Ha ha, die verf zoek ik!
Kan ik een heel park mee schilderen en heel veel geld mee verdienen!
Om even op mijn eerder post terug te komen...
Natuurlijk hebben jullie gelijk dat de frequenties totaal anders zijn. 2.3 GHz. en 150 MHz. verschillen nogal van elkaar.
De penetratie graad (en bereik) van 150 MHz. is immers ook vele malen hoger als van 2.3 GHz. De golflengte is bij 150 MHz. immers veel langer. Vaak is een antenne voor de lagere frequenties ook minder kritisch als voor de hoge frequenties.
De test welke ik voorstelde is enkel en alleen om te kijken of de verf iets doet met de straling. Op 2.3 GHz. komt het immers nog nauwer. Een blaadje of een vogel voor een antenne doet op deze frequentie immers al een hoop. Dus verkeerde (absorberende)verf zeker.
En dat was de reden van de test.
Natuurlijk kun je met een VSWR meter de reflectie meten. Echter de afstraling niet. Daar kan een veldsterktemeter weer wonderen verrichten. Ik heb in het verleden ook antennes gebouwd welke prima dummy loads bleken nep antenne waar een zender mee getest kan worden). Een echt dummyload kan een perfecte VSWR hebben maar straalt als het goed is niets (of weinig) af. Wel wordt de weerstand (die zit in zo'n dummyload) lekker warm door de absorptie van het zendvermogen. En dat is ook precies wat kan gebeuren bij een antenne. De energie straalt niet af.
Als de verf de uitgestraald energie absorbeert wordt deze ook warm. Dat is precies hetzelfde als wat er gebeurt bij een magnetron. Je stopt je eten in zo'n ding en door er microgolfstralen op los te laten gaan de moleculen in het voedsel trillen. Deze trilling veroorzaakt warmte. En jawel het eten is klaar. Eigenlijk wordt elektra dus omgezet in warmte.
Conclusie:
Een slechte antenne kun je aan boord altijd nog gebruiken als magnetron
Hopelijk heb ik e.e.a. kunnen verduidelijken en ging ik in mijn vorige verhaal tekort door de bocht. In ieder geval succes met het project!
Groetjes,
Léon-Marc