Zeilersforum.nl - Home
Zomerdrukte
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 426
Charlotte's belevenissen
Zomerdrukte
Na een steady zeiltrip op ruime koers leggen we Quelinda vast tegen een hip motorschip. Langszij komt nog een zeilboot en daarmee wordt het passantenkommetje van Scheveningen afgesloten. Vier, vijf dik van allerlei pluimage verenigd met dezelfde hobby in een blik sardientjes. Slechts een smal strookje vaarwater voor de havenmeester blijft over.
Ik installeer me genoeglijk op de kuipbank en start met het invullen van mijn vermakelijke, zomerse- drukte-in-de-jachthaven bingokaart! Mijn zintuigen staan open. Praatjes over knopen en volgende bestemmingen gaan over en weer. Gebakken uienlucht en een Indiase curry walmen voorbij. Bestekgerammel. Etenstijd. Zes kuipen verder klotst een glas Rosé mee met het gelach van een voluptueuze dame. De vrouw ernaast gooit haar hoofd proestend achterover en trekt aan het halsbandje van de boordkat die eigenzinnig op schoot probeert te klimmen. Eerste rijtje op mijn kaart is al vol. Mijn blik dwaalt af naar een pezige pensionado die als toetje met snorkel en masker een inspectierondje uitvoert langs de waterlijn. Zwembroeken en hamamdoeken flapperen overal aan de railingdraad. Ik weet niet wat het is maar afgewisseld met rustig ankeren, vind ik die zomerse drukte in jachthavens en sluizen heerlijk. Het is een tafereel waar Jan van Haasteren met zijn puzzels jaloers op wordt.
Lekker uitslapen
‘Hebben we stroom?’
Mijn duim gaat de lucht in bij het zien branden van het groene lichtje in de salon. ‘Zullen we ook gaan eten schat, heb trek.’ Met een gedekt kuiptafeltje en een elegante Sauvignon lijkt de omgeschudde kant-en-klaar salade heel wat. Ik begin aan mijn tweede rijtje. En ja hoor, daar is ie! Meneer op de tweede linksachter vermaalt geduldig koffieboontjes op hand. Niet veel later verspreid de bittere geur van het zwarte goud zich. Wat lekker! De wind gaat liggen. Het zilte wordt glad. De oorkwal roert voorbij. Zouden die ook slapen? De bedrijvigheid in de haven neemt af op dat ene gevulde tuigje wat een vlaggenlijntje bij de zaling doorhaalt. Een roze onesie drentelt een laatste rondje langs het railingnet. Slaap lekker zo kleine meid! Ik verheug me er zelf ook op, maar bovenal naar de eerste keer uitslapen deze vakantie.
En dan, uiteraard, ingesloten aan het begin van het kommetje, roept een man dat hij morgenochtend half zes wil uitvaren. ‘Ik ga zuidwaarts en wil stroom mee.’ Hij gaat op zoek naar een bondje. Na een goed uur gesteggel van boot tot boot lijkt het rond. Is dat even fijn geregeld als je ook mee wil? Tegen het verzoek ingaan is kansloos. Een ongeschreven regel waar iedereen rekening mee houdt. En het mooie dit keer? Quelinda en onze buurboot liggen niemand in de weg. Wij mogen uitslapen.
Het verlossende luikje schuift open
Ik schiet wakker. Er stampt iemand door het gangboord. Exact half zes volgens de antislipwekker. Onze buur wordt gesommeerd te vertrekken maar houdt zich aan het plan van gisteren. ‘Wij hoeven niet weg, iedereen vaart via de andere kant uit’.
Onverrichter zake bonkt de man over onze hoofden terug naar de steiger. Moet dat nou zo hard!
Eenmaal wakker kom ik moeilijk in slaap. Ik tuur door het eersterangs achterraampje van Quelinda. Het wachten is op een teken van leven op die ene boot in het midden. Dan schuift het verlossende luikje eindelijk open. Een warrige haardos en haastig verkeer aan dek volgt. Operatie verplaatsen is gestart. ‘Ik wil de boegschroef niet aanzetten, dan maak ik iedereen wakker. Houd jij voor de zekerheid de druppel bij?’
De volgende roert als een zenuwachtig afgestelde grasmaaier van links naar rechts door het water. ‘Bakboord achter!’ Wederhelft moet het ontgelden. Stuk voor stuk drijven de vroege vogels weg. Er ontstaat ruimte in het kommetje. Om af te toppen wordt er door de overgebleven boten nog even doorgerateld. Waar is de zee blauwer? Daar bij de steiger! Waar straks vier andere boten langszij zullen komen.
Zeven uur. Stilte. Nog even mijn ogen dicht. Bingo.
*Quelinda betekent ‘hoe mooi’ in het Spaans.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Stripact
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 654
Charlotte's belevenissen
Stripact
De ‘stripper’ is weleens uit de kleren geweest om te bekijken. Daarna ging ie snel weer terug in het vooronder onder het mom van: doen we nog wel een keertje als het ‘rustig’ is.
Allebei hebben we geen ervaring met het opzetten van een Gennaker. Iets houdt ons tegen. De grootte van het zeil misschien? 135 vierkante meter is nogal. Twee keer het vloeroppervlak van mijn eerste appartementje. En zo eentje à la grootte Volvo Ocean race, daar passen zelfs acht flatjes in. Ik kan me er amper voorstelling van maken. Steigerpraat over blijven haken, aan flarden scheuren, rondwentelen om de stag, rondvaren tot je weer uit de knoop bent en kwetsbaarheid van het materiaal helpen niet mee. Maar ja, groeien doe je niet als het makkelijk is, pas als je uitdagingen aangaat.
‘Er staat een rustig windje en het is niet druk op het water.’ Paul gooit een balletje op. ‘Mooie ruime wind vandaag.’ Ik voel hem aankomen. Besluit niet te ja-maren. ‘Goed, we doen het. Eerst voorbereiden. Ik wil erover lezen, YouTube erbij.’
Als zeil zou kunnen praten, dan zou het enthousiast geroepen hebben dat het eindelijk mag vliegeren vandaag.
De spanning is voelbaar. Wat als het harder gaat waaien?
Voorzichtig trek ik de top van de stripper, slurf of suffer uit de zeilzak. Trek ik aan het goede? Hoe zou het eruit zien als het eenmaal staat? Ook zo vlammend mooi als bij anderen? Ik bevestig de halstalie. Leg de schoten helemaal buitenom. Geen achtknopen aan het einde. Check!
Ik besluit liever te hijsen dan achter het roer te staan. Paul is beter in koers houden en tegelijk spanning op de schoot houden. Grootzeil houden we gestreken. Mijn handen zijn nu al klef. Op zijn teken begin ik aan de hijslijn te trekken. De slurfring schiet omhoog terwijl knisperend zeil zich ontvouwt. Ik voel de kracht van de wind en spanning tussen ring en zeil. Wat als het harder gaat waaien? Ga ik dan als een kiter mee de lucht in? Kan dat überhaupt? Doe niet zo belachelijk Charlotte! Wel blij dat ik mijn handschoenen aan heb. Hoe veel spanning kan ik aan? Hadden we niet toch beter het grootzeil kunnen opzetten? Het schiet allemaal door mijn hoofd terwijl ik doorzet.
Gennakeren, quelinda! *
Voor ik het weet hangt de ring in de top van de voorstag. Gelukt. En hoe! Een machtige koningsblauwe lap staat. We zijn er stil van. Kolkend water achter de spiegel wordt luider en in mum van tijd verdubbelen we onze snelheid van vier naar acht knopen door het water. Dit is het dus, gennakeren. Quelinda!
Ik kijk om me heen. Geen verkeer. Wat als dat wel zo is en we koers moeten wijzigen? Dat had ik niet uitgezocht. Paul heeft er wel over nagedacht. We proberen. Gijpen lukt en binnenhalen ook zolang Quelinda positie houdt. Het samenspel van wind, weerstand op de ring en het vieren van de schoot, is goed voelbaar aan de strijklijn in mijn handen. Als vanzelf vouwt het zeil in een minuut weer in de slurf. Een toffe oefening, ik ben om! Maar of we dit nu al op een zomerse zaterdag met veel verkeer durven te doen? Dat nog even niet.
*Quelinda betekent ‘hoe mooi’ in het Spaans.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Aso
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 957
Charlotte's belevenissen
Aso
Asociaal was ik. En het ergste is dat ik het niet door had.
Quelinda ligt tevreden aan de oude stadskade van Hellevoetsluis. Boeg in de wind, kont in de zon. Mijn benen languit, vermoeid op de kuipbank, ik nippend aan een Schrobbelaertje. Sinds het koude voorjaar ben ik dat ineens lekker gaan vinden. ‘Dit is genieten zeg.’
‘Ja! Dat was een toffe zeildag schat. Goed geschipperd.’
‘Vond je?’ reageer ik.
‘Zeker. Je hebt echt alles zelf gedaan. Navigeren, zeilvoering, aanleggen.’
Ik grijns. ‘Als Michiel de Ruyter het hier deed, kan ik het ook.’ Het is bravoure, trots. Maar mijn kritische stem is er ook. ‘Ik blij dat je bij de boegspriet stond met die stootwil. Anders had ik de steiger geraakt. En bij de Haringvlietbrug ging het ook niet lekker.’
‘Nee. Hoe kwam dat denk je?’ Paul laat me nadenken.
‘Omdat jij zei dat ik door moest varen bij de brug terwijl het sein nog op rood-groen stond.’
‘Klopt, je moest wel doorvaren, je lag dwars voor de brug!’.
‘Hoezo dóórvaren? En dat hoefde je trouwens niet zo naar me te snauwen.’ De toon tussen ons is even niet meer zo harmonieus.
‘Dat kan wel zijn, maar eerst kruip je voor en dan houd je de zaak op. Zag je niet hoe iedereen je begon weg te duwen richting brug. Je kon geen kant op.’ Ik hoor bezorgdheid.
‘Ik wilde…’
‘Niet ethisch Charlotte. Minstens zes zeilboten waren eerst aan de beurt.’
‘Kan ik nou iets zeggen?’ Paul houdt in. ‘Ik had het niet door, wind draaide de boeg weg en ik wilde wegblijven van de meerpalen. Dat ik dan ineens vooraan lag was onbedoeld.’ Mijn stemvolume neemt af. ‘Ik wilde niemand in de weg zitten.’ Het wordt me pijnlijk duidelijk dat manoeuvreren met wind me bewust onbekwaam maakt. Wat zullen ze wel niet gedacht hebben bij die brug? Het is zo niet mij! Ik plaats maar een berichtje op sociale media voor alle zeilers met dezelfde brugopening. Wie weet leest iemand het nog.
Ongeschreven regels. Hoe mooi!
Ongeschreven regels over hoe je met elkaar omgaat op het water zijn mooi! Saamhorigheid, respect en veiligheid spreekt eruit. En dus wacht ik normaal gesproken netjes mijn beurt af. Zo zwaai ik ook graag naar passerende andere boten. Natuurlijk doe ik wel net of ik jeuk achter mijn oren heb wanneer iemand kijkt, maar niet terugzwaait.
Leg je aan? Dan kom ik helpen indien gewenst. Is de normaalste zaak van de wereld toch? En hoe logisch is het dat je aanlegt in dezelfde vaarrichting? Vaak met de neus naar ‘buiten’, behalve in Coronatijd. Dan liggen we soms ineens tegengesteld om onderlinge afstand van 1,5 meter te kunnen garanderen. Buitengewoon galant is het ook wanneer de preekstoel niet puntig over de steiger steekt, en je de eigen tros onder andermans lijn door belegt zodat buurman makkelijk loskomt van het kikkertje.
Laatst stapte iemand die langszij lag, bonkend over ons achterdek de kade op. Die was nog niet zo ver. Je moet het maar weten en kunnen combineren op moment suprême, al die rituelen in de waterwereld. Want waar staan die normen en waarden eigenlijk beschreven? Niet in de vaarreglementen. Ook ik heb het van zien en horen zeggen. Dus in dat geval, Sharing is caring!
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
