Onderwerp: Wie is overboord gegaan

trotti schreef :
heb je wel eens nagevraagd wat een beetje crematie kost, maar je moet wel wat langer wachten op de erfenis.

Misschien niet duidelijk (blijkt ook als ik m'n post teruglees), maar ik bedoel ook niet direct dat ik het nut van een lifeline niet onderschrijf! Ik bedoel alleen maar dat een vest wel degelijk nut kan hebben als je dan tóch overboord gaat.

ik heb het draadje nog even doorgebladerd, eigenlijk is er bijna niemand echt overboord gegaan, wel "tussen wal en schip" in het water, maar echt op open water door een klapgijp of gevaarlijke toestanden op het voordek heb ik niet terug gevonden. zijn we nu allemaal zo voorzichtig of hebben we veel mazzel.

Nee, waarschijnlijk zijn diegene die het wel overkomen is er niet meer bij om het na te vertellen!

Groeten,
Johnnie

YELLOW BOAT schreef : Dat zijn ruime tijden die je daar geschat hebt.
De KNRM heeft een folder hierover. Daar staat in:

Watertemp Wetsuit Gekleed Zwemkleding
0° C

---

15

---

9

---

2 minuten
5° C

---

3

---

1

---

0,5 uur
10° C

---

9

---

3

---

1 uur
15° C

---

12

---

5

---

2 uur
20° C

---

15

---

8

---

4 uur

de folder is te vinden op: www.knrm.nl/_sitefiles/file/ze...r%20Onderkoeling.pdf

maar het komt erop neer dat je in de winter/het vroege voorjaar in het IJsselmeer geen uur meer te gaan hebt als je in het majem lazert

groet
t

ik ben in de winter van 87 overboord gegaan voor een sluis op de bovenrijn, naar mijn gevoel duurde dat uren maar het waren in werkelijkheid nog geen 10 minuten.
de eerste klap krijg je zodra je in het water ligt en geloof me door de kou wordt je helemaal verlamd.de eerste minuut kun je nog wel wat spartelen maar daarna gaat het hard minder worden.
mijn geluk was dat er nogal wat mensen het zagen gebeuren en ook snel in konden grijpen, ze hebben mij uit het water geplukt en in de machinekamer gelegd.
naar mijn idee duurde het dagen voor ik het weer normaal warm had, maar het meest beangstigende vond ik achteraf, het gevoel dat ik kreeg toen ik in het water lag , na een tijdje vervaagd je angst en word vervangen door een gevoel van het maakt mij allemaal niks meer uit.

maanden later kreeg ik daar zelfs nachtmerries van .

Capolavoro schreef :
Die heb ik echt niet geschat ( zoveel weet ik ook niet) maar van het internet geplukt.
Zo zie je maar dat er verschillende metingen bestaan.
Er bestaat ook een duitse lijst uit de oorlog maar die heb ik maar niet genomen.
Ad

b100 schreef : Dan ben je ver heen geweest. Dat noemen ze namelijk shock.

b100, je hebt ook nog eens extra geluk gehad!

Als je onderkoelt bent moet je absoluut niet geforceerd opwarmen! Dat is erg gevaarlijk en kan in permanente schade resulteren!

Je kunt beter in een spaceblanket (zo'n folietje) wikkelen en je met je eigen warmte weer op temperatuur brengen.

Maar goe,d bij jou ging het gelukkig goed en je kunt nu je wijze lessen met ons delen!

Groeten,
Johnnie

trotti schreef :
Weet je het zeker...
Ad

En dat alles dankzij B100 complex!

ik weet niet of die folie toen al bestond,ze hebben mij in de machinekamer uitgepeld en in dekens gewikkeld en daarna volgegoten met soep en berenburg.

Ik ben de laatste vijftien jaar nooit meer overboord gegaan. Ook niet bij ruig weer en flinke zeegang. Dertig jaar geleden was dat wel anders. Op de zeilschool met polyvalkjes ging ik gemiddeld drie keer per week per ongeluk de plomp in. Meestal om een manoeuvre "aankomen hoge wal" die eigenlijk mislukte nog te redden (te gehaast afstappen om de boot af te houden of te grote sprong maken als de steiger net niet gehaald werd) of bijvoorbeel bij een poging los te komen van de grond door tot het naar het einde van de giek te schuiven om helling te krijgen. Maar zoals gezegd is dat al lang geleden.

Mompelt iets over een ezel, een steen en geen twee keer stoten.....

Groeten,
Johnnie

trotti schreef :
Das toch mooi , bewijst dat hij géén ezel is.
Ad

dat noem ik niet overboord gaan maar springen

Ik ben ongeveer een jaar geleden overboord gegaan. Een heel bewuste keuze, het was tijdens de maritieme training. Keurig gecontroleerd, wetsuit aan, reddingsvest om, kalm zeetje, water was nog niet echt heel koud, niets aan de hand.

Tot ik dus geen lucht meer kreeg. Ik lag te hijgen in het water maar kwam niet meer op adem, had geen kracht meer om wat dan ook te doen, zelfs hulp roepen was al een zware opgave. Dan wordt ineens elk golfje van anderhalve voet hoog een gevecht om je mond droog te houden. Dan is een afstand van 20 meter naar het schip ineens heel veel. Dan besef je ineens hoe eenzaam je daar in het water ligt, al zijn er nog 20 cursisten om je heen. Ik kan me ook niet alles meer haarscherp herinneren, wel flarden.

Nu, ruim een jaar na dato, kan ik nog liggen zweten van die ervaring. De angst, maar ook het gevoel van 'laat maar', het zit er diep in; een rare gewaarwording. En wat ben ik blij dat Ron en Carrie geen moment aarzelden maar lieten zien hoe goed ze kunnen zwemmen, want ik kon echt niets meer.

Oorzaak: een te krappe wetsuit. Sloot veel te nauw om mijn borstkas, dus tja, dan kost ademen meer kracht dan het oplevert.

tja dat laat maar gevoel vond ik wel het meest vreemde, ik had nooit gedacht dat dat gevoel zo snel zou komen.
aangezien ikzelf niet snel opgeef is het toch aardig frustrerend om zoiets mee te maken.

Hallo,

Ik ben 16 jaar geleden in het vroege voorjaar overboord gegaan mijn vrouw zat aan het roer en ik zou het zeilaten zakken.
In een windvlaag liep ons bootje uit het roer voor ik het in de gaten had lag in het water.
Met zeilpak en zwemvest kun je niet veel, bewegen lukt dan bijna niet.
Mijn vrouw had de boot gauw weer onder controle maar had niet meteen in de gaten dat ik in het water lag.
Zij had ook een zeilpak aan en de muts goed strak over de oren getrokken en hoorde mijn geschreeuw eerst niet.
Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voor ze mij weer oppikte.
Toen had ik de grootste moeite om weer aan boord te komen Koud/natzeilpak/onhandig redddingsvest ik was doodop naderhand en geschroken.
Sinsdien zit ik bij voorkeur vast aan de boot.

Groeten René

... en kreeg je je naam, sjoch my no..

Huu nee,

Dat is een ander verhaaltje.