Onderwerp: Bijna nooit op mijn boot

Beste koen,

Ik kan het me voorstellen. Mijn vader is dit jaar overleden. Veel te jong en had niet gehoeven. De watersport heb ik van hem meegekregen en kort na alle ellende in een opwelling een boot gekocht.

Inmiddels de boot van mijn vader verkocht wat erg zwaar was en zelf m'n bootje verkocht en een ander bootje voor mezelf aangeschaft. Die eerste was het hem niet helemaal.

Tijdens een tweedaagse tocht waarin ik de boot heb overgevaren had ik het gevoel dat mijn pa met me meevoer en dat was een mooie tocht.

Wat ik ermee wil zeggen dat een boot een fijne plek is om je gedachten te laten gaan en in ons geval ook erg fijn voor een stukje verwerking.

lockthree schreef :
Mooi!

Ik heb als een van de redenen juist weer snel een boot gekocht om nog tijd te kunnen doorbrengen met elkaar. Genieten dus zolang het kan!

Ik ook, ik heb heb 1,5 jaar voltijd therapie gehad en vanalles geprobeerd om tot rust te komen totdat ikmet mn vafers boot bezig was en kon mijn hoofd eindelijk leegmaken.
Nu ben ik niet elk vrij moment op mn eigen boot, maar je bent er wel mee bezig in je hoofd. Afgelopen jaar een aantal weekendjes weg tussen het klussen door en ik twijfel geen moment of ik te weinig tijd spendeer op de boot.

Scarabee schreef :
Herkenbaar! Het is financieel erg onverstandig dat ik de boot heb, en op een gegeven moment zal ik misschien hem niet meer kunnen bekostigen, maar de waarde is onschatbaar.
Alleen op de boot kom ik echt tot rust, het is een soort therapie.
Alleen al het klusssen, grenzen verleggen, het gevoel van beheersing, maar ook het gevoel van het je eigen maken, de overwinning zijn onbetaalbaar.
Ik herken ook volledig de waarde ook al zat het dit seizoen erg tegen en heb ik nog geen meter gezeild.
Het valt in feite niet in woorden uit te drukken wat de boot voor mij doet! (en ook niet wat ik voor de boot doe haha! )
Jammer dat ze een therapeut wel vergoeden maar een boot niet: een majeure vergissing