Onderwerp: Albert verhalen.

Het zoveelste prachtige verhaal van Albert deed me eraan denken hoe ik lang lang geleden uitgenodigd werd door een Gentse motorboot eigenaar om bij hem aan boord te komen eten.

Om het kort te maken, ik had net een relatie gebroken, was triest, en werd door Roger en z´n vrouw uitgenodigd om Gentse waterzooi van konijn te komen eten. Ik leefde toen hoofdzakelijk van restaurant voer, had wel lust in konijn. M´n grootvader kweekte onder andere konijnen en dus hadden we tijdens mijn jeugd zowat eens per week gratis konijn. Ik kreeg altijd de kop, dat werd als het lekkerste beschouwd.
Roger was op z´n zachtst gezegd een rauwdouwer. Met zijn kajak ging hij stropen op de kanalen.
Had een uiterst listige maar wrede manier om eenden te vangen.
Het konijn was lekker, de wijn goed, alles fijn, maar Roger zat de hele tijd te lachen, en toen hij uiteindelijk vertelde dat ik net kat had gegeten was ik door de alcohol niet eens lang boos.
Hij heeft me toen ook verteld hoe je kunt zien of het om een kat of een konijn gaat. Niet aan de kop want die was niet in de stoofpot maar je ziet het aan de ribben. De een heeft ronde ribben, de ander platte. Ik weet niet meer welke.
Maar, ik heb ook vaak muskusrat gegeten, en dat terwijl ik wist wat het was. Vind ik net zo lekker als konijn.
In Frankrijk is het een gevaarlijke vloek konijn aan boord van een boot te brengen. Zelfs erover praten is vragen om onheil. Ik hoop dat het schrijven erover niet zo erg is.

Het is in de vroege jaren zestig en we zijn met een coastertje onderweg van Sas van Gent met een lading kunstmest naar Aalborg in de Limfjord. Het is tamelijk rustig weer SW 4-5 en goed zicht met een schraal zonnetje.
De autopilot heeft er weer eens geen zin in, dus staat volmatroos Appie aan het wiel. Die ouwe zit in zijn hoekje op een vastgesjorde stoel toerist te wezen en van het uitzicht te genieten. Over zijn schouder heen zegt hij: ‘Appie, wordt het niet eens tijd dat je als stuurman gaat varen?’
‘Ja kap, hoog tijd maar de laatste keer dat ik een pakkie boter kocht, zat er nog steeds geen stuurmanspapiertje bij.’
‘Je moet niet ouwehoeren jong, waar een wil is, is een weg. De volgende keer dat ik het kantoor spreek, zal ik eens een balletje opgooien.’
Hij kijkt op de klok - het is kwart voor elf - staat op, geeuwt, rekt zich nog eens uit en duwt mij, met enigszins ingehouden fors geweld, bij het roer vandaan en legt zijn grote Grunninger kolenschoppen op het wiel.
‘Ga jij es even kijken of dat culinaire wonderkind al soep heeft.’

Ik stap de kombuis binnen.
‘Chef, heb je een mok soep voor die ouwe?’
‘Ja, de soep is net klaar, ik zal een mok pakken. Moet jij niet?’
‘Nee, bedankt, ik wacht wel tot twaalf uur, maar als je me een bak pleur kan tappen…’

Ik zet de dampende mok op de toonbank voor de ramen. Die ouwe schuift achter het wiel vandaan en ruikt eens aan de soep.
‘Dat even een bakkie soep halen heeft wel wat lang geduurd, heb je een Nieuwedijkie gedaan of zo?’
‘Nee kap, maar ik moest even schijten en dat heeft zijn tijd nodig, niet dan?’
Ik kijk demonstratief van zijn mok naar mijn handen en zeg peinzend: ‘Heb ik daarna nou wel of niet mijn klauwtjes gewassen?’
Hij kijkt me vuil aan en probeert in te schatten of ik hem in de maling neem of niet. Je ziet hem twijfelen, dan neemt hij het zekere voor het onzekere, stapt de brugvleugel op, kiept de soep overboord en doet hij het zelfde met mijn koffie.
‘Zo, ik haal zelf wel een bak, voor koffie moet je maar wachten tot na je roertorn,’ en met een ‘Goed opletten,’ verdwijnt hij naar beneden.
Wanneer hij weer boven komt, wil hij toch zekerheid omtrent het handen wassen, maar ik doe nog steeds of ik twijfel tussen wel of niet. Net voor hij me een schop met maatje zesenveertig onder m’n hol wil verkopen, zeg ik: ‘Nee ik ben helemaal niet naar de plee geweest, maar die kop van u was goud waard.’
Hij geeft me wel zijn beruchte valse blik maar gebruikt geen geweld… deze keer.

Het lossen in Aalborg gaat vlot en terwijl de bootwerkers de laatste hijsen samenstellen, komt die ouwe met de nieuwe orders: ‘Het wordt Frederikssund, in de Roskilde Fjord.’
‘Wat voor lading Kap?’
‘Lutangs mannen, lutangs.’
‘Lutangs? Wat zijn dat nu weer voor dingen?’, roept de kok.
Van drie kanten tegelijk klinkt: ‘Arabieren lullen met barnstenen genotsknoppen!’

Bij het eerste daglicht liggen we te drijven voor de aanloop van de Isefjord.
Uit de richting Hundested komt het loodsbootje aanstampen, schiet langszij de loodsladder, zet de loods af en vaart weer naar zijn haven. Wij varen naar binnen en draaien bakboord uit de Roskildefjord in. We meren af aan een klein stukje kade in Frederikssund. De voorman komt even zeggen dat ze morgenochtend om zeven uur beginnen met het laden van oystershells.
Tegenover het haventje staat een fabriekje dat de, door schelpenvissers aangevoerde oesterschelpen, met een grote calcineeroven droog en schoon brandt. Die oven is een lange cilinder, iets van negen meter lang en drie meter doorsnee, die op rollen ligt en langzaam ronddraait terwijl er aan de buitenkant grote branders alles roodgloeiend stoken. Het eindproduct wordt in papieren balen - formaat balen cement - verscheept naar verschillende landen. Wij laden voor Bristol.
Wanneer we aan ons merk liggen kan je zittend op de balen net niet bij de luiken komen. Dat brengt die ouwe op het idee dat we zo bij de den kunnen komen. ‘Mannen, gooi voor het dichtgooien een oude presenning over die balen en leg die biktol erbij.’

Omdat de autopilot in Aalborg door een mannetje van de wal gerepareerd is, hebben die ouwe en de stuurman geen roerganger nodig dus mogen wij matrozen, onder het varen, bij het licht van een paar losse cargolampen, roestbikken. Het voelt, mede door de wolken van roest, aan als werken in een kolenmijn. Alleen tijdens de passage door het Kielerkanaal, bij het draaien van onze roertorn draaien, mogen we daglicht zien. Niet dat we er erg mee zitten, maar ja, een Hollander die niet kankert, is ziek. Bovendien kunnen we om de beurt even languit liggen rusten, zolang de herrie van de roesttol - die je ook op de brug kunt horen - niet al te lang stopt.
Ik leg de tol neer, schuif mijn stofbril omhoog en draai een peuk. Mijn maat pakt de tol op en start hem zonder te waarschuwen. Ik heb geen tijd meer om mijn gezicht af te wenden, laat staan mijn bril weer voor mijn ogen te trekken. Een straal roest treft me recht in mijn smoelwerk.
‘Auw, godverdomme!’
Met wat knipperen krijg ik mijn ogen niet schoon, daar moet water aan te pas komen. Omdat ik, mede door het tranen, geen flikker meer zie, gidst mijn maat me naar het mangat en door het gangboord naar het achterschip. Terwijl ik mijn ogen spoel met zoetwater, staat hij zich heftig te verontschuldigen.
‘Ja, laat maar zitten. Ik snap dat het geen opzet was, maar het zal je heel wat bier kosten om die klotestreek weer goed te maken.’

Omdat niet alle roestdeeltjes weg te spoelen zijn, moet ik zo spoedig mogelijk naar een dokter. Die ouwe neemt contact op met de wal en na wat heen en weer geouwehoer, zal er bij Dover een arts aan boord komen.
We liggen om twee uur ’s nachts voor Dover te drijven. Daar zien we de lichten van het loodsbootje naderen. Ik laat een lijntje zakken voor het “abortus valies” van de dokter en hijs dat op. De goede man klimt omhoog en vraagt meteen naar de patiënt. Wanneer ik zeg dat ik dat ben, wordt hij woest. Wanneer hij eindelijk wat gekalmeerd is, blijkt dat hij uit zijn nest is gebeld voor een “ernstig ongeluk” op een schip, dus is hij niet al te blij wanneer het slachtoffer hem in hoogsteigen persoon welkom heet. Hij kijkt toch nog even in mijn ogen en zegt: ‘Daarvoor moet je naar de wal, kom morgenochtend om acht uur maar op mijn spreekuur.’
Snel pak ik wat schoon ondergoed en zo in een weekendtas en klauter achter de dokter aan op het loodsbootje. Vanaf de brugvleugel roept die ouwe: ‘Tot over drie dagen in Bristol!’ Ik hoor de hoofdmotor opgang komen en kijk tegen het heklicht aan. De rest van de nacht breng ik door in het zeemanshuis, waar ik tegen achten wordt opgepikt door waterklerk, die me aflevert bij de dokter. Deze druppelt mijn ogen en probeert met een wattenstaafje mijn ogen schoon te krijgen maar dat lukt alleen links. ‘Dat is een klusje voor het ooghospitaal.’
Ik krijg een mooi oogschildje en mag vertrekken.

In de wachtkamer van de oogkliniek zitten al een stuk of acht patiënten te wachten. Ik zie geen rol met nummertjes, dus vraag ik wie de laatste was. Ik moet blijkbaar gewoon op een vrije stoel in de rij gaan zitten en aansluiten. Aansluiten? Wat ze daarmee bedoelen blijkt wanneer het zoemertje gaat. De voorste in de rij staat op en gaat de behandelkamer binnen. Dan schiet ik in de lach, want wat nu volgt is een soort van stoelendans. Een voor een staat iedereen op en schuift een plaats op. Ook ik sta op en plof op de volgende stoel, waar ik voel dat de voluptueuze dame voor me nogal heet in de kont is. Gevolgd door twee laatkomers die het zelfde dansje doen, eindig ik na het nodige stoeltje hoppen tot voor de deur en mag naar binnen.
Een arts met oogspiegel en een soortement vergrootglas kijkt even, druppelt iets verdovends in mijn oog en begint met een glazen staafje de ingebrande stukjes roest te verwijderen. Hij krijgt niet in een keer alles weg, dus mag ik nog een keertje terugkomen. Dat zal dus in Bristol zijn. De waterklerk brengt me naar het station, koopt een kaartje voor me, verteld me hoe ik in Londen moet overstappen en waar in Bristol het zeemanshuis is - dat wist ik zelf ook al een pikheetje - hij geeft me wat Engelse ponden en verdwijnt.

Wordt vervolgt.

mooi verhaal weer albert

Staalsplinter in het oog.
Niet tijdens het slijpen, toen had ik de veiligheisbril op, maar in mijn oog "gespoeld" tijdens het douchen.
Uiteindelijk door een oogarts er uit "geboord".

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Mijn vrouw merkt op dat ik in een deuk lig,

las dit stukje citaat:

Dat even een bakkie soep halen heeft wel wat lang geduurd, heb je een Nieuwedijkie gedaan of zo?’
‘Nee kap, maar ik moest even schijten en dat heeft zijn tijd nodig, niet dan?’

Groetjes,
Jaap
Matroos 2 klasse HRMS Vos (jaren zeventig)

culinaire wonderkind!

Mooi verhaal!

De eerste keer dat een ijzeren balk (zo voelde het) uit mijn oog gehaald moest worden was ook de eerste kennismaking met mijn huisarts in Delft.
Het bleek een oude, zwaar astmatische bijziende man te zijn met beginnende parkinson.
Hij goot een overdosis verdoving in m'n oog (druppelen ging 'm niet zo goed meer af) en nam plaats vlak tegenover mij.
Krakend, hijgend, rochelend en piepend blies hij in m'n gezicht, pakte een groezelige guts en begon met trillende hand in mijn oog te peuren. Hij drukte zo hard op mijn oogbol dat de hele wereld vervormde, terwijl ik krrr-krrrr-geluiden hoorde als hij langs de ijzeren splinter schraapte.
Op een of andere manier kreeg hij het voor mekaar om de splinter te verwijderen, nadat hij alsnog op het idee kwam om zijn bril op te zetten, zonder de oogbol al teveel kapot te maken.
Een dag later was de verdoving uitgewerkt en kon ik zijn factuur moeiteloos lezen.
Wim.

Mooi verteld Wim.

blijf leuke lectuur!

Ooit na het slijpen een staalsplintertje in m'n oog gehad. Na het wachtlopen (in militaire dienst) begon het ding te roesten en zet dan uit. Dan weet je van de pijn niet meer wat je moet doen. Rondjes lopen is het enige wat een beetje verlichting bracht.
Om 04:00 naar de EHBO van het 'Stads en academisch ziekenhuis' in Ede... daar druppelden ze er wat lokaal anestheticum in en ineens was de pijn weg. Man, alleen een orgasme geeft een lekkerder gevoel!
Ik werd doorgestuurd naar de oogarts en ondertussen was de verdoving uitgewerkt... weer rondjes lopen in de wachtkamer. Om 07.00 opnieuw verdoofd: AAHHH wat lekker. Toen werd de splinter er met een cornea beiteltje uitgehaald. (Dat klinkt heel grofstoffelijk, maar dat is het niet.)
Terug naar huis en met Aspirine naar bed en dan in slaap zien te komen voordat de verdoving is uitgewerkt.

Albert, je verhaal triggerde een herbeleving bij mij! Crisis, wat deed dat vervelend pijn en wat lekker is het als die pijn in 2 tot 3 seconden is verdwenen.
Groeten, Peper.

In Londen heb ik nog wat tijd over, dus eet ik in de restauratie wat slappe frieten met worstjes en stap in de trein naar Bristol. Ik ben blij dat ik zit want omdat het zere oog afgeplakt is, moet het andere oog het alleen opknappen en begint te tranen van vermoeidheid. Wanneer we het station uitrijden, Schijn de zon ook nog eens in mijn gezicht. Door slaap tekort én het lekker warme zonnetje, sukkel ik in slaap. Ik wordt wakker door drang op mijn blaas, dus zoek ik het toilet op.
Wanneer ik terug loop naar mijn coupé, zie ik dat ik 1e klas reis met een 2e klas kaartje. Oeps, dat wordt een tikkie ongemakkelijk als de conducteur langskomt, ik kan maar beter verhuizen. Wanneer ik mijn weekendtas uit het net haal, kijkt de heer tegenover mij me verbaast aan en zegt: ‘Het eerst volgende station is nog meer dan twintig minuten rijden.’
Ik leg hem uit dat ik er net achter kwam dat ik met het verkeerde kaartje in de 1e klas zit en weg wil wezen voor de conducteur langskomt. Hij begint te lachen.
‘Niets aan de hand, die is al langs geweest en wilde je wakker maken maar toen hij je oogkapje zag, zei hij ‘‘sst, laat maar slapen’’.
Hij zag je waarschijnlijk aan voor een gewonde militair of zo, maar zo te horen ben je geen Brit…?’
Ik leg hem uit dat ik een Hollandse zeeman ben en hoe ik aan dat oog kom.
Hij vertelt dat hij voor zaken naar Bristol reist, en komt met wat - met droge Britse humor gebrachte - anekdotes op de proppen. Zo verstrijkt de tijd toch nog vlug.

In Bristol stap ik uit en net wanneer ik probeer uit te vogelen welke uitgang ik moet hebben, spreekt een jonge knul me aan en vraagt of ik die Hollandse zeeman ben die hij op moet pikken. Even later zit ik bij hem in zijn auto voor een kort ritje naar het zeemanshuis. Hij zegt dat hij me morgenochtend vroeg naar de oogkliniek zal brengen drukt me nog wat ponden in mijn hand - die jammer genoeg gewoon van mijn gage worden afgetrokken - en weg is ie.
Ik krijg een kamer die uitkijkt op een stuk van de haven. Aan de overkant ligt een bekend coastertje, de Wodan, van rederij Gruno. ‘Hmm, morgen maar eens langsgaan om te kijken of er nog bekenden op zitten.’
Ik doe alweer een tukkie en wordt pas wakker wanneer er iemand op mijn deur klopt om me te zeggen dat ik aan tafel kan. Wat de kwaliteit van het eten betreft? Laat ik het zo zeggen; Als we zo’n kok aan boord hadden gehad, zouden we serieus proberen de Golf van Biskaje met hem te dempen.

Na het eten breng ik nog een paar uurtjes op mijn kamer door maar slaap heb ik niet en saai voor me uit gaan zitten kijken is ook niet alles, dus ga ik maar een rondje om.
Op de een of andere manier, ik weet zelf niet hoe, brengen mijn voeten me naar een mij maar al te bekende pub. Ik zeg tegen mijzelf: ‘Appie jongen, nu je toch toevallig hier bent beland, kan je net zo goed even binnen kijken en misschien iets van een glaasje cola of zo nuttigen.’
Ik ben amper door de deur, of iemand roept luid: ‘Héé Appie!’
Verrek, dat is een tweede machinist waarmee ik gevaren heb. Voor ik het weet zit ik tussen de bemanning van de Wodan met een flink glas Harp Lager, herinneringen op te halen.
‘Appie, weet je nog dat schele grietje in Port Talbot? Die zag alles in stereo maar pijpen dat ze kon, niet tekort! Alleen duurde het altijd even voor ze doorhad welk van de twee lullen nu de echte was.’
‘Ja Henkie, dat was me er een. En dan dat mokkel in de London Bar in Antwerpen, waar die eerste mee ging schuiven?’
‘Ja dat was me een stunt niet tekort, dat het een vent was had hij pas in het snotje toen ze haar kleren uit deed.’
Ook de anderen hebben nog wat leuke story’s, tot mijn aandacht wordt afgeleid door een paar leuke meiden die binnen komen waaien. Meteen sta ik op scherp. Ik sta op en spreek ze aan. Eerst houden ze nog wat afstand maar een van de twee wil wel praten Het bekende gedoe van hoe heet jij en wat zie je er leuk uit en wil je wat van me drinken. Kortom het gaat van een leien dakje als Henk zich dan ook in het gesprek mengt, wordt het echt gezellig. Wanneer drie anderen van de Wodan in de loop van de avond ook sjans krijgen zitten we zogezegd gebamzaaid.

Wanneer de om kwart voor elf de waard komt met “Last orders please” en ons klokslag elf uur naar buiten bonjourt, gaan vier meisjes mee naar de Wodan voor een afzakkertje. De kapitein, die aan boord was gebleven, hoort het lacherige zooitje aan boord komen en komt kijken wat er loos is. Zo te horen heeft hij de avond doorgebracht in het gezelschap van Miss Bols of Lady Gin. Wij schuiven de messroom in en die ouwe komt er ook gezellig bij zitten. Een doos Carlsberg wordt open getrokken. Mijn “verkering” en ik zitten onder het drinken wat aan elkaar te foezelen en van wat ik daar allemaal voel, wordt mijn jongeheer behoorlijk opstandig, vooral wanneer zij heeft ontdekt hoe de rits van mijn broek werkt.

Als de avond op zijn hoogtepunt is, valt de stuurman tegen mij uit. Doordat hij geen meisje heeft versierd en moet toe zien hoe de vier mazzelaars steeds verder gaan met de waar te keuren, kan hij met zijn bezopen kop zich niet meer inhouden en beweert dat ik hier aan boord niets te zoeken heb en op moet rotten.
Jammer genoeg voor hem, is het gezag het niet met hem eens. Hij staat op en zegt, met brede armgebaren.
: ‘Daar heb jij geen ene gofvedomme mee te maken. Hier ben hik de baas en als hik zeg dat die jongen hier mag blijven, dan blijft hij hier! Wat? Hik zal het je nog sterker zegge. Die jonge blijft hier tot zijn schip binnen is. Hij zuipt hier aan boord, hij vreet hier aan boord, hij slaapt hier aan boord en hij neukt hier aan boord!’
Ontroerd, door zijn eigen toespraak, laat hij zich met een traan in zijn ooghoek op de bank ploffen en neemt nog een neut.


Wordt vervolgt.

Hahaha, bedankt Albert, wat een verhaal weer

ik kijk al uit naar deel 3

'I can't wait'.

Het starten van een hulpmotor haalt me uit een diepe slaap. Met één oog op een kiertje zie ik een vreemde omgeving en weet even niet waar ik ben, in ieder geval niet in m’n eigen kooi. Dan voel ik een warm zacht lichaam tegen m’n rug en een hand op mijn blote achterwerk, dat brengt het gebeuren van gisteravond weer bij me terug. Voorzichtig draai ik me om naar een jongedame die, met een paar net niet toegedekte borsten, mijn wilde lusten ligt aan te wakkeren. Zachtjes begin ik die borsten te strelen en te kussen, net zolang tot ze met een glimlach wakker wordt en zonder wat te zeggen een hand om mijn jonge heer sluit en die langzaam begint te kneden. Natuurlijk laat ik me ook niet onbetuigd en al snel zijn we bezig met “horizontale ochtendgymnastiek voor gemengde paren”.
Nog nagenietend en elkaars lichaam strelend, vraag ik me af hoe laat het is. Met een hand graai ik mijn klokje naar me toe en zie dat het even na zevenen is. Oei, ik moet er uit, straks staat die waterklerk, voor jan doedel, bij het zeemanshuis op mijn kamerdeur te kloppen.
‘Sorry liefje, maar ik moet weg!’
Ik leg haar uit dat een waterklerk me bij het zeemanshuis komt oppikken om me naar de oogkliniek te brengen.

Van de kok, die al bezig is voor het ontbijt, krijg ik een paar schone handdoeken en even later sta ik, samen met mijn verkering, onder de douche. Zij moet zonder mij ontbijten, want ik moet me haasten om op tijd te zijn.
In het zeemanshuis haal ik mijn weekendtas van mijn kamer en geef mijn sleutel af in het kantoortje.
‘Nee het is nog niet zeker maar waarschijnlijk kom ik niet meer terug en de rekening gaat via het agentschap.’

In de oogkliniek krijgen ze, met veel druppels en het nodige schrapen, alle roestdeeltjes te pakken. Ze bellen het agentschap voor me en tien minuten later komt mijn privéchauffeur voorrijden.’
‘To the xxx wharf please.’
Ik kan me nog net inhouden om er James aan toe te voegen.
‘Maar uw schip is nog niet binnen, we hebben zelfs nog geen E.T.A. ontvangen,’ zegt hij verbaast.
‘Dat weet ik maar tot dan logeer ik, met een vriendinnetje, op de Wodan.’
‘Ahá,’ Zegt hij begrijpend.
Hij weet natuurlijk best dat “vriendinnetjes”, niet worden toegelaten in het zeemanshuis.

De ouwelui van mijn meisje verwachten haar zondag weer thuis, dus wandelen we, na nog eerst wild van elkaars lichaam te hebben genoten, naar het busstation. We zijn veel te vroeg, maar ze komt van een gehucht dat meer dan anderhalf uur reizen weg is maar waar maar drie keer per dag een bus stopt.
Ze koopt haar ticket binnen bij het loket en even later zitten we, zonder wat te zeggen, een beetje triest op een bank in de wachtruimte hand in hand voor ons uit te staren.
‘Ga maar. Hier kan ik niet tegen, straks zit ik nog te janken ook.’
We nemen met veel kussen en stevig omhelzen afscheid. Het duurt even maar dan loop ik zonder om te kijken naar buiten. Ja, het is triest, maar afscheid nemen hoort bij het zeemansleven.

Wanneer ik bij de kade kom, zie ik net mijn eigen schip aanleggen. Ik sprint er naartoe om het voorspring en de trossen aan te nemen.
Gezeten, in de messroom vertel ik wat er zoal gebeurt is. Omdat de vrouw van die ouwe - die zomers altijd een paar reisjes meevaart - er ook bij is komen zitten, geef ik de gekuiste versie en rep niet van wilde Britse meiden, laat staan van het betere neukwerk. Tegen half een, na de warme prak, zeg ik: ‘Zo ik ga nog even naar de Wodan, mijn tas ophalen.’
‘Doe kapitein de Jong de groeten van me.’
‘Zal ik doen kap.’
Wanneer ik de gangway van de Wodan oploop, roept de kok me, over het halve deurtje toe: ‘Hé man, je meissie zit al meer dan een uur op je te wachten.’
‘Ja natuurlijk, en dat moet ik geloven, zie ik zo bleek?’
‘Echt waar, ze zit in de messroom.’
‘Lul niet, ik heb haar zelf naar het busstation gebracht, die is onderhand al bijna thuis.’
‘Ga dan niet kijken,’ zegt hij, met gezicht van de onbegrepen martelaar. ‘Dan moet je het zelf maar weten.’
Ik begin te twijfelen, zou het dan toch? Ik stap de messroom binnen en heb meteen een huilend en tegelijk lachend, meisje om mijn nek hangen.
Wanneer we eindelijk rustig op de bank zitten, legt ze uit dat ze zo lang mogelijk bij me wou zijn en dus haar ticket heeft ingeruild, haar ouders heeft afgebeld en nu dus hier is tot het schip vertrekt.
Ik ga eerst nog even bij die ouwe van de Wodan langs om hem de groeten van mijn ouwe over te brengen en hem te bedanken voor zijn gastvrijheid. Behalve die malloot van een stuurman groet ik de rest van het zooitje ongeregeld nog even en vertrek met meisje en weekendtas naar mijn eigen prauw.


Wordt vervolgd.

Prachtig verteld weer.

Gouwe tijden, mooie meiden!

Mooie verhalen Albert! thx.

"De jongens van de Wodan", hoor ik van Kooten en de Bie telkens nog zeggen.

Jeetje Albert, Heere Heersma gelezen...????

René

Uhhh, leest zeemiep mee?

Lekkere verhalen met lekkere w*ven.
Geeft me heimwee naar vroegah, toen ik nog jong en slank en aantrekkelijk was

Ton Mitz schreef : Ja, met rode oortjes maar dit speelt allemaal voor we elkaar leerde kennen.

Kock1964 schreef : De vraag moet zijn: Heeft hij mij gelezen?

Albert 45 schreef :