Zeilersforum.nl - Home
Beetnemen
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 3246
Charlotte's belevenissen
Beetnemen
Het is zomers blote lijven weer in Portugal terwijl Gerrit Hiemstra nachtvorst en nattigheid verkondigt. Een gekke gewaarwording. Geen echte seizoenswisseling meer. Wat wel opvalt is dat het eerder donker wordt. Ik ben dan ook blij dat we er zijn. De glibberige mooring bestond uit een kluwen halfvergane lijnen die ik in mijn eentje met geen mogelijkheid langszij omhooggetrokken kreeg. Samen is het gelukt.
‘De locals leggen er niet meer aan vast.’ Zegt Paul voorzichtig.
‘Dat zeg je nu we vastliggen. Grapje zeker?’
‘Nee.’
‘Hoe weet je dat?’
‘Van een andere zeiler.’
Mijn volgende reactie was een vlammende, maar het was of dit, of ankeren op een rotsige bodem. De voorspelde windstilte gaf de doorslag om onze 19 ton voor Berlengas aan een dubieus lijntje te laten dobberen.
Fotocredit: sailingwaaibaai
Wat een ruige, ongerepte steenmassa is deze eilandengroep. De zee is kalm. Helder. Vissen met gele staarten snellen voorbij aan de oppervlakte. Heel anders dan de algen grazende harders die sinds Zeeland onze huisdieren zijn. Plots zie ik onrustige golfjes en opspattend water. Ovale, zilveren vissen springen op en laten zich plat op de zijkant neervallen. Alsof ze iets van zich af willen schudden. Of zou het spelen zijn? Het klappende geluid blijft, ook wanneer het donker wordt en vogeltjes die klinken als Angrybirds om ons heen cirkelen. En dat allemaal na een fantastische zeildag.
Als een vlinder gleden we door het water. Er stond amper deining. Het doorgelatgrootzeil bleef heerlijk open. Geen geklapper, niks. Eindelijk blies de Portugese Noord. Lagedrukgebieden onder het Azorenhoog hadden nu lang genoeg geregeerd.Alleen was het jammer van de mislukte poging om met de trollingmolen te vissen.
Een vis!
Het was mijn eerste keer met een echte hengel aan boord en ik moest en zou. De uitrustig kocht ik in een hengelsportzaak in Povoa de Varzim. Een eenvoudig, vriendelijk stadje met een door vingerafdruk beveiligde jachthaven. De Engelssprekende Portugees met verstand van zaken en engelengeduld nam me mee in de grondbeginselen van het bootvissen. En ik dacht dat ik het begrepen had.
Ik ben degene die vist, niet Paul. Tot nog toe was het me alleen op creatieve wijze gelukt. De eerste keer was toen ik op het toilet zat. De aanvoer van het zoutwater blokkeerde. Paul draaide de slangklem los en een vissenkop piepte naar buiten. In een reflex duwde hij met gestrekte arm de slangopening van zich af. ‘Een vis!’ Ik moest lachen omdat hij schrok. Zonder gekkigheid, dit keer ben ik eens de held. Paul vindt vissen maar niks. Opeten wel, maar het voorwerk is voor mij. Gauw zette ik het rioolzoekertje voorzichtig overboord. Als een speer ging het er vandoor.
De tweede keer was ik gefascineerd geraakt door een visser. Zijn netten waren precies rondom Quelinda uitgezet. Ik maakte stiekem foto’s, zo mooi vond ik het. Hij zag me. Shit, shit, shit! Ik had het natuurlijk ook gewoon even netjes kunnen vragen. Maar in plaats van een verwachtte uitbrander, gebaarde hij dat ik er meer moest maken. Later zou hij me zijn telefoonnummer geven. Ik deed enorm mijn best om de oude schuit en de noeste arbeid van de bruine spiermassa op de gevoelige plaat te zetten. Als bedankje kwam hij langszij en kreeg ik een plastic zak toegeworpen met een grote heek erin. Ik blij, hij trots. Dat zag ik aan zijn nieuwe profielfoto toen ik hem nogmaals bedankte. De schuit stond er prachtig op!
De derde vis heb ik met een houten klos en handlijn gevangen. Eindelijk wist ik wat bedoeld werd met: ‘Het paravaantje komt bovendrijven.’ Man, wat had ik het al vaak geprobeerd. Maar dit keer had ik beet! Een makreeltje. En dan?
Op YouTube keek ik een filmpje hoe te fileren. En toen moest ik. Alcohol deed zijn werk. De vis versufte. Ik voelde de drempel om het fileermes van buik naar kop te halen en met mijn vinger de ingewanden eruit te lepelen. Ik deed het met mijn ogen tot spleetjes geknepen.
De boothengel stond netjes in de steun. Ik was nog zo gewaarschuwd. Toch presteerde ik het om de lijn vrijwel meteen op de molen tot een warboel te maken. Eenmaal ontward bezorgde de opspringende lure met zijn forse haak richting bijboot ons allebei zweet op het voorhoofd. Hij zou er eens in blijven haken. Een lek prikken. Ik had het vernuft duidelijk nog niet onder controle.
Vluchten
De nacht aan de mooring verliep knudde. Vals ankeralarm en swell hielden ons wakker, werden ellendige dromen. Blijven liggen zijn we wel. Ook nu gaat het rollen maar door. De feeststemming in de ochtend is ver te zoeken. Als we horen dat medezeilers verderop problemen hebben met de watermaker en Paul kan ondersteunen, is de keus gauw gemaakt. Zonder voet aan wal te hebben gezet, wat eigenlijk heel zonde is, kiezen we voor vluchten. Een bezeild tochtje van vijftig mijl naar het hippe Cascais, eens zo geliefd bij het Portugese koningshuis. Het gaat heerlijk. De wind langs mijn wangen, het water klotsend langs de romp en een broodje gebakken ei. De nacht is gauw vergeten.
‘Zullen we het nog eens proberen?’ Zeg ik friemelend aan de hengelmolen.
‘Meen je dat nou? Zullen we niet eerst op het droge oefenen?’
‘Is goed.’
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.
Dag
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2849
Charlotte's belevenissen
Dag
De dag begon voor anker bij Baiona met een kop korreltjeskoffie en het binnenhalen van droog geflapperde was. Het werd een dag die in mijn geheugen gegrift zal blijven staan. Die eindigde in Nederland.
‘Laten we naar Moaña knallen! Aan de wind, hup de zee op. En dan, vlak voor Islas Cíes en na die rotspartij terug Ria de Vigo in.’ Paul wrijft verheugd in zijn handen en steekt zijn wijsvinger op. ‘We hoeven maar één keer overstag. Grootzeil op, fok erbij. De hele mikmak.’ En ik, die zelfs beren op zee ziet, en weet dat het straks harder waait dan weerkaarten aangeven, heb er zin in.
‘Hij staat!’ Ik vlieg terug van mast naar de kuip om het laatste beetje grootzeil omhoog te lieren. ‘Val maar af!’ Quelinda ontvangt moeder natuur met open armen en glijdt gewillig naar comfortabele helling. ‘Fok uit, schoot aan.’ De telltales goedkeurend naar achteren gericht. Al snel neemt de wind toe van 15 naar 25 knopen. Opgejaagd duikt ze nu door de windgolven. Water spuit over het voordek. Ik voel trillingen op de kuipbank. ‘Over het randje Paul.’
‘Je hebt gelijk. Net te veel roerdruk, net te veel helling. We draaien de fok een stukje in.’
‘Dat is beter.’ Tevreden schuif ik onderuit, voel de warme wind in mijn gezicht en houd de geelzwarte markering in de gaten tot het zover is. ‘De kardinaal is achterlijker dan dwars.’
‘Dan kunnen we overstag. Klaar om te wenden?’
‘Ja!’
‘Ree!’
Deze vlucht boeken Charlotte?
Ik hef mijn glas. ‘Saludos! Dat was me wat. Van stil voor anker naar actiestand. Niet wetende hoe de zee zal zijn en de wind zich gedraagt. Zal dat ooit overgaan?’
‘Wat bedoel je lief?’
‘Nou, dat ik dat opstarten spannend blijf vinden.’
‘Proost trouwens. Ik denk dat…’
De telefoon gaat. Mijn zus. ‘We krijgen pap niet te pakken en rijden er nu heen. Blijf je stand-by?’
‘Ja, ik ben hier.’ Ze hangt gauw weer op. Instinctief voel ik dat het mis is. In gedachte volg ik de route naar zijn huis. Ze moet er nu bijna zijn.
Weer de telefoon. ‘Het is niet goed Charlotte. Hij ligt op bed. Leeft nog.’ Ze hakkelt verder. Ik begrijp meteen hoe akelig het aantreffen van pap voor haar moet zijn. De ambulance is er. Ik blijf erbij op speaker. De verpleegkundigen reageren bezorgd en mijn zus roept fel dat hij niet gereanimeerd wil worden. Mijn maag trekt samen. Man, wat voel ik me machteloos. Ik hang hier aan de lijn, maar ben mijlenver weg. Paul stoot me aan en fluistert in mijn oor. ‘Deze vlucht boeken Charlotte?’ Ik knik.
Niet veel later zitten we in een telefoongesprek met de neuroloog. De hersenbloeding blijkt zo massaal dat behandeling geen optie is. Pap gaat dood.
‘Ik begrijp dat u in Spanje bent en morgen naar Nederland komt mevrouw. Wilt u dat uw vader nog leeft als u er bent?’
‘Alsjeblieft. Niet verlengen voor mij. Laat hem gaan. Laat hem gaan. Ik kom er zo snel mogelijk aan.’
Leef je leven
Ik word wakker van een duwtje tegen mijn hoofd. Na een hals over kop vertrek van ankerplaats naar vliegveld ben ik ingedut tegen de schouder van een aardige Portugees. Normaal zou ik me geschaamd hebben. Nu verontschuldig ik me alleen. ‘Captain crew, prepare for landing’. Galmt het door de cabinespeaker. Eindelijk. Ik ben in Nederland.
Een appje popt op. Pap leeft nog. Zou ik dan toch nog op tijd zijn?
Ik geef mijn vriendin voor de ziekenhuisingang een dikke knuffel en ren naar kamer 14. Daar ligt hij. Op zijn zij. Ver weg. Ik loop naar mijn zus, pak haar beet. Samen huilen we. Dan pap. Ik geef een kus. Veeg bezwete haren uit zijn gezicht. Zijn huid gloeit. Zijn lichaam strijdt. ‘Ik ben hier. Bij jou.’ We waken, huilen, lachen, vertellen. De hele nacht, de volgende ochtend. En dan stopt het zachtjes. Dag lieve pap.
Wat nou als? Wat als er iets zou gebeuren met onze dierbaren. Voordat we op wereldreis gingen, was dit onderwerp van gesprek. En wisten we het zeker. We wilden in de mogelijkheid zijn om hoe dan ook naar Nederland te reizen. De angst om te laat te komen blijft, en de kans reëel, maar het weerhoudt ons niet om deze reis te maken. Integendeel. Notabene mijn vader zei: ‘Leef je eigen leven. Laat niemand dat voor je bepalen, of er beslag op leggen.’ En als het je dan toch overkomt, hoe dankbaar ben je dan met alle steun en hulp van familie, vrienden, de haven en de zeilers community? Ontroerend gewoon.
Of het moeilijk is om weer terug te zijn? Ons avontuur te hervatten? Natuurlijk voel ik de fysieke afstand opnieuw meer dan ooit. Maar aan boord ben ik thuis en voel ik me opnieuw gesterkt in de beslissing die we genomen hebben, leef je leven nu. Want Time flies (Vaya Con Dios, 1992).
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.
Disfrútalo!
- Geschreven door Charlotte
- Hits: 2807
Charlotte's belevenissen
Disfrútalo!
Voor het eerst voel ik me niet alleen thuis op de boot maar ook in het land waar we zijn. Ik wilde het graag geloven, het was al vaak verteld. Ook dat we er de tijd voor moesten nemen.
De Spaanse Ria’s. Ruim zes weken scharrelen we nu van stad naar baaitje, amper in havens liggend. Quelinda heeft hier in de afgelopen weken net zoveel mijlen afgelegd als tijdens de tweedaagse oversteek van Biskaje. We gaan op het tempo van de Siësta, met het nodige Spaanse temperament en ontdekken dat we liever langer op één plek zijn dan snelle stops maken.
Hier in Galicië wordt Quelinda ’s naam uitgesproken zoals het bedoeld is. Niet zoals de op zijn Brabants foeilelijk uitgesproken Klinda of zoals boven de rivieren, de klemtoom van Quelinda als in Kolére wordt gelegd. Nee, hier in Galicië is het sierlijk. Met de nadruk op de ‘i’ en een glimlach omdat betekenis en haar herkomst herkend worden en we ook voor het eerst zusje Northwind zien rondvaren. Het maakt ons trots.
De Noord Spaanse kust is prachtig. Zoals de grillig opgebouwde, dan weer schuin en strak gelaagde klifformatie van Playa de las Catedrales. Als een sprookje worden ze bij laagwater zichtbaar en kun je het strand bezoeken. Gemakkelijk met de trein vanuit indianenstadje Ribadeo. Een uitje op zich en dat doen we dan ook.
Blootvoets, in bikini schuifel ik door een laagje kraakhelder water tussen twee metershoge ranke kliffen door. Felle stralen zonlicht persen zich door de smalle ruimte. Zuigend zand brengt me uit balans. Ik grijp een stuk rots en stop even. Het gaat weer. Wat mooi hier. Geen zuchtje wind vanavond. Iets wat hier zomaar kan veranderen. Met enige huiver denk ik aan gisteren, toen we hier naartoe zeilden.
Schreeuwend door de harde wind
De gennaker stond machtig. Met wind waarbij Quelinda normaal niet vooruit te branden is, hadden we nu lekkere snelheid op het log. De roestige kustlijn was adembenemend. Ik keek toe hoe het water manipulatief in aquakleuren tegen rotsen klapte en verslagen terugkrabbelde.
Stilletjes trok de wind aan. De trui ging aan, mijn houding werd alerter. Hogere golven, van kopjes naar kragen. Nog net geen sprays. Tegelijk riepen we het. ‘Hij moet naar beneden, straks is het te laat.’
Aangelijnd op het voordek zette ik af tegen de voetrail om de slurf van de gennaker naar beneden te trekken. Het eerste stukje ging. En toen, vast. Geen beweging meer in te krijgen. En Paul maar roepen vanachter het roer. ‘Trekken Charlotte, trekken!’
‘Het gaat niet!’ Langzaam verloor ik kracht uit mijn armen. ‘Je moet me helpen, ik hou het niet. Ik hou het niet!’ Het nare raspende geknisper van het gevoelsmatig flinterdunne zeil liet duidelijk blijken nog steeds wind te grijpen. Ook samen lukte het ons niet. Ik zag Pauls gezicht vertrekken en naar zijn handen kijken.
‘Gaat het?’ Schreeuwde ik door de intussen harde wind heen.
‘Nee. Verbrand. Je moet terug naar achteren Charlotte! De schoot zit daar vast. Ik houd hier de treklijn vast.
‘Verbrand?’ Verschrikt was ik stil blijven staan waarop Paul directief reageerde dat er nu geen tijd voor getreuzel was. Vlug haalde ik alsnog de vastgeraakte schoot die eerder door zijn handen slipte, los. De winddruk nam meteen af en binnenhalen ging daarna probleemloos. Pauls handen verlichtten pas na flink koelen in de puts. Hij baalde van zichzelf en het feit dat hij geen handschoenen aan had.
Onervarenheid met de gennaker en fors toenemende wind was dit keer als een pittig Spaans pepertje. Elke dag leren we bij. De omstandigheden zijn zo anders dan in het Hollandse. Er zijn windeffecten bij het ronden van kapen en het invaren van een Ria. Hoge rotsen en bergen vormen toegangspoorten met verrassingselementen. Valwinden van ruim 25 knopen en tunneleffecten heten je hartelijk welkom. Erna heerst vaak belonende windstilte op de allermooiste ankerplekken. Plaatsen waar warmte en eucalyptusgeur je tegemoetkomt, ketting over de bodem te volgen is en het dezelfde nacht plotsklaps kan spoken. In Nederland hadden we in soortgelijke omstandigheden allang een veilige haven verkozen. Waren we niet eens uitgevaren. Hier leren we ermee dealen.
Levensgevaarlijke delicatesse
Ik laat de met pokken bedekte rotspunt weer los. Voorzichtig steek ik mijn wijsvinger uit naar een klein krabbetje. Geschrokken trekt het zich terug in een donker spleetje. En wat zijn dat daar? Het lijken mosseltjes maar dan met scherpe, puntige en vuurrode, vlezige randen. Waarom zou moeder natuur dit zo bedacht hebben? Maakt het ze aantrekkelijk of juist giftig onbemind? Het raakt me dat ik hier ben op deze plek en dit mag meemaken.
Wanneer ik een week later de markt op loop, zie ik de raadselachtige mosseltjes opnieuw. Nu op grote schalen naast krabben, en inktvis. Te koop. Percebes staat er op het bijgelegde krijten bordje. De schelp is onderdanig geworden aan een vlezig uitziend pootje wat eraan vastzit. Het maakt me opnieuw nieuwsgierig en ik ga te rade. Eendenmosselen worden ze genoemd. 45 euro per kilo zijn ze hier minstens, terwijl een kilo garnalen of mosselen nog niet een kwart kost in Spanje. Ik begrijp het nu. Percebes worden met hand en steekijzer door Perceiberos van ruige rotspartijen geschraapt. Een levensgevaarlijke klus die alleen tijdens laagwater in kort tijdsbestek kan plaatsvinden. Elk jaar worden levens van de eendenmosseljagers opgeofferd voor deze in laurier gekookte delicatesse. Witte kruizen op onbereikbaar uitziende plekken die we tijdens kustwandelingen tegenkwamen vormen een eerbetoon aan deze heldhaftige mannen. Misschien zou ik ze moeten proeven, dan zou de cirkel van weer een unieke ervaring rond zijn. Voor mij is dit keer het verhaal genoeg. Zo geniet ik ook op zijn Spaans.
*Disfrútalo betekent: geniet ervan in het Spaans.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.
