Zo, even een oud topic wakker schudden.
In de zomer van 2016 zijn we 2 weken met de F op pad geweest. Hele mooie tocht gehad vanuit Friesland de staande mast route naar Zeeland. Om wat meer zeiluren te pakken zouden we buitenom weer terug.
Goed, zo geschiedde. Omdat mijn vrouw bijna geen zeilervaring heeft en de laatste tocht op zee voor mij ook al eeuwen terug was hebben we een vriend mee genomen. Better safe then sorry zeggen we maar. Het was een prachtige tocht, van Stellendam naar Scheveningen. Windje in de rug, in het begin 2-3 daarna 4. Het gevoel van de lange golven, de schepen bij de maasmond, het was super een het smaakte naar meer.
De volgende dag zou er iets meer wind staan, maar nog steeds zuidwest. 4-5 was de voorspelling. Ik voelde me er wel goed bij, wel een tikkie gespannen nu we dit deel met z'n tweeën zouden doen.
Goed we gingen, iets vroeger dan aangeraden. Een uurtje ongeveer. Er stond aanmerkelijk meer golfslag dan de dag ervoor. Onrustig ook. Het was de stroom tegen de wind in die de golven deed stuwen, maakte ik er maar van. Maar ook met de stroom mee werd het niet heel veel beter. De golven werden langer en hoger, schuin van achteren. We maakten aardig snelheid, alleen op de genua. Ik had er een behoorlijke kluif aan om een beetje koers te houden, zonder veel te slingeren. Mijn vrouw was zichtbaar gespannen, ik ook maar dat liet ik niet merken. De wind trok aan, we waren nu halverwege Scheveningen en Ijmuiden. Ondertussen werd mijn rechter arm steeds zuurder van het sturen, de roerdruk was enorm in die golven. Maar het schip kwam omhoog en ging weer naar beneden. Niets wees erop dat dit té gek was, maar ik was op dit moment liever niet weg gegaan. Een half uurtje voor Ijmuiden kleurde de lucht donker blauw, de wind trok aan en de golftoppen kleurden wit. De spanning liep op, bij ons alle twee. Ook de hond werd zenuwachtig en sprong uit angst de kuipbanken op. Voor zijn veiligheid het beestje snel naar binnen gedrukt. Ik keek niet meer achterom, zo'n golf op kijken gaf me niet echt een fijn gevoel. Bij het ronden van de pier stond er een ruime 6 met vlagen 7 schat ik zo. Geen in- of uitgaande vaart gelukkig, dus gelukkig alleen nog even stress van de golven, meer niet. De aanleg voor de sluis was een moment van opluchting waar ik eigenlijk al twee uur naar toe keek. Er voer nog een schip met ons op, zeker 36 voet. De beide heren aan boord hadden het ook niet makkelijk gehad.
Die avond en de dagen erna eens even goed nagedacht over deze tocht. Was het verantwoord? Heb ik wel goed naar het weer gekeken? Was dit een goed idee met deze boot?
Ja, en nee was mijn conclusie. Het weer had ik beter moeten bekijken. De 6-7 bft zaten we echt niet op te wachten, ik had het kunnen weten als ik bij de voorspellingen niet alleen naar Scheveningen had gekeken. Het schip had er helemaal geen moeite mee. Stabiel, ze werd mooi opgetild en water kwam er niet over de gangboorden. Ook geen gekraak of wat dan ook. Maar de roerdruk was echt niet fijn. Ik moet er niet aan denken hoe het gegaan was als de helmstok was af gebroken.
Ook het perspectief vanuit dit schip, relatief dicht bij het water, was ook echt wennen. Dergelijke omstandigheden had ik al vaak mee gemaakt, maar dan met 36 tot 42 voeters. Het verschil is veel groter dan ik had verwacht. Is het schip nu zeewaardig voldoende voor dit soort tochten? Ik denk van wel, maar er moet dan wel echt een ander roer op! (en misschien ook wel andere bemanning..)
Gaan wij dit weer doen? Ik weet het niet, het kan zo maar weer een paar jaar duren. Ondertussen hebben we een dochter en dat geeft voorlopig voldoende uitdaging aan boord