Zeilersforum.nl - Home
Spanning
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2555
Charlotte's belevenissen
Spanning
Code oranje. Geen hond te zien in de haven. Zelfs watervogels houden zich schuil. Maar ik niet. Ik stap de auto uit de horizontale miezer in. Ai! Ik hoor sadistisch klapperende lijnen meer dan me lief is. Arme masten. Snel zigzag ik tussen de op bokken staande boten. Welke malloot gaat hier nu ook heen? Wij. Want verderop ligt ons paradijsje verscholen. Daar waar als enige licht brandt en de diesellucht van de blazende kachel me tegemoet komt. Daar waar gewerkt wordt. Nog twee maanden en dan is Quelinda ons huis.
Het proberen waard!
Ik klim de sporten van de vier meter hoge ladder op en stap de kajuit binnen. ‘Lekker warm hier!’
Paul komt met schroevendraaier het wastafelkastje uitgekronkeld. ‘Ja hè? De afvoerslang is intussen gemaakt. Wil je Koffie?’
‘Lekker!’ zeg ik enthousiast. ‘De MOB trackers, het Cruisers handbook of fishing en het LED lampje voor in de kombuis zijn vandaag bezorgd. Het lampje kunnen we zo ophangen, dat heb ik meegenomen.’
‘We? Als jij dat nou eens doet?’ Grijnst Paul. ‘Dan doen we daarna een bakkie.’
‘Ik ben niet zo van de elektra...’
‘Weet ik. Maar je kunt het toch proberen?’
‘Dat zou kunnen.’ Aarzel ik.
‘Kijk maar of je het kunt losmaken.’
Voorzichtig verwijder ik de messing schroefjes van het armatuur en laat het geheel aan de elektradraadjes bungelen. Een nat, roestig kroonsteentje komt tevoorschijn. Oei! Dat is niet goed. Maar waar staat nou stroom op? Ik heb geen idee en denk terug aan de techniekles middelbare school. Ik heb weken gedaan over het maken van zo’n zenuwspiraal waarbij je moest zorgen dat je zonder aanraken aan de overkant kwam. En als je dan af was omdat je het ijzer raakte, dan moest er zo’n rood panieklampje gaan branden.
Bij mij gaat er nu in elk geval geen lampje branden en het is ook geen spelletje. Ik vraag Paul om hulp bij het gebruik van de multimeter en kijk op YouTube naar DIY tips voor lampjes ophangen.
Gefikst
Gespannen duw ik het gestripte, op maat gemaakte en gedraaide elektradraadje van het lampje het zonet gemonteerde kroonsteentje in. Sjee! Het flitst en knettert. Geschrokken trek ik mijn hand terug. Het nieuwe lampje blijkt nog aan te staan. Gauw druk ik het uit.
Opnieuw. Het werkt. Trots dat ik dat gefikst heb. Laten we het vooral niet hebben over de tijd dat ik ermee bezig ben geweest.
‘Vind je het oké als ik het even controleer? Als het niet goed vastzit en tegen het kunstleren plafonnetje gaat liggen branden dan hebben we een probleem.’
‘Tuurlijk.’ Zeg ik luchtig.
Ik denk terug aan meneer Smit, mijn techniekleraar. Die met die blonde lok en ronkende Amerikaanse bak. Die bij iedereen langs kwam om te testen of de draadjes van dat zenuwding vastzaten. Wat baalde ik als onzekere puber. Mijn draadjes waren namelijk in één ruk los waarop iedereen lachte. Dat heeft indruk gemaakt. Van de elektra wist ik niets meer maar dit had ik nog onthouden.
Paul trekt aan rood en zwart. Muurvast!
Koffietijd.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Gaan!
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2779
Charlotte's belevenissen
Gaan!
Oudjaarsavond bij vrienden thuis. Ik pluk een krent uit de bepoederde oliebol en denk aan wat een slechte film het is geweest afgelopen weken. En alsof vooruit denken nog niet mocht, heb ik het toch gedaan vanmiddag. Ik heb de opzegbrief door de klapperende flapjes van de PostNL bus geduwd.
Ik kijk een vriend aan die ik sinds studietijd ken. ‘Heb mijn baan opgezegd’.
‘Wat gaat de tijd hard!’ zegt hij.
‘Ja, moet drie maanden van tevoren.’
Vanachter zijn bril kijkt hij me voorzichtig onderzoekend aan ‘Moet ik je nou eigenlijk feliciteren?’
‘Dat weet ik zelf ook niet. Dubbel. Maar als ik vooruit kijk, is het bevrijdend, een voorrecht en weer een mijlpaal.’ Vertel ik met bescheiden lach.
‘Nou, dan zeg ik het gewoon. Van harte Charlotte! Ik vind het bewonderenswaardig. Zoveel mensen denken het, jullie doen het.’
Mensen die in je geloven, die willen dat je gaat ondanks gemis, verlies. Waarbij wederzijdse en onvoorwaardelijke steun en gunfactor geldt, daarvan weet ik nu, dat is zo verrekte waardevol.
Leef, Charlotte, leef!
Amper drie weken geleden belde mijn lieve vriendin om te vertellen dat ze niet lang meer te leven heeft. Verschrikkelijk en onwerkelijk. Diezelfde dag werd mijn schoonvader opgenomen op de IC, vechtend tegen corona. Wat een ellendig virus is dat. Bezig zijn met onze wereldreis en überhaupt vertrekken kwam niet meer in me op. Ik wilde maar één ding. Hier zijn. Er zijn.
Uitgerekend zij zei het. ‘Je gaat op wereldreis. Niet wachten. Leef Charlotte, leef!’ Ze priemde met haar vermoeide vinger mijn kant op. Wat had ik het moeilijk dat gesprek. Woorden lukten niet, ik knikte, glimlachte wat. Hoe kon ik nou gaan als zij me nodig had. Ik haar niet kwijt wilde.
Ze holde achteruit, koos een behandeling met een statistische kans van 30% op verbetering. Als ras optimist was ze overtuigd dat ze ditmaal niet het kortste lontje had in de strijd tegen die rotkanker. Ze wist het zeker, tijd zou ze krijgen. Nog geen dag later lag ze alweer op de eerste hulp. Ze was ziek, had pijn. Vroeg of we kwamen. Zo snel als kon reden we naar haar toe. Ik was er. Haar koude vingers die eerder altijd mijn nek opwarmden, knepen zachtjes in mijn hand. Ik gaf er een kus op. Zei dat ik er was, dat het goed was zo. Maar dat was het helemaal niet, ik kon niet bevatten hoe snel het ging. Ze mocht weer naar huis, daar waar ze het allerliefste was.
Er was precies genoeg tijd om afscheid te nemen, niet meer te lijden en rust te vinden. 27 jaar liefdevolle vriendschap draag ik voor altijd bij me. Wat mis ik haar nu al! Maar ik zal gaan. Daarheen waar ze zelf ook zo van hield, de zee.
Charlotte & Yvonne aan zee
Enthousiasme durft weer te groeien
… vijf, vier, drie, twee, één… Gelukkig nieuwjaar! Champagne vloeit. Paul neemt me beet, geeft me een zoen. ‘Op een mooi avontuur samen schat’. Ik kus en knuffel met iedereen. Niet omdat het kan in deze tijd, maar omdat het moet, wil ik mens kunnen blijven.
De teller tikt door. Pauls vader werkt aan herstel. Elke dag gaat het een beetje beter. Paul en ik pakken Quelinda ’s kluslijst en de reisvoorbereiding weer op. Enthousiasme durft weer te groeien. En in mijn achterhoofd schuilt een nog groter besef van afstand tot thuis wanneer we straks op reis zijn.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Blaren
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2648
Charlotte's belevenissen
Blaren
Met mijn hand wrijf ik over de harde antifouling. Ik stop. ‘Wat is dit nou?’ Met mijn wijsvinger druk ik op een bobbel welke weer terugveert. Ik kijk Paul aan. ‘Had jij dat gezien?’
‘Nee.’
Ik tuur langs de immense romp. Quelinda is een paar dagen geleden uit het water getakeld en schoongespoten. Vanavond na het werk en een patatje in de auto verder, zouden we haar goed van onder bekijken en alvast de afsluiters opmeten. Dat staat naast de romp polijsten en nieuwe antifouling aanbrengen op de planning deze winter. Appeltje eitje zo lijkt…
Jeetje! Dat zal toch niet.
Ik kijk nog eens en voel er veel meer. ‘Wat zijn dat?’
‘Blaasjes.’
Als twee Sherlocks inspecteren we de rest van de romp en blijven op macrostand stilstaan bij de zoveelste bobbel. Honderden zijn het er. ‘Waar komen die nou vandaag?’ Zeg ik.
‘Door lucht? Het was in elk geval niet bij de keuring.’ Reageert Paul.
Intussen heeft mijn hand de digitale encyclopedie in mijn broekzak gevonden. Ik tik blazen en antifouling in en kom al gauw iets afschrikwekkends tegen. Jeetje! Dat zal toch niet, denk ik. Ik selecteer afbeeldingen en zie foto’s die er hetzelfde uitzien als Quelinda’s romp. ‘Osmose staat hier’. Wat een schrikbeeld. Openspattende kraters en glasvezeldraden zijn de overtreffende trap.
‘Nee, dat geloof ik niet.’ Paul wuift mijn paniek weg.
‘Als je het openkrabt en het ruikt naar azijn dan is het niet goed.’ Lees ik bezorgd.
Paul wrijft er eentje open en ruikt aan de inhoud. Hij haalt zijn schouders op. ‘Niks bijzonders en eronder is het vlak’.
Wat ruik je dan?
‘Gewoon. Water.’
‘Ja, maar jij ruikt niet goed.’ Prevel ik wantrouwend. Echt, mijn reukvermogen is zo goed als van een varken op zoek naar truffels. ‘Laat mij eens.’
‘Dat is zo, doe jij het maar.’
Ik kerf in de volgende. Met een knikkerbeweging schuif ik een doorzichtig druppeltje op de zijkant van mijn vinger en wrijf er met mijn duim over. ‘Het is niet vet, dat is ook goed’. Ik steek mijn neus erin. Ik weet het niet. Is dat nou zuur of nog joppiesaus van het patatje van net. Ik herhaal de proef met nu zeker te weten schone handen en knik gerustgesteld. ‘Geen azijnlucht.’
‘Zie je wel. Niks aan de hand. Het komt echt niet vanachter de gelcoat. Er is gewoon iets niet goed gegaan met aanbrengen van de verf. Niet goed ontvet, te warm, zoiets.’
Als ik er nog enkele heb onderworpen aan dezelfde proef ben ik enigszins gerust. Paul is alweer met de volgende stap bezig. ‘We zullen alles kaal moeten halen voordat er weer nieuwe aangroei werende verf op kan. Enigszins opgejaagd door onze planning en deze nieuwe situatie zucht Paul dat dit ons vier weken extra werk kost.
Ik haal mijn schouders op. ‘Gaat het niet altijd zo met boten en onverwachtse verrassingen?’
Het begint al te schemeren als ik van de rolsteiger spring en voldaan afgekrabde verfresten van mijn broek klop.
Ik steek mijn armen de lucht in en rek me uit. Net spaghetti, alle kracht is eruit na een eerste dag krabben. Een blaar in het rimpelkuiltje tussen duim en wijsvinger gaat mee terug naar huis. We zijn op weg naar vierenveertig vierkante meter egaal onderwaterschip. Die kluslijst is nooit klaar weet ik inmiddels, maar telkens zijn we beter uitgerust dan daarvoor.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
