rugzak kruipen en belegde lijnen gebruiken om de weg naar dek te vinden. Gelukkig heb ik mijn spinnenfobie grotendeels onder controle door het volgen van exposure, en zijn er vele tips te vinden om schade door ongedierte te voorkomen. Maar dan de gruwel ten top, in de ankerbak gekropen waterslangen die genieten van verkoeling. Geen idee hoe ik die glibberige jongens straks te lijf zal moeten gaan.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Nieuwjaarswens
- Geschreven door Team Zeilersforum
- Hits: 947
Stapelgek
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 1174
Charlotte's belevenissen
Stapelgek
Ik loop de trap af en kan kiezen of ik de leuning of de spinnakerboomrail neem, om mezelf naar beneden te laten glijden. Het is de enige plek waar dat lange gevaarte kan staan.
Ik zet het koffieapparaat aan en geniet van het krakende geluid van de gemalen bonen, terwijl een dot groen schuim van buitenaf tegen de glazen schuifpui aan vliegt. Paul is de bijboot al aan het schrobben.
Op het aanrecht kijk ik naar de honderden kogellagertjes en mastkarren die ik gisteravond van elkaar heb gescheiden. Ik zie mezelf, afgelopen zomer, nog op de granny bar staan om vastgelopen karren van het grootzeil met de pikhaak naar beneden te trekken. Nu zijn ze de mijne. Zeep, tandenborstel en een droog siliconen smeermiddel moeten de balletjes weer lekker laten glijden. Het is tijd voor winterklussen aan huis.
Winterklussen: Stroeve mastkarren weer soepel maken. De stroef geworden mastkarren worden thuis onder handen genomen
Lukt het?
‘Lukt het schat?’ Vraag ik met mijn hoofd om de buitendeur terwijl ik de koffie aanreik.
‘Ja, hoor. Die viezigheid is er zo af. Straks alleen even drogen.’
‘Da’s mooi. Ga ik boodschappen doen. Nog iets nodig?’
‘Rolletje duct tape.’
‘Oké!’
‘Oh, wacht! Heb jij al naar de belettering voor de boeg gekeken?’
‘Nee. Nog niet. Doe ik straks.’
Een uurtje later duw ik met mijn heup en twee zware boodschappentassen tegen de woonkamerdeur. Die gaat niet verder open. Daar ligt onze inmiddels glimmende tender te drogen. Zijwaarts schuifel ik langs de luchtkamers en zet alles op het aanrecht naast de yoghurtmaker die ik speciaal voor aan boord gekocht heb. Yoghurt maken is nog best een kunst. Juiste smaak, juiste dikte. Straks op reis wil ik ook veel blikjes tonijn, pindakaas, drop en meel meenemen. Ik ga nog uitzoeken met welke beestjes ik rekening moet houden. Provianderen vind ik een leuke uitdaging. Ja! Je hebt gelijk. Mijn gedachten gaan alle kanten uit.
Intussen open ik de vriezerlade om het ingekochte brood op te bergen. Sikaflex kitkokers rollen me tegemoet. Andere la dan maar.
De opgedroogde bijboot kan naar zolder. Het lukt ons, met de twee draaitrappen en te veel bootspullen op een te kleine ruimte, niet zonder vloeken.
Alles ademt naar boot
’s Middags kruip ik achter de laptop. Bekijk websites over reizigersvaccinaties, bootkussens en belettering. Pfff. Wat een keus. Waar moet ik beginnen. Ineens schiet me te binnen dat ik zo’n opblaaswereldbol wil, waar je kruisjes op kunt zetten. En Paul wil nog een papieren landkaart voor de route. Laat ik ook onze website meteen even updaten.
Uitstelgedrag. Betrapt!
Voor ik het weet is het laat en vindt ook Paul het mooi geweest na het zagen en frezen van treetjes voor de zwemtrappen.
Klaar voor vandaag. Het wordt een patatje op de bank.
‘Afleveringetje Alle hens aan dek?’
Ik knik. ‘Heeft Sailing Uma eigenlijk al een nieuwe vlog?’
Pok! Er valt iets vanaf het plafond op de salontafel. Ik kijk voorzichtig tussen de verpakking van het frietje en duw met mijn wijsvinger het papier opzij. Het zal toch geen spin zijn? Hulpeloos ligt hij met bewegende pootjes op zijn rug. De zoveelste. De wantsen komen uit kieren en gaatjes van meegesleepte bootonderdelen in huis spontaan tevoorschijn. Bedreigd laat hij zijn muffe geur achter.
Overal in huis vinden we wantsen die van de boot afkomstig zijn
Werkelijk alles in huis ademt naar boot op dit moment. Inclusief wijzelf.
Morgen doe ik niks. Toch?
‘Truste schat.’
‘Wil jij morgen nog naar die letters kijken?’ Klinkt het een beetje verwijtend vanaf links.
‘Kan het nou nergens anders meer over gaan? We staan ermee op en gaan ermee naar bed.’
‘Ja, het moet wel af Charlotte!’
‘Het komt heus. Maar morgen doe ik niks.’
Gepikeerd trek ik de punt van mijn dekbed over mijn schouder en draai me om. Af en toe word ik er stapelgek van. Wat is er nog veel te doen voor vertrek. Ik blijf onrustig. Draai en woel. Paul ligt nog steeds te lezen in Blijven drijven zie ik. Staat ook nog op mijn lijstje.
Zachtjes mompel ik of we morgen toch maar naar Quelinda zullen gaan. ‘Ik kan de bakskist afmaken en jij de verwarming.’
Een blij hoofd met opgetrokken wenkbrauwen en een idioot rood hoofdlampje kijkt mijn kant op en knikt. ‘Slaap lekker.’
Stapelgek zijn we. Erop.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
