Om maar meteen met de deur in huis te vallen: volgens mij is het nog niet helemaal gelukt met de emancipatie van de vrouw. Waarop ik deze conclusie baseer? Jarenlang empirisch onderzoek, oftewel eigen ervaringen. Of het nou ging om een van mijn eerste vriendjes die een trapeze hanger nodig had voor zijn Rondje Texel of latere lieven die volledige boten wilden vullen met mannen voor hele weken offshore; de meegevraagde heren trokken hun laarzen aan, gooiden een pak in een tas,  deden er een paar schone sokken en een onderbroek bij en weg waren ze. Dag vrouw, dag kinderen, dag lief, tot volgende week en als ik niet opneem dan is mijn telefoon nat geworden, niet ongerust maken he.

Hoe anders blijkt het te zijn met een damesboot! Dan heb ik het niet alleen over het formaat van de tas – de gemiddelde vrouw neemt voor een weekendje boot net wat meer mee dan alleen schone sokken – maar vooral om de moeite die gedaan moet worden om voldoende tassen met bijbehorende dames aan boord te krijgen. Nou hebben we ook best een eisenlijstje, dat moet ik ook wel toegeven…

Hoe dat eisenlijstje er uit ziet? Nou, primair varen we voor ons plezier. We kunnen best fanatiek worden, zeker als we dreigen een goede prestatie neer te zetten, maar de gezelligheid is wel primair.

We varen de woensdagavondwedstrijden voornamelijk omdat we het zo’n Knorr-momentje vinden: het breekt zo lekker de week. Waar we die week in de eerst jaren vooral onder het genot van een drankje die week braken, dat zeilen was maar bijzaak, is dat inmiddels anders. Flesjes water gaan er tegenwoordig doorheen. Pas na de laatste keerboei het eerste biertje, maar dan vinden we het weer niet gezellig als je van de blauwe knoop bent.

Verder is zeilen op de meidenboot niet te vergelijken met zeilen op een andere boot, die meestal meer heren dan vrouwen aan boord hebben. De verschillen zijn zowel positief als negatief. We schelden niet op elkaar, uit principe. Dat we daarmee af en toe ook wat broodnodige peper in de reet missen, nemen we maar voor lief. Verder hebben we tuig-technisch ook wat dingen aangepast die al menig heer de wenkbrauwen heeft doen fronsen. Ik ken verder geen enkele andere boot waar je met twee man het voorlijk moet trimmen: een aan de lijn die de giek naar beneden moet trekken en een op die giek, om met het gewicht dat trekken een beetje te helpen.

We weten wel dat het misschien handiger is om de spival en andere vallen naar de kuip te laten lopen, maar dan wordt het zo’n bende aan lijnen en we krijgen dan allemaal de neiging die op te schieten, in plaats van ze gewoon naar binnen te gooien. We houden niet van rommel.

Hoewel er ook altijd beweerd wordt dat vrouwen kampioen multitasken zijn: aan boord kunnen wij het in ieder geval niet. We geven de schuld daarvan aan de hinderlijk in de weg zittende overloop, die de kuip in twee delen deelt, waardoor je nergens bij kan. Als roerganger de genua wegrollen? Past niet, zit te ver uit elkaar. En dan zijn er nog de dingen die we Diricawl amper kwalijk kunnen nemen maar hooguit onszelf: we gaan niet vaak genoeg naar de sportschool. De genua is bijna 24 vierkante meter: als daar een beetje wind in staat en je wilt die snel binnen hebben, dan heb je eigenlijk armen als een Oostduitse  kogelstootster nodig. Dat staat niet mooi bij een haltertopje, dus wij hebben een andere manier verzonnen: een hangt aan de schoothoek en de ander draait door. En dan nog willen we dat draaien nog wel eens wisselen, anders heb je op maandag zo’n spierpijn. Ja, watjes zijn we. Het maakt voor ons de ideale weekendbemanning dus vier of vijf vrouw sterk. We willen af en toe ook wel wat eten of een drankje, dus de catering moet onderweg ook geregeld.

Vier of vijf vrouwen blijken zich echter niet zo te kunnen gedragen als een zelfde aantal heren: tas pakken en wegwezen. Nee, wij dames kunnen veel minder gemakkelijk weg in het weekend. Kinderen op  sportclubs, opa’s en oma’s die zich ook niet steeds willen vastleggen, mannen met banen op zee of ‘gewoon’  zelf drukke agenda’s: als wij de invasie bij Normandië hadden moeten regelen thuis hadden we hier nog steeds Duits gesproken. Het Lukt Gewoon Niet. Met als gevolg dat we afgelopen jaar niet een keer in een tent bier hebben staan drinken: de twee keer dat het eventueel had gekund woei het zo hard dat we van te voren al besloten hadden niet te gaan varen.

Dat moet anders volgend jaar. Sail4Charity, Mosselrace, Vlissingen-Blankenberghe, maar ook openingstocht, sluitingstocht, Delta Week, 8 uur van de Oosterschelde: ik wil, moet en zal ze varen. Of het in ieder geval proberen. Oh, had ik dat al gezegd? Diricawl heeft ook nog eens een stronteigenwijze schipperse!