Onderwerp: Eeuwige liefde ?!?

Dat doet me goed, een "feel good" draadje!

Ik ben wel een beetje verliefd op mijn lopertje hoor. Wel wat oud en ze kraakt en piept behoorlijk hier een daar, net als d'r baas.

Een nieuw verfje zou dr wel goed doen. Maar dat wordt een ramp als ik dat ga doen.

Inderdaad, wat een emoties! Love it!
Hoop dat ik dat ooit ook nog mag vertellen, heb nog geen eerste bootje

roozeboos schreef :

Je weet wat er dan met je aan de hand is? Dan ben je crispy....

bape schreef :
Je weet maar nooit. In 1975 stond ik met mijn schoolvriendje te kwijlen bij een spankertje op de Hiswa. fl. 4000,-- stond er op het prijskaartje en we dachten nooit zoveel geld bij elkaar te kunnen sparen.

Toen we in 1994 op 2,6 km van de Bergse Maas kwamen wonen, leek een bootje nog onbetaalbaar maar het verlangen werd iedere zondag, als we op de fiets naar de Maas reden en daar die witte driehoekjes achter de dijk zagen rijden groter.

En toen stond er eentje te koop, te oud, niet zo goed onderhouden en ook nog eens te duur maar die zaterdagochtend in maart kochten we een telegraaf met vaarkrant en twee en een half uur later stonden we in een stal in de Veenhoop. Het bleek toch niet veel duurder dan een caravan.

crispy is goed , daar kan ik wel wat mee

Nou aan eerste bootje heb ik wel herinneringen, maar de meeste zijn minder goed

De twee die me t helderst voor de geest staan....
De eerste keer met vrouw en kleine kinderen vanuit de haven in Waalwijk rechtsaf de Bergse Maas op , mn toenmalige lief begreep geen stuurboord, dus ik zeg duw dat houtje maar van je af...OK

Goh, mooi in de wind dus ik loop naar voren en sla fokje aan, vrouwlief begint te roepen daar komen hele grote boten aan...
Ik kijk, tsja, twee vrachtschepen die zelf keurig SBwal houden , dus ik zeg, vaar maar gewoon rechtdoor.....plof....motortje valt uit

We worden opzij gezet door wat hekgolven en die basaltkeien komen opeens wel ernstig dichtbij, ik ren over het 17cm brede gangboordje ( we hadden een Yrres 5,25) slip en stuiter dus achterover de Maas in. Natuurlijk had iedereen een zwemvest aan , behalve ik.
Kon aan de bovenwindse kant met geen mogelijkheid aan boord komen en dus aan lijzijde mezelf weer aan boord gehesen.

Moment 2 zit er direct aan vast want die #@$%^#$%^#$% 2takt wil niet meer starten.
Na 35 maal woest aan t startkoord gerukt te hebben sloeg ding aan, heb de fok laten wapperen en spoorslags retour box.

Motor van boot gesleurd en nadat ik droge kleren aan had spoorslags een nieuwe pruttel gaan aanschaffen.

De Yrres werd al snel ingeruild voor een Varianta en die heeft plaats gemaakt voor Procyon, met wie ik sinds 2000 een innige haat/liefde verhouding heb

ctrl-h Waarschip 600 SV - Kolibri 560
ctrl-h Freon-Skip - Quickflash

...en voor de rest klopt het als een bus....goeie ouwe tijd

holrobert schreef :
Moet jij ook altijd glimlachen als je een Kolibri 560 (vooral bij wat ruig weer en wat groter water) dapper zich door de golven ziet werken? Als wij een 600SV zo zien wij wel, en als het een rode is, varen wij altijd nog even om om te zien of het misschien die is waar wij zoveel herinneringen hebben achtergelaten.

Soms lijkt het of de goede herinneringen omgekeerd evenredig zijn met de lengte van de boot...

Ook mijn Trotter en de herinneringen daaraan maken me nog steeds een beetje week.
Overigens kan het er ook mee te maken hebben dat je jonger bent en dan dus wat "minder verantwoorde" dingen uithaalt, waar je achteraf dan weer mooie herinneringen aan over houdt...

Groeten,
Johnnie

De liefde voor mijn eerste Kolibri (nr.834) was zo groot dat ik na het heengaan van de "Keja" een nieuwe heb gebouwd, al is het dan een Polybri (nr.1005)...

En ook ik ben begonnen met een kolibri 560. Ze voer (vaart) onder nummer 462, maar naar later onderzoek samen met Pim van den Brink hebben we achterhaald dat de boot eigenlijk nummer 74 is.

Ik heb haar, samen met mijn broer, gekocht toen ik 16 was, een paar jaar daarna heb ik zijn aandeel in de boot overgekocht.

En een paar jaar geleden (2?) de boot aan een ZFlid verkocht voor zo ongeveer een symbolisch bedrag.

Mijn vader was ooit de jongste zeilinstructeur van Nederland. Hij had al zijn CWO's toe hij 10 was of iets in die richting.

Toe in 10 was kon hij zich niet langer bedwingen. Er moest een boot komen.

In Genemuiden kocht hij een prachtige Holzjollenkreuzer, die we met veel ellenbogenstoom in prachtstaat brachten. Ik zette mijn eerste lakstreken.

Met zijn 5-en voeren we daarmee de kop van overijssel door en beleefden we heerlijke momenten. Niet lang daarna bouwde ik samen met mijn vader een Piraat in de garage "Foofer".

Twee jaar later kocht hij een Huitema Zeeschouw. Zonder twijfel de mooiste van Nederland. Door omstandigheden was het gehele bestek van een 12 meter lemsteraak op een zeeschouw casco gebouwd. De boot had een jaar of 5 onaangeroerd aan een steiger gelegen en de jaren er voor was het onderhoud achter geraakt. Ik weet nog goed dat ze ons voor het eerst de boot lieten zien. Hij zou niet hebben misstaan op een modderbank in Pinn Mill.

2 jaar lang bestond ons gezinsleven uit het liefdevol krabben, schuren en lakken van de vele houtsnijwerken aan boord, het kaalhalen van de romp, het restaureren van.....alles.

De boot stond op een trailer van 30cm hoge I-profielen met vrachtwagenassen er onder. Er was een bodemspeling van precies een 12 jarig jongetje hoog.

Ik werd liefdevol onder de trailer geschoven en kreeg een rollertje, schuurmachine of antifouling aangereikt en zo spendeerde ik een paar weekenden onder de trailer.

Geheel volgens eigengemaakt traditie hadden we een bijzonder tewaterlatingsritueel. In Genemuiden was een helling waar de ~15 ton zware combinatie door een oud trekketrje te water werd gelaten. De route van de werf naar de helling ging dwars door het dorp.
Met vlaggen, ballonnen en slingers werd de boot koningklijk uitgedost en ging hij achter de trekker. In de hoofdstraat wachtten we op de Koninginnedagoptocht om er vervolgens als praalwagen achter aan te sluiten richting helling.

Onze talloze uren gezinsarbeid gingen daar te water en feestelijk ging er een fles berenburg (en een fles prik voor de broertjes) open en in het zonnetje vierden we op het voordek de tewaterlating, liggend aan de jollensteiger. Een nuetje of 3 verder stapte mijn moeder van boord en keek vertwijfeld om. De Jollensteiger was 30 cm omhoog gekomen. Wat kon daar de oorzaak van zijn.

Vele emmers water later, na het dichtdraaien van de rvan het toilet keken we beteuterd in het doorweekte interieur.

Na 2 jaar was "De Knoest" in concoursstaat en genoten we met het gezin, al macaroni lepelend in de kuip van de vele blikken en de aanspraak.

Ik had duidelijk wat genen van mn pa, want ik kon van zeilen niet genoeg krijgen. Mijn vader kocht een Vrijheid (kielnummer 29) met de inmiddels gebruikelijke staat van onderhoud. Samen restaureeden we het scheepje en plaatsten we een nieuw dek. Ik was inmiddels een jaar of 15 en heb veel plezier beleefd aan boord.

21 is een magische leeftijd. Je bent officieel volwassen. Mijn 21e verjaardag is de dag dat mijn ouder mij de vrijheid gaven. Letterlijk, want ik was nu eigenaar van "de bolle".

Ik ging studeren in Enschede, maakte een jaarclub en onze eerste jaarclubvakantie was in mijn vrijheid en de inmiddels aangekochte 2e vrijheid van mijn vader. Met zijn 6-en voeren we van Genemuiden naar Friesland en weer terug in een week.

Op de laatste dag begon de bolle toch wat veel water te maken, en na inspectie op de kant bleken nagenoeg all wrangen gebroken rond de kiel.

Inmiddels is het 12 jaar later en ligt ze nog steeds op haar trailer. Alle wrangen zijn liefdevol vervangen, de kiel is weer als nieuw en ze is nagenoeg vaarklaar.

Ik heb een jong gezin en op dit moment geen doel voor haar, maar haar weg doen kan ik niet. ieder jaar is er discussie rond de kosten van berging, maar ik neem het voor lief. Vrijheid is per slot van rekening het hoogste goed.

Veel Kolibri'tjes voor de beginners. Zo'n 4 jaar geleden in een spontane bui (behalve een keer zeilkamp geen vaarervaring) de gifgroene Kolibri 700 overgenomen van vrienden voor een zacht prijsje. Onze eerste overnachting was nog in de haven in het vroege voorjaar. Wat hadden we het koud maar wat waren we gelukkig. De volgende dag de stoute schoenen aangetrokken, motor gestart en voorzichtig de box uitgevaren. Dat was meteen de eerste en de laatste bijna crash met de achterburen, die wind deed toch maar rare dingen met ons bootje!

Eerste zomervakantie met het ding naar Zeeland, 's nachts onder de Moerdijkbrug door, dat ging nét. Heerlijke tijd. Het klussen vond ik wat minder, teveel weekenden stond weer ergens rot hout uit te trekken en dicht te smeren. Kleine 3 jaar goed plezier van gehad maar met drie (bijna) volwassenen werd het toch wat klein. Inmiddels vervangen door polyester en een goede maat groter. Kolibri is verkocht voor de prijs van enkel de BBM, maar dat is prima. Hij ging naar starters met een klein budget en die waren er dolblij mee. Was toch erg blij om te horen dat hij inmiddels is gespot rond Texel en dat er volop mee gevaren wordt. Missen doe ik hem niet, daar was de sprong vooruit in vaarcomfort te groot voor.

mooi verhaal Boarderbas en als je dit overbrengt op je gezin komt die vrijheid over een paar jaar heel goed van pas.

Evaluationcopy schreef :
Wel herkenbaar dat je het plezier wilt doorgeven en er dus ook met een schappelijk prijsje genoegen neemt.

xkipper schreef :
Ja absoluut. Heerlijk scheepje, zelden verwaaid gelegen, en ach het spartaanse (hoewel we de Kolibri al een echt 'jacht' vonden na kamperen op 16m2's en Valken) doet je nog niet zo veel.

Onze Quickflash is door een vriend van mij overgenomen, maar het bootje staat nu al zeker 15 jaar binnen wegens gebrek aan (priori)tijd(t).

Hmm nou,

Ik heb bepaald geen warme gevoelens bij de manouvreer capaciteiten van mijn eerste bootje.

Dat was dan ook een Hurley 700. Hoe vaak ik daarmee niet verwaaid achterin een haven heb gelegen.....

Het enige positieve daaraan is dat je er nederigheid van leert. En manouvres goed plannen.

Maar nee, blij dat ik haar kwijt ben! Ik kan er niets ander van maken.

na lang meevaren toch een eerste eigen boot: ook een kolibri 650

heel veel 'eerste keer op eigen kiel'beleefd. Geweldig bootje!

Met de tweede op komst omgezien naar een maatje groter. Maar als ik er één zie liggen in een verkoophaven kijk ik altijd even wat ie kost.

Gr Rob

Eeuwige liefde? Ja, zoiets klinkt bekend. Ik denk dat ik al 30 was voordat ik met zeilen in contact kwam. Nochtans al heel mijn leven gedroomd om te leren zeilen, maar om de een of andere reden kwam het er niet van. Kom dan ook niet uit een zeilersfamilie. Eerder het tegenovergestelde: bergen, ja, maar de zee op? Ben je gek?

Niet gehinderd door enige kennis of ervaring kocht ik op een dag mijn eerste boot: een Vaurien! Schattig klein open bootje, uit de jaren ’60, van hout. De houten mast was ooit vervangen door een aluminium exemplaar zodat een houten blokje nodig was of haar vast te zetten. Er zat een trailertje bij dus ik kon meteen op weg. Mijn lief meegekregen op de maidentrip: Veerse Meer, bij De Piet erin.
Er was heel veel volk dus aanschuiven bij de helling. We werden beetje per beetje wat nerveuzer, want ervaring met een trailer hadden we ook niet. Hoe kunnen wij tussen al die manoeuvrerende auto’s met trailer de boot in het water krijgen? Het is gelukt. Hoe? Dat weet ik niet meer, maar aan het steeds toenemende aantal toeschouwers te oordelen op een best wel originele manier.



Het volgende probleem dient zich aan: wegzeilen van de kant als de wind recht naar de kant staat. Een wakkere motorboot doorziet ons probleem direct: beginners, armetierig zeilbootje, wind op de kant… hier is hulp nodig! De brave man heeft een elektrisch motortje achterop hangen: hij biedt ons een sleepje aan. Terwijl wij afwachtend het lijntje vasthouden (toen noemden wij dat nog een touw) probeert hij van de steiger weg te varen. Na amper een meter varen blijkt er wat mis te zijn, buigt over zijn elektrische pruttel, trekt de boel even op en wordt zichtbaar zenuwachtig. Met een eenvoudig: “Ja, zeg, dat gaat hier niet!” maakt hij het lijntje los, geeft gas en laat ons moederziel alleen afdrijven. Van verbazing weten wij gedurende enkele tellen niet wat zeggen of doen.

Ik weet niet of jullie bekend zijn met de helling aan De Piet. Achter de helling loopt het Veerse Meer daar over in een soort smal kanaal. Probleem is dat er over dit kanaal een lage brug loopt en die kwam verrassend snel dichterbij. Met de moed der wanhoop trekken wij het grootzeil omhoog en slaan de fok aan, maar ja, voor opkruisen was geen plaats en nog minder kennis aanwezig, dus binnen enkele tellen hangen wij met onze verstaging in de verschansing van de brug. Roeispanen hadden we niet. We hingen daar goed…

Een stel wakkere jongens in een opblaasbaar bootje met motor kwam vragen of we enige hulp konden gebruiken. Een sleepje weg van de brug zou fijn zijn, ja. Zo geregeld: lijntje overgegooid en weg waren ze. Het veel te dunne lijntje sneed elke bloedvat in mijn handen af en de Vaurien haalde een topsnelheid die ze waarschijnlijk in haar verdere carrière nooit zou verbreken. De helling van De Piet kwam voorbij en ik zag een van de jongens zijn duim omhoog steken. Foutief dacht ik dat hij vroeg of het goed ging en knikte van ja. Meteen daarna liet hij het lijntje los en voer weg!

Een kleine vloek kon ik echt niet onderdrukken, maar profiterend van de restsnelheid bracht ik het bootje in een hoek waarvan ik dacht dat die wegzeilen mogelijk maakte. Aanvankelijk leek het goed te gaan! Maar dan komt het moment dat de oever nadert en je dus overstag moet. Op goed geluk duwde ik de helmstok een kant op en warempel het lukte! Zo fier als een gieter, het grootzeil dichttrekkend, zoefden we voort en boorden amper 50 meter verder ons zwaard in de grond.

Ik ben nog verschillende keren moeten uitstappen om diep wadend het bootje in de goede richting te duwen. Maar dan was het moment daar dat de neus eindelijk in de goede richting wees, de oever ver genoeg wegbleef en ik ook eens in de boot mocht blijven zitten.
Het moment dat het grote genieten begon! Wat waren we fier op het bootje. En onszelf. Het water werd van de bodem geschept met een afgesneden bus wasverzachter en nu we de ruimte hadden haalde ik mijn kennis uit de boekskes boven om de zeilmanoeuvres te oefenen.

Een gijp resulteerde bijna in kenteren en enkel een luid: “Laat dat touw los!” naar mijn lief heeft ons gered. Gelukkig heb ik niet “schoot” geroepen, want dan zou ik in de rapte nog hebben moeten uitleggen wat dat precies was.
We schepten het water nog een keer uit de boot. Ach, het was lekker weer. Stevig windje, dat wel.
“He! Wat staat er op die plakkaat?”
“Weet niet, iets te ver om te kunnen lezen. Zal er even naartoe sturen.”
Een luide bonk, neus hoog richting hemel: “Opgelet! Grindrug!” stond er duidelijk leesbaar op.
Nog maar eens te water om het bootje vlot te krijgen…

We schepten het water opnieuw uit de boot. Nu al? Dat is precies zo snel? Komt het langs de looskleppen? Nee, die zitten goed dicht. Het komt gewoon door de bodem heen! We maken water! Naast de zwaardkast, aan beide kanten, zaten zwarte plekken in het hout. Later zou ik leren dat dit de kleur van rot hout is...
We hadden geen luchtzakken. Zou een houten Vaurien blijven drijven? Toch maar niet proberen. Richting kant dus, wat gemakkelijk ging met de wind recht van achter. Even leek het nog of we de helling gewoon zouden voorbij schieten, maar een snelle zwieper voorkwam dit. Wel was ons dek te laag om tegen de steiger te kunnen leunen, waardoor we er ongeveer half onder zaten.
Met de boot terug op de trailer, wat ook niet geheel onopgemerkt gebeurde, bleek de omvang van de rotte plek: de verf kwam daar zelfs gewoon los.

Met houtreparaties had ik geen ervaring. Polyester zou wel lukken. Op een warme dag schuurden we de hele Vaurien kaal en legden er twee lagen glasmatten over. Achteraf gezien veel te veel , maar nu is ze zeker bullet proof. De houten bovenkant kreeg meerdere lagen hoogglans vernis.







We kochten nadien luchtzakken voor je weet maar nooit, gooiden een tent en andere spullen in de punt en vertrokken voor een paar dagen zeilen en kamperen naar het Veerse Meer. Overheerlijk! Op het einde van een intense zeildag legden we ons bootje bij de “grote jongens” aan een steiger en genoten van ‘ons eiland’.



Momenteel ligt de Vaurien ergens in een schuur stof te vergaren. Nu onze grote verkocht is wordt het misschien tijd om de bejaarde meid nog eens wind in de zeilen te laten voelen!

Ik dacht wel dat er heel wat mensen dit soort mooi herinneringen zoals die van Ilex aan de Vaurien zouden hebben. Ik vind het prachtig om te lezen.

Mooi, deze verhalen.

Leuk topic, en mooie verhalen!

Ik ben opgegroeid in Loosdrecht, in een huis aan de plassen dat mijn overgrootvader daar gebouwd heeft. Het staat op palen in het water en heeft een botenhuis dat een houten grundeltje huisvest. De grundel is sinds de bouw (1912) in de familie, met een onderbreking van een paar jaar. Toen mijn ouders in het huis kwamen wonen, hebben ze de boot teruggevonden en teruggekocht van de eigenaar die hem van mijn overgrootvader gekocht had.

Sindsdien gingen we altijd met de boot op vakantie: mijn broertje, mijn ouders en ikzelf, later vergezeld van een cavia en een konijn, waarvoor mijn vader speciaal kleine kooitjes had getimmerd die onder de gangboorden pasten - alles op een scheepje van 7 meter lang en nauwelijks diepgang.

Een enkele keer kwamen we op het Wad, en dat werden herinneringen die me altijd zijn bijgebleven.
Inmiddels werden we pubers; met de onbeholpen motoriek die daarbij hoorde schopten we weleens een van de mooie maar tere constructies van mijn vader in het kajuitje kapot. Er ontstond een lichte haat-liefde verhouding met het scheepje.

In mijn studententijd nam ik mijn lief mee aan boord op vakantie, maar ondertussen zeilde ik ook als maat op de bruine vloot en raakte gegrepen door de robuustheid van stalen platbodems. Er moest een visserman komen (met een kuip tot aan de mast dus - een schip waarin je kan rondlopen).

Zodra ik het geld ervoor had (misschien iets eerder, eerlijk gezegd) kocht ik de Vlieter, een vissermanschokker.
Onnodig te vertellen dat mijn ouders flink moesten slikken, want hiermee werd het onwaarschijnlijk dat de grundel tot in lengte van jaren in de familie zou blijven (mijn broertje heeft een houten kotter gekocht; op de foto zeilen ze allebei achter me).


Ondertussen zwerven we al jaren met de Vlieter op het Wad, en geeft mijn vader toe dat we daar de tochten maken die hij had willen maken met het daarvoor toch iets te onzeewaardige grundeltje; op het Wad hadden we meer verwaaidagen dan vaardagen.

Mijn ouders komen nog steeds wel eens op het Wad: bij mij aan boord (www.zeilersforum.nl/index.php/...=25&start=650#494092).

De grundel ligt nog steeds in zijn vertrouwde botenhuis, en ik zal flink moeten slikken als het moment komt dat hij een nieuw baasje moet zoeken.

Of..? Mijn zoontje wil wel... zegt hij nu!

Mooi!

Leuke verhalen!
Ik ben begonnen met een BM met een doodskleed aan.
Het zeilvirus sloeg toe en ik kocht een verrotte draak, die ik in 3 jaar met tussenpozen heb gerestaureerd. Man, wat een leuke tijd ermee beleefd.
Ik denk nog vaak terug aan die periode.

Ja Faran, ooit dachten we dat polyester de oplossing was voor alle rot-problemen. Gelukkig dat de houten grundel van Vlieter zijn overgrootvader van Vlieter nog steeds drijft. Voor iemand die op de hoge en droge zandgronden van Noord Brabant is opgegroeid en tot zijn 36-ste het heeft moeten doen met een weekje zeilkamp / een paar weekjes zeilschool / een paar vakanties instructeur / een los dagje huren en vooral vaak watertandend en dromend op de Hiswa lijkt een jeugd aan de Loosdrechtse plassen met een heuse boot in de familie fantastisch. Gek dat ik nog nooit op Loosdrecht gezeild heb. Misschien toch te snel naar een grotere boot met teveel diepgang. Maar wel een mooie herinnering met mooie details zoals die zelf-getimmerde kooitjes.