Ook dunne draadjes die sluiting maken gaan gloeien, veel warmte ontwikkelen waardoor hun eigen isolatie of materialen in de omgeving ontstoken kunnen worden. Nu zijn de afstanden hier vrij kort, dus kun je extra aandacht schenken aan een degelijk beschermde route (sowiezo doen lijkt mij...)
Om die reden zekert Victron de voltage-sense draden van haar accumonitor bijvoorbeeld. Als je heel veel geluk hebt smelt zo’n draad zichzelf lokaal ergens door, maar meestal zal de draad over de gehele kortgesloten lengte gaan gloeien en brandgevaar opleveren.
Ik doe het dus wel; foto is testopstelling: balance draden lopen straks vanaf de polen omhoog en komen samen in kabelgoot voor extra bescherming. Hier zie je al dat ze tegen de draadeinden in de polen zouden kunnen gaan schuren (als dit in een bewegende boot zou zijn).
PS: er bestaan veel compactere in-line zekeringen die je direct aan de ringterminal krimpt. Als die ploffen dien je die geheel uit te wissellen en heb je meer werk dan met zo'n zwevende zekering houder (ze horen nooit te ploffen dus is eigenlijk geen argument!), maar het is compacter en nog dichter bij de bron gezekerd.
Deze zijn bedoeld voor op printplaten; als je ze los gebruikt dien je ze te isoleren met krimpkous. Echter mechanisch lijkt mij dit zwak - bovendien is een zwevende gesoldeerde verbinding erg kwetsbaar voor vermoeiing. Geen goed idee dus, denk ik.