Onderwerp: Voer voor psychologen ... opgekomen ’zee-angst’

Wat een mooie reactie Joop, en wat een herkenbaar verhaal sailabout. Ik ben Antoinette, de vrouw van René en heb een licht vergelijkbare ervaring. Wij kochten onze boot vlak voor bij mij keelkanker werd geconstateerd. Geen levensbedreigende situatie, maar wel naar en zwaar. Tijdens mijn behandelingen zochten we de boot op, om er samen uit te zijn. Ik had weinig zeil ervaring en vind golven en een schuine boot eng. Soms heel bedreigend, maar vertrouw René en de boot. Tijdens zo'n weekend verlieten we een haven met hoge golven, de boot ging alle kanten op en ik werd erg bang. René vond dat ik moest doorzetten waardoor ik nog veel angstiger werd, ik voelde totale controle verlies net als tijdens de behandeling, overgegeven aan anderen. Ik ben toen heel boos geworden en we zijn omgekeerd. Die nacht, veilig in de haven, werd ik huilend wakker. René was toen heel lief en zorgzaam. Pas toen voelde ik me serieus genomen en kon ik begrijpen dat het verlies van controle mijn angst was. En pas toen ontstond er ruimte om door te zetten.
Mijn advies zou zijn haar serieus te nemen en rust en ruimte te geven tot ze zelf er wat aan kan doen. Met hulp of zonder. Ga niet met haar vechten om hier uit te komen maar steun haar in haar eigen gevecht, anders heeft ze 2 gevechten. Meer kan jij niet doen.
Wij varen overigens nu veel en af en toe vind ik het nog steeds beangstigend, maar meestal vind ik het prachtig en fijn!

Wat een mooi topic en een mooie reacties.. chapeau!

"Flooding" kan ook nog, maar dat is geen grapje, met name niet voor degene die de angst ondergaat en is zeker niet iets om zonder begeleiding op eigen houtje te doen als je het mij vraagt.

Ik vind het overigens sowieso verstandig er professionele ondersteuning bij te zoeken.

En als ièts uit het promotie-onderzoek van mijn vrouw (naar het verband tussen traumatische levensgebeurtenissen en depressieve klachten bij ouderen) is gebleken is het wel dat "laten sudderen" van trauma's op de langere termijn niet zo'n heel goed idee is.

+1

allereerst is het ontzéttend knap dat de TS er hiér hulp bij vraagt, de reactie van Joop om erover te delen is top! gewéldig!
(Met het risico dan maar in een 'alternatief' hoekje te worden geduwd en voor de rest van mijn 'leven' op dit forum een stempel op mijn voorhoofd te hebben, toch maar ...)
In het onderwijs waar ik sta ( Bijzonder/ Buitengewoon secundair) komen we allerlei trauma's en angsten tegen bij zeer jonge kinderen voor, vaak terecht, soms ook gespeeld. (waarmee ik zéker niks wil wegzetten of in een hokje duwen en àlle respect heb en toon voor de angsten van de partner van de TS en àlle anderen)
De begeleiding door psychologen is bij ons vrij intensief om die jongeren toch op een goed spoor te krijgen, pilletjes geven en dosissen lukraak aanpassen is vaak het laatste (maar nog véél te vaak naar mijn mening, voorschrijven is doktorenwerk , aanpassen van dosissen hélaas niet meer-maar dat is persoonlijk-)
Soms staan begeleiders en jongeren/ouders in eerste instantie ook open voor 'alternatieven' en met de juiste begeleiding ( zoals ook met een Ritalin trouwens!) kan dit héél goed uitpakken. Meer en meer wetenschappelijk /traditioneel gevormde artsen durven al eens over het hekje te kijken naar complementaire middelen. www.bachbloesemadvies.be/infoh...-en-toepassingen.htm

Ik redeneer zélf: als 't bij dieren en baby's werkt -als onbevooroordeelde- waarom zou het dan niet kunnen werken bij een volwassene? de geneeskunde basis komt immers uit de natuur en de relatie tussen natuur/mens; baat 't niet, dan schaadt 't niet; Naief misschien? <hierkomen de etiketten> en zeker geen volledige 'oplossing' :
bloesemsvanbach.nl/nl/bloesems/remediegids/mimulus/

(lees er eens over, zoek er eens iets over op en met een open mind kom je er hopelijk een stapje verder mee )
héél veel succes en érg dapper van je !
R.

Hoedje af voor deze draad en de mensen die erin bijdragen.

Wat mij als rondreizende zeiler vaak opvalt is hoe weinig vrouwen echt genieten van zeilen.
Persoonlijk ken ik slechts één vrouw die zeilen en grof weer mag. Dat is dezelfde vrouw die overal en altijd na enkele uren onbetwist het Alpha ???? is. Ze is lichamelijk duidelijk vrouw, de rest, …. ?
Vaak tref ik mannen alleen op jachten, hun vrouw vaart liever niet meer mee of er is een ernstiger breuk.
Bij ons is er geen probleem omdat ik van bij het begin van onze reis ontzettend voorzichtig geweest ben. Dat komt mede door het feit dat het bootje erg oud is en eigenlijk slechts bedoeld voor dag vissen aan de beschermde Engelse Oostkust. Ik heb altijd vastgehouden aan het principe : zit er een zes ( BF ) in het weerbericht, dan blijven we liggen en genieten van waarvoor we reizen. Wij reizen niet om te zeilen.
Vroeg of laat word je toch eens verrast, kom je toch in zwaar weer. Onze scheepskat kon ruiken als ik stress of angst kreeg. Dan werd ze ook bang. Ik vermoed dat mijn vrouw dat ook merkt.
Wat ik bedoel is dat heel veel vrouwen enkel meezeilen omdat het hoort en bang zijn.

Met veel respect het verhaal van TS en anderen gelezen. Het is niet niks wat een mens mee kan maken en ook weer te boven kan komen. Heb daar mijn eigen ervaringen mee, maar die zijn niet relevant voor dit topic.
Mijn advies is om er, zoals je al doet, er bloed serieus mee om te gaan. Mijn vermoeden is dat de behandelend artsen en team van de ziekte waarna ze angstig is geworden de klachten zullen herkennen en kunnen doorverwijzen naar de juiste plek. Er zijn vast lotgenoten die ondanks de geslaagde behandeling merken dat dingen voor hen verandert zijn. Door het gesprek aan te gaan met de behandelaar komt vast een diagnose. En een antwoord op de vragen die jullie nu hebben.

Veel sterkte samen!

Jammer dat TS nauwelijks reageert..

Sorry, Kap, ben ik t niet mee eens. Het is juist prima dat Sailabout niks zegt. Er is daar een proces aan de gang waar wij mijn z'n allen niets mee te maken hebben. Interaktie hier trekt hem/hen/haar met zijn/hun/haar aandacht hier naartoe. Daar moet t niet zijn. Prima zo. Wij zijn toeschouwers vanaf hopelijk zeer grote afstand.

@ OldBawley: Ik zie precies hetzelfde gebeuren. Ik noem dat met een knipoog naar een Brabantse volkstraditie "Het Gilde der Pikhaakzwaaiers". Dit gilde bestaat uit dames van middelbare leeftijd. Ze staan in de sluis op het voordek gehuld in blauw/wit, of rood/witte kleding, met zeilhandschoentjes aan en een pikhak in de hand. En ze hebben de dood in de ogen. Terecht, zo zal blijken, want ze zijn met onvoldoende instructie naar voren gestuurd. Als vervolgens man-lief van achter de stuurstand eea verkloot heeft, worden ze bruut toegeschreeuwd omdat ze alles verkeerd doen. Wat ik nooit zo goed begrijp, is waarom deze dames niet in de sluis de trap omhoog nemen, hun man een dikke middelvinger geven en een heerlijk vrij leven gaan leiden. Want ik geloof er geen F van dat een dergelijk heerschap thuis wèl het zonnetje in huis is.

Maar goed. Dat laatste zal wel aan mijn gruwelijke psychiatrische afwijking liggen.

Joop66 schreef :
Ga wel met je mee, blijft alleen een beetje tegenstrijdig we worden er mee geconfronteerd maar hebben er niets mee te maken.

Kapiteinmomo, net als een goed boek, dat lees je en dat neem je tot je en doe daar je voordeel mee of leer er wat van.

We kunnen in dit geval TS veel steun geven.

Kapiteinmomo schreef :
Sorry hoor dat wordt vind ik wat te groot. Er wordt hier over iets kwetsbaars om raad gevraagd. Enige afstand vind ik dan prima gepast.
Kapiteinmomo schreef :
Inderdaad. De facto niet, nee.

ISO788 Hans schreef : +1

Joop66 schreef :
Oké dan laten we het zo, ik ben een beetje teveel resultaat gericht, situatie blijkt volgens jullie geen open boek te zijn.

Een reactie vanuit de andere kant (partner) van een soortgelijke situatie. Hopelijk een steuntje in de rug.

Wij zijn er nog niet doorheen, hebben gelukkig ook niet zo'n sterke angst situatie ontwikkeld, maar ik herken e.e.a. heel goed en het lijkt erg op wat wij doormaken. Zwaar en soms echt moeilijk, zeker als de wensen / belangen van twee partners elkaar gaan tegenspreken.

Wat mij erg geholpen heeft is om echt te accepteren dat wat er nu kan, de grens is. Dat betekent dat we duidelijk minder ver gaan, en ook dat ik regelmatig alleen ga varen hoewel ik dat liever niet zou doen, maar dat werkt soms echt beter. De keren dat we dan wel samen gaan varen is het vervolgens ook veel leuker en werkt het beter. (Vooral afhankelijk van de beschkbare energie).

En wonder boven wonder - deze vakantie hebben we aardig een nieuwe balans gevonden en zijn we 4 weken weg geweest, en allebei heel tevreden met de vakantie. Hou vol dus, zou ik zeggen, en pin je niet vast (als dat gaat) op dat je precies moet bereiken hoe het vroeger was.

Succes!

Momo, ik ben ook resultaatgericht ... maar het gaat niet om mij. Overigens reageer ik wel, er zijn ook veel adviezen en vergelijkbare situaties via de PB gekomen. En belangrijkste adviezen ook daar - niet pushen .

We zijn 5 weken weggeweest, toen de druk van ‘zee’ (UK was het plan) eraf was ging het al veel beter. We hebben ook weer met wat meer wind gevaren, en zijn ook ‘over zee’ teruggekomen. Als volgt gedaan: vrouwlief heeft de regie. Volledig. Als we weggaan en er staat meer wind dan 3-4 sla ik de stagfok aan en leg een reef in het grootzeil. Hijs eerst de fok: geen helling, geen vaart. Na een minuut of 15 is ze dan weer op haar gemak. Dan geeft ZIJ aan dat het grootzeil erbij mag, of ik ga over op de HA. Meestal varen we na een uur onder normaal tuig -1 (laat bijv. Reef zitten). Na twee uurtjes mag die er ook uit. Zij bepaalt en ik push niets. En omdat dit werkt, ligt ze niet meer wakker ‘s nachts. Ze weet dat een ‘Nee’ zonder morren of commentaar wordt geaccepteerd.

Ze wéét dat haar angst ‘ongegrond’ is. Maar dat maakt het voor haar nog niet minder echt. Gelukkig heeft zij na de chemo’s en operatie in een heel goed intensief programma gezeten, waar ook een psycholoog bij betrokken was. Daar gaat zij nu ook heen, met haar specifieke hulpvraag - die idd alles te maken heeft met wat haar overkomen is. Dat besef is al de helft van de oplossing, en het feit dat ik doe wat ZIJ zegt. Zonder commentaar of ‘valt toch wel mee’ - makkelijker omdat ik nu weet dat ze na enige tijd aangeeft dat er zeil bij mag.

En vandaag ... we zouden donderdag tot zondag naar de boot gaan. Maar er wordt behoorlijke wind afgegeven, zaterdag dik 5-6. Maar ze WIL ZELF wel gaan en stelde zelf voor: tot 5-6 met de methodiek eerst stagfok, en later met twee reven in GZ die erbij gaan varen. Op IJsselmeer is ze minder bang (geen ‘zee’ ) en wil zo weer proberen met meer wind niet bang te zijn. Gaat dat niet, gaan we terug.

Het zal met vallen en opstaan gaan, maar we gaan . Alles is winst. Als vanouds ... denk ik niet. Maar werkbaar? Zeker.

En afsluitend: dit is óók het zeilersforum en het respect wat hier is getoond en bijdraagt aan een zinvol draadje vind ik machtig mooi!

Dank allen, Ruud

Mooi dat jullie samen voortgang boeken!

Wéér wat geleerd uit jouw aanpak ( niks pushen, ‘valt best mee’ weglaten... ) dus leerzaam en waardevol. Waarvoor dank en veel succes (samen verder)!

R.

Wat een sterke vrouw is zij, sterkte

Kapiteinmomo schreef :
Bij echt aanwezige en door de persoon zelf als ongegronde angst erkend is grenzen verkennen door opbouwen kansloos.
Zelf heb ik jarenlang last van hoogtevrees gehad. Werd zelf angstig als mensen op een meter van een rand liepen. Geheimpje, ik ben er grotendeels af, maar niet door op eigen houtje grenzen verleggen.

Beste Sailabout, succes in dit proces en je hebt gelijk....het gebeurt allemaal in aangegeven ritme.

Dank SA, voor je feedback. Nog veel mooie mijlen samen gewenst!

Nog even een reactie vanuit de praktijk, toen mijn zoon een noodoproep deed kwamen er maar liefst vier reddingsvaartuigen op de boot af, de KNRM is tevens aan boord gegaan daar zit een opverende met een specialisatie of het slachtoffer in staat is om aan boord te blijven.

Hij drukte mijn zoon de hand? en stelde hem een aantal standaard vragen en observeerde of het stress peil voldoende naar beneden was gezakt.

Dat was het geval, indien je niet door deze "test" komt wordt je verzocht om het KNRM vaartuig plaats te nemen

Ik had hier nog nimmer van gehoord, alle bezoekers hebben wel een handtekening op de romp van de boot achtergelaten SB zijde had de voorkeur

@Sailabout: wat een indrukwekkend topic ben je gestart. Ook mooi om te horen dat er positieve ontwikkelingen zijn.

Wat je beschrijft is voor mij/ons wel enigszins herkenbaar.
Toen Watervrouw voor de tweede keer de achtbaan van de oncologie mocht beleven is zij tussen operatie en chemotherapie een weekje met een dochter naar Barcelona geweest.
Bij thuiskomst vertelde ze mij dat ze in het vliegtuig duizend doden is gestorven en liever nooit meer wilde vliegen.
Deze vliegtuigbouwkundig ingenieur antwoordde: "Europa is een prachtig werelddeel wat zich ook prima met auto en caravan laat ontdekken"

Van chemo 4 tot 5 (van de 6) zijn we, op haar initiatief, heel relaxed naar de Dolomieten geweest met onze sleurhut.
Dit keer heb ik alles gereden.

Op onze andere roadtrips neemt Watervrouw meestal de helft van de km voor haar rekening, ook op onze Lapland rondreis van 7253 km.



Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Het is ook wel te begrijpen, die angst. We zijn als mens helemaal niet geschikt voor grote wateroppervlakken.

Eigenlijk moeten we een ploeg mensen opofferen die we een aantal generaties op zee laten verblijven.
Welicht evolueren we als mens dan uiteindelijk naar een object dat niet meer zeeziek wordt en niet meer verzuipt...
Soort amfibie.

roozeboos schreef :
Dat is terug in de evolutie, we zijn allemaal een kikkervisje in het begin

Maar voor Sailabout, fijn dat het zo ontwikkeld, je komen er samen wel uit!