Onderwerp: Bewust opstappen

Wat een huivingwekkend verhaal en helder geschreven. Gelukkig dat jullie er zo goed uitgekomen zijn.

Steeds spreek je de schipper tevergeefs aan op zijn verantwoordelijkheid, hij laat het steeds aan jou over. Als vader van een 14 jarige zoon/zeilmaat kan ik me goed voorstellen dat er in crisismomenten veel emotie geweest is naar de schipper toe vanwege de dubbele verantwoordelijkheid die je had.

Lees ik een gekuiste versie of zijn er geen harde woorden / klappen gevallen? Er is geen moment gekomen dat je zelf de leiding officieel in eigen hand hebt genomen. Dat is beheerst, (of anders muiterij????)weinigen hadden dat gekund denk ik.

Bijzonder vind ik dat de schipper, ondanks diens zeezeilervaring, zo zeeziek werd. Kennelijk kan dit optreden?

Het zou mij overigens interesseren om het verhaal ook vanuit de schipper lezen.

Hallo Jack Bijster,
Nee dit is niet een gekuiste versie. Aan boord is alles heel netjes en beleefd verlopen. Bewust voor gekozen. Het laatste waar wij behoefte aan hadden was een onderlinge gespannen sfeer, laat staan dat er iemand door het lint ging. Hiervoor was ik wat huiverig nadat de eerste accu volledig was uitgeput. Daarom heb ik bij de accuwissel bewust de schipper ingeschakeld om zo aandacht en concentratie te verleggen. Tijdens de nacht op het vliegveld heb ik wel enkele punten naar voren gebracht waar mijn zoon en ik niet zo gelukkig mee waren. Wat mijn zoon en ik misten onderweg was goed zeemanschap. Wij beiden hadden niet de benodigde kennis, de schipper had misschien wel de kennis, maar deze was niet beschikbaar. Gezien de omstandigheden had ik onderweg totaal niet de behoefte om te gaan experimenteren met zeil zetten enz. De schipper heeft die nacht eerlijk toegegeven dat hij de situatie niet in de hand had en de tocht onderschat had, hiervoor heeft hij ook zijn excusses aangeboden. Ook maakte hij kenbaar dat hij volledig de watersport laat varen.
De schipper zelf wist dat er een risico was dat hij zeeziek zou kunnen worden. Hij wist ook dat hij hierdoor een heel apatisch gedrag kon vertonen. Volgens zijn zeggen was dit voor een maximale duur van 30 uur. Niet iedereen was hiervan op de hoogte.
Wie weet leest de schipper deze topic, ik denk wel dat de situatie voor hem herkenbaar is, en schrijft hij een stukje vanuit zijn visie.

Dat zou jammer zijn, dan is het een antwoord op. Het zou mooier zijn om zijn verhaal ongekleurd te horen.

Zeeziekte kan de beste overkomen. Er zijn veel mensen die elk jaar naar zee gaan maar altijd de eerste tijd zeeziek zijn. Zolang je het maar weet is het niet erg, dan kan je de planning eer op aanpassen of maatregelen treffen.

In het hele verhaal is de voorbereiding gewoon niet goed. Ik stap ook niet zo maar op bij Jan en Alleman. Er zijn mensen die me 's nachts uit bed kunnen bellen en dan sta ik een uur later aan dek en vertrek zonder problemen. Ik weet dat zij alles voor elkaar hebben. Maar bij onbekende mensen doe ik dit zeker niet! Zelf moet ik schipperen als ik naar zee ga en houd dan ook rekening met alles. Veelal onervaren mensen die dan mee gaan, dus dat heeft beperkingen. Maar dat is niet erg, je houdt er immers rekening mee in de voorbereiding. Voorbereiding is ook het weer gedurende een langere tijd voor vertrek in de gaten houden en een goede voorspelling proberen te krijgen van verschillende bronnen voor de komende periode. En zeker niet hals over kop vertrekken! Het is allemaal een opeenstapeling van gebeurtenissen die deels te voorkomen waren. Deels ook niet, het weer komt zoals het komt, maar als alles klopt kom je ook hier door heen. Maar niet op deze manier. In ieder geval heeft iedereen het overleefd, gelukkig maar! De materiele schade is overkombaar.

Klopt zeeziekte kan iedereen overkomen. Meenemen in de planning kan (moet) ook.

Echter, weten als schipper/instucteur dat je zeeziek wordt, weten als schipper/instructeur dat er een grote kans is dat je apatisch wordt, dan weet je voor vertrek ook dat gedurende de zeeziekte er geen capabele schipper/instructeur aan boord te vinden is.

Ongeloofelijk wat een verbijsterend verhaal. Leerschool ja dat geloof ik.
Gelukkig heb ik dit zelf nog nooit meegemaakt. Maar zo zie je maar wat er allemaal kan gebeuren! Bedankt voor het delen van jullie avontuur !

Precies, dat bedoel ik. Ook daar kan je rekening mee houden, zolang het allemaal duidelijk is. Als je weet wat je van elkaar kan verwachten kan je daar afspraken over maken en rekening mee houden.

Inderdaad een verbijsterend verhaal.

Wat me ook verbijsterd is dat er geen kaarten en goede navigatieapparatuur aan boord waren, een laptop via de omvormer vreet stroom.

Wat een ongelofelijk verhaal! Wat heb je goed gehandeld en wat hebben jullie geluk gehad. Goed dat je het op het forum zet.

Ik niet dus.

Groeten, Rob

Dank voor de uitgebreide reactie vanguard. Wat ik me nog afvraag, ook ter lering van mezelf, is: als je een aantal keren ervaren hebt dat je niet zeeziek/apatisch wordt, kan het dan opeens toch gebeuren?

Misschien voegde beheerst blijven naar elkaar zoals je zegt eigenlijk het meeste toe aan de overlevingsstrategie van jezelf. Ik vind het zeker erg knap.

Yep dat kan ..... :cry: is mijn ervaring.

In 2005 bracht ik de boot weg naar Cuxhaven met bemanning. Gewoon even in 30 uur wegtuffen. Laatste diesel aan boord in Hindelopen en weg waren we. De hele weg geen wind maar wel een vreselijke kruisdeining. Alleen maar gepruttel.

- Veel te druk geweest net voor vertrek, zo uit kantoor (eigen zaak) op de boot gestapt;
- te weinig geslapen voor vertrek
- niet goed gegeten etc etc

We hebben deze boot nu 12 jaar, ik kom van de wilde vaart af en heb relatief heel wat mijltjes op de Noordzee en Baltic achter me gelaten. Kattig kan ik worden maar met een muesli reep en veel water ..... en even liggen .... was ik er na een uurtje altijd weer bij.

Toen niet. Duurde na Vlieland tot aan de Elbe en 2 bananen voordat ik weer kon staan en mee kon doen. Overtocht verliep voor de rest super, we hadden ervaren handjes genoeg, uitwijkmogelijkheden te over en het weer was prima ........ mijn persoonlijke voorbereiding echter niet.

Sindsdien ben ik zo stoer nie meer ..... ik houdt er altijd rekening mee dat het ook mij weer kan overkomen.

Gr Michel

Heb niet zoveel verstand van zeezeilen ed.. maar apatisch worden van zeeziekte lijkt me onmogelijk. Het kan wel zijn dat de zeeziekte hieraan meewerkt. Maar apathie treed volgens mij alleen op bij psychische aandoeningen / angst stoornissen en bijvoorbeeld zuurstof gebrek (hoogteziekte).

Puur theorie natuurlijk, en je kan inderdaad wel goed ziek worden van reisziekte en als je daar zwaar weer en een enorme verantwoordelijkheid bij optelt dan kan ik me wel voorstellen dat sommige mensen zich dan terug trekken en in een soort van apathische staat raken. Maar als je dat van jezelf weet dan begin je toch niet aan een dergelijke expeditie?

Onverantwoordelijk gedrag van de schipper. fijn dat jullie het er goed vanaf gebracht hebben.

Tja de zee blijft trekken en het overkomt je voordat je er erg in hebt. Heb die ervaring ook. Apathie of hoe je het wilt noemen en de theorie, allemaal mooi, maar feit is dat je je beroerd voelt en je niet helder meer kan denken. Of althans heel veel moeite kost. Ik houd er zelf altijd rekening mee, als het wegblijft, mooi dan, maar als het komt, dan ben ik voorbereid. Overigens, als ik verwacht dat het niet goed gaat even een keer primatour en ik ben ingeslingerd. Ook daar wordt je wat slomer van, maar je kan redelijk blijven functioneren. Wel altijd melden aan andere opvarenden! Dan kunnen zij er ook rekening mee houden.

De schipper heeft mij verteld dat hij mogelijk maximaal 30 uur zeeziek kan worden en dat hij dan apatisch gedrag kan vertonen.
Ik weet niet of apatisch gedrag bij zeeziekte kan horen.
Tijdens deze trip heb ik het bij deze man anders ervaren. De 30 uur werd iets meer en of zijn gedrag apatisch was laat ik mij liever niet over uit. Nogmaals het waren de woorden van de schipper, niet mijn ervaring (waarneming) met de schipper.

Bij thuiskomst ben ik er oppervlakkig ingedoken wat zeeziekte is en kan inhouden. Ik begrijp dat een ieder zeeziek wordt op zijn eigen manier en dat de mate van zeeziekte bij een en dezelfde persoon kan varieren, afhankelijk van lichamelijke en geestelijke (vermoeidheid) gesteldheid en omstandigheden.

Indrukwekkend verhaal, een tocht die jou en je zoon waarschijnlijk wel een leven lang zal bijblijven. Maar wees ook trots dat jullie met jullie beperkte mogelijkheden met veel inzet het er toch nog zo goed van af hebben gebracht.Mensen die zeeziek zijn kunnen zelfs bereid zijn om overboord te springen, om er maar van af te zijn.

Wat betreft schippers die zeeziek zijn; van de Engelse admiraal
Nelson is bekend dat hij tijdens zijn zeereizen doorgaans zeeziek was.

jeetje wat een verhaal..

@Delphi32,
gewoon om zeker te zijn kom ik hier even op terug.
Voor zeegaande pleziervaartuigen is het sinds 1 juli 2002 verplicht om de juiste reddingsvesten aan boord te hebben.
Om heel eerlijk te zijn, voor de binnenvaart weet ik niet eens of deze verplichting ook bestaat.
Met het lezen van de www.ivw.nl/onderwerpen/binnenv...regelgeving/solas_v/ hebben wij even tot 10 moeten tellen.

De verplichting (ook op binnenwater!) staat hier niet ter discussie. Wel de invulling ervan. Kan je ervan uitgaan dat een schipper altijd het juiste vest bij zich heeft? Ik denk eerder dat dat iets is wat je als opstapper en schipper onderling regelt dan dat je zomaar aan boord stapt in de veronderstelling dat het wel goed zal zijn... puntje voorbereiding dus.
En de schipper had met deze hoeveelheid reddingsvesten nooit mogen uitvaren natuurlijk.

Wat een verhaal!
Moedig om dit aan ons toe te vertrouwen!
Voor iedere zeiler stof tot nadenken en zelfreflectie.
Dat is, getuige alle reacties, al volop in gang gezet.
Dank je wel Vanguard en geef die zoon van je maar een extra schouderklopje namens mij.

Warme zeilersgroet,
Rakadam

Vanguard,

Ben je (nu nog?) kwaad op de schipper, de omstandigheden en/of je zelf?

Of lach je erom.

Stel je loopt de schipper tegen het lijf, zeg je dan he kerel bakkie doen, of is hij lucht voor je?

Vanguard,

Knap om zolang zoveel te presteren. Je wist (en deed) precies wat je in deze omstandigheden wel en niet kon en moest doen. Sterk om de veiligheid van je zoon op de eerst plaats te stellen en daarbij de sfeer met de schipper niet te verpesten. Immers een gespannen sfeer komt de veiligheid ook niet ten goede. Weloverwogen, sterk, daadkrachtig en voorzichtig. Achteraf kan kijk je een koe in zijn hol. Maar je vertrouwen in anderen is behoorlijk op de proef gesteld. Het feit dat je zo nuchter over dit kan praten en dat je nog gek bent van zeilen geeft aan dat je het predikaat :  geschikt krijgt!

Mooi scheepje heb je, veel plezier met verbouwen.

Heb het verhaal aan een goede vriend die gezagvoerder is bij Svitzer, ex Smit-Wijs, ex Smit Internationale en zijn hele leven op een Zeesleper vaart en dat deel van de Noordzee als zijn broekzak kent; zijn commentaar wil ik hier liever niet kwijt, kwam er een beetje op neer dat je never nooit niet zonder voor 500% voorbereidingen te hebben getroffen de zee moet opgaan.
En als je maar 1% twijfel hebt, beslist niet uitvaren.

Voorbereiding is het halve werk, het is gewoon een fijn gevoel wanneer alles perfect in orde is als je gaat varen, of het nu op de Loosdrechtse plassen is of de Noordzee, het maakt niet uit, ook niet of je zeiler ben of zoals wij met een motorboot gaat varen.
Heb zelf, ook vanwege mijn werk, al veel te veel gezien wat voorkomen had worden als je een beetje nagedacht zou hebben.

Vanguard, dat je dit verhaal met ons durft te delen ben ik er van overtuigd dat je dit geen tweede keer meer zal overkomen.

Johnny,

Klopt dit overkomt ons geen tweede keer.
Enorm veel geleerd en voor ervaren (zee) zeilers zal het verhaal ongeloof waardig overkomen dat het zover ooit heeft kunnen komen. Echter, het is nu een verhaal geworden wat kort is samengevat maar... waar wij drie dagen over hebben gedaan om het zover te laten escaleren. Vanaf de eerste seconde is het al begonnen. Zelfs royaal voor vertrek al. Het zijn heel veel kleine en grote feiten die samen gesmolten zijn tot een grote :twisted:

Wij willen doorgaan met zeezeilen, maar uiteraard eerst wel kennis en ervaring opdoen voordat wij zefstandig op pad gaan. Deze opbouw zal in jaren uitgedrukt moeten worden, dit realiseren wij ons ook heel goed. Echter, hoe deze wens nu ingevuld moet worden, als wij een gecertificeerd zeezeil instructeur niet voor de volle 100% kunnen vertrouwen, weten wij echt niet meer.

Ik vergelijk het zo: veronderstel iemand wil leren zweefvliegen en weet van toeten nog blazen. Zijn instructeur doet een voorstel aan deze leerling om hem ervaring op te laten doen. Ik weet zeker dat dan heel weinig leerlingen nee tegen deze instructeur zegt.

Achteraf.... ja wat zou de wereld er dan anders uitzien als we dat allemaal geweten hadden.

Daarom besluiten wij ons verhaal ook met de opmerking, "heb een gezond wantrouwen"

Misschien zijn wij nu wat te wantrouwend, maar dat betert ook wel weer.

@Zonsnel,
bedankt, afgelopen periode heeft het even stil gestaan. Eind februari, begin maart kunnen wij weer verder.