Zeilersforum.nl - Home
Dag
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 1687
Charlotte's belevenissen
Dag
De dag begon voor anker bij Baiona met een kop korreltjeskoffie en het binnenhalen van droog geflapperde was. Het werd een dag die in mijn geheugen gegrift zal blijven staan. Die eindigde in Nederland.
‘Laten we naar Moaña knallen! Aan de wind, hup de zee op. En dan, vlak voor Islas Cíes en na die rotspartij terug Ria de Vigo in.’ Paul wrijft verheugd in zijn handen en steekt zijn wijsvinger op. ‘We hoeven maar één keer overstag. Grootzeil op, fok erbij. De hele mikmak.’ En ik, die zelfs beren op zee ziet, en weet dat het straks harder waait dan weerkaarten aangeven, heb er zin in.
‘Hij staat!’ Ik vlieg terug van mast naar de kuip om het laatste beetje grootzeil omhoog te lieren. ‘Val maar af!’ Quelinda ontvangt moeder natuur met open armen en glijdt gewillig naar comfortabele helling. ‘Fok uit, schoot aan.’ De telltales goedkeurend naar achteren gericht. Al snel neemt de wind toe van 15 naar 25 knopen. Opgejaagd duikt ze nu door de windgolven. Water spuit over het voordek. Ik voel trillingen op de kuipbank. ‘Over het randje Paul.’
‘Je hebt gelijk. Net te veel roerdruk, net te veel helling. We draaien de fok een stukje in.’
‘Dat is beter.’ Tevreden schuif ik onderuit, voel de warme wind in mijn gezicht en houd de geelzwarte markering in de gaten tot het zover is. ‘De kardinaal is achterlijker dan dwars.’
‘Dan kunnen we overstag. Klaar om te wenden?’
‘Ja!’
‘Ree!’
Deze vlucht boeken Charlotte?
Ik hef mijn glas. ‘Saludos! Dat was me wat. Van stil voor anker naar actiestand. Niet wetende hoe de zee zal zijn en de wind zich gedraagt. Zal dat ooit overgaan?’
‘Wat bedoel je lief?’
‘Nou, dat ik dat opstarten spannend blijf vinden.’
‘Proost trouwens. Ik denk dat…’
De telefoon gaat. Mijn zus. ‘We krijgen pap niet te pakken en rijden er nu heen. Blijf je stand-by?’
‘Ja, ik ben hier.’ Ze hangt gauw weer op. Instinctief voel ik dat het mis is. In gedachte volg ik de route naar zijn huis. Ze moet er nu bijna zijn.
Weer de telefoon. ‘Het is niet goed Charlotte. Hij ligt op bed. Leeft nog.’ Ze hakkelt verder. Ik begrijp meteen hoe akelig het aantreffen van pap voor haar moet zijn. De ambulance is er. Ik blijf erbij op speaker. De verpleegkundigen reageren bezorgd en mijn zus roept fel dat hij niet gereanimeerd wil worden. Mijn maag trekt samen. Man, wat voel ik me machteloos. Ik hang hier aan de lijn, maar ben mijlenver weg. Paul stoot me aan en fluistert in mijn oor. ‘Deze vlucht boeken Charlotte?’ Ik knik.
Niet veel later zitten we in een telefoongesprek met de neuroloog. De hersenbloeding blijkt zo massaal dat behandeling geen optie is. Pap gaat dood.
‘Ik begrijp dat u in Spanje bent en morgen naar Nederland komt mevrouw. Wilt u dat uw vader nog leeft als u er bent?’
‘Alsjeblieft. Niet verlengen voor mij. Laat hem gaan. Laat hem gaan. Ik kom er zo snel mogelijk aan.’
Leef je leven
Ik word wakker van een duwtje tegen mijn hoofd. Na een hals over kop vertrek van ankerplaats naar vliegveld ben ik ingedut tegen de schouder van een aardige Portugees. Normaal zou ik me geschaamd hebben. Nu verontschuldig ik me alleen. ‘Captain crew, prepare for landing’. Galmt het door de cabinespeaker. Eindelijk. Ik ben in Nederland.
Een appje popt op. Pap leeft nog. Zou ik dan toch nog op tijd zijn?
Ik geef mijn vriendin voor de ziekenhuisingang een dikke knuffel en ren naar kamer 14. Daar ligt hij. Op zijn zij. Ver weg. Ik loop naar mijn zus, pak haar beet. Samen huilen we. Dan pap. Ik geef een kus. Veeg bezwete haren uit zijn gezicht. Zijn huid gloeit. Zijn lichaam strijdt. ‘Ik ben hier. Bij jou.’ We waken, huilen, lachen, vertellen. De hele nacht, de volgende ochtend. En dan stopt het zachtjes. Dag lieve pap.
Wat nou als? Wat als er iets zou gebeuren met onze dierbaren. Voordat we op wereldreis gingen, was dit onderwerp van gesprek. En wisten we het zeker. We wilden in de mogelijkheid zijn om hoe dan ook naar Nederland te reizen. De angst om te laat te komen blijft, en de kans reëel, maar het weerhoudt ons niet om deze reis te maken. Integendeel. Notabene mijn vader zei: ‘Leef je eigen leven. Laat niemand dat voor je bepalen, of er beslag op leggen.’ En als het je dan toch overkomt, hoe dankbaar ben je dan met alle steun en hulp van familie, vrienden, de haven en de zeilers community? Ontroerend gewoon.
Of het moeilijk is om weer terug te zijn? Ons avontuur te hervatten? Natuurlijk voel ik de fysieke afstand opnieuw meer dan ooit. Maar aan boord ben ik thuis en voel ik me opnieuw gesterkt in de beslissing die we genomen hebben, leef je leven nu. Want Time flies (Vaya Con Dios, 1992).
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.
Disfrútalo!
- Geschreven door Charlotte
- Hits: 1631
Charlotte's belevenissen
Disfrútalo!
Voor het eerst voel ik me niet alleen thuis op de boot maar ook in het land waar we zijn. Ik wilde het graag geloven, het was al vaak verteld. Ook dat we er de tijd voor moesten nemen.
De Spaanse Ria’s. Ruim zes weken scharrelen we nu van stad naar baaitje, amper in havens liggend. Quelinda heeft hier in de afgelopen weken net zoveel mijlen afgelegd als tijdens de tweedaagse oversteek van Biskaje. We gaan op het tempo van de Siësta, met het nodige Spaanse temperament en ontdekken dat we liever langer op één plek zijn dan snelle stops maken.
Hier in Galicië wordt Quelinda ’s naam uitgesproken zoals het bedoeld is. Niet zoals de op zijn Brabants foeilelijk uitgesproken Klinda of zoals boven de rivieren, de klemtoom van Quelinda als in Kolére wordt gelegd. Nee, hier in Galicië is het sierlijk. Met de nadruk op de ‘i’ en een glimlach omdat betekenis en haar herkomst herkend worden en we ook voor het eerst zusje Northwind zien rondvaren. Het maakt ons trots.
De Noord Spaanse kust is prachtig. Zoals de grillig opgebouwde, dan weer schuin en strak gelaagde klifformatie van Playa de las Catedrales. Als een sprookje worden ze bij laagwater zichtbaar en kun je het strand bezoeken. Gemakkelijk met de trein vanuit indianenstadje Ribadeo. Een uitje op zich en dat doen we dan ook.
Blootvoets, in bikini schuifel ik door een laagje kraakhelder water tussen twee metershoge ranke kliffen door. Felle stralen zonlicht persen zich door de smalle ruimte. Zuigend zand brengt me uit balans. Ik grijp een stuk rots en stop even. Het gaat weer. Wat mooi hier. Geen zuchtje wind vanavond. Iets wat hier zomaar kan veranderen. Met enige huiver denk ik aan gisteren, toen we hier naartoe zeilden.
Schreeuwend door de harde wind
De gennaker stond machtig. Met wind waarbij Quelinda normaal niet vooruit te branden is, hadden we nu lekkere snelheid op het log. De roestige kustlijn was adembenemend. Ik keek toe hoe het water manipulatief in aquakleuren tegen rotsen klapte en verslagen terugkrabbelde.
Stilletjes trok de wind aan. De trui ging aan, mijn houding werd alerter. Hogere golven, van kopjes naar kragen. Nog net geen sprays. Tegelijk riepen we het. ‘Hij moet naar beneden, straks is het te laat.’
Aangelijnd op het voordek zette ik af tegen de voetrail om de slurf van de gennaker naar beneden te trekken. Het eerste stukje ging. En toen, vast. Geen beweging meer in te krijgen. En Paul maar roepen vanachter het roer. ‘Trekken Charlotte, trekken!’
‘Het gaat niet!’ Langzaam verloor ik kracht uit mijn armen. ‘Je moet me helpen, ik hou het niet. Ik hou het niet!’ Het nare raspende geknisper van het gevoelsmatig flinterdunne zeil liet duidelijk blijken nog steeds wind te grijpen. Ook samen lukte het ons niet. Ik zag Pauls gezicht vertrekken en naar zijn handen kijken.
‘Gaat het?’ Schreeuwde ik door de intussen harde wind heen.
‘Nee. Verbrand. Je moet terug naar achteren Charlotte! De schoot zit daar vast. Ik houd hier de treklijn vast.
‘Verbrand?’ Verschrikt was ik stil blijven staan waarop Paul directief reageerde dat er nu geen tijd voor getreuzel was. Vlug haalde ik alsnog de vastgeraakte schoot die eerder door zijn handen slipte, los. De winddruk nam meteen af en binnenhalen ging daarna probleemloos. Pauls handen verlichtten pas na flink koelen in de puts. Hij baalde van zichzelf en het feit dat hij geen handschoenen aan had.
Onervarenheid met de gennaker en fors toenemende wind was dit keer als een pittig Spaans pepertje. Elke dag leren we bij. De omstandigheden zijn zo anders dan in het Hollandse. Er zijn windeffecten bij het ronden van kapen en het invaren van een Ria. Hoge rotsen en bergen vormen toegangspoorten met verrassingselementen. Valwinden van ruim 25 knopen en tunneleffecten heten je hartelijk welkom. Erna heerst vaak belonende windstilte op de allermooiste ankerplekken. Plaatsen waar warmte en eucalyptusgeur je tegemoetkomt, ketting over de bodem te volgen is en het dezelfde nacht plotsklaps kan spoken. In Nederland hadden we in soortgelijke omstandigheden allang een veilige haven verkozen. Waren we niet eens uitgevaren. Hier leren we ermee dealen.
Levensgevaarlijke delicatesse
Ik laat de met pokken bedekte rotspunt weer los. Voorzichtig steek ik mijn wijsvinger uit naar een klein krabbetje. Geschrokken trekt het zich terug in een donker spleetje. En wat zijn dat daar? Het lijken mosseltjes maar dan met scherpe, puntige en vuurrode, vlezige randen. Waarom zou moeder natuur dit zo bedacht hebben? Maakt het ze aantrekkelijk of juist giftig onbemind? Het raakt me dat ik hier ben op deze plek en dit mag meemaken.
Wanneer ik een week later de markt op loop, zie ik de raadselachtige mosseltjes opnieuw. Nu op grote schalen naast krabben, en inktvis. Te koop. Percebes staat er op het bijgelegde krijten bordje. De schelp is onderdanig geworden aan een vlezig uitziend pootje wat eraan vastzit. Het maakt me opnieuw nieuwsgierig en ik ga te rade. Eendenmosselen worden ze genoemd. 45 euro per kilo zijn ze hier minstens, terwijl een kilo garnalen of mosselen nog niet een kwart kost in Spanje. Ik begrijp het nu. Percebes worden met hand en steekijzer door Perceiberos van ruige rotspartijen geschraapt. Een levensgevaarlijke klus die alleen tijdens laagwater in kort tijdsbestek kan plaatsvinden. Elk jaar worden levens van de eendenmosseljagers opgeofferd voor deze in laurier gekookte delicatesse. Witte kruizen op onbereikbaar uitziende plekken die we tijdens kustwandelingen tegenkwamen vormen een eerbetoon aan deze heldhaftige mannen. Misschien zou ik ze moeten proeven, dan zou de cirkel van weer een unieke ervaring rond zijn. Voor mij is dit keer het verhaal genoeg. Zo geniet ik ook op zijn Spaans.
*Disfrútalo betekent: geniet ervan in het Spaans.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.
Glow
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 1867
Charlotte's belevenissen
Glow
Geschud aan mijn schouder. ‘Lief, het is tijd. Eén uur.’ De kou van zijn hand dringt door mijn T-shirt heen. Het is mijn eerste nachtwacht op deze tweedaagse oversteek door de Golf van Biskaje.
‘Voordat je je aankleedt, moet je eerst naar buiten komen.’
‘Wat is er dan?’ Vraag ik nieuwsgierig.
‘Ze zijn er nog. Weet niet of je dit ooit nog eens gaat zien. Schiet maar op. Vergeet je reddingsvest niet.’
Ik vlieg op, klim onhandig over het slingerzeil en klap de deken terug op bed zodat het warm blijft voor Paul. Eenmaal buiten, pakt hij mijn arm beet en trekt me naar de kuiprand. Het golft nog altijd behoorlijk. ‘Ga zitten!’ Uitgelaten wijst hij me op de zee.
‘Jee!’
‘Geweldig toch?’
‘Ja…’ Verwonderd staar ik naar de neongroene slingerbewegingen door het water. Links, rechts, ze komen overal vandaan. Soms drie evenwijdig aan elkaar, dan onder de romp schietend en weer terug naar voren. Dolfijnen hebben onze boot uitgekozen om te spelen en zeevonk maakt er één grote glow in the dark party van. Zoiets bijzonders heb ik nog nooit gezien! Zouden ze zelf ook zien hoe mooi dit is? Quelinda maakt het spektakel compleet met haar schuimende, oplichtende boeggolven. Het is prachtig. En dan zijn ze weg. Uitgespeeld.
In de afterparty fonkelt de sterrenhemel. Satellieten schieten voorbij en de Melkweg pakt zonder enige lichtvervuiling het volgende podium. Een nacht als deze mag uren duren.
Weg magie
Paul is duidelijk blij dat hij zijn kooi in kan deze tweede nacht. ‘De golven voel je niet aankomen. Ik zie geen barst.’
‘Als je straks wakker wordt, is het weer licht. Ga maar lekker slapen.’ Ik snap het meteen. Grauwe wolken hebben elke contour en glans van de zee afgenomen. Noordenwind schuurt langs mijn wang. Geen enkele andere boot te zien. Alleen Quelinda die stug de koerslijn met zes en een halve knoop volgt. De uitgeboomde fok oogt rustig als ik erop schijn en mezelf met voet en elleboog voor de zoveelste keer schrap zet. Zo’n anderhalf, twee meter hoog moeten ze zijn. Het slingeren gaat maar door. Weg is de magie van gisteren.
.
Het hoge woord is eruit
In Camaret-sur-Mer diende zich een mooi weergaatje aan. Allebei verlangden we ernaar de golf van Biskaje achter de rug hebben. De verhalen over deze beruchte zeeboezem die Frankrijk met Spanje verbindt, speelden onherroepelijk mee. Het noordwestelijke A Corun͂a of oostelijker gelegen Ria de Cedeira zou het worden. Maar die gierende Spaanse kaapwind met een dikke zes, moesten we dat wel willen? Het venijn van de oversteek zou weleens in de staart kunnen gaan zitten.
Het hoge woord kwam er de ochtend van vertrek uit. Ik durfde het niet aan. Te veel variabelen op een tocht waar ik geen ervaring mee had. Zelfs als Paul, die wel groen licht gaf, meer van dat alles had. Uitstellen wilden we ook niet. En dus besloten we de kaap verder van ons weg te houden en 150 mijl oostelijker, in Gijon te eindigen. Met wind uit het noorden en deining uit het westen werden we 52 uur lang heen en weer geschommeld. Ruim 300 mijl niets zonder vaste hand kunnen doen was nieuw.
Glansrijk geslaagd
Hoe kijken we erop terug? Gedachtes en onzekerheden uitspreken, durven afwijken van het initiële plan en kiezen voor veiligheid, dat houden we vast. Het wachtritme van tien uur ’s avonds tot tien uur ’s ochtends, drie uur op en drie uur af, werkte. Zonder goede zeekooi met slingerzeil en gestutte kussens was slapen nooit gelukt en het eeuwig gehamer op vaste plekken van onze spullen blijkt een uitkomst en must. Vooraf gemaakte nasi en pasta hielden de moraal hoog en ik dank op mijn blote knieën dat zeeziekte dit keer geen meester van me maakte. We hebben de oversteek getrotseerd, unieke momenten mogen ervaren en zijn glansrijk geslaagd.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.
