Sisu schreef :
Ik zit al een tijdje naar dit topic te staren, want ik vind het een leuk onderwerp en ik hou ook erg van handigheidjes (misschien omdat ik zelf niet zo handig ben). Laatst nog zo'n geluksmomentje ervaren toen we na jaren 'ontdekten' dat je al die losse potjes pindakaas en chocopasta ook in een plastic mandje van de xenos kan stoppen. Dan hoef je in plaats van vier keer nog maar één keer heen en weer te lopen naar de eettafel.
Maar dan de boot. Eigenlijk is er niks onhandiger dan jezelf een weekend lang verplaatsen in een 28 voets zeilbootje. Het begint al op zaterdagmorgen bij de aankomst. Je wil snel weg, want je hebt nu nog stroom mee mee en je wilt 's middags op dat leuke plekje ankeren, picknicken en daarna nog een heel stuk door naar die gezellige haven waar je al lang niet meer bent geweest.
Snel weg in het geval van een zeilboot betekent eerst alle rommel voor de hele familie, inclusief proviand opruimen en zorgen dat er niets door de boot kan slingeren. Dan de zeilhuiken netjes opvouwen en opbergen. Oh shit, de high aspect zit nog op de roller, maar met de voorspelde windkracht 3 is de Genua toch echt de betere optie. Voorzeiltje verwisselen dus maar. Vervolgens afsluiters open, hoofdschakelaar om, navigatie instrumenten aan, koelkast niet vergeten, Ipad in z'n waterdichte jasje wurmen en we kunnen gaan.... Ohnee, met de hele familie nog even een plasje doen want dat mag eigenlijk niet onderweg. Hebben we trouwens voldoende diesel in de tank? Toch maar even checken (dat gaat in ons geval heel handig met een houten peilstokje) en dan gaan we echt!!!
Aangekomen bij de picknickplek even aan de slag met het anker. Wat zou het handig zijn om het anker vast op de boeg te hebben, maar ja dat komt wel bij de volgende boot. Uiteraard zijn we toch weer iets vergeten (de boter ofzo), maar we maken er het beste van. Na het eten wil dochterlief heel graag even naar het strandje waar we nu zo dicht bij zijn. Tja daar hebben we die rubberboot en dat aftandse buitenboordmotortje van opa voor gekregen, dus papa gaat aan de slag. Een rubberbootje van 2,5 meter oppompen op het voordek van een 28 voets zeilboot is niet heel handig, maar je zet stug door. Tien minuten later kan de bijboot het water in en wordt hij aan de spiegel geknoopt. Tijd om het buitenboordmotortje dan toch maar eens te testen. De scene die dan volgt waarbij papa wijdbeens in het wiebelende bootje staat en mama de buitenboordmotor probeert aan te geven is alles behalve handig te noemen. Uiteindelijk lukt het en nadat het motortje verassend snel start tuffen vader en dochter richting strand. "Papa mijn billen worden nat..." hoor je dan ineens. En ja hoor het oerdegelijke bijbootje waarmee opa 20 jaar geleden nog ging harpoenvissen in Bretagne blijkt z'n beste tijd te hebben gehad. Allebei op de drijvers gezeten en met de voeten steeds dieper in het water komen we toch aan bij het strandje. Om het bootje leeg te maken moet de BBM er even af. Het is maar een licht dingetje en ik zet hem stevig in het zand naar op z'n staart. Dochter lief hoeft hem alleen maar heeel even in evenwicht te houden, zodat papa de boot kan leeg kieperen. Terwijl hij dat doet hoort hij 'oepssss' naast zich en licht de BBM alsnog in het natte zand. Goed, dat vegen we er wel weer af. Nadat we nat maar voldaan weer terug zijn op het moederschip wordt het echt tijd om het anker te lichten en koers te zetten naar de haven. Uiteraard zijn we wat achter op schema, staat de stroom tegen en is de wind zo goed als verdwenen. Laatste stukje dus maar de motor bij en ruim na zeven uur 's avonds is er als vijfde in de rij nog een plekje voor ons vrij. Omdat koken op zo'n klein bootje niet echt handig is worstelen we ons langs zeerailingen, schoten en andere obstakels naar de kade alwaar de schipper er achter komt dat hij vergeten is een greep uit de boordkas te doen. Nog een rondje dus voordat we naar ons favoriete cafeetje kunnen voor een welverdiend biertje en sateetje.....
Tot zover het relaas van een gemiddeld tochtje en alle onhandigheden die daar, in ons geval dan, bij komen kijken. En toch doe ik niets liever dan er met dat bootje op uit trekken, een beetje aan te klooien en stiekum te genieten van al die onhandigheden.
Ondertussen is me dan toch één handigheidje te binnen geschoten. Na diverse keren poedelnaakt in een koude doucheruimte te hebben gestaan om er vervolgens achter te komen dat je geen muntjes meer hebt, hebben we sinds dit jaar een vast portemonneetje in de toilettas zitten dat tot de nok toe gevuld is met 50 cent muntjes. Met dank aan mijn moeder die elk jaar een collecte organiseert.
Mooi verteld. Doet mij denken aan de verhalen van John Vermeulen in de Waterkampioen in de vorige eeuw.
