Onderwerp: ZF Pinkstertrip 2014 extended

Geen ballen als ballast svp... We gaan toch zeker niet op typefouten letten hé, mister sy Helios...?

deze wel

Gebraden verse worst.



Gebraden verse worst. Dat komt nog het dichts bij hoe mijn lippen eruit zien. Ze staan op springen. Bij gebrek aan een publieke spiegel aan boord van Noreen bekijk ik ze via de camera van de Ipad. Dat voelt en ziet er niet best uit. Herpes labialis ofwel in de volksmond een koortslip. 80 tot 90% van de mensen draagt het herpes simplex virus met zich mee. Levenslang. Dus ik ook.

Zowel onder als bovenlip zijn dik opgezwollen en staan op uitbarsten. Het zonnebad van een paar dagen geleden op het wingnet van Noreen heeft mij geen goed gedaan. De UV stralen hebben het sluimerende virus maar weer eens in alle heftigheid geactiveerd. Niet één blaasje, nee, helemaal bedekt. In deze mate heb ik dat nog niet eerder gehad.

Gadsie, dat gaat nog vervelend worden. Van Roos krijg ik een lippenstift met factor veel, maar ja, dat is een beetje het paard achter de wagen spannen. Het is een beetje vettig en zal wellicht wat verzachtend kunnen werken. Eigen schuld dikke bult, had je maar eerst moeten smeren voordat je in de zon in slaap valt....

Daar is niet iedereen het mee eens, maar in een goed huwelijk ga ik niet stoken ....

Vanaf het eiland is een constant gekwetter van diverse soorten zeevogels te horen. Het staat bekend om zijn kolonies met Papegaaiduikers, Noordse Sternen, Drieteenmeeuwen, Aalscholvers, Eidereenden en vast nog anderen. Zeehondjes zwemmen om ons heen en doen hun duikjes. Het zal hier een zeer voedzaam gebied voor ze zijn. Af en toe wint hun nieuwsgierigheid het van de schuchterheid en komen ze dichter bij Noreen om die rare driepotige vogel eens van dichtbij te bekijken.

We luieren een beetje de dag door en zien hoe het ene na het andere toeristenbootje zijn lading bij de kade aflevert. We stellen ons bezoekje aan het eiland maar uit totdat de drukte weer is vertrokken. De wind trekt wat aan en we zien langzaam maar gestaag het rif achter ons steeds meer dichterbij komen. Is dat nog een beetje rek of houdt het anker niet? Het laatste blijkt het geval. De enorme hoeveelheid kelp heeft het anker verhinderd om zich goed in te graven en we verruilen ons anker voor de nu vrije mooring die gebruikt wordt door de toeristenferries. Die komen niet meer terug tussen nu en morgenmiddag.

Roos leest op internet dat een bezoek aan het eilandje 6,90 pond kost, hetgeen ons enthousiasme om aan wal te gaan danig bekoeld. We stellen het nog maar even uit tot morgenochtend.

Noreen is een vrijwel papierloze boot en heeft de bibliotheek vooral in de E-reader opgeslagen. Dat heeft de opstapper nog niet goed begrepen. In Ipswich heeft hij zich vergrepen aan alle watersportbladen die hij maar kon kopen en van huis uit zijn er nog een aantal ongelezen boeken meegenomen. In mijn rugtas vind ik o.a. twee boekjes over Peter R. de Vries en vraag mij af hoe ik daar aan gekomen ben. O ik zie het al, het ene boekje is een actie cadeautje van het Kruidvat, zo lees ik aan de binnenzijde van de cover. Nou ja, het leest in ieder geval verrassend vlot weg.




7e dag

Het enthousiasme om aan wal te gaan is nog steeds niet erg groot. Ik dring toch een beetje aan. Farne Islands had ik op mijn verlanglijstje staan en nu we er zijn wil ik ook de kant op. Waarschijnlijk is er toch nog niemand omdat het eiland vandaag pas vanaf 13.30 “open” is.



We roeien naar de landingsplek en net als we op de betonnen kaai staan komt daar het bootje met een drietal Rangers aan. Ai, gesnapt. De lol gaat er voor ons af als de jonge dames er toch op staan dat we echt 6.90 per persoon moeten betalen. Als we aanstalten maken om terug naar onze roei RIB te gaan, doet mijn beteuterde gezicht met zere lippen haar toch smelten en mogen we door lopen “Because you are allready here”. “Thanks dear, much appreciated”.

Op het pad naar boven worden we al direct aangevallen door de Noordse sternen, maar met alle drie een hoed op zijn we daar op voorbereid. We zagen dat gisteren ook al met de horden toeristen die dit pad namen. Aan weerszijden van het pad nestelen de sternen dus het is niet verwonderlijk dat ze hun broedsels met hun scherpe piksnavels fanatiek verdedigen.



Aan de andere zijde van het eiland wordt het pas echt spectaculair. Daar broeden de duizenden papegaaiduikers, meeuwen, en aalscholvers. En tot mijn verbazing zijn de dieren in het geheel niet schuw. Je zou ze bij wijze van spreke kunnen aanraken. Wat een prachtig moment. De vrouwelijke aalscholvers laten weten dat ze niet van mijn aandacht gediend zijn - niet zo gek natuurlijk - maar de mannetjes staan er naast met een houding van - je doet maar -. De koddige papegaaiduikers zijn wat schichtiger en zitten ook iets verder weg. Enkele stellen eidereenden broeden aan de zijkant van het pad maar zijn ook in het geheel niet schuw. Voor het eerst, anders dan in een dierentuin, dat ik zo dicht bij al deze diertjes in het wild kan komen. Dit had ik mij van te voren niet gerealiseerd en zou een betaling van slechts 6.90 meer dan waard zijn geweest.



We laten de mooring los en motoren naar het 7 mijl verderop gelegen Holy Island. In the Ouse pakken we een mooring en gaan de wal op.











Horden toeristen sjokken naar het kasteel, maar wij prefereren een wandelingetje over het eiland. Stenen stranden, groene weiden, gestapelde muurtjes en een ijsje toe. Gewoon bij de kar van de ijscoman die zich strategisch heeft opgesteld op het pad tussen het kasteel en de parkeerplaats van de touringcarbussen. Die kunnen overigens alleen een paar uur voor en na HW het eiland bereiken. Daartussenin staat de causeway onder water.

Ik stuur nog een selfie naar huis en krijg per direct een antwoord, "zoek een ander". Enig medeleven is ver te zoeken. Gelukkig volgt even later een reactie van mijn dochter waarmee ik mij alsnog in zelfmedelijden kan wentelen.

Terug op de boot zien we in het steeds ondieper wordende water allerlei uitsteeksels en kettingen op de bodem. Uiteindelijk zullen we droog komen te liggen en dat wil je wel in de modder en niet op een of ander uitsteeksel. Gary speurt in de roei rib de nabije omgeving van de bodem af en constateert dat het een mooring verder een zachter bed voor Noreen oplevert. We verkassen dus naar de andere mooring waar Gary alvast een paar aan elkaar geknoopte landvasten aan heeft vast gemaakt. Dat gaat makkelijk dus en maar goed ook. Een maal droog liggen we netjes in de zachte blubber, maar nog steeds met onheilspellende uitsteeksels om ons heen. Enerzijds is het gelukt, omdat we er bij zijn, maar anderzijds brengt dat zorg omdat het volgende laag water morgenvroeg is als we nog op een oor liggen.



Zonder woorden stapt Gary in de modder en begint daar een bijzonder ritueel. Voor mij is droogvallen een nieuw fenomeen dus kijk met interesse de kunsten af. Het gevaar is duidelijk, de oplossing nog niet zo eenvoudig. Het anker wordt recht voor de boot in 25 passen uitgelegd. Gary beent vervolgens, voor zover dat al gaat in de zachte modder, in allerlei richtingen zijn passen af. Even denk ik dat hij aan het pieren zoeken is, maar Gary is geen visser. Dan pakt hij een steen en loopt naar een door hem zorgvuldig uitgeplozen plek in de modder en zet daar de steen met de punt omhoog, als een baken in de modder. Ik snap hem. Dat wordt de plek voor het anker en in een straal van een meter of 30 zijn er geen gemene uitsteeksels te bekennen. Het anker wordt verlengd met voldoende tros en de omhoog stekende steen wordt verruild voor het anker, met de punt omlaag en een schop na.

Terug aan boord bespreken we de tactiek. Als we straks weer drijven trekken we ons wat dichter bij het ingegraven anker en morgenochtend zouden we dan zonder al te veel risico op schade opnieuw droogvallen.

Ik opper plan B. Snel uit mijn hoofd rekenend is het moment van droog vallen morgenochtend best een christelijke tijd om op te staan. Ik bedoel dan kunnen we er bij zijn als Noreen weer droogvalt ….. of gewoon anker op gaan en wegvaren.

Hé, dat doet de hele situatie in een ander daglicht belanden. De veilige oplossing van dit risicoloze alternatief overheerst Gary’s ongenoegen over de daarmee overbodig geworden exercitie in de modder en het besluit om morgen maar vroeg te vertrekken is gauw genomen.

>>>>> wordt vervolgd <<<<<

Ik kreeg de fotos er niet lekker in. Zou nu hersteld moeten zijn. Fotos en filmpje zijn gemaakt met een eenvoudig compact cameraatje dus is geen geweldige kwaliteit.

Mooi verhaal, prachtige foto's!

Bedankt. Met jouw filmpje zijn we er toch nog een beetje geweest. We hebben wel Holy Island even aangedaan , op de terugweg, maar vanwege de noordelijke swell waren de Farne Island niet mogelijk.
( Zag ik op de achtergrond niet een katje voorbij vliegen?( Dat was onze enigste echte zeildag..))

Nu pas het verhaal kunnen lezen. Geeft goed de sfeer weer. Leuk om terug te lezen. Noreen is nu op de Hebriden. Zal later daar verslag van doen. Inclusief de vaart door het schotse hoogland. Echter dat moet even wachten daar het internet is zeer beperkt beschikbaar. Niet verwonderlijk, er wonen ook niet veel mensen hier.

Ha, we waren je even kwijt.Je AIS was niet meer up to date. Met enige jaloezie lees ik jullie melding. Wij zijn ondertussen,zowat thuis. (Blankenberge.)
Zaterdag weer werken. We kijken uit naar de foto s. Moet daar erg mooi zijn.
Geniet ervan!

Mooi verhaal, mensen, ga door!

(helemaal omdat ik droog sta: Dutch Rose vaart richting Bretagne en ik zie haar pas daar weer terug )

Ik zie dit topic nu pas. Mooi verhaal hoor! Lijkt me heel bijzonder zo'n plek met allemaal vogels

We werden onverschrokken belaagd !

Donderdag, 8e dag

Ik ben vroeg wakker. Voor mij komt het einde van de reis naderbij en overdenk de afgelopen week met plezier.

Ik ben opstapper aan boord van Noreen. En dat is toch anders dan het reizen met de eigen boot. Ik ervaar een opmerkelijk verschil in beleving tussen het varen in de rol van schipper of die van opstapper. Als schipper ben je nooit helemaal ontspannen, er is altijd een deel van je hersenen bezig met dreigend onheil danwel voorbereidend denkwerk. Als bemanning doe je dit veel minder of helemaal niet, of er zou sprake moeten zijn van onvoldoende vertrouwen in de schipper.

Mijn ega heeft daar nogal last van. Als wij eens met een ander meevaren, en dat gebeurt niet heel vaak, heeft ze toch een feilloos gevoel voor maar de geringste onzekerheid bij de schipper, of domweg onvoldoende kwaliteit van schipper en/of boot. Uiteraard meet ze dat af aan haar eigen ervaring met mij als schipper, en dat is dan wel weer leuk …..

Op Noreen ben ik in handen van een kundig schipper en laaf mij in het genot van het zorgeloos varen met zo'n zeilmachine. Noreen en crew is een geolied samenspel. Daarnaast hebben Roos en Gary dezelfde wijze en instelling bij het zeilend vakantie cruisen zoals wij dat ook plegen te doen. Dat valt dus allemaal heel mooi samen.

Mijn gedachten worden onderbroken door gestommel aan dek. Uit de veren luiwammes!

We vertrekken dus vroeg. Er staat nog net genoeg water om weg te kunnen varen naar de volgende bestemming Eyemouth. De aanloop van Holy Island was even goed opletten maar verder goed aangegeven met landmerken die in lijn gehouden moeten worden. De uitvaart is niet anders dan de invaart, maar wel in omgekeerde volgorde. De eerste cardinaal waar we gisteren bij de aanloop op aanstuurden is nu niet de laatste cardinaal voor onze koers in Noordelijke richting. Oeps. Gelukkig let Roos wel goed op en varen we met een ommetje alsnog om het Plough Seat Reef heen in plaats van er recht over heen.

We passeren Berwick upon Tweed, een plaatsje waar ik in het pre-GPS tijdperk nog eens een nacht heb liggen spoken omdat ik de haven ingang niet kon vinden. Daar waar ik in eerste instantie de ingang vermoedde maakte een voorbij rijdende trein duidelijk dat het hier om een spoorwegovergang ging. Ik weet wel, die hebben heel andere lichten, maar als het waarnemingsvermogen wordt beïnvloed door vermoeidheid en het verlangen naar vaste grond onder de voeten, dan doet de geest rare dingen met je …..



Eyemouth is nog een klein stukje verder. Noreen’s anker valt voor het strandje, net op de nul-meter-dieptelijn. Sinds Ipswich is dit de eerste behoorlijke plaats waar we kunnen provianderen. In de apotheek wordt er na de eerste schrik reactie toch wel erg bedenkelijk naar mijn lippen gekeken. Na ruggespraak met een oudere dame, de baas denk ik, wordt mij hoofdschuddend verteld dat hier toch echt niets meer aan valt te doen. Ja dom dom, ik weet het. Ik krijg een verzachtend Blistex zalfje mee dat wel heerlijk verkoelend aanvoelt.

We zijn al een week in de UK en hebben nog geen Fish&Ships gegeten. Een restaurantje aan de promenade, met zicht op de voor anker liggende Noreen, brengt daar verandering in. Er zit wat dreiging in het weer en er vallen een paar spetters maar die zijn niet voldoende om onze riante terras setting te verruilen voor het drukke restaurant binnen.



Aan de haven doet een niet eens zo grote meeuw hetzelfde, maar dan zonder de chips. Bij de derde poging lukt het de vogel om de hele platvis binnen te houden. Je ziet de vorm van de vis nog door z’n veren prikken. Die beesten verteren alles in no-time, tot en met afgekloven spare rib botten aan toe weet ik uit ervaring. Een eindje verderop liggen Lillian en Jos met hun Twilight Zone. Ze varen uit naar Granton, wat morgen ook onze bestemming zal zijn.



Terug aan boord constateer ik wederom met genoegen dat ik niet de enige ben met een ZF verslaving. Aan boord van Noreen zie ik op de verschillende schermen met regelmaat de topics langskomen. En niet alleen dat. Al dagen wordt er door Gary geprogrammeerd en gesoldeerd met een oude multiplexer als slachtoffer en twee hagelnieuwe Roosmuxen als patiënt. Af en toe verschijnt er op het NKE display nog wat rare informatie of stuurt de stuurautomaat ons spontaan een andere richting op. Maar al deze foutjes worden gaande weg hersteld waarmee het Noreen netwerk in perfectionisme groeit. De stuurautomaat kan nu ook op de ware wind sturen, een absolute noodzaak om een snel accelerende tri ook op basis van de wind te kunnen laten sturen. Om deze reden zal een mechanische windvaan op een snelle multihull dus nooit kunnen werken.

Ondertussen begin ik aan mijn derde boekje van deze reis, “Onzeker op Zee” van Michiel van Straten. Een nog ongelezen boekje waar ik wel wat mee heb. Vorig jaar organiseerde het blad Zeilen een schrijfworkshop en was ik één van de uitverkorenen die daaraan mocht deelnemen. Ik realiseer mij nu ineens dat daar maar weinig van is blijven hangen, ik zou mijn aantekeningen nog eens moeten opzoeken, in ieder geval was het Michiel van Straten die ons cursisten aan de geheimen van het schrijven liet ruiken. Hoe het kwam weet ik niet meer maar het onderwerp kwam op de Zeilrace&Rally IJmuiden-Lagos van 1996. Michiel was opstapper aan boord van de rally deelnemer Samantha en vertelde ons over het verlies van de schroefas onderweg naar Plymouth. Nou deed ik in die tijd aan dezelfde tocht mee, zei het als wedstrijd en in de duo-handed klasse, en had een ontmoeting met Samantha zo’n 80nm noord van Finistere. Zij haalde ons in en over de marifoon hoorde ik het verhaal van de schroefas. Tjonge, wat een kleine wereld toch. Michiel vertelde ook dat hij dit voorval alsmede de ontmoeting met Cynthia in zijn boekje “Onzeker op Zee” had beschreven. Genoeg reden om terplekke dat boekje aan te schaffen en Michiel voor een eventuele herdruk te attenderen op het feit dat mijn boot geen Cynthia heette maar Senta, vernoemd naar de bruid van de Vliegende Hollander.

Vrijdag, 9e dag

Het miezert. Ik hoor kombuis geluiden, tijd om op te staan, “Lekker vroeg” zeg ik nog, kijkend op mijn Smartphone maar realiseer mij tegelijkertijd dat Noreen Nederlandse tijd aan houdt en dan komt 8.30 toch een stuk christelijker over.

De weersverwachting geeft voor vanmiddag een zonnetje maar het belooft een vrijwel windloze dag te worden. Ik realiseer mij dat het zeilen op Noreen nu voor mij voorbij is. De bestemming Granton is immers mijn eindstation. Toch jammer, maar wat heb ik er van genoten. Het geeft weer een behoorlijke motivatieboost voor mijn eigen bouwsel. Daarvan is de planning al jaren dezelfde, nl. volgend jaar klaar….

Al vaker had ik mijzelf toegesproken om hier nu eens echt werk van te maken. Maar helaas dacht mijn werkgever daar anders over en kreeg ik een nieuwe klus in handen die mij de afgelopen twee jaar maar weinig vrije tijd over liet houden. Nu ik weer in iets rustiger vaarwateren ben gekomen moet ik er maar eens een flinke douw aan geven. Ook Noreen wacht daar op. Mijn Fram gaat immers haar plaatsje in mijn haven innemen en dat is tevens een mooi moment om een opknap beurt voor Noreen in te plannen, die dan al 10 jaar ononderbroken in de vaart is.

We motoren vandaag dicht lang de kust zodat deze ondanks de heiigheid toch in al haar majestueusheid aan ons voorbij glijdt. Wat moet dat met een zonnetje erbij toch mooi zijn. De ruige rotspartijen met prachtige groene velden erop lijken op net aangeharkte golfbanen. Bass Rock verschijnt aan de horizon.



Hier ressorteert de grootste kolonie Jan van Genten van Europa. De glooiende rots aan de westzijde ziet wit van de vogels en regelmatig varen we ook door een veld Jan van Genten heen, die dan met zijn allen verschrikt opvliegen als Noreen te dicht bij komt. Een foto waard maar helaas, op het cruciale moment is de batterij in mijn camera leeg. Dat is nou jammer. De haven van Granton komt in zicht en even later staan op een wrakkig drijvend steigertje Jos en Lilian al te wenken waar we kunnen aanleggen. Achter Twilight Zone dus.



We liggen in een slootje waar nog net genoeg water blijft staan. De rest van de haven valt droog.



De welkomst borrel in de riante kuip van de Twilight Zone wordt voortgezet met een door Lillian en Roos bereid smakelijk diner. Jos krijgt zijn beloofde ZF cursus foto invoegen. Met mijn grote mond had ik hem dat beloofd, maar realiseer mij tegelijkertijd dat ik dit met een Smartphone nog niet eerder gedaan heb. Nu kan ik niet meer terug en zo moeilijk kan dat toch ook weer niet zijn, toch. Hoewel, antidigibeet Gary wil eigenlijk ook wel weten hoe het werkt. O wonder, ondanks de kleine priegellettertjes die ik eigenlijk niet kan lezen krijg ik het toch voor elkaar. Later op de avond doen we het op de laptop van Jos nog eens over als generale repetitie. Ik geloof dat het er nu wel inzit. Het werkt, zelfs met het voor mij onbekende Opera.

Twilight Zone is een Woods Catamaran type Nimbus. Ook Jos heeft deze boot zelf gebouwd en wij krijgen een rondleiding. In een grijs verleden heb ik ook eens de studietekeningen van een Nimbus gekocht en het is leuk te zien hoe deze er nu in het echt uitziet. Zoals het een catamaran betaamd veel ruimte, heel veel ruimte, een drijvend appartement in feite waar je met gemak op zou kunnen wonen. Prachtig en indrukwekkend. En zoals het een zelfbouwer betaamd, een boot is nooit af en Jos heeft daarom dus ook nog verschillende ideetjes en werkjes in de planning.

Naar mate de avond vordert spitst de discussie zich toe op de zeewaardigheid van een multihull. Gelukkig zijn we het er allen over eens dat een multihull veel veiliger is dan een zinker, maar in detail verschillen de meningen over de cat versus de tri. Daar kun je met gemak een hele avond over bomen, maar het is al laat en de meningen blijven vooralsnog onveranderd verdeeld. Ik zit met een serie tekeningetjes in mijn hoofd betreffende het omslaan in hoge golven van een cat t.o.v. een tri. Ik weet vrijwel zeker dat de tri dat wint en bedenk dat ik thuis dat toch even moet gaan opzoeken.

De volgende ochtend aan de ontbijttafel van Noreen wordt e.e.a nog eens geëvalueerd. Daar zijn we gauw mee klaar, eensgezind als we zijn dat de tri toch de meer zeewaardige boot is. Gary oppert dat de tekeningetjes in mijn hoofd wel eens in het boek van Chris White zouden kunnen staan, de ontwerper van o.a. de beroemde Juniper, al beroemd voordat Henk de Velde er mee op never ending voyage ging. Als multihull aanhanger zijn er zo van die boeken waar je niet omheen kunt. The cruising multihull van Chris White is er zo een. Waar van Kampens “De Zeilsport” het standaard werk voor de zeiler met klassiek geheugen is, of “Reeds” een must-have voor de toerzeiler is, is Cruising Multihull de klassieker voor de meerrompers.

Zaterdag, 10e dag

Hoog tijd voor een douche. De laatste was in Ipswich. Hmm.

Ik ga douchen bij de rijke tak van de Yacht clubs hier. Althans zo ziet het eruit. Het clubgebouw van de Royal Forth Yachtclub ziet er zo van de straatkant niet heel uitnodigend uit en is gesloten. Hé, zie ik daar nu iemand door het hek komen en in zijn auto stappen. Even een sprintje. Deze vriendelijke watersporter laat mij weer binnen in het verder gesloten en verlaten gebouw, wijst mij de weg naar de douches en verzoekt mij als ik klaar ben de deuren en het hek weer goed achter mij dicht te doen. En wijst mij ook nog op het blikken doosje voor de muntjes donatie.



Een half uurtje later sta ik weer als herboren op straat. Zelfs mijn lippen zien er ineens een stuk beter uit. Niet zo gek ook want mede door het toedoen van mijn scherpe scheermes zijn enkele bloedige residuen in de wasbak verdwenen. Terug naar de boot maak ik nog een ommetje over het terrein om wat foto’s te maken. De Forth Corinthian Yachtclub is in twee op elkaar gestapelde bouwketen achter op het terrein weggeduwd. Ook hier ziet het er erg verlaten uit.



Bus 19 brengt ons in een half uurtje naar het centrum van Edinburgh. Bij de VVV informeren we naar de bus naar het vliegveld, die blijkt om de hoek te staan en elke 10 min te rijden. Dat is mooi. Dan weet ik morgen in ieder geval snel mijn weg te vinden.

Voor een middagje wandelen is Edinburgh wel erg veel. Daarom beperken we ons bezoekje tot het oude historische centrum, “The Old Town”, een stukje werelderfgoed op de lijst van Unesco. Het is er gezellig en de sfeer proeft ontspannen. De lunch gebruiken we op een terrasje aan de Grass Market, ook al weer zo’n historisch plein waar je met een beetje fantasie de geschiedenis van de omringende gevels voelt afdruipen. Vroeger werden hier de openbare executies uitgevoerd. Nu is het hier een stuk gerieflijker met veel terrasjes en pubs.



Het is Zaterdag en de vrijgezellen parties, die we ook al in Ipswich zagen, beginnen hier al vroeg in de middag. Meestal zijn het bizar uitgedoste dames die zich daar aan overgeven maar hier zie ik toch ook de heren equivalent daarvan. In met rode vlekken besmeurde verpleegster uniformen zitten een paar van die heren achter hun pintje toch maar een beetje glazig en somber voor zich uit te staren. Of zouden die nu al dronken zijn? De dames hebben er duidelijk meer lol in.

Op de terugweg naar de bushalte komen we toch ook nog een echte bruiloft tegen. Met de victoriaanse gevel van het Balmoral Hotel als achtergrond wordt het stel met aanhang op de gevoelige plaat vastgelegd. De heren allemaal in hetzelfde schotse rokkostuum en de dames in strakke gelijkende japons. Het zwarte schaap van de familie staat er ook tussen, althans een kerel die volgens mijn observatie er zonder uniforme uitdossing duidelijk zal uitspringen. De bruid er tussenin staat nog mooi te wezen in het namiddag zonnetje.



De laatste keer dat ik in Edinburgh ben geweest heb ik er maar weinig van gezien. Miezerweer en mist was het toen. Deze stralende dag maakt veel goed en ik beloof mijzelf hier nog een keer terug te komen met eigen boot en family.

Terug aan boord heb ik nog geen zin om mijn spullen in te pakken. Dat komt morgenochtend wel. Ik probeer nog even na te genieten.

Zondag, 11e dag.

Handen schudden, een paar zoenen op mijn wangen en daar ga ik dan. Het was mooi, maar morgen roept de plicht weer. Sh*t, een MT meeting op maandagmiddag, zie ik in mijn agenda staan, met afsluitend diner, dat ook nog. Hoe ga ik dat trekken met mijn gehavend en nog onsmakelijk voorkomen?

Nou ja, eerst maar eens zien thuis te komen.

Nb:

Ook opstappen op een multihull? Ik zou het niet doen, je wereld gaat er heel anders uitzien.

Mooi verslag!

Weer met plezier gelezen, wel met enige weemoed. Want ja, het was er mooi en leuk en ook nog gezellig met jullie . Nu zijn wij weer aan de beurt. Nu aan het inpakken morgen weer werken...

Mooi verhaal Hennie. Kan me goed voorstellen dat het bij jou kriebelt om op eigen kiel (nou ja, drijvers ) op pad te gaan. Hoop dat je meer tijd kunt vinden!

Dank je voor het delen van je avontuur en tot gauw bij de volgende Pinkstermeet.

Mooie verhalen Hennie

Erg leuk Hennie!
Je schrijft je ervaringen lekker weg!

Leuke verhalen Hennie!

Veel kan niet aan toevoegen. Natuurlijk heel leerzaam om door de ogen van een ander naar je zelf te kijken. Zie de zwijgzame man die ik als kind kende.

En de track van het laatste verhaal. Een beetje onduidelijk maar als je weet dat het eind bij Edinburgh is wordt het wel duidelijk.