Onderwerp: Albert verhalen.

Albert 45 schreef :
Oooo, alwéér een cliffhanger.
Kom gauw met de volgende, voordat ik kramp krijg van het hangen

Berghout-2 schreef :
Ik zou aan een balkje gaan hangen die toch nog gebogen moet worden...

Leuk verhaal, doet me denken aan de tijd (vier zomer vakanties lang) dat ik door België / Frankrijk gevaren ben met mijn broer.
Kan ik echter niet over vertellen, hij is jonger en groter als ik, ben niet zeker of hij zijn jonge dommigheden in het net wil zien.

@ Old Bawley, ik woon boven Amsterdam en mijn broertje - die idd. een getraind lichaam heeft - woont gelukkig heel diep in Limburg, dus ik waag het er op.

Kannie' wachten op het vervolg!

ilCigno schreef :
Wie wel?

Met een paar nieuwe slaapzakken, pannen, borden, bekers en nog veel meer dingen waarvan je de helft nooit gebruikt, stappen we aan boord.
‘Ja, gooi maar los die hap!’
Op de motor pruttelen we door de Purmerendse klap en draaibruggen, vanaf het N-H kanaal naar de Purmerringvaart.
In Edam slaan we nog wat stores in en overnachten in de buitenhaven.

’s Morgens vroeg, het is eigenlijk nog nacht, wordt ik op wrede wijze gewekt met een zeiknatte spons en het gebrul van Lex dat verkondigt dat de morgenstond een vals gebit met gouden tanden en kiezen heeft.
‘Klere jong! Dat jij gewend bent om midden in de nacht de boer op te gaan, wil nog niet zeggen dat een fatsoenlijk zeeman ook aan die agrarische gebruiken moet meedoen. Nu moet ik goddomme eerst mijn slaapzak te drogen hangen!’
Na het ontbijt leg ik mijn slaapzak binnen, in de hoop dat hij vanavond helemaal droog is.

‘Voor en achter!’
We ontmeren en terwijl Lex stuurt, ruim ik de trosjes en fenders op.
Tussen de kleine piertjes door komen we op het IJsselmeer, vanwaar ik een kompaskoersje uitzet, langs de oostkant van het Enkhuizerzand, naar Lemmer, - de dijk Enkhuizen Lelykstad en de sluizen bestaat alleen nog maar in het brein van een of andere plannenmaker -.
Hoewel ik in de jaren vijftig wel eens was meegezeild met een 8 ft. Jolletje vanuit Durgerdam voor een rondje Pampus, is dit de eerste keer dat ik zelfstandig het “Zuidersoppie” bevaar.
Ik voel me geweldig!

Ons kompas is een origineel sloepskompas, dat sinds 1948 in een van de sloepen op een coaster stond.
Toen de wet veranderd werd, er opblaasbare reddingvlotten aan boord kwamen en het schip door de twee loodzware overnaadse-sloepen van boord te halen dik drie ton meer vracht kon laden - dat brengt ja sinten op mien jong -, kon ik een van de kompassen overnemen voor een “geeltje” ofwel Fl. 25,00.
Het koperen nachthuis ging naar mijn moeder - dan had ze weer wat te poetsen - en het kompas zelf werd, met verlichting, cardanisch opgehangen tegen het kajuitschot.

De boot loopt als een speer, een paar grotere jachten lopen we, inwendig juichend maar met een gezicht alsof dit voor ons heel normaal is, voorbij.
Het is al een stuk in de middag wanneer we door Lemmer kachelen en, zonder ook maar enige grenscontrole, Friesland binnenvallen.
We komen op een langgerekte plas het gaat lekker, de omgeving is prachtig, het weer is ideaal voor dit tochtje, dit kan ik uren volhouden.
Net wanneer ik denk dat ik beter wat meer naar de vaargeul kan gaan, lopen we vast in de modder/veenbodem.
Met de Yamaha zowat dwars wringen we de kop naar de vaargeul en zeilen, nu wat beter op de boeien lettend, verder.

’s Avonds laat meren we af voor een grote draaibrug die na elf uur, zelfs voor zo’n mooi bootje als dat van ons, niet meer draait.

‘Goeie morgen lieve grote broer van me, kom je vlooienbunker uit, er is koffie!’
‘Huh? Wat is er met jou gebeurt, heb je gister iets van een zonnesteek opgelopen?’
Nee, maar je hebt zelf gezegd dat dit een reisje wordt van “mijlen maken” dus…?
‘Ja, maar dat was ’s avonds, zo in de vroege morgen klinkt het toch een stuk minder aanlokkelijk. Ok, even vlug een bak pleur en dan de mast strijken want volgens de kaart, krijgen we voor Groningen bruggen waar we niet onderdoor kunnen met de mast op. Nassen doen we onderweg wel.’

We kachelen op de motor naar en door Groningen en in een ruk door naar “Dronken Delfsieltje”, waar ons bootje in de buitenhaven voor het eerst zoutwater proeft.
We leggen aan in de jachthaven, zetten de mast overend sjouwen ons mottig met stores, jerrycans met drinkwater, petroleum etc. en gaan uiteten bij de Chinees.
Met een volle buik wandelen we naar de jachthaven waar we aan de praat raken met de twee buurmannen van het jacht naast ons.
Zij willen ook naar de Oostzee maar gaan, in tegenstelling tot wat wij van plan zijn, buitenom.
Ik leg uit dat ik beroepsmatig al tig keer dat ritje buitenom heb gedaan maar het juist leuk vindt om nu het binnenland eens te verkennen.
We drinken bij hen in de kuip een paar pilsjes, maar wanneer ik zeg dat we op tijd de kooi ingaan omdat we geen wekker hebben en bijtijds wakker willen worden om het tij niet te missen...
‘O, dan leen je onze wekker toch, zet hem ‘s morgens maar gewoon onder de buiskap. Nog een pilsje?’

Wanneer we in de slaapzakken liggen, zegt Lex: ‘Die twee zijn zo ruig als een kokosnoot en aan hun blikken te zien geloven ze van z’n leven niet dat wij broers zijn.’
‘Dat zal me zo een zorg zijn. Het zijn aardige lui en zolang ze niet aan míjn reet zitten, moeten ze maar lekker hun gang gaan.’


Albert.

Wordt verv.

Weer lekker leesvoer. Hoop op een lange reis

groom schreef :
Daar hoop ik ook op

Wat blijf je toch een ongelofelijk leuke schrijfstijl hebben. Ik vind het jammer dat ik niet meer boeken van je meegenomen heb op reis.

….zolang ze niet aan je reet zitten…’is dat een cliffhanger?
René

Dit keer ben ik de eerste die met kleine slaperige oogjes naast z’n kooi staat en de wekker - van de buren - afzet.
‘Rijzen voddenbalen!’
Dat er nog maar één voddenbaal in z’n vlooienbunker ligt te meuren maakt geen donder uit, zó hebben we het geleerd op het opleidingschip, dus zó doen we dat!
Terwijl Lex met kater en al uit zijn slaapzak kruipt, zet ik koffiewater op en sluip stil op de buurboot om de wekker onder de buiskap te zetten.
Met een bak Nescafé en een dubbele boterham met dik boter en kaas, begin ik weer een beetje bij de mensheid te horen.
Lex, die een minder geoefend drinker is dan ik huivert bij het zien voedsel en houdt het bij zwarte koffie.

Het waait behoorlijk, een dikke vijf, dus laten we de Genua in de zak, slaan de fok aan en trekken een rif in het grootzeil.
Het is nog niet helemaal licht wanneer we “voor en achter’’ maken en naar de haven monding stomen.
De monding, die ze jaren later naar een paar mijl oostelijker verplaatsen, ligt recht tegenover onze ligplaats, zodat we binnen tien minuten zeil zetten op de Eems.
We zijn toch wat te vroeg vertrokken om het tij mee te krijgen en moet zelfs nog iets van een halve knoop ebstroom dood varen.
Niet dat dat veel uitmaakt, want met deze wind lopen we als een speer.

De beboeide vaargeul brengt ons dichter naar de Duitse kust.
Opeens schalt er vanboven een luide stem die wil weten waar we heengaan en voor één seconde denk ik dat ons Lieveheer zich zorgen maakt over ons zielenheil, maar nee, die spreekt ons toch zeker niet in het Duits aan?
Op de oever staat een grote witte toren waar een paar kneiters van luidsprekers aan hangen.
Weer klinkt de vraag: “Wohin?”.
Wat moet je met zo’n vraag uit de hoge?
Ik heb geen megafoon of zo, dus ik wijs recht vooruit.
Weer klinkt de stem van een Duitser met Godscomplex, nu een tikkie ongeduldig.
‘U kunt gewoon terug praten, dit is een tweeweg systeem.’
Ik mompel in mezelf “daar komt ie nú mee”.
Hardop zeg ik: ‘Küstenkanal!’
We mogen doorvaren maar moeten voor de sluis aan b.b. aanleggen en ons melden bij de douane.
We draaien even tegen de wind in en gooien het rif eruit.
Eigenlijk staat er nog steeds iets teveel wind maar ja, je bent jong en zo, dus gang is alles.

De vloedstroom heeft ons ingehaald en zo zeilen we met een noodgang de Ems op, tot we aan een draaibrug komen.
Al ver voor de brug laat ik mijn muzikaal talent los op het messing toetertje dat we gister bij Datema hebben gekocht.
Antwoord krijg ik niet, toch verandert wel iets in de scheepvaartseinen maar de brug zelf beweegt niet.
We draaien tegen de stroom en wind in en beginnen te laveren.
Nu beseffen we pas echt dat het hard waait.
Met het gangboord onderwater, stormen we van oever naar oever, heerlijk!
Lex, die evenveel vaaruren heeft als de boot, niet veel dus, kijkt angstig naar de golven die wel héél dichtbij komen.
Er komt opeens een dieseltrein over de brug maar draaien ho maar.
Lex ziet het als eerste.
‘Kijk, hij beweegt!’
Wanneer de brug wijdopen staat gaan we rond, mikken gespannen op de s.b. doorvaart en stormen, zonder de bruggendraaier aan te kijken, met een handzwaai door de brug.

Door de begroeiing neemt de wind wat af maar toch lopen we nog lekker door.
Lex begint het zelfs leuk te vinden en neemt, zowaar vrijwillig, het roer over.
Wanneer hij goed en wel zit zegt hij: ‘Broer, als je toch niks te doen hebt, maak dan effe een stapeltje boterhammen klaar, ik sterf van de honger!’
‘Lui rot jong!’
Op het laatste stuk zijn de oevers zo dik begroeid, dat er amper nog een beetje wind tussendoor komt, dus doet de motor het zware werk.
Voor de sluis leggen we aan bij het bordje “Zoll” en melden ons, met paspoort en al, in het kantoortje.
Hij wist al dat we er aankwamen en vraagt of we nog wat aan te geven hebben?
‘Ja, vier honderd gram shag en een kilo koffie plus een halve pot Nescafé.’
‘Per man?’
‘Nee, gezamenlijk.’
‘Geen schnaps?’
‘Nee, die kopen we straks belastingvrij in het Kielerkanaal.’
We krijgen onze paspoorten terug maar hij wil toch nog wel even aan boord komen kijken.
Hij loopt mee, ziet de boot en kijkt een beetje wantrouwend naar die twee jonge gasten, die wél even een gloednieuw jachtje onder hun kont hebben.
Met de eigendomspapieren én het verzekeringsbewijs waar mijn naam op staat wordt dat wantrouwen weggenomen.
Voor de vorm neust hij nog even in de banken maar houdt het dan voor gezien.
We verhalen naar een steigertje aan de overkant en maken vast voor de nacht.

Ik trek een blik kapucijners open, bak uien en spekjes, haal piccalilly, zuur en keukenstroop tevoorschijn.
We vreten ons te barsten aan een originele Vlaardingse-rijsttafel.
Amechtig, kunnen nog net het afwasje doen, vallen we aangekleed en wel uitgeput op onze slaapzakken en zijn helemaal van de wereld.

Albert.

Wordt verv.

Omdat we gisteravond al vroeg lagen te meuren, ben ik al dik voor zessen met het ontbijt bezig.
Ik zet een flinke pot koffie, mik zes eieren, bacon en tomaten in de koekenpan.
Peper en zout strooi ik royaal over het geheel en laat dan de hele hap, onder het dienblad dat als spatdeksel dienst doet, zachies garen
Terwijl ik het laatste restje kokend water in het filter schenk, roep ik: ‘Lex, lui zwijn, als je nu niet uit je nest komt, vreet ik jouw portie erbij op!’

Na de sluis is het Küstenkanal, ondanks al het groen op de oevers, een lang en saai gebeuren.
Helemaal wanneer de lucht dichttrekt en daar een druilregentje uitkomt dat zo te zien de hele dag gaat duren.
Het heeft geen zin om allebei nat te worden, dus zit ík aan de helmstok en Lex, met de deurtjes dicht, binnen.
Het water loopt op den duur, ondanks mijn capuchon, toch langs mijn hals het pak binnen.
Wie zei ook alweer dat zeilen een gentleman sport is?
Nou, ik voel me alles behalve een gentleman, meer een ijskoude verzopen rat.
Van tijd tot tijd gaat er een deurtje op een kier en verschijnt er een mok koffie of wat te snaaien.
Ik zeg: ‘Dat doe je echt niet uit broederliefde, o nee, dat doe je alleen maar om van een, welverdiend, schuldcomplex af te komen.’

Na nog een sluis, gaan we bakboord uit de haven van Oldenburg in.
Eindelijk, wanneer we fatsoenlijk afgemeerd liggen, kan ik de natte zooi uittrekken, mij afdrogen en me weer een beetje mens voelen.
We eten aan de wal Brötchen Bockwurst - ik drie, Lex twee - met een paar grote kannen bier en kruipen al vroeg de kooi in.

‘Nee Lex, blijf maar lekker liggen de Hunte is een getijderivier het is pas over een uur of vier hoogwater.
Het kost alleen maar een hoop brandstof als je de stroom doodvaart en maar een goeie knoop over de grond maakt en in tijd minder dan één uur wint.’
Een half uurtje na hoogwater gooien we los en kachelen op ons gemakkie naar Elsfleth.
We zetten de mast, spannen de wanten en halen petroleum.
We komen langs een klokkenzaak.
‘Wacht even Lex, we kopen een wekker!’
Wanneer de verkoopster vraagt waarmee ze ons van dienst kan zijn, moet ik even nadenken, hoe zeg je dat ook alweer, ach ja natuurlijk net zo als in Holland maar dan met een Teutoonse twist, hoe moeilijk kan dat nu helemaal zijn?
‘Ein wecher bitte.’
Ze kijkt me aan alsof ik van Mars kom en zegt: ‘Bitte?’
Ik herhaal mijn vraag maar ze kijkt nu alsof ze me meteen de straat op wil sodelaseren.
Dan is het Lex - die amper één woord Duits spreekt - die de situatie redt.
Hij gaat met een guitig gezicht voor de toonbank staan, steekt zijn wijsvinger op, beweegt deze ritmisch heen en weer en zegt: ‘Ik wil een tikke tikke tikke pirrrrrrrr.’
Bij “pirrrrrrrr” beweegt zijn vinger heel snel heen en weer.
De dame begint hardop te lachen en zegt: ‘Ach só, ein alarm uhr!’

Albert.

Wordt verv.

Heerlijk...

Het eten doet me denken aan mijn studententijd in Grûn.

Ook bij 30 graden leest het lekker

Mooi verhaal weer Albert, veel te kort hoop snel op een vervolg.

Met dat duits tja mijn ome was eens met de dames van de bridgeclub op zo'n rijn reisje ziet er niet uit schip, en ja hoe heet Asbak? Nou ze hadden ook iets bedacht net als jij , mag ik ein assenbach , de serveerster snapte er niks van zette iets van een glas met iets op tafel en de dames stopte prompt hun peuk erin. toen keek de serveerster wel heel vreemd , ze hebben er achteraf smakelijk om gelachen .

Even een ouwetje voor tussendoor.



We naderen Casablanca en weten al dat we niet meteen voor de kant kunnen, dus dat wordt het ankeren.
Ik kom om kwart voor twaalf boven om die ouwe af te lossen, zodat hij nog snel even de warme hap naar binnen kan werken voor we de spijker er in pleuren.
Die ouwe staat al in de startblokken, 'Geen bijzonderheden stuur.' en weg is ie.
Ik kijk waar we zitten, nog een mijltje of vier naar de ankerplaats.
Met de kijker tuur ik even naar het ankerspil, om te zien of dat al klaar gemaakt is voor "lekko anker".
Ik wend me tot de lichtmatroos, die zijn eerste reis maakt: 'Kareltje, is het ankerspil al gereed gemaakt?'
'Ja stuur, dat heeft Manuel al gedaan en' vervolgt hij trots 'ik heb hem geholpen'.
'Goed zo jongen daar leer je van, ga zo door en voor je het weet ben je een echte zeeman.'
Hij trek zo'n stoer gezicht, dat je meteen ziet, híer staat een Michiel de Ruyter in spé!
'Mooi Kareltje dan heb ik nog een heel belangrijk karweitje voor je, luister!'

Volgens de radar is het nog iets minder dan een mijl varen en de motor heb ik al een stuk afgeslackt wanneer die ouwe weer boven komt.
Hij laat, terwijl hij naar zijn plekje bij de radar loopt, een vette boer en zegt 'Zo, dat zit er weer in.'
Dan valt zijn blik op de bak, waar Kareltje hard aan het werk is met een puts.
Hij slaat de ene puts water na de andere op en giet ze, via de ankerkluis over het SB anker.
Die ouwe zijn muil valt open van verbazing.
'Wat is die idioot daar aan het doen?'
'Voorspoelen Kap, voorspoelen, je kan de spijker toch zeker niet droog in de majem pleuren?'



Albert

weer een prachtig vervolgverhaal Albert!

Heerlijk verhaaltje weer !

Met een jerrycan petroleum, wat proviand en een “alarm uhr”, lopen we richting boot, dan passeren we een kapper.
Ik kijk eens naar Lex z’n blonde haar, dat tot op zijn schouders hangt en zeg: ‘Wordt het geen tijd dat je dat gewas, dat bij jou voor haar doorgaat, laat kortwieken? Zo van achter bekeken ben je net een meid.’
Lex, die al iets van vijf jaar de rebelse tiener uithangt en zich zelfs door pa niet naar de barbier laat sturen kijkt me aan met een blik alsof ik voorstel om z’n strot af te snijden.
‘Mijn haar is precies goed zo, de meiden zitten er maar al te graag in te kroelen en als er hier toevallig écht nodig iets geknipt moet worden, dan is het wel dat schaamhaar rond je muil, het lijk wel de kut van een oudwijf.’
‘Dus jij hebt verstand van de geslachtsdelen van oude vrouwen? Nou ’t is maar wat je lekker vindt. Ach ja, ieder zijn meug en op een ouwe fiets…’

Het is amper vijf uur wanneer ik, dankzij onze gloednieuwe “tikke tikke tikke pirrrrr” slaperig uit mijn kooi kruip en koffiewater opzet.
Ook Lex kruipt geeuwend uit zijn vlooienbunker, spettert héél voorzichtig wat waterdruppels in zijn gezicht en kleedt zich aan.
Volgens de Wettervorhersage van de Nord Deutsche Rundfunk, gisteravond ontvangen op mijn transistorradiootje, zal het vandaag bewolkt worden met af en toe regen en een stevige west tot zuidwestelijke wind.
Dat is niet ongunstig want met deze wind én met ons snelle bootje hoeven we niet te wachten op het tij, zeker niet omdat het vanaf Elsfleth maar een, relatief, kort rukkie is naar Bremerhaven.

Met een grootzeil van 8 m2. en een Genua van 13 m2. Hebben we eigenlijk een tikkie te veel doek staan voor een 22Ft. bootje met een windje van toch iets van een 5 bft.
Daar komen we achter wanneer we halverwind vanuit de beschutte Hunte, de open Wezer opvliegen.
De Trotter Pandora legt zich op haar SB zij en met het gangboord onderwater spuit ze de rivier af.
Lex, die zich, zowat staande, met zijn voeten tegen de lage kant schrap heeft gezet is eerst nog wat angstig maar dan, tot mijn grote verbazing, zegt hij: ‘Ga jij nu eens zelf eens een tijdje aan dat touwtje hangen, dan hou ik dat stokkie wel even vast.’
Ik neem de fokkenschoot, die met twee slagen op de lier zit, van hem over, buig naar de lage kant, zodat hij achter me langs kan kruipen naar de helmstok.
Met de fokken en de grootschoot in mijn handen, kan ik hem veilig wat laten aanklooien.
Na redelijk korte tijd, heeft hij de boot in aardig in zijn macht en weet de vlagen goed op te vangen.
Met een grijns van oor tot oor, zit hij te genieten van de wilde rit.
‘Kijk lex, daar, aan die kade bij Brake heb ik zomer negentienzestig, op mijn eerste reis met de Amstelland, een tienduizendtonner, gelegen.’
Lex zegt, zonder te kijken, op een toon van, wat kan mij dat schelen: ‘Ja, leuk hoor.’
Hij heeft gelijk, wat kan hem een of andere oude stomer schelen wanneer hij met volle teugen zit te genieten op een niftig jachtje dat, perfect naar het roer luisterend, over de hekgolven van grote schepen stuitert zonder groen water over te nemen.
We worden opgelopen door een Boot van de Hapag-Lloyd.
Het is een “lege blaas” die hoog op het water ligt en als een acht meter hoge muur voorbij schuift.
Onze mast is maar zeven meter hoog, dus alle wind is in een keer verdwenen.
‘Lex, hard stuurboord roer, néé die andere stuurboord!’
Met de vaart die we nog hadden, scheren we richting oever.
Dan is de vaart er helemaal uit maar zijn we zo ver van die prauw dat hij ons niet naar zich toe kan zuigen.
Nog even zien we de schroefbladen die, met de tippen bovenwater klappend, zonder enig medelijden een lief klein zeilbootje kunnen veranderen in hapklare brokken.
Dan is hij voorbij en slaat de wind toe, het is even spannend maar dan komen we weer op snelheid, ligt de boot weer keurig op een oor en trekt een boeg en hekgolf van jewelste.
‘Kijk Lex, daar is Bremerhaven al!’
Lex, bij wie het zeilvirus tijdens de laatste uren heftig heeft toegeslagen, roept: ‘Laten we nog een uurtje doorgaan, het is nog lang geen avond!’
‘O nee broertje, je kan me de bout hachelen, genoeg is genoeg, we gaan naar binnen!’
Binnen meren we af aan een drijvende steiger en maken de boot klaar voor sluipvaart door met een lange lijn de fokkenval te verlengen en vast te zeten op het boegbelslag, drie stagen los te maken en langzaam de mast te laten zakken.
Lex viert de val en ik sta op het kajuit dak om de mast op te vangen, voor de hoek tussen mast en val te klein wordt en het zooitje op het dak smakt.
Nu kan de mastbout eruit en het spul naar voren geschoven.
Nog even het staand en lopend want fatsoeneren, goed vastzetten en dan “voor en achter!”.

Via de Geeste, een getijdenriviertje dat bij eb zo goed als droogstaat en zo kronkelt dat je achter je eigen kont aan vaart, komen we bij Schiffdorfer Stauschleuse.
De naam is groter dan het sluisje.
We mazzelen, want kom je vroeger dan staat er buiten de sluis nog geen water genoeg.
Kom je later dan staat het water zo hoog dat je niet meer onder het druipende hefdeurtje door kan.
De sluismeester kijkt even naar het gele ding dat aan het motorplankje hangt en wil weten of die motor meer dan vijf pk is.
Er gaat bij mij een waarschuwingslampje branden.
Met, ‘Nee, dat is een viér pk’, pleeg ik euthanasie op onze halve paardenstal.
Ik kan dit makkelijk te zeggen, want wie dat armzalige gele kapje ziet gelooft meteen dat er maar weinig power onder zit.
‘Ja want vanaf vijf pk bent u kanaalgeld verschuldigd.’
Nu zal dat wel niet veel zijn maar als Hollander, door zuinige Grunningers besmet, kan ik toch geen voordeeltje laten liggen, niet dan?



Albert.

Wordt verv.

Voorspoelen Kap, voorspoelen, je kan de spijker toch zeker niet droog in de majem pleuren?'

Albert 45 schreef :

""Met, ‘Nee, dat is een viér pk’, pleeg ik euthanasie op onze halve paardenstal.""



Hij is weer fijn Albert !

Jeroen-Pion schreef :
Ja meesterlijk! Mijn ontbijt moest ik van het scherm krabben…

Weer even een ouwetje voor tussendoor.


Wínkelen, bah!
Lig je in een leuk oud waddenhaventje haventje, met een hele vloot klassieke houten viskottertjes die er gewoon om sméken om aan alle kanten bekeken en bewonderd te worden, moet je mee wínkelen!
Lopend op de dijk zeg ik:’Laten we eerst een slag naar de overkant maken en op die kotters af koersen, straks zijn ze misschien weer naar zee en vissen wij achter het net.’
Hoewel ik zelf zeer ingenomen ben met deze nautisch getinte volzin, verblikt of verbloost Marjanne niet.
Ze neemt me mee aan het handje en zet er zo hard de sokken in, dat ik amper nog een foto kan maken van het eenzame kottertje aan de overkant.

Een jaar of tien terug kon je hier een kanon afschieten zonder iemand te raken en waren de kotters de enige bezienswaardigheid.
Tegenwoordig is het stadje helemaal op toeristen ingesteld, het stikt hier van de souvenirwinkeltjes.
Elk vierde huis in de rij is een theestube met theegarten aan de achterkant, elk vijfde huis is een boetiekje en/of kunst atelier met schilderijen, sierraden en smakeloze rotzooi en elk zesde huis is een restaurant geworden met een bordkartonnen kok op de stoep die je de menukaart voorhoudt.
Van de toeristen die hier rond scharrelen zijn de meeste op “rollator leeftijd”, ik voel me hier gewoon een broekenmannetje.
Tegen Marjanne zeg ik: 'Zie je hoe die vrouwen naar me kijken, misschien moet ik weer eens naar de kapper of zo.’
‘Welnee, dat is het niet, voor die ouwe taarten ben jij gewoon een lekker jong ding, wees maar niet bang, ik blijf dicht bij je.’

Marjanne wil vis eten, dus gaan we naar de viswinkel, daar haalden we al vaker een lekker vers maaltje.
Ik blijf op straat wachten maar ze is, diep verontwaardigt, al snel weer buiten.
‘Wat denk je, ze verkopen geen verse vis meer, het is een visrestaurant geworden! Ja ik mocht wel reserveren, voor mórgenavond nota bene.’
Wanneer Marjanne, zoals nu, echt kwaad is moet ik goed op mijn woorden letten, dus buig ik me naar haar toe en zeg bezorgd: ‘Je hebt toch wél een tafeltje bij het raam gekozen?’
Ze kijkt me aan met een blik die me doet vrezen voor mijn gezondheid, even maar, dan barst ze in lachen uit, geeft me een zoen op “de platte bek” en zegt: ‘Rot vent ik hou van je!’
We gaan maar diepvriesvis halen bij de nieuwe grote supermarkt aan de buitenkant van het stadje. Onderweg lopen we nog wat zaakjes in en uit.
‘Alleen maar even kijken,’ zegt ze.
In een zaakje met kettinkjes, armbandjes en halssnoeren, ziet ze toch wat dingetjes waarmee ze nodig even voor de spiegel moet gaan staan.
‘Nee, toch niet, die misschien? Nee, ook niet.’
Na hele ritsen halssnoeren te hebben geprobeerd zonder een keuze te kunnen maken, laat ze zich met de woorden, ‘We kijken straks op de terugweg nog wel even,’ mee naar buiten tronen.
Vlakbij de supermarkt zie ik in een vitrine wat posters die mijn aandacht trekken.
‘Ga jij vast een karretje pakken, dan kijk ik even daar bij het gemeenschapshuis.’
‘Gemeenschapshuis, wat is dat nu weer?’
‘Weet je dat niet? Dat is de plek waar de hele gemeenschap gemeenschap heeft, groepsseks zogezegd.’
‘Ach mánnen, ze denken ook altijd maar aan één ding!’
‘Já, goed hè?’
Ze zegt niets maar werpt me een blik toe die me meteen in vlam zet.
Bij de fijne vleeswaren heb ik Marjanne alweer ingehaald.
‘Er treedt vanavond een shantykoor op, dat lijkt me wel wat, je kunt nu al kaartjes kopen.’
De overijverige en zeer beleefde VVV dame die de kaartjes verkoopt zegt:’Mag ik uw kürpas even zien, dan krijgt u korting en …’ Ze zwijgt opeens, kijkt nog eens goed naar mijn onguur uiterlijk, sjofele kleding en afgetrapte schoenen.
’Ach, u bent zeilers? Dat is dan twaalf euro alstublieft, veel plezier vanavond.’
Nu mag ik eindelijk langs de visserijkaai wandelen. Prachtig dat oude spul!
Het neemt me weer mee terug naar 1960 toen ik als ketelbinkie met het S.S. Amstelland, een ouwe Liberty, de Elbemonding aanliep en precies dezelfde houten kottertjes zag rondscharrelen.
Natuurlijk lopen we nog een stuk verder tot aan het werfje, zodat we ook het onderwaterschip van zo’n juweeltje kunnen bewonderen.

We eten bijtijds, gestoofde pangafilets met schijfjes citroen en een boter mosterdsausje. Daarbij puree, verse peultjes, worteltjes en een heerlijke, gekoelde, witte wijn.
‘Zie daar, een eenvoudige doch voedzame maaltijd, jonge vriend,’ zoals Heer Ollie B. Bommel placht te zeggen.
Marjanne heeft genoeg gegeten en maakt een puddinkje open maar ik neem liever het laatste restje puree met de laatste peultjes en het laatste restje saus, lekkerrrr!
Net wanneer ik lekker zit uit te buiken, verteld de fluitketel dat het tijd is om de afwas te doen.
‘Martje, help me onthouden dat de volgende boot groot genoeg moet zijn om een afwasmachine te installeren.’

We gaan in het clubschip, een oude slikkrauter, douchen, daarna is het omkleden en het stadje in. Hoe zei mijn ouwe bootsman dat ook alweer? O ja, “Vooruit jongens! Schijten, scheren, schoenen poetsen en de wal op!”
Wanneer we arriveren is de zaal al zo goed als vol en ik zie dat we ook hier bij de jonkies horen.
De “koorknaapjes”, helemaal op zijn “zeemans” uitgerust in gestreept T shirt, compleet met baard en een bierbuik, staan bij de bar hun stembanden te smeren.
We zoeken een plekje aan een van de lange tafels en bestellen wat te drinken, Marjanne een frisje en ik bier.
Het koor schuifelt naar het podium, de dirigent houdt een prevelementje, de zaal geeft een beleefd applausje en het koor barst los.
Het eerste lied is er een van Freddy Quinn, “Junge komm bald wieder”, nu niet bepaald een shanty maar ach, het klinkt lekker en ze weten het goed te brengen.
Ik bestel nog een bier.
Nu komen er een paar drinkliederen dus, om in stijl te blijven, bestel ik er nog een. Het volgende nummer is wél een mooie oude shanty, “The Mingulayboatsong”.
Ze hebben het echte rauwe, van drank doortrokken, geluid in hun stemmen en zingen goed. Het is alleen jammer dat ze, net zoals ze hier met films doen, alles nasynchroniseren en het in het Duits brengen, het komt op me over als vloeken in de kerk.
Gelukkig ken ik de originele tekst dus zing ik luidkeels in het Engels met ze mee.

Heel ya ho boys, let her go boys
Heave her head round into the weather
Heel ya ho boys, let her go boys
Sailing homeward to Mingulay.

Om me heen zie ik de ouwetjes naar me kijken, sommigen blijverrast en nieuwsgierig, anderen kijken een beetje boos en afkeurend.
Nevermind ík voel me happy. Ik neem een flinke slok en zing mee met het volgende couplet.

What care we boys how white te Minch is
What care we boys, for windy weather
When we know that every inch is
Closer homewards to Mingulay.

Dan volgen er een paar nummers die het beter zouden doen in die Tiroler danstent in Hamburg, je weet wel, Zillertal op de Reeperbahn.
Há, daar is de kelnerin met mijn bier. Ze rekent af en vraagt of we hier met urlaub zijn.
‘Nein, mit segelyacht, nur fur eine nacht, morgen gehen wir weiter nach Norderny.’
Ze kijkt om zich heen of er nog klanten zijn die wat willen bestellen, gaat met één bil op tafel zitten en begint een heel gesprek .
Ja, dat dacht ze al, als hier Hollanders komen is het bijna altijd met een boot. Haar jongen heeft ook een boot, hebben we niet die mooi houten Noorse jol in de jachthaven zien liggen?
Nou nee, maar morgen zal ik er beslist even naar gaan kijken.
Zo kletsen we nog even door tot er verderop naar haar gewenkt wordt.
Voordat ze wegloopt, bestel ik nog een pul bier.
Het shantykoor zet nu een lied in dat van oorsprong echt Duits is.
“In Hamburg sagt man Tschüss”.
Het refrein zing ik uit volle borst mee. De coupletten ken ik wat mindergoed maar dat geeft niet, dan lallala ik, tussen de teugen bier door, wel wat mee.
“Rum aus Jamaica” zing ik ook mee maar hou het zelf bij bier.
Het is pauze, de stoere zeebonken gaan even pissen en aan de bar hangen, dus neem ik ook nog een pul.
Het geroezemoes verstomt, het koor staat al weer klaar en de accordeon zet “Fiddler’s Green” in, een van mijn favorieten.
Het koor valt precies gelijk met mij in, heel knap van ze.
Alleen is de taal niet goed, het is wéér in het Duits.
Ach, wat maakt het uit, ik hou het op de originele Engelse versie.
Zo zingen we, mijn achtergrond koortje op het podium en ik in de zaal, tweetalig, het hele lied uit.
We zijn echt gewéldig goed, toch wil Marjanne niet dat ik op mijn stoel ga staan om het applaus in ontvangst te nemen.
Ze vertrouwt zeker de stoelpoten niet?
De rest van de avond wordt het steeds een tikkie mistiger om me heen.
Het is dan ook reuze knap van Marjanne dat ze me veilig aanboord weet te brengen.
Ze is een meid waarop je steunen kan, soms letterlijk.


Albert.