Charlotte's belevenissen

Verstekeling

Ik weet het nog precies. Het was tijdens de aankoopbezichtiging van Quelinda in Fehmarn. Ik zag ze liggen. Vers gedraaide keutels, benedendeks op de plek waar normaal de mastvoet staat. Niet van een muis. Veel te groot. Ook geen gewone rat. Te bol. Maar wie was dan de producent? En veel belangrijker, zou de verstekeling nog aan boord zijn?
Ik wees de toenmalige eigenaar erop. Die keek allesbehalve zorgelijk zoals ik. Nuchter riep hij een goedje weg te zullen zetten om het beest te bestrijden. Zou dat voldoende zijn? Ik zag een scenario voor me waarbij een door bekabeling geobsedeerde veelvraat hele gezinnen sticht op de meest knusse plekjes van onze toekomstige zeilboot.

Op zoek naar vraat

Tijdens de overdracht van Quelinda vroeg ik er opnieuw naar. Niets. De man klonk overtuigd. De knager was verdwenen. Maar toch dacht ik er afgelopen jaar regelmatig aan. Al klussend bestudeerde ik kabels op vraat en zocht als Sherlock naar keuteltjes bij elke geopende vloerplaat. Ik zag niks. Tot nu. Ruim een jaar na de aankoop. De tijd om aan de refit van de mast te beginnen.
In deze winterse maanden is de renovatie van de twintig meter lange Proctor, dertig jaar oud maar oersterk, de grootste klus voor ons vertrek. Alles wordt opnieuw gestraald, geconserveerd en getuigd. Demonteren doen we grotendeels zelf. Dat bespaart geld en helpt ons elk hoekje en gaatje te ontdekken. Zo ook deze zaterdag.

Mysterie opgelost!

Daar ligt het. Op de bodem. In verre staat van ontbinding. Een doffe pluk haar en ingedroogde viezigheid is het enige wat nog over is van de mysterieuze strontjeslegger die al die tijd verscholen heeft gezeten. Ik kijk ernaar. Geen idee wat het is geweest. Een waterkonijn? Eerlijk gezegd vind ik het een opluchting dat de vermissingszaak is opgelost. Maar ik weet ook dat wanneer ik straks op reis ben, mezelf zal afvragen waar ik me destijds zo druk om heb gemaakt.

Elke dag lees ik er wel over bij wereldzeilers. Ongenode dierlijke gasten die het maar al te gezellig vinden aan boord. Kakkerlakeitjes broeiend achter etiketjes van conserven die niet kunnen wachten om uit te komen. Of volgroeide exemplaren, ontsnappend uit schoenen en pakjes etenswaar. Ratten die in de rugzak kruipen en belegde lijnen gebruiken om de weg naar dek te vinden. Gelukkig heb ik mijn spinnenfobie grotendeels onder controle door het volgen van exposure, en zijn er vele tips te vinden om schade door ongedierte te voorkomen. Maar dan de gruwel ten top, in de ankerbak gekropen waterslangen die genieten van verkoeling. Geen idee hoe ik die glibberige jongens straks te lijf zal moeten gaan.

Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.