It Paradyske schreef :
De boot vastvaren en een kuiltje maken heeft als nadeel dat als het toch niet helemaal vlak blijkt te zijn dat je dan niet meer wegkomt.
Dus ankeren, en goed prikken of het vlak is, en dan pas droogvallen.
Dit geultje was slechts een centimeter of tien diep, gemist bij het prikken, maar net wel een beetje minder comfortabel....
Vastvaren heeft inderdaad dat risico. Vast is meestal vast, zeker als je een paar uur na HW droogvalt. Ik schreef geloof ik ook dat het meestal doe op de door jou beschreven manier; eerst ankeren en daarna droogvallen.
Desondanks, als je elk risico wilt uitsluiten moet je nooit droogvallen.
Als je ziet wat de maat van dat geultje op de foto is is, dan begrijp je ook dat je dat bij prikken heel makkelijk mist, temeer omdat de 'eerst-ankeren-dan droogvallen-methode' als nadeel heeft dat je door verandering van stroomrichting terwijl je geankerd ligt en verandering in verhouding windkracht/stroomsterkte niet altijd droogvalt op de exacte plek waar je voor anker ging. Dat effect is te verkleinen door te ankeren met niet meer dan 20 - 30 cm kielspeling en een zo kort mogelijk scope van de ankerlijn of -ketting, waardoor de draaicirkel klein blijft en er niet veel meer dan een half uur zit tussen ankeren en droogvallen.
In mijn geval, met de Southerly 28, lijkt me de vastvaar-methode vooral geschikt bij een poging rechtop droog te vallen zonder ondersteuning van de kimkieltjes. En op een plek die je enigszins kent (een vlakke plaat). In alle andere gevallen verdient jouw methode de voorkeur.
Overigens is je droogvalplek van de foto's nog tamelijk slikkig, zo te zien. Dat heeft mogelijk nog wat gecompenseerd. Op hard zand had je misschien nog wat schever gelegen.. De Southerly had misschien minder last van het geultje gehad, omdat de middenkiel er waarschijnlijk tot het harde zand was ingegaan..
You win some and you loose some..