Zeilersforum.nl - Home
Deel 11: Overwinteren op Kreta
- Geschreven door Ilex
- Hits: 1110
“Doen we Methoni aan?” Een vraag zonder veel overtuigingskracht. Het weer is eindelijk mooi na een onstuimige Kerst. Het Venetiaanse fort en de kenmerkende Turkse vuurtoren zien er allerschattigst uit, maar hoe verzot wij ook zijn op ruïnes, we verlangen naar natuur! Veel te lang hebben we aan een kade vastgelegen, in een stad rondgeslenterd en de tijd zien passeren. We gaan door.
Zonder wind tuffen we sloom op motor de Straat van Methoni in waarbij we wel tien keer van de kaart naar de dieptemeter naar de zeebodem kijken. Het lijkt alsof onze kiel elk ogenblik over de rotsen zal schrapen, zo helder is het water! De dieptemeter loopt gelukkig niet verder op dan 9 meter.
Amper 8 mijl verderop draaien we resoluut naar de kant. Een kleine baai (Ormos Maratho), een zandstrandje en een oude toren op een heuvel nodigen ons uit. We leveren geen verzet, het anker gaat overboord! Nog geen kwartier later zitten we ongeduldig in de bijboot en roeien uitgelaten naar de kant.
Het wordt genieten met hoofdletter: dochterlief bouwt een kamp en is door het dolle heen als ze een uitgekomen nest met zeeschildpadeieren vindt, de hond strekt zijn poten, dolblij, eindelijk terug los kunnen lopen en ook wij ademen met volle teugen een snuif natuur tot diep in onze longen. Ik graai met mijn handen in het zand en knipper met mijn ogen tegen de felle zon. Het strandjutten begint!
Spijtig dat het weerbericht slechts een mooi weergat laat zien van een dag of drie. ’s Avonds bekijken we opnieuw de mogelijkheden. Het ronden van Peloponnisos is bij kwakkelweer niet vanzelfsprekend; er zijn slechts weinig beschutte ankerplekken en ook de schaarse haventjes bieden nauwelijks bescherming tegen een W – SW wind, de overheersende windrichting.
We besluiten de volgende dag door te varen naar Porto Kayio, een baai aan het topje van de middelste Peloponnisos-vinger. Het venijn zit ook nu in de staart; wat begon als een ontspannen tocht met nauwelijks wind, eindigt in een gevecht hoog aan de wind om de kaap te kunnen ronden. De vuurtoren met zijn blauwe hoed toont pijnlijk aan hoe traag het opschiet. De wind is NE en raast van de steile heuvels de baai in. Ankeren voor het dorpje is lagerwal en dus geen optie. Onder het oude klooster ligt in de NE-hoek een kleine ankerplek. We kruipen dicht tegen de kant want het blijft lang erg diep. Het ankeren lukt niet van de eerste keer, niet van de tweede keer en zelfs niet van de derde keer. De harde valwinden maken het manoeuvreren bijzonder lastig en net als mijn vrouw erin slaagt de boot in de wind te leggen, duwt zo’n rotzakje ons snel de andere kant op. Zonder elektrische ankerlier krijg ik het behoorlijk warm… Uiteindelijk winnen wij het gevecht. Veel zwaairuimte is er niet. Voor de zekerheid gooi ik het hekanker overboord, roei ik een lijn dwars op de wind naar de kant en maak stevig vast aan een uitstekende rots.
Porto Kayio dankt zijn naam waarschijnlijk aan de oude Venetiërs (rond 1300) die hier blijkbaar veel quaglio (quail = kwartel) hebben gevangen en gepekeld voor export. Later kwamen de Turken en de Manioten-piraten gebruik maken van deze baai. Eén van de piraten is zelfs zo bekend geworden dat er een beeld van hem op de kant staat. Niet dat wij dit kunnen zien: wij liggen voor anker in een verre uithoek aan de andere kant en hopen dat het anker zal houden…
De volgende dag verliezen we nogal wat tijd met het binnenhalen van de extra lijn, maar al rond 7u hijsen we het zeil en glijden zacht de baai uit. Het was geen rustige nacht. De zon schijnt, maar het is koud. De wind staat tegen om het 30 mijl verder gelegen Kapsali aan te doen op het eiland Kythira. Hoog aan de wind is het hakken en uiteindelijk zetten we de motor wat bij. Vaak voelt het als toegeven en verliezen, maar we hebben het wat gehad. Bij het indraaien van de baai lijkt die voldoende beschutting te bieden, toch maakt Heikell de opmerking dat er bij eender welke wind een vervelende deining staat. Nu is daar niets van te merken.
Tegen 13u meren we keurig af aan de lege kade en nemen de omgeving in ons op. Op het eerste gezicht stelt Kapsali niet veel voor: een rij witbezette huizen waar in de zomermaanden ongetwijfeld een hoop terrasjes voor getoverd worden, een vaag strand en een mooi vuurtorentje. Misschien dat het Venetiaanse fort op de heuvel de moeite is om naartoe te klimmen? Er ligt geen enkele andere boot, zelfs geen vissersbootjes en het geheel maakt een desolate indruk op ons. Na het vervelende hakken zijn we blij met de stevige betonnen steiger!
De wind is afgenomen en de zonnestralen dringen heerlijk warm door onze huid. De reddingsvesten hangen we aan de haak, de dikke zeiljassen gaan even over de reling om te luchten. Een mooie dame van de Port Police komt ons glimlachend tegemoet en begroet ons. We kunnen hier niet blijven liggen, zegt ze vriendelijk. Ik kijk de baai rond op zoek naar een andere plek, misschien daar ankeren? Maar ik heb het blijkbaar verkeerd begrepen: we kunnen helemaal niet in Kapsali blijven liggen! Ze voorspellen 5 bft uit het zuiden, dan rolt een sterke deining de baai in en wordt het onhoudbaar! Het zinnetje uit de Heikell schiet door m’n hoofd: ”With strong S winds the harbour is untenable.” 5 bft is voor de dame voldoende om ons weg te sturen, wie weet wordt het 6? We gaan niet in discussie; ze komt erg overtuigend over en zij alleen kan inschatten wanneer het in haar haven begint te spoken. Later lees ik dat het jaar ervoor een Italiaans jacht de raadgeving genegeerd heeft en eindigde op het strand…
We staan er wat beteuterd bij. Waar naartoe? Hier in Zuid-Peloponnisos is volgens haar geen goede uitwijkmogelijkheid voor een zeiljacht. Chania (Khania) is de beste keuze. Chania? Ja, Chania, aan de noordkant op Kreta. Even een kleine hapering in mijn anders best wel snel werkende brein. Dat is 65 mijl verder! Ze verontschuldigt zich, totaal overbodig, en wenst ons een goede vaart.
Ok, dames, kleine wijziging in ons plan… Vrouw en dochter staan er even verslagen bij als ik, maar dan komt het organisatietalent van mijn bemanning naar boven: er worden boterhammen gesmeerd als avondeten, de thermos wordt gevuld met koffie, kleine hapjes krijgen een plaats binnen handbereik. Onze dochter hangt alvast het slingerzeil op tegen dat ze moet gaan slapen. De hond wordt kort uitgelaten en ik spit de Heikell nog eens door, nu een heel eind verder en sneller dan gepland.
Voor de ingang van de haven van Chania ligt een golfbreker, deels onder water door een gebrek aan onderhoud. Eigenlijk steekt ze nog amper een metertje boven, als ik de note lees… Op het einde van deze golfbreker zou een groen flitslicht gemonteerd zijn, maar je kan er beter niet op rekenen, want het grootste deel van de tijd is het buiten werking. Aanvaren is moeilijk bij aanlandige wind, iets wat nu niet aan de orde zou mogen zijn aangezien we vluchten voor een zuidenwind. Binnen de haven zal er wellicht geen plaats zijn door de vele lokale jachten. Net bij het binnenvaren kan mediterraans aangemeerd worden aan een hoge betonnen kade. Goed, dat weten we al, nu de route. Tussen de eilanden Kythira en Antikythira liggen een aantal ondieptes en halfondergedompelde rotsen. De rest is vrij. Omdat ik dit traject niet volledig in mijn hoofd heb en de aankomst in het donker zal zijn, besluit ik voor het eerst deze reis de plotter buiten te monteren.
We zijn er klaar voor! Toch? Ergens diep van binnen is de kiem gelegd voor ongerustheid. De laatste keer dat we onvoorbereid ’s nachts hebben gevaren, draaide uit op een kleine nachtmerrie (zie deel 6). De Port Police stuurt ons weg omdat er slecht weer op komst is... Wat kunnen we bij Kreta verwachten? Om 14u varen we uit, amper een uurtje nadat we blij waren met vaste grond onder de voeten, hopend op een aperitiefje en een rustige nacht.
Het weer wordt grijs en niet veel later vallen de eerste druppels. Spijtig genoeg valt ’s avonds de wind nagenoeg volledig weg en wordt het een dreunende tocht door de maanloze nacht. Alles donker. Er valt niets te beleven, we zien geen boten, geen sterren, geen dolfijnen, niets. De zee wordt hoe langer hoe rustiger, het steunzeil heeft bijna geen zin meer en uur na uur maalt de schroef een weg door het zwarte water. Gelukkig alles kalm, nu kan onze dochter slapen in haar slingerzeil.
Als eindelijk de lichtjes van Chania opdoemen en voor enige opwinding zorgen, maakt een kanjer van een regenbui dat het zicht herleid wordt tot nul. Pas als we heel dicht bij de kust zijn, klaart het plots helemaal uit en zien we een prachtspektakel zo kenmerkend voor een stad aan het water.
Alsof ze aanvoelt dat we er zijn, steekt een slaperig snoetje haar kopje door het luik en komt meekijken. Haar reddingsvest heeft ze al flink aangedaan; dat zit er toch maar mooi ingebakken.
“Kijk uit naar een groen flitslicht, dat is van de golfbreker!” Langzaam tuffen we verder, steeds dichter bij de kant zonder iets te zien wat erop lijkt. Ik begin zelfs wat te twijfelen of we wel in de juiste richting aanvaren. Dan plots, vlakbij, heel laag in het water, een donkere langwerpige massa! Doordat er geen wind en geen golven zijn, gaat de golfbreker geheel op in de rest van de duisternis. Het flitslampje doet het uiteraard niet. Dit is Griekenland.
Het binnenvaren is bijzonder mooi. Totaal niet voorbereid op wat we te zien zouden krijgen, blijkt Chania een oude Venetiaanse stad te zijn, lange tijd de hoofdstad van Kreta, met aan de haveningang een werkelijk prachtige Venetiaanse vuurtoren. Ondanks onze grote vermoeidheid, we zijn onvoorzien 20 uur onderweg, voelen we een prettige opwinding en is het liefde op het eerste gezicht! Het is 2u ’s nachts en de stilte wordt enkel wakker geschud door de gorgelende geluiden van onze motoruitlaat. Voorzichtig zoeken we een vrije plek, die niet te vinden is. Als de bodem wel zeer snel oploopt, gooien we in achteruit en leggen uiteindelijk frank langszij aan tegen een hoge betonnen steiger die duidelijk niet voor plezierbootjes bestemd is. Tevreden kruipen wij in onze hutten en vallen dadelijk in een diepe slaap.
Dit lijkt enkele minuten geleden, als er nog voor 7u fel op het dek geklopt wordt. Negeren, zegt lijf en geest. Mooi niet, denkt de roffelaar en laat weer van zich horen. Kapitein Iglo, een dikke oude Griek met grijs haar en dito baard, waarschuwt ons dat we op een plek liggen waar seffens een grote vissersboot komt lossen. Waar naartoe dan? Schouders worden opgehaald. Vraag dat de Port Police, hier achter het hoekje.
Half murw van het gebrek aan slaap slenteren we met Dekpa en papieren in de aangewezen richting. Des te nonchalanter het er in de haven aan toe gaat, des te strikter verloopt het hier. Met militair vertoon, worden we streng aangekeken door een man in uniform die duidelijk op zijn strepen wil staan. “Kalimero”, zeg ik goedbedoeld en fier op mijn Grieks, waarna mijn vrouw haastig haar hand voor haar mond houdt om niet in lachen uit te barsten. Met mijn sufkop heb ik niet door dat het “kalimera” moet zijn en zonder het te beseffen, zeg ik tegen de man dat hij een zwart kuiken is met een eierschaal op zijn kop! Aan zijn geknarsetand te oordelen, valt het niet lekker op zijn maag. Onze papieren worden met strenge blik gecontroleerd, onze Dekpa doet wenkbrauwen fronsen: “Waarom is die niet ingevuld?! Waar komen jullie vandaan?” Toegegeven, het is weken geleden dat we nog langs de Port Police geweest zijn. Eigenlijk zijn we er nog maar één keer naartoe gegaan (bij het bekomen van de Dekpa) en zijn ze één keer zelf afgekomen. Voor de rest hebben we geankerd of was de Port Police gewoon veel te lui om actie te ondernemen en doken ze liever achter hun krant weg om ons vooral niet te moeten zien, dan dat ze zich ontfermden over de stapel verplichte administratie. Maar ja, hoe leg je dat uit aan deze jonge Kalimero die duidelijk geniet van zijn machtspositie. Ik hou het maar bij: “We hebben veel geankerd…”, wat hem met een grom enigszins kan geruststellen. Zeer gewichtig worden stempels veel te hard in boeken geklopt en worden onze gegevens meerdere keren handmatig genoteerd in groezelige fardes. Plots staat hij recht en gebaart ons te volgen: hij gaat ons een plaats aanwijzen in de haven.
Aanvankelijk proberen wij hem bij te houden, maar zijn getrainde militaire pas past niet bij ons gezapig luilekkerlevendje. Aangekomen in de haven wijst hij streng naar de stadskade waar je mediterraans moet aanmeren. Dit zint ons niet; niet alleen is het zo bijzonder moeilijk op de hoge kade te geraken met kind en hond, ook de deining komt hier oncomfortabel roet in het eten gooien, zoals blijkt uit de snokkende meertouwen van de boten die er reeds liggen. Bovendien ligt er net aan onze plek een bruisend café! Hij heeft er niet veel oren naar. We protesteren nog na. Het ophalen van de schouders zegt niet veel goeds. De ‘havenmeester’, eigenlijk een lokale Griek die zich de haven aantrekt, wordt erbij gehaald. Zelfde verhaal: dit is de plek voor toeristen. Als bij wonder ziet mijn vrouw een lege plaats aan een klassieke steiger, met water en elektriciteit en al, perfect voor een jong gezinnetje met hond. Of wij er mogen liggen? Nadenkende blik havenmeester, de plaats is effectief leeg voor de winter, dan schouderophaal. Kalimero kijkt bedenkelijk, maar haalt uiteindelijk ook zijn schouders op. Met een streng: “You come to office before you leave!” teent hij weg. Het is ondertussen middag, wat nogmaals de Griekse efficiëntie onderstreept… Maar: we hebben een superplek. Yes! En oef… Eindelijk koffie en ontbijt… Later blijkt inderdaad een grote vissersboot aan te meren op de plaats waar wij dachten nachtrust te vinden.
Onze verkenningstocht door Chania brengt ons van de ene verbazing in de andere, die ook de komende dagen blijft aanhouden. Wat is dit een leuke stad! Prachtige Venetiaanse gebouwen, smalle kronkelende straatjes, grote oude opslagplaatsen, vermoedelijk uit de 14de eeuw, maar ook Turkse invloeden zoals een moskee en een minaret waarop de gouden sikkel prijkt. Uiteraard zijn er eindeloos veel winkeltjes en cafés, maar nergens zijn ze storend, gewoon omdat het oude gedeelte rond de haven zo authentiek mogelijk gebleven is zonder alleen oog te hebben voor de toerist. In de zomer zal het er bijzonder druk zijn en ook nu, 30 december, heerst er een gezellige drukte. Mensen komen wandelen en een terrasje doen, ze genieten van de Griekse keuken en tot de late uurtjes zitten de cafés en taverna’s vol. De stad zoemt.
Oud naar nieuw vieren wij gezellig met z’n drietjes terwijl de regen op het dek klettert. De haven is mooi verlicht, de kachel ronkt en de champagne smaakt heerlijk! Niet echt verwonderlijk dat we de dag nadien wat moeten bekomen en pas tegen de middag met de hond gaan wandelen. Tot onze verbazing hangt er een zakje Griekse gebakjes aan onze vislijn met nieuwjaarswensen van de achterbuurboot Icarus. Leuke traditie! Trouwens, in zo goed als alle winkels krijgen wij van die lekkere koekjes aangeboden. Die avond nog een staaltje van de Griekse gastvrijheid: in één van de oude pakhuizen wordt een traditioneel dansfeest georganiseerd en wij zijn welkom. Trotse mama’s en papa’s kijken naar hun luid stampende en dansende kroost, nemen foto’s en maken filmpjes met smartphones. De toegang is vrij en nadien worden hapjes en drankjes uitgedeeld. Er heerst een gezellige drukte zonder de geforceerd vrolijke uitgelatenheid die je soms ziet bij nieuwjaarsfeestjes elders.
De volgende dagen lijkt het zomer! Wat heerlijk! Het zonnige stadje met daarachter de besneeuwde bergen van het binnenland levert mooie foto’s op. De straten zijn opvallend proper. Niet veel later zien we hoe dit komt: straatkeerders kwijten zich nauwgezet van hun taak met uiterst eenvoudig materiaal, een afgesneden bidon op een stok en een bezem…
Er blijken Fransen op het einde van onze steiger te liggen, een gezin met drie kinderen die voorgoed vertrekken. Ze zijn heel lief en praatgraag en in de dagen die komen nodigen we elkaar om beurten uit voor pannenkoeken, aperitief, verjaardagstaart, pizza en welk excuus we ook kunnen verzinnen. Uren wordt er van gedachten gewisseld over het jachtige standaardleven en wat daarnaast ook bestaat: leven aan boord en rondreizen. We blijken een gezamenlijke interesse te hebben voor Polynesië en vinden elkaar in de rooskleurige wolk die reizen met zich meebrengt. Een jaar geleden zijn ze vertrokken om ongeveer langs dezelfde route tot hier te komen. Het plan is te overwinteren in Tunesië en nadien af te zakken naar Senegal om later over te steken naar de Caraïben; daar willen ze de kinderen een tijd naar een reguliere school sturen. Net als wij geven ze nu les aan boord. Met wisselend succes.
Van de Franse overheid krijgen ze een bestaansminimum van €400 elk, een verhaal dat we eerder gehoord hebben van andere zeilers. Ze leven ernaar en zijn op alles bijzonder zuinig. Zo hebben ze al maanden geen wijn gedronken (en drinken des te meer wat wij hen aanbieden) en wordt er gezocht naar alles wat gratis is, via kringloopwinkels, via restjes op de markt, via mensen die ze onderweg tegenkomen, maar soms ook op een minder fraaie manier, zoals we ontdekken wanneer ze ’s avonds illegaal elektriciteit aftakken bij de buursteiger… Hun zuinigheid doet bij ons soms de wenkbrauwen fronsen als blijkt dat de kinderen nog nooit spuitwater gedronken hebben en altijd platwater krijgen. Ze drinken dan ook liters als wij het hen voorschotelen en noemen het “de l’eau picante” in plaats van het Franse “eau pétillante”.
Maar goed, de avonden zijn reuzengezellig en de kinderen spelen graag samen. We discussiëren over rolgrootzeilen (waar zij voorstander van zijn en ik niet) en type ankers, halen de pilots boven en wijzen elkaar de leuke plekken. Hoe leuk het nu ook is, des te wranger is de smaak als we na ons vertrek nog maar eenmaal contact kunnen leggen en zij geen blijk van herkenning geven. Bizar. Wel weten ze in hun mail te vertellen dat in Turkije het rolgrootzeil geblokkeerd geraakte bij veel wind en ze zo’n spannende momenten hebben beleefd dat ze besluiten het te vervangen door een klassiek grootzeil. En zo haal ik toch nog mijn slag thuis.
Oma en opa komen op bezoek. Spijtig genoeg slaat het weer om en wordt het zelfs koud. De aanblik die ze krijgen van de zee doet hun ongerustheid over de enige kleindochter geen goed…
We beleven een heel aangename en ontspannen tijd samen, waarbij onze dochter ‘op vakantie’ gaat in de hotelkamer. Samen kuieren we door de stad en, met stip favoriet, over de markt. Uitpuilende, kleurige groente- en fruitkraampjes, platte karren afgeladen vol heerlijke kazen in alle smaken en texturen, berghoning vanuit het binnenland, geurige viskramen… Heerlijk! En alles opvallend goedkoop! Als we paprika’s of mandarijnen kopen, wordt er zelden echt gewogen; een zak wordt gevuld, haastig op de balans gegooid ‘voor de ongeveer’ en als extra worden er enkele stukken bij ingestoken.
Proeven kunnen we ook, wat aan de kaaskar een belevenis is. Meerdere kazen worden aangesneden. We krijgen er een hoop Griekse uitleg bovenop, waar wij geen jota van verstaan, maar dat is van geen belang: hop het volgende stuk. Uiteindelijk kopen wij een zacht smeuïge kaas, de laatste die we geproefd hebben, samen met de verkoopster. Net voordat we afrekenen, steekt ze zelf nog een groot stuk in haar mond met een luid “Hmm!” Onze Griekse telkunsten gaan maar tot tien, dus met handgebaren maakt ze duidelijk hoeveel het is. €12. “Ah, deka dio!” zeg ik, de getallen opsplitsend in tien en twee. Ze proest het uit van het lachen, de brokken kaas vliegen uit haar mond en rond mijn oren: wat een goeie grap! Ik beschouw het maar als folklore…
Nog folklore merken wij op een koude ochtend. Waar in de haven gewoonlijk niets van beweging te merken is, varen nu reeds heel vroeg tientallen bootjes langs onze steiger. Op de kade is het merkelijk drukker en honderden mensen begeven zich naar de grote kom aan het begin van de haven. Het is Epifania, Driekoningen. Na meerdere zegeningen, zo lijkt het toch, door de pastoor, duiken een handvol jongeren het water in om zo snel mogelijk een kruisbeeld op te duiken. Het duurt slechts enkele tellen, waarna het feest kan beginnen: straatbbq’s spijzen de hongerige magen en langs alle kanten krijg je wel wat toegestoken. Het verbaast ons niet dat daartussen de Fransen hun kans schoon zien om eindelijk nog eens vlees te eten en lichtjes aangeschoten zien we ze ’s avonds passeren.
Na vele etentjes (een van de voordelen om grootouders op bezoek te krijgen) en verkenningstochten door de stad, alsook een bezoek aan het maritiem en het prachtig archeologisch museum, nemen ze na een week de taxi naar de luchthaven. Het heeft hen veel moeite en geld gekost om hier te geraken en ook de terugweg is buiten het seizoen niet zo eenvoudig als eerst leek.
Na 21 dagen hebben we het hier wel een beetje gehad. Een mooie belichting is een laatste poging van de stad om ons langer te doen blijven, maar het begint te kriebelen om te vertrekken.
Diesel tanken uit de naast de boot op de kade geleverde bidons, afrekenen bij de Port Police (€120, alles inbegrepen, zelfs een nieuwe stempel in de Dekpa!), een laatste keer gezellig tafelen met de Fransen, een laatste keer gebruik maken van de gratis stads-wifi om een weerbericht op te pikken en dan eindelijk losgooien!
De zee is nog wat woelig door het voorbije slechte weer, de zeebenen zijn op het land gebleven en we zijn dan ook allemaal een beetje kattig op weg naar Rethimnon. Gelukkig wordt het gaandeweg steeds beter en met spiegelglad water meren we net voor het donker aan in de enige vrij plek die er nog is.
Via het land naar zee; een avontuur op Belgische en Franse binnenwateren met een zeiljacht. Deel 3
- Geschreven door Koen1
- Hits: 1575
Via Seurre op weg naar Chalon-sur-Saône. Op dit traject worden we voor het eerst getrakteerd op mist. In het dorp lijkt het mee te vallen, maar eenmaal onderweg is het zicht belabberd en na een half uurtje besluiten we terug te varen. Zonder radar, gedemonteerd vanwege de lage bruggen en tunnels op de kanalen, voelen we ons niet veilig.
De mist blijft ons plagen. In Chalon-sur-Saône vinden we dat geen probleem. De jachthaven is tegenover een Centre Commercial met op z'n zachtst gezegd een gigantische Carrefour. 'Perfect place to be' voor kerstinkopen en de aanschaf van een luchtontvochtiger die ons hopelijk blij gaat maken door heel veel vocht in de boot op te slurpen.
Als de zon haar gezicht weer laat zien worden we gelijk beloond met een mooie dag. Varen dus! En de radardome monteren. Helaas is het goede weer van korte duur, we ontwaken de volgende ochtend weer in dichte mist. En de volgende ochtend weer. Echter, vandaag lijkt de zon haar uiterste best te doen de mist te verdrijven. Samen met de Pools-Franse lotgenoten van SY Alinoé besluiten we te vertrekken. Met vier bemanningsleden, acht ogen en twee schepen die elkaar kunnen helpen in geval van nood moet het toch lukken?! Het is de juiste beslissing; het wordt een prachtige vaarmiddag die eindigt in Maçon. En ja hoor, we ontwaken 's ochtends weer in dichte mist. En de volgende ochtend weer. Als wij terug komen van de markt, helemaal in kerstsfeer, compleet met fazanten, eenden en zwijntjes voor het kerstdiner (die wij lekker hebben laten liggen...) heeft SY Alinoé besloten te vertrekken. De zon prikt heel voorzichtig door de mist heen. Wij willen ook heel graag verder, weg uit de vrieskou en de mist en we vinden het wel een mooie testcase om eens op de radar te moeten navigeren. We vertrekken een kwartiertje later. Dit blijkt echter een heel slecht plan. De mist wordt alleen maar dichter, we lijken in een Turks stoombad te varen, het zicht is nog geen 5 meter. Pas als we onder een brug zijn zien we tussen welke pilaren we mogen doorvaren, we turen naar betonningen en aanknopingspunten, ons oriëntatiegevoel lijkt ons compleet te hebben verlaten. Dit is geen doen. Waarom doen we dit? We brengen onszelf (en anderen?) in gevaar. En dat terwijl we alle tijd van de wereld hebben... Op het moment dat we besluiten bij de eerstvolgende halte Nautique aan te leggen meldt SY Alinoé via de marifoon dat zij dit ook van plan zijn.
De mist op de Saône heeft ervoor gezorgd dat we bijna twee weken over het traject 'Saône' (245 km) hebben gedaan. Het is al bijna half december als we in Lyon arriveren. Lyon staat voor mij voor zon, Mediterraanse sferen en temperaturen. Het is indrukwekkend om deze wereldse stad binnen te varen. Het is ook koud... een kleine desillusie dus... Maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de zuidelijke ambiance die de stad uitstraalt. Vanuit de marina, aan de rand van het centrum, fietsen we dik ingepakt de stad in. De prachtige straten, het oude centrum met de smalle straatjes en het Romeinse amfitheater. En als hoogtepunt de basiliek Notre-Dame de Fourvière, waar, naast heel veel marmer, letterlijk alles goud is wat er blinkt. Zelfs in kil Lyon is sightseeing groots. We sluiten de dag af in één van de voortreffelijke restaurants van Lyon, dat hebben we verdiend vinden we.
Kerst en Oudjaar zullen we met familie en vrienden in Nederland doorbrengen. We laten onze dame dan achter in de haven van Condrieu aan de Rhône. Op één of andere manier zijn we door verhalen van anderen een beetje huiverig voor de Rhône. En dan voornamelijk voor het snel stromen van deze regenrivier die vrij onvoorspelbaar schijnt te zijn. Al weken houden we het weer, en dan vooral de regenval, en de stroomsnelheid van de rivier via internet bij. Als we bij Lyon de laatste hindernis voor onze aankomst op de Med opdraaien zijn we beiden een beetje gespannen. Maar het heeft de afgelopen weken nauwelijks geregend en de rivier stroomt rustig.
De Rhône wordt breder en breder maar blijft ons vooralsnog goed gezind.
In Valence overnachten we aan de meest onromantische kade ever-seen. Het onkruid groeit er hoog, de muren zijn beklad met lelijke graffiti en het stinkt er naar pies. De snelweg Route Du Soleil ligt zowat naast de kade en 's nachts lijken de vrachtwagens en auto's naast mijn oor langs te razen. Maar... deze foeilellijke en luidruchtige plek ligt wel op steenworp afstand van het centrum met het voor ons zo belangrijke heerlijke Franse brood :-)
We hebben besloten om in de steden Montelimar en Avignon aan te leggen en deze te bezoeken. Arles gaan we vanuit Port Saint Louis doen. We zijn van plan daar nog een paar dagen een auto te huren om de omgeving te verkennen. Nimes, de Pont de Gard, de Camargue en de Gorges du Verdon staan al lange tijd op mijn verlanglijstje. Hier is Arles nu aan toegevoegd omdat er in deze stad blijkbaar geen goede aanlegmogelijkheden zijn.
Vandaag staat Montelimar op het program. Een reisgids geeft aan dat het middeleeuwse centrum van de stad de moeite waard is en dat je er struikelt over de befaamde nougat. Koen vindt een bezoek aan deze stad niet persé noodzakelijk, maar ik vind dat ik me nooit meer bij een snoepkraam op de kermis kan vertonen als ik niet met eigen ogen heb gezien waar die beroemde nougat vandaan komt. Niet dat ik zo'n zoetekauw ben, maar je kunt er toch niet zomaar voorbij varen!?
Het aanleggen in Montelimar blijkt een huzarenstukje. De van damwandprofiel voorziene, ruim vier meter hoge kade is niet echt bedoeld, of eigenlijk echt niet, voor pleziervaart. Na een heleboel geklauter en lijnen aan elkaar vastbinden omdat de bolders dertig meter uit elkaar staan, ligt de dame veilig en mooi in het blauwgroene water van de Rhône te deinen. Op dat moment komt juist een testcase voorbij. Of liever gezegd twee. Een vrachtschip stroomopwaarts en één stroomafwaarts passeren. We wachten de zuiging en vervolgens de golven, veroorzaakt door de schepen, af. De HM deint, de lijnen houden haar netjes op haar plaats zonder al teveel rukken en bonken. Ok! Wij kunnen de stad in! Op naar de nougat!
Ik vind het stadje in eerste instantie behoorlijk vergane glorie. Maar als Koen me meesleept naar een ambachtelijk nougat-fabriekje wordt er veel goed gemaakt. We krijgen uitleg van een goed gemutste, olijke nougatbakker, die zelf net iets teveel van de eiwit-met-honing-brij heeft gesnoept. Hè top! Wat leuk! Nog wat nougat kopen en dan in de startblokken voor de lange wandeling terug naar de HM door het toch wel mooie stadje.
Avignon is een klasse apart. De tocht er naar toe ook. Het is vandaag lente, zowat windstil en de tempeAvignon is een klasse apart. De tocht er naar toe ook. Het is vandaag lente, zowat windstil en de temperatuur loopt op tot 15 graden. Wat een feest na al die kou! Zodadelijk ecluse Bollène. Hier verheugen we ons al dagen op. We gaan in deze sluis 23 meter naar beneden! Ruim voor het invaren hebben we alle camera's die we aan boord hebben in gereedheid gebracht om deze 'attractie' te kunnen filmen. De Go-Pro achterop de brug, de fotocamera filmt vanaf de punt en met de telefoon maak ik een timelaps. Het gaat allemaal vliegensvlug, in zeven minuten zijn we van boven in de zon, beneden in de donkere sluisbak beland. En als we onder de bolle hefdeur naar buiten varen realiseren we ons dat het eigenlijk niet heel veel anders was dan de 13 of 15 of 10 meter verval welke we al meerdere malen hebben gehad. Met de drijvende bolders is het een kwestie van goed vastleggen, af en toe een duwtje met de pikhaak of aantrekken met de stalen haak en met een heleboel creepy gepiep en gekraak, alsof je in een spookhuis bent, wachten tot je beneden bent.De oevers zijn in deze regio bezaaid met kastelen, soms schitterend gerenoveerd en nog bewoond, soms is het niet meer dan een ruïne. Na elke bocht grinniken we: "oh jemineel, weer een kasteel!", maar het blijft geweldig.
Aan het eind van de middag, in de oranje gloed van de ondergaande zon, varen we Avignon binnen. Ik ben even sprakeloos. Het enorme Palais des Papes, de stadsmuren met stoere kasteeltorens, le Pont Bénézet (le Pont d'Avignon), wij varen er gewoon langs op... Dit voelt zo bijzonder. Alsof we in een heel ver verleden een stad binnenvaren.
We proberen dit gevoel vast te houden door 's avonds alvast wat door de smalle straatjes te slenteren. De avond is voor ons idee bijna zwoel. We strijken neer op een terras en onder de verwarmingslamp genieten we van een Affligem en een Côte-du-Rhône. En alhoewel niet van geweldige kwaliteit lijkt het een eersteklas wijn door de eersteklas sfeer. Ons allereerste terrasje tijdens deze reis. It's a perfect day. De volgende dag bezoeken we alle hoogtepunten van deze stoere stad. De lente is door de stevige mistral compleet verdreven. De zon staat nog te stralen, maar de wind is steenkoud.
Als we aan het laatste traject beginnen weten we dat het een dag bikkelen wordt. De mistral bouwt met het uur in kracht op. Ik vind het behoorlijk spannend om met deze wind te gaan varen. Mijn maag knijpt wat samen en mijn lijf voelt gespannen aan. Maar wachten en in Avignon blijven liggen is ook geen optie. De mistral neemt de komende vijf dagen nog verder in kracht toe en de temperaturen nemen alleen maar af. Nu moet het nog te doen zijn. Lange onderbroek, skibroek, zeilbroek, hemd, t-shirt met lange mouwen, trui, vest, ski-jack, muts, twee shawls, handschoenen, met schapenvacht gevoerde laarzen. Dit alles moet ons warm houden tijdens de lange tocht die we vandaag voor de boeg hebben. We hebben het grootste deel van het traject wind mee, dat helpt ons tussen de 0,5 en 1 knoop. De stroming mee, die helpt ons aan een extra 1 tot 2 knopen in snelheid. De plotter geeft aan dat we 'op tijd', d.w.z. voor 16.30 uur, bij de sluis zijn die ons van de Rhône naar Port Saint Louis brengt. Als de rivier wat kronkelt en we daardoor wind van opzij krijgen loopt de aankomsttijd met 10 tot 20 minuten op. Dan wordt het even spannend: zullen we vandaag nog door de sluis kunnen of moeten we wachten tot morgen? De wind is constant 6 tot 7 Bft met windstoten tot 9 Bft. Ik krijg het steeds kouder, de lagen kleding houden de ijskoude wind niet meer buiten, zelfs niet als ik in de luwte van de kuiptent ga zitten. Koen beleeft alles als een feestelijke roes. De kou kan hem niet deren, het eerste doel van onze reis is bijna bereikt! We gaan als een speer, we vreten mijlen en ruim voor 16.00 uur roep ik de betreffende sluis aan. We willen erdoor! Als de sluisdeuren tergend langzaam open gaan, varen we zonder stress de sluis in, we zijn na 256 sluizen immers ervaren 'sluisgangers'. Dit is echter een vreemde eend in de bijt. De bolders zijn enorm en staan bijna een meter van de sluiswand en vele meters uit elkaar. De wind is enorm. De stroming is enorm. Gevolg: binnen luttele seconden ligt de HM met de preekstoel tegen de sluismuur geplakt (die gelukkig is beschermd met een brede rubberen band). Ik probeer af te duwen maar met geen mogelijkheid komt er beweging in. Hier is toch echt mankracht voor nodig. Natuurlijk staat Koen al naast me en na wat geduw en getrek en gehannes liggen we veilig vast. Dian en Mikolaj van SY Alinoé verwelkomen ons, wat fijn! Zij stellen ons gerust: ook zij hebben enorm liggen klooien in deze sluis. Het ligt dus niet aan ons maar aan de sluis ;-) .
En dan is het zover: we varen Port Saint Louis binnen. We zijn euforisch, koud en moe maar voldaan. Jippieeeee! Na ruim drie maanden varen op binnenwateren en fantastische avonturen zijn we eindelijk op de Med. We zijn trots! PSL, zout water, de plaats waar de mast weer overeind kan en de HM weer een zeiljacht wordt. De plaats waar we ons verder gaan voorbereiden op het bezeilen van de Middellandse Zee. De plaats waar de HM weer kan gaan roesten, de wereld van zee, wind en volgende avonturen. Zilte avonturen.
Vind je het leuk om onze zilte avonturen te volgen, meld je dan aan op onze site www.deheavymetal.nl.
Een winterse delivery van Finland naar Kampen
- Geschreven door LaMavare
- Hits: 1590
Een winterse delivery van Finland naar Kampen
De boot, een Antilla of te wel een S&S 30, met 2 hondekooien, een bank, een bankje en een kinderbed. Normaliter doe je zo'n trip van 800 mijlen liefst met 4/5 man: niet dus.
Met de nieuwe eigenaar, Onno, had ik een weekje eerder kennis gemaakt. Geen zeezeiler dus ik zou schipperen. Als co-schipper had ik uit een aantal kandidaten X gekozen. Was als zodanig al eens met een mij bekende schipper meegevaren en we hadden elkaar een keertje aan de wal ontmoet: aardige man met een eigen boot. Dus dat moest wel goedkomen: niet dus.
Veel spullen kun je niet meenemen per vliegtuig. Een reddingsvlot en -vesten mochten volgens de KLM wel mee, maar Baltic Air zweeg in alle talen na onze vragen hier over. Dus in Finland een vlot besteld. X had kaarten meegebracht en ik een verrekijker, zaklampen en een laptop met OpenCPN en een dAISy-ontvanger. Zo waren we goed voorbereid dachten we: niet dus.
De planning was 4-5 dagen zonder tussenstop naar Kiel-Holtenau, 1 dag door het NOK naar Brunsbüttel en dan nog 2 dagen naar de nieuwe thuishaven: niet dus.
Maandag, 24/10
We treffen elkaar eind van de middag op Schiphol voor de vlucht naar Turku via Riga. We hebben een hoop spullen mee, maar alles past binnen de toegestane gewichten. De patronen van de reddingsvesten hebben we in de handbagage gedaan. De vesten in de ruimbagage. De site van IALA gaf aan dat dit zo kon. Nee, dus: beveiliging op Schiphol had andere normen, weg patronen. Buiten deze aanloop-probleempjes liep de reis verder voorspoedig.
Dinsdag, 25/10
Kort na middernacht komen we in Turku aan. Geen Saku, de verkoper. Was in slaap gevallen. Gelukkig werd hij van een telefoontje wel wakker en kwam even later. De toegezegde (30 jaar oude) Nissan Patrol stond al klaar voor ons. Wij op weg naar ons AirBnB, geen Tomtom natuurlijk, maar met hulp van Google Maps lukte dat prima. Slapen ook, op 3 kermisbedden.
Na een ontbijtje op weg om inkopen te doen. Eten voor een dag of 5 en 3 nieuwe CO2-patronen. Daarna haalden we Saku op bij zijn werk en vervolgens met aanhanger met vlot en extra zeilen een uurtje rijden naar de boot. Die lag in een haventje voorbij Parainen of Pargas op z'n Zweeds.
De boot werd geïnspecteerd en alles leek in orde. Na de nodige toelichtingen op de apparatuur, afsluiters enz. namen we afscheid van Saku. Hij keek een beetje treurig, toch lastig dat loslaten.
We kwartierden ons in en deden nog wat voorbereidingen voor de volgende dag.
Woensdag, 26/10
Bij het eerste ochtendlicht maakten we de boot zeilklaar. Het grootzeil werd gehesen, maar wat bleek: wel reefogen, maar geen haak of lijnen om te reven. Er stond een rustig noordelijk windje, dus onderweg alle tijd om daarvoor een oplossing te bedenken.
Mailtje aan Saku: hoe reef je normaliter? Antwoord: als het te hard waait, strijk ik het grootzeil en ga verder op de genua .... Dat leek me geen goed idee op de Oostzee, dus toch maar 2 reven geïmproviseerd.
De Finse Archipel
De reis door de Finse Archipel was prachtig. We slalomden tussen de eilanden en rotsen door: dan weer een open stuk, dan weer een 'kanaal', even afwisselend als Friesland.
Er bleek ook nogal wat komaliewant te missen, dus toch maar een tussenstop op Utö gemaakt: het laatste, bewoonde eilandje voordat je de Oostzee opgaat. "Leg maar aan bij de reddingsboten", schreef Saku, "de eigenaresse wacht op jullie". Er was inderdaad een winkeltje , maar wat we nodig hadden was niet te krijgen. Het was inmiddels stikdonker, verder gaan was geen goed idee.
Donderdag, 27/10
Het was wat meer gaan waaien, dus een 2e rif was geen luxe. Net toen we de archipel achter ons wilden laten en een slag naar de Zweedse kust wilden maken, sloeg het noodlot toe. Een stuurfoutje en vervolgens een flinke golf zette ons opzij en het reddingsvlot schoof uit de spanbanden, het fornuis sprong uit zijn ophanging en ik lag tesamen met een hoop spullen op de bodem van de kajuit, dus maar terug ...
Utö-passantensteiger
We legden nu aan bij de passantenhaven. We waren de enigen, daar dus maar langszij aangelegd in plaats van de mooringboeien te gebruiken. Alles opruimen, natte kleren ophangen in het sanitair, het kooktoestel fixeren en het vlot nu maar achterop vastmaken. Ons window voor een rustige oversteek was inmiddels bijna voorbij, dus nog maar een nachtje blijven.
Vrijdag en zaterdag
De wind was inderdaad toegenomen naar 25 tot 30 knopen en plots draaide de wind waardoor we op lager wal lagen. Dus snel verhalen. Pas bij de 3e poging kregen we een lijntje aan de wal, zo hard waaide het. Zo werd een nachtje nog twee nachten.
Verhaald
In die 2 dagen hadden we het eilandje wel gezien. Niet echt het seizoen. Behalve natuurschoon ontdekten we nog een havencafé zonder drank, een hotel met drank en troffen bijna alle 40 bewoners en 10 toeristen. We namen afscheid van Utö met een lokaal biertje en een prima maaltijd bij het hotel.
Zondag, 30/10
Met een mooie bakstagwindje gingen we richting Zweden. Om stroom te sparen zouden we op de dag met de hand sturen, maar dat viel de crew zwaar om wind- of kompaskoers te houden. "Tsja het is een tuitelig bootje" zei ik om de moed er maar in te houden. De wind minderde langzaam maar zeker, zodat de motor bij moest. Kon de stuurautomaat zijn werk doen. Nat was de boot wel. Regelmatig pompen was wel nodig. De nieuwe pomp bleek niet te werken, de oude pompte op halve kracht. Alles werd nagelopen, de doorgestoken mast,de wantputtingen,de raampjes? Het lek werd niet gevonden. Het wachtsysteem werd aangepast: Onno en X zouden om beurten de wacht houden en ik bleef in oliegoed standby. X bleekhelaas niet de verwachte co-schipper.
Mailtje aan Saku: De nieuwe pomp pompt alleen maar lucht. Enig idee? Antwoord: ik heb de pompen al lang niet gebruikt. Even met een sponsje de de bilge droog maken!
Maandag, 31/10
Zonder veel problemen zeilden we de dag door. Regelmatig stroom draaien om de stuurautomaat aan het werk te kunnen houden en pompen natuurlijk. De avond viel en de mastverlichting viel uit. Kortsluiting door iets te veel water in de bilge. Gelukkig deed de boordverlichting het nog wel. Zo zeilden we de nacht door.
Dinsdag, 1/11
Na het ontbijt tijd om nieuwe stroomdraden te trekken door de bilge en de kroonsteentjes tegen de mast geplakt: de lichten deden het weer. Sturen op de hand deden we maar niet meer. Regelmatig stroom draaien hield de stuurautomaat aan het werk. Pompen hield de voeten droog. Krak, zei de deur van de voorkajuit annex toilet. "Dan moeten we maar een handdoekje als gordijn ophangen om die lullen wat privacy te bieden" zei ik. Dat moest voor mij dan wel een grote zijn, was het antwoord. Het laaste stukje naar Kalma werd het motoren. We kwamen 's middags aan: 250 mijl in 50 uur, niet slecht. We vonden een heel beschut plekje. Het zou weer hard gaan waaien.
Kalmar
Woensdag, 2/11
Als alles een beetje had meegezeten waren we nu al thuis geweest, maar we lagen wederom verwaaid, precies voor de deur van de Linnaeus Universiteit en Zeevaartschool van Kalmar. Tijd om wat te klussen. Een prima watersportwinkel was om de hoek. De 'nieuwe' bilgepomp werd vervangen. De dAISy had te beperkte ontvangst. Aangesloten via een splitter op de marifoonantenne. Een paar kommen gekocht, zodat we niet meer van papieren borden hoefden te eten. Een nieuwe handmarifoon, de oude was bij Utö verzopen. Een aardige Zweed, met een mooie Colin Archer, bracht me naar een tankstation, 45 liter diesel gehaald, de tank was weer vol en we hadden 10 liter reserve.
Donderdag, 3/11
Het weer was weer ok. Wel frisjes met ijs op kade en boot. We hadden opeens een window van een paar dagen. Met een bakstagwindje zeilden we richting Denemarken. Marifoon en AIS bleken nog steeds een matige ontvangst te hebben en nat bleef het in de bilge. Langzaam draaide de wind in ons nadeel en voeren we aan de wind, maar de temperatuur was gelukkig weer wat gestegen.
's Nachts werd ik door X wakker gemaakt. "Ja je moet even komen kijken", dus ik naar boven. Ik zie een groot vrachtschip op tegenliggende koers vlak naast ons. Het groene boordlicht wa bijna verblindend. "Is toch geen probleem meer?", zei ik, "alleen volgende keer wat verder weg blijven s.v.p.!" "Precies, maar zo even zag ik groen en rood ... en daarvoor zag ik rood ..." zei X. Ik ben maar wakker gebleven en kort daarna kon ik 2x laten zien hoe je die schepen ontwijkt ....
Vrijdag, 4/11
Vooral dankzij de stuurautomaat zeilden we vrolijk verder. De wind, stroom draaien en pompen hield ons bootje gaande. Overstag gaan ging niet even soepel. "Met +1 en +10 kun je ook overstag of gijpen" legde ik uit. Uiteindelijk had ik de idee dat ze het nu ook wel samen konden, zonder mij. Nou nee dus. "Je had toch gezegd dat 800 genoeg was?", zei X. "Bij gijpen, maar niet bij overstag, doe dan maar 1000". De track liet wat merkwaarige rondjes zien.
Vlak voor Bornholm weer pech. De stuurautomaat hield het voor gezien. Dus maar op de hand met een flinke bakstagwind richting Rönne. X zag dat niet zitten, maar gelukkig pakte Onno het goed op. Het was al weer donker toen we aankwamen, wederom een slecht verlichte en onoverzichtelijke haven. We gingen op onderzoek uit en alles leek leeg en verlaten. Geen sanitair, shit. X ging even rondkijken en kwam na een uurtje terug en pakte zijn spullen: hij hield het voor gezien. Hij voelde zich niet veilig, er mankeerde te veel aan de boot, en weg was hij. Eerlijk gezegd waren we er wel blij om, wat een draak ... We troffen gelukkig een aardige Deen: die wist wel iemand om de stuurautomaat na te kijken.
Zaterdag, 5/11
Die kwam de volgende morgen en in een kwartiertje was het gefikst.: de stroomaansluiting maakte slecht contact. En het invalidentoilet/-douche bleek toch echt wel open te zijn, dus toch maar snel even douchen. In Cuxhaven zouden we een zeer ervaren schipper als opstapper krijgen, een goede bekende van me, die de hele reis te lang vond maar ons de laatste paar dagen graag wilde helpen. Met een mooi windje vervolgden we de reis richting Fehmarn, maar de wind nam snel af en moesten weer veel motoren en pompen. Stom, hadden we maar bijgetankt bij de automaat in Rönne. Kaarten hadden we niet meer, dus het laptopje moest het nu wel blijven doen!
Zondag, 6/11
De nacht kwamen we met zijn tweeën zo goed door dat ik de idee kreeg dat we het ook zonder opstapper zouden redden. In 'Borg up Fehmarn' toch maar even snel tanken, maar in beide havens bleek de pomp gesloten. Een aardige Duitser bracht Onno naar een tankstation en met 20 liter konden we weer verder. We zeilden met een licht windje richting Kiel. Maar al snel nam de wind toe, zozeer zelfs dat het grootzeil er af moest. Met met een halve genua en minstens 30 knopen wind stoven we met 7 knopen bij donker dezeer onoverzichtelijke Kieler Förde in. Net iets te ver naast de vaargeul, we tikten in een golfdal de grond aan . Tegen middernacht vonden we een weinig comfortabel plekje bij de sluis van Holtenau. Daar heb je echt planken nodig of een uitgekiend plan van lijnen en stootwillen. Na een half uurtje puzzelen, wat eten en de kiel controleren, konden we inderdaad de nacht in diepe slaap doorbrengen.
Maandag, 7/11
Geen parkeerschade bleek bij het krieken van de dag. Snel los maken en de sluis oproepen. Het duurde wat lang voor we door mochten. Zowel hier als in Brunsbüttel moet je tegenwoordig door de grote sluis, de kleine zijn buiten werking. Dus moet je wachten tot een zeeschip dezelfde kant op wil. Een zeiltje bijzetten had op het kanaal helaas geen zin, teveel luwtes, dus werd het motoren. Voor vertrek uit NL had ik al een afspraak gemaakt met de havenmeester(-es) van Rendsburg om water en diesel te kunnen tanken, dus na een korte pitstop aldaar weer snel verder. Brünsbuttel was niet meer haalbaar op de dag, de schemering viel, een pontbaas riep ons toe dat we niet in het donker mochten varen, maar dat wisten we wel. 10 minuten verder was de laatste aanlegplek: Ausweiche Dueckerswisch, nog 20 km naar Brunsbüttel. Een kleine kom met een zootje palen met naar ik meende geen geschikte aanlegplek. Dus maar voor anker en prima geslapen. Uit het reisverhaal van Albert weet ik nu dat die palen in het water bedoeld waren als 'boxen'. Onze opstapper hadden we gelukkig inmiddels afgezegd, ander had hij nog een hotel in Cuxhaven moeten nemen.
Brunsbüttel
Dinsdag, 8/11
De laatste kilometers naar de sluis van Brunsbüttel gingen vlot. Ook hier nog een korte pitstop. De voorraad snickers diende te worden aangevuld en de darmen geleegd. De sluis ging vlot en we zetten weer zeil. De bilge was weer vol, grrr. "Ik ga nu alles droog maken, tot de laatste druppel en als ik het lek niet vind, dan gaan we naar Cuxhaven". "Maar ik wil naar huis", klonk het. "Ja ik ook, maar ...." Uiteindelijk vonden we de boosdoener. De zeewaterpomp lekte op het deksel. Hèhè, daarom kregen we bij motoren meer water binnen dan onder zeil. Pfff, een hele opluchting, daar konden we wel mee verder. Op de Elbe hadden we nog maar kort de stroom mee. Daarna werd het even ploeteren, aan de wind en tegen de vloed, maar uiteindelijk konden we het hoekje om en met een bakstagwindje zeilend richting huis. Geen schip te zien, tijd om wat te relaxen.
De nacht viel. De vuurtorens van de Duitse waddeneilanden gingen één voor één voorbij. Een grote autocarrier kwam van stuurboord, richting Bremerhaven. Die gaat wel voorlangs, dacht ik. Maar nee, dat schip bleek min of meer te drijven met een knoopje snelheid, wachtend op de vloed? Dus toch maar flink uitwijken om achterlangs te kunnen gaan. We hadden sinds Rönne een schema van 3 uur op en 3 uur af, vermoeiend maar te doen. Bij de zeegaten bleef ik paraat voor eventueel kruisend verkeer.
Woensdag, 9/11
Bij het ochtendgloren passeerden we Borkum, dan voel je je bijna thuis. Maar wat is het dan nog een klere-end. Rond de middag passeerden we het Zeegat van Ameland en tegen de schemering liepen we het Stortemelk aan. Daar stond een pittige ZO-wind en stroom tegen, dus dat werd motorzeilen. De nacht viel en we hadden het even zwaar. We kwamen op de Vliestroom. Daar lag een loodsboot aan bakboordswal. We voeren er langzaam aan voorbij, plots kwam hij in beweging, ging diagonaal door de vaargeul en drukte ons er uit. Via de marifoon vroeg ik wat ruimte ... De schipper had ons ondanks werkende verlichting en buisradarreflector totaal niet gezien! Bewijs dat zo'n ding zelfs niet werkt op korte afstand? Of een schipper die nachtblind is? Misschien wel beide. Hij vond het in elk geval niet de moeite om zijn excuses aan te bieden. Hij moest terug naar zijn station, punt uit, en verder was het ons probleem.
's Nachts op het Wad blijft een uitdaging, vooral waar de Vliestroom splitst in Blauwe Slenk en Inschot: een chaos aan boeien en lichtjes. Waarom de BS-1/IN-2 een oostkardinaal is? Geen idee, maar goed, ook ik was even de weg kwijt en dus wederom een boeiend leermoment. De boeien bleven boeiend voor Onno: 's nachts zeezeilen is makkelijker dan navigeren door een geul met deels blinde tonnen. We passeerden Harlingen en via de Boontjes kwamen we rond middernacht bij Kornwerderzand aan. De brug en sluis gingen snel en we konden nog even een paar uurtjes slaap pakken voor we verder gingen. De Ketelbrug was besteld voor de 1e draai om 9.50 uur, dus we hadden wat tijd over.
Loodsboot
Donderdag, 10/11
Ook het IJsselmeer ligt 's winters vol met onverlichte tonnen, dus maar direkt buiten de vaargeul gegaan. De wind was er volledig uit en dus motorden en pompten we Stavoren voorbij en dan richting Ketelbrug. We waren ruim op tijd. Geen enkele activiteit te zien in het brugwachtershuisje. Maar even gebeld en ja hoor, we stonden op de planning, maar dan wel voor 10.50 uur! Een half uurtje later was de burgwachter er toch en konden we verder. Onno belde de havenmeester dat we half uurtje later zouden aankomen: dat was geen probleem.
Het Ketelmeer is na zo'n tocht natuurlijk geen uitdaging meer, we voeren de IJssel op. Passen we echt onder de nieuwe brug? De klep was buiten werking. Ja dat ging royaal en even later mochten we bij het havenkantoortje aanleggen.
Het op het forum aangekondigde welkomstcomité was er niet. De telefoon rinkelde. "Waar zijn jullie?" We hadden net aangelegd. "Shit, ik sta op de brug, want jullie zouden een uurtje later aankomen ..." Onno wist nog van niets en tot zijn grote verassing stond even later Bert op de steiger en maakte nog even een paar memorabele foto's terwijl we de boot naar een box verhaalden.
Snel alles opruimen, Bert bracht ons naar het station en 's avonds weer heerlijk onder eigen douche en dekbed!
Nawoord
Zou ik het nog een keer zó doen? Neen, natuurlijk niet. Te kleine en te onervaren crew is slecht voor een schipper. Met hazeslaapjes als ware ik een solozeiler kwam ik de meerdaagse trajecten door, niet mijn ding. En het was inmiddels winter en ook al had ik nergens last van, de crew had het regelmatig te koud en te nat.
Maar ja, ik had Onno beloofd zijn nieuwe boot uit Southampton te halen, wat in de herfst in dagtochten met 2/3 man goed te doen is. Dat ging niet door en toen werd het Finland, tsja dan wil je hem niet laten zitten! Heel kort heb ik overwogen het niet te doen: voor veel geld kon ik elders een motorboot overbrengen.
Dat er onderweg technisch en organisatorish wat zaken misgaan? Daar lig ik normaliter niet wakker van, dat hoort er bij. Je kunt niet alles voorzien en lig ik er wel wakker van: dan de eerste de beste haven in. De gehele route had ik vluchtroutes gepland voor het geval dat ...
Al met al heeft het een weekje meer gekost dan het meest optimistische scenario. Wat het opgeleverd heeft? Voor ons drieën een ervaring om nooit meer te vergeten. We hebben onze mogelijkheden gezien, maar ook onze grenzen. Daar kunnen we mee verder.
Dankwoord
Onno en X voor de mooie en leerzame momenten. Onno en Bert voor de foto's. André voor het uitlenen van tracker en PLB. Saku voor de verleende service vóór vertrek en onderweg. Bert voor de service bij aankomst.
