Onderwerp: Zo maar een kort verhaaltje tussendoor.

Mooi verhaal weer, Albert. Blijf de verhalen hier plaatsen. Alvast bedankt.

Heerlijk leesvoer al post je ze drie keer. Het blijft altijd weer leuk om ze te lezen.

Heerlijk!

Tack!

Kijk daarvoor komt een mens nog af en toe hier buurten
Je had ook niet langer moeten varen anders was je leven te kort om al die mooie verhalen te kunnen delen.

Nog even terug gespoeld....
Ik neem aan dat Marjanne haar sexy lingerie achter slot en grendel heeft...

Prachtig verhaal Albert, smaakt net als de pannenkoek van j.l. zaterdag: naar meer!
Goed weekeinde!
Alphons.

Toppertje

Dank jullie wel.
Hier een ouwetje om er weer in te komen.



Van Nordeich naar Norderney.

Zaterdag 30-08-,08

Het gevoel van mijlen moeten maken, dat me twee weken geleden nog compleet beheerste, is totaal verdwenen.
We hebben lekker lang uitgeslapen en uitgebreid ontbeten met lekkere knapperige “frische Brötchen” die je, zoals in bijna alle Duitse havens, bij de havenmeester kan bestellen. Marjanne is op haar fietsje naar de “beschaving” in Norden getogen en ik zit prinsheerlijk in het zonnetje met een mok koffie naar de boten te kijken.
Wanneer Marjanne voor tweeën terug is, kunnen we vanmiddag op ons gemak naar Norderney scharrelen maar eerlijk gezegd zal het me vierkant aan mijn togus oxideren als we het tij niet te halen.
Zouden ze dit nu bedoelen met onthaasten?
Geen idee, het kan me niet schelen ook, ik voel me happy.

De buurman, op de Dehler onder Duitse vlag in de box naast ons, is ook tijdelijk onderbemand.
Hij kijkt af en toe ongeduldig naar de wal en dan weer op zijn klokje.
Opeens begint hij, nogal geagiteerd, mijn richting uit te praten.
‘Het is ja toch altijd wat met die vrouwen, ik heb toch duidelijk gezegd dat we om elf uur precies zouden vertrekken.
We zouden ja met zijn drieën naar Helgoland voor een lang weekend, nu is het al bijna kwart over elf en ze zijn er ja nog niet!’

Wel verdomme!
Zit ik es een keertje lekker ontspannen op mijn bootje te zitten, komt een of andere Heinrich even zijn sores op mijn bordje leggen, daar heb ik echt even geen trek in.
Met een schijnheilig gezicht zeg ik heel vriendelijk: ’Dan vertrekt u toch zonder ze, dat heb ik ook al eens gedaan en dat heeft goed geholpen sinds ze twee dagen lang niet wist waar ik was, is ze nu zo stipt als de Big Ben in Londen.’
(Hoe stipt is dat ding eigenlijk?)
Heinrich twijfelt: ‘Ja maar, dat kan ik toch niet maken?’
Aan zijn gezicht zie ik dat hij best zin heeft om dat vrouwvolk een lesje te leren.
‘Ja, als u niet zonder vrouwen naar zee durft.…..?’
‘Niet durven?’
Há!
Heinrich is bijna over de streep.
Hij begint uit te wijden over zijn zeereizen, zelfs op Texel is hij al geweest.
‘Ja, maar toch niet alleen? Dat is toch wel een beetje moeilijk voor een onervaren zeiler, u kunt misschien toch beter blijven wachten tot uw vrouw er is, dat is wel zo veilig.’
Heinrich pompt zich op tot heldenmoed, hij loopt een tikkie rood aan en zegt: ’Ik onervaren, ik?’
Hij draait de contactsleutel om, de motor komt tot leven.
‘Ik zal ze ja leren!’ Hij haalt een achtertrosje weg, stapt zijn kuip uit en loopt naar voren om alles los te gooien maar staat daar opeens oog in oog met twee dames op de steiger die daar al een paar minuten naar zijn getier en opschepperij staan te luisteren.
Ik zie Heinrich, onder de ijzige blikken van twee paar felle vrouwenogen, opeens heel klein worden.
Ook ik krijg mijn aandeel vuile blikken maar dat zal me worst wezen. Ik draai ze mijn brede rug toe en kijk naar een vertrekkende ferryboot maar ik zet wel mijn “kokers op de wind” om even zachtjes mee te genieten.
Wat Heinrich niet allemaal over zich heen krijgt!
Bijna krijg ik medelijden met hem… bíjna.
Achteraf is het goed dat hij niet in zijn uppie naar zee gaat, ik wil zijn afzuipen niet op mijn geweten hebben.
Maar toch, iemand die met zijn stom gezeur mijn vredige “Morgenstimmung” naar de kloten helpt, beschouw ik niet bepaald als mijn boezemvriend.

Om 13:40, na een lunch die mijn goede stemming weer helemaal terug heeft gebracht, is het “voor en achter”.
Er staat een lekker warm zeilwindje, ZO 4-5.
We gaan behoorlijk hard en zijn in no time bij de scheidingston onder het eiland.
Het laatste stuk gaat tegen wind en stroom in, langzaam, slag na slag naderen we de haven. De motor aan, de zeilen weg.
‘Wacht maar met de fenders tot we binnen zijn.’
Als Marjanne hier over muur gaat, neemt de stroom haar mee over de banken en daar kan “Zeebeest” niet bij haar komen.
Net buiten de ingang is de veersteiger, even goed opletten of er net niet een vertrekt.
Nu de haven goed open varen en langzaam BB komen, we scheren meteen als een gierpont, schuin naar het havenhoofd.
Dat gaat lekker, nog even hard bijsturen voor de neerstroom en hup, we zijn binnen. Marjanne hangt de fenders op en legt de trossen klaar.
Aan de kaai ligt een afschuwelijk gedrocht van een fast-ferry, brrr, wat lelijk!

Het is druk in de jachthaven, ja wat wil je het is zomer en het is zaterdag, dan gaat alles naar de eilanden.
We varen rond de drijvende steigers maar nergens is er plek.
‘Oké Marjanne, dan maar aan de kaai afmeren, pak maar een paar lange trossen, dan kunnen we gezellig op het tij een paar meter op en neer kachelen.
We varen rond naar de andere kant.
Verrek, daar ligt Heinrich met zijn harem, hij zou toch naar Helgoland gaan?
Hij kijkt me aan, ik kan een grijns niet onderdrukken.
Heinrich kleurt rood en kijkt snel de andere kant uit. Marjanne trekt vragend haar wenkbrauwen op.
‘Vertel ik je straks wel.’
We zien opeens een plekje, helemaal weggestopt in een hoekje tussen een paar grote boten door.
Ik gooi “Zeebeest” rond en steek achteruit naar het nauwe gaatje.
Nu moet de kop nog rond, twee stootjes met de boegschroef, we liggen bijna goed, nog een meter verder achteruit.
Een klapje vooruit met het roer aan boord tegelijk met een por van de boegschroef en hup, een kleine meter dwars uit, nu kunnen de trossen vast.
In het logboek zet ik, 15:35 uur afgemeerd op Norderney.
Marjanne gaat ons aanmelden bij de Hollandse havenmeester en ik neem een kijkje bij de reddingboot.
’s Avonds wandelen we langs een terras, en wie zit daar met zijn vrouwvolk en wie krijgt weer een rooie kop wanneer ik hem vrolijk grijnzend goede avond wens?
Ach ja, er zijn zo van die dingen die het leven kleur geven.
Die rooie kop van Heinrich gaf vandaag wat kleur aan het mijne.


Albert

LOL
zoiets hebben wij meegemaakt op Juist
een paar grote boten moesten terug naar nederland en zouden buitenom naar lauwersoog gaan
we gingen allemaal tegelijk weg
wij gingen naar greetsiel
en zij?
Delftzijl
ton

Hoera ! Albert is weer onderweg.... Laat de winter maar komen dan

Die arme Heinrich....

Geweldig verhaal!

Top Albert.
Ga vooral door.

die Big Ben staat op punt van instorten begreep ik deze week.

Mooi verhaal weer Albert.

Vinni

Het is december en het vriest behoorlijk.
We komen in ballast uit Noorwegen en moeten naar Amsterdam om kolen te laden bij de OBA.
Amper buiten op zee, zaten we opeens in de potdikke mist en dat zitten we nu nog steeds.
We sukkelen voorzichtig, met niet meer dan een knoop of vijf, richting Holland.
De laatste drie etmalen hebben we, puur op kompas, radiorichtingzoeker , echolood en zesde zintuig genavigeerd.
Normaal zouden we een veilig ankerplekje gezocht hebben maar die ouwe wil persé naar Holland en ook ik wil deze keer op tijd thuis zijn.

Doordat die ouwe niet al te veel vertrouwen in de Kaapverdiaanse matrozen heeft, mogen die nu geen uitkijk lopen en staan hij en ik al die tijd al op ons poten.
We doen, alleen wanneer we zowat omdonderen van de slaap, gekleed en al, een hazenslaapje van hooguit een kwartiertje op de bank in de kaartenkamer.
Omdat we geen radar hebben maar wel door een stuk of wat drukke scheepvaartroutes heen moeten, hangen we om de beurt met onze kop uit het raam om te luisteren naar machine geluiden en misthoorns van andere schepen.

Het is nog lang geen ochtend wanneer het mijn beurt is om uit het raam te hangen.
Al na een minuut of tien uitluisteren zitten mijn haren, dankzij de mist en de vorst, als een harde ijzige helm op mijn hoofd en na een half uur ben ik blij wanneer die ouwe mij aflost om zelf een tijdje te blauwbekken.
‘Stuur, ga jij even snel koffie zetten? Het water zal nu wel aan de kook zijn.’
‘Ja kap, ben zo terug.’

In de kombuis giet ik kokend water in de pot, schenk een paar grote mokken vol waarvan één met een flinke berg suiker voor die ouwe en ga weer naar boven.
Net wanneer ik met mijn elleboog de deurklink naar beneden druk, hoor ik het hese bassen van een stoomfluit.
Als de donder zet ik, al morsend, de mokken binnen, spring weer naar buiten en ren naar het voorschip.
Hier voor, ver van de hoofdmotor, kan ik, hoewel dat in de mist verneukeratief is, beter horen uit welke richting het geluid komt en ook of het sterker wordt of afneemt.
Intussen heeft die ouwe de motor stop gezet en hangt zelf ook, met tussenpozen, aan de fluit.
‘Waar zit ie?’
‘Iets van drie streken bakboord maar ik hoor nog geen machinegeluiden!’
Die ouwe geeft weer een mistsignaal en meteen daarop komt het antwoord van het andere schip.
‘Hij komt dichterbij kap!’
Die ouwe slaat even vol achteruit om de laatste vaart eruit te halen en geeft tegelijk drie korte stoten.
Ik hoor nu duidelijk het gestamp van een stoommachine.
‘Kap, ik hoor nu zijn machine maar hij zet door naar stuurboord!’
Het andere schip hangt weer aan de fluit en het geluid lijkt wel wat minder dan daarnet.
Wanneer ook het machinegeluid begint te verdwijnen, roep ik: ‘Kap, hij is er voorbij!’
Die ouwe zet de motor weer op halve kracht vooruit en ik loop naar achter om mijn, nu koude, koffie te drinken.

Tegen de middag naderen we IJmuiden.
Die ouwe neemt via de middengolf zender - VHF is, net als RADAR, veel te duur voor een kniertige Grunniger reder - contact op met IJmuiden.
Dat met dit zicht de loodsdienst gestaakt is hadden we zelf ook al bedacht maar omdat wij met onze tonnenmaat met leegschip niet loodsplichtig zijn, vraagt die ouwe alleen om radar begeleiding.
Dat kan en waar of we zitten.
Volgens de laatste kruispeiling met de RDF zitten we een kleine mijl noordwest van de pieren.
Die ouwe geeft dat door en de man achter het alziende oog zegt na een tijdje: ‘Ja ik heb u op het scherm, kom maar door, op deze koers u gaat recht op de ingang af.’
Met af en toe een aanwijzing voor een kleine koersverandering, gaan we richting pieren .
We zien nog steeds niets maar vertrouwen op de rustige gezaghebbende stem van de verkeersleider.
Toevallig kijk ik naar het echolood en geschrokken roep ik: ‘Verdomme kap, dit klopt niet er staat hier nog geen drie meter water onder de kiel!’
Meteen gooit die ouwe de motor op vol achteruit en zet hem pas stop wanneer het schroefwater de midscheeps heeft bereikt.
Dan roept hij de verkeersleider op.
“IJmuiden, ik weet niet waar je voor de donder mee bezig bent maar veeg als de sodemieterij die stront uit je ogen en vertel me waar ik zit!’
Op hoge toon laat de verkeersleider weten dat hij niet van zulke taal gediend is en dat we al bijna voor de Haringhaven zitten.
‘O ja? Nou ík heb hier nog steeds zeedeining, ik hoor de branding, heb nog geen drie meter water onder m’n reet en jíj hebt nog steeds stront in je ogen.’
Na enig heen en weer gepraat, waarbij die ouwe driftig zegt: ‘Als je dan godverdomme toch iemand wil laten verzuipen, pleur je je schoonmoeder maar in de badkuip en gaat er samen met je wijf bovenop zitten!’, krijgen we een andere stem aan de lijn.
Deze kalmeert die ouwe en vraagt hem om een volledig rondje over bakboord te draaien.
‘Ja, ik heb u gezien, stuur maar pal west. U zit ten zuiden van de zuiderpier, nog geen vierhonderd meter van het strand.’
Die ouwe gooit er, nu niet in de spreeksleutel, een serie daverende vloeken uit, nu niet meer uit kwaadheid maar meer uit opluchting.
De nieuwe stem praat ons eerst zeewaarts en dan steeds meer stuurboord uit de pieren binnen.
Ondertussen legt hij uit dat een vistrawler, die zelf RADAR heeft, voor ons is aangezien en dat onze echo werd aangezien voor een van die kotters die bij de banken op platvis jagen.

Onder het wachten voor de sluis, zegt die ouwe tegen de verkeerspost: ‘Zeg maar tegen die oetlul van daarnet dat ik het er niet bij laat zitten, ik maak er werk van!’
‘Dat kan kapitein, alles staat op band, ook úw taalgebruik, dus zeg het maar …’
Na een korte stilte zegt die ouwe: ‘Als je me belooft dat je die vent uit míjn naam een geweldige trap voor zijn hol verkoopt, praten we er niet meer over.’
Van de andere kant klinkt gegrinnik. ‘Kapitein, dat komt helemaal voor elkaar.’

Na de sluis op het Noordzeekanaal, valt het zicht wel mee en draaien we, na drie dagen door de mist sukkelen, eindelijk weer vollekracht.
We meren af bij Overslag Bedrijf Amsterdam en maken alvast gedeeltelijk laadklaar.
Nadat de douane en de agent klaar zijn met de paperassen en met een borrel achter de kiezen, weer de wal op gaan, maken wij ons klaar om voor een lang weekend naar huis te gaan.
Bij de portier bestellen we een taxi voor een ritje naar het Centraal Station.
Zo met zijn vieren - die ouwe, de meester, de kok en ik – valt de ritprijs wel mee.
Bij het Centraal nemen we voorlopig afscheid van elkaar.
Die ouwe komt nog even terug op, “die godverdommese klootzak die ons bijna naar de godverdomme had geholpen” en zegt dan: ‘Nou stuurman prettige dagen en tot volgende week.’
‘Ja kap, u ook een Záááálig en Gezégend Kerstfeest.’
Terwijl hij zich afdraait, gromt hij: ‘Loop naar de hel.’




Albert.

geinig

Met veel plezier gelezen Albert - bedankt weer en de beste wensen!

Mooi kerstverhaal

Mooi verhaal!

Martijn

Vanavond zijn alle kadootjes weer uitgepakt en dan nog zo'n maritiem kerstverhaal als toetje. Heerlijk. Bedankt weerr Albert.

Mooi kerstverhaal.
Dank Albert!

Mooi verhaal Albert! En prettige feestdagen iedereen!

Dank voor dit kerstcadeautje

Fijne feestdagen

kijk dat zijn de betere kerstverhalen,