SAILING HOME
Check, check, checkerdecheck. Mark, you did it! Drie Kapen – Kaap de Goede Hoop, Kaap Leeuwin en Kaap Hoorn – liggen achter je. Dat is een dikke felicitatie waard. Je bent op weg naar huis. Nog steeds on the hunt. Moge het je voor de wind gaan!
We zouden bijna vergeten dat je deze race niet zomaar voor de ‘lol’ zeilt. Want een lolletje is het zeker niet. Jij zeilt voor kanker. Of beter gezegd tegen kanker. De kloteziekte. Ik verloor er nog niet zo lang geleden mijn schoonvader aan. Zestig. Veel te jong. Het ene moment was hij springlevend, zes weken later stonden we langs zijn kist. Toen we het nieuws van zijn diagnose kregen, zat ik met mijn man in het paradijs achter de oceaan, voorbij de Carieb, over de woelige baren bij Colombia en door de onstabiele weergebieden bij Panama. In mijn levensechte zeildroom: San Blas. Ik doopte het tot kankerparadijs. Gelukkig waren we op tijd thuis om afscheid te nemen. Ik hoop oprecht dat we de ziekte snel kunnen beteugelen en het niet langer een moordend duivelskind zal zijn. Ik hoop het voor iedereen die tegen de ziekte vecht, wiens familie uiteen gerukt wordt met niets meer dan een gapend zwart gat om naar terug te keren. Ik hoop het voor jou en je moeder.
Ze zal je moeten missen deze feestdagen. Want jij zit nog op zee. Jij strijdt voort. Je moeder zal misschien uitkijken over de baren, naar haar lichtpunt aan de horizon, naar jou. En jij zal komen. Weet je Mark, je bent niet alleen haar baken van hoop. Het is door mensen als jij, het is door jou, dat er ook een lichtje aan mijn horizon brandt deze feestdagen. Jij laat zien dat er mensen zijn die niet opgeven, die alles op alles zetten om de strijd te winnen, ookal lijkt de strijd soms al verloren. Dat er mensen zijn die boven zichzelf kunnen uitstijgen en mentaal zo sterk zijn dat ze hun eigen fysieke grenzen kunnen doorbreken. Dat een man de zwaarste stormen in de zuidelijke oceaan kan overleven, en op de hielen gezeten door een brullend monster helder kan blijven denken en de juiste keuzes blijft maken. Pushen maar niet te hard. Solo maar niet alleen. Zonder hulp maar niet hulpeloos. Als een rat in de val gevangen op Ohpen Maverick. Maar nooit de vrijheid ontnomen. Met maar één focus. Als eerste over die streep in Les Sable-d’Olonne.
We hebben mensen als jij nodig. Mensen die ons laten zien dat opgeven geen optie is. Je zet alles op alles om Jean-Luc in te lopen. It ain’t over till it’s over. Die gedachte houd ik vast. Want weet je Mark, ik ben ook pessimistisch. Het is niet alleen de kanker die ons ziek maakt. Het is onze hebzucht. De zucht naar meer. Meer luxe, meer macht, meer status. Het is niet voor niets een van de zeven hoofdzonden. Het leidde ons tot waar we nu staan. Een aardbol die zwicht onder een verstikkende deken van uitlaatgassen, verstomd door geweerschoten en getraumatiseerd door de gruweldaden van de mens. Oceanen vol plastic, bossen leeggeroofd en wildlife gedecimeerd…
Ik kan hier een ellenlang verhaal over schrijven, maar bottom-line is: ik wil je bedanken. Bedanken dat je ons laat zien dat de strijd nooit gestreden is. Jij belichaamt doorzettingsvermogen en vechtlust. Je bent een inspirator. Je geeft mij vertrouwen in de toekomst. Vertrouwen in de mensheid. Dus bedankt. En fijne feestdagen voor jou en Maverick; now on the same level . Moge Neptunus je goed gezind zijn.
Liefs Frieda
Aan iedereen die me begrijpt, die voelt wat ik voel, die op dezelfde golflengte zit. En aan iedereen die het vreselijk vindt, te zweverig, te pessimistisch of die de hebzucht tot kunst verheven heeft. Doneer! Via deze link:
actie.avlfoundation.nl/sailing4cancer
En vraag je vrienden, geliefden, familie, de man met zijn hond op straat, de slager en de buschauffeur hetzelfde te doen.
