Onderwerp: Zomer toer Schotland met Noreen

Dat is toch je reinste bootporno, zo'n Gori 3 blad prop. Mooi hoor, ik ben razend benieuwd hoe die gaat bevallen. Jullie motoren weliswaar vrijwel nooit
maar ik ben toch ook zo benieuwd naar de overdrive functie van die schroef.

Mooi plekje. We zijn er al een paar keer langs gevaren, met de vraag of het iets zou zijn.
Zijn jullie ook aan de wal geweest? En was dat dan wat?

comfortcontainer schreef :
Vandaag via het kust wandel pad naar St.Monans gewandeld. Was de moeite waard. Verder is Elie wel een mooi plaatsje. En Pub en wat toeristen winkels. Geen supertje. St. Monans wel. Het haventje daarvan stonk behoorlijk.

overzicht strand Elie





Langs het kust pad.





Haven St.Monans

Verslagje 2

Mensen die poezen hebben weten dat natuurlijk al lang. Maar het is zo leuk om met katten samen te leven omdat ze non-verbaal zo goed kunnen communiceren. Zonder een woord te zeggen, dat kunnen ze immers niet, zijn ze in staat ons onomwonden, voor de goede verstaander, duidelijk te maken wat ze van de situatie vinden. Opgedraaid spinnend op schoot is het goed. Maar Owee zet ze niet buiten neer als het koud is en regent. Dat wordt beantwoord met een een omhoog kijken richting jou met een zeker afgrijzen, wat is hiervan de bedoeling, je snapt toch wel dat ik dit niet wil ?
Roos mijn vrouw en als mede mijn zeil maat zit in de kuip, met een houding en een blik die alle ongenoegen uitbeeld die je maar kunt bedenken. Vanochtend vroeg, met hoog water zijn we van het strand bij Elie weggevaren. We hadden samen besloten dat het er toch maar van moest komen dat we richting Orkney’s gaan. De wind zou wat gaan liggen en een gunstige draai maken. Ook het weer in het noorden zou beter zijn. Maar daar moeten we eerst maar zien te geraken. Voorlopig hakken we hoog aan de wind, besproeid met motregen, tegen een stijle overgebleven deining aan. Verder is het zicht hooguit 1 mijl. Daardoor is volstrekt niet te zien of we vorderingen maken. Niet het soort zeilen waar mijn maat dol op is. Maar we, vooral roos, houden vol. Negeren de kritische retorische vragen of we eigenlijk wel ergens naar toe aan het gaan zijn. Halverwege de middag wordt het iets beter. Het motregenen is opgehouden. We kunnen de kust zien. De wind zit nog steeds in de noordoost hoek en laat op zich wachten wat betreft een draai naar oost. Daardoor is onze voortgang nog steeds een zigzag patroon. Voor Peterhead valt de wind helemaal weg. Maar het weer is stukken verbeterd. We zetten de motor bij om voorbij Rattray Head te komen. Omdat ik uit de wind verwachtingen opmaak dat daar de wind toch echt eindelijk zuid oost moet zijn.
Ook is de energie status aan boord gezakt tot een 30% accu lading. Na een uur echter begint het toerental van de motor behoorlijk te fluctueren. De regelaar van de dynamo blijkt het allemaal niet aan te kunnen en oscilleert. Het ene moment laden we ver over de 100 ampère het andere moment 0. High tech lithium ion accu’s gaan slecht samen met alternator techniek uit de vorige eeuw. Ik koppel de voeding van de veldwikkeling maar los. Dan doet de alternator maar even nix. Het is inmiddels donker geworden en veel kan ik nu toch niet uithalen. Gelukkig na nog een uur is de wind terug en kunnen we met de wind in de rug een directe koers naar de Orkney’s gaan.
Het duurt nog lang omdat we stroom tegen hebben om Deer Sound in te komen. Om s’middags half 5 gaat het anker neer.

Fijn!

Mooie tocht!

Poeh, flinke tocht hoor. Gaan jullie nog noordelijker, of is het zo mooi geweest?

En de nieuwe schroef, bevalt die? Lijkt me toch ook even spannend.

Mooie voortzetting gewenst!

Prachtig, ik word bijna jaloers

koko schreef :
Nieuwe schroef doet het goed. Minder gerammel. De maxprop was wel al ver heen. Ook ondanks anode een hoop ontzinking. Volgens mij nemen die italianen het niet zo nauw met de brons legering. Wel heeft deze schroef veel meer schroef/wiel effect.
Spannend was of de oude er wel af zou komen.

We hebben ook de kaarten van de Shetland's bij ons....and beyond

Eerst Napels zien en dan sterven. Zo gaat het gezegde. Als kind al speelde mijn fantasie met alle mogelijkheden die het leven te bieden had. Die mogelijkheden waren onbegrensd en je wilde van alles. Vooral denk ik omdat ik als zes jarig jongetje met mijn ouders mee met een passagiers boot van Australië via het Suez kanaal naar Genua ben gereisd had ik ervaren dat er veel avontuur te beleven was met bezoeken van nieuwe plaatsen. Langzaam vulde mijn bucketlist met fascinerende bestemmingen. Meestal was er maar een kleine hint voor nodig om toegevoegd te worden. Zo was bijvoorbeeld het zien van de platen van Escher al aanleiding om het Alhambra aan de lijst toe te voegen. De lijst groeide en er werden doelen verwezenlijkt. Maar ook kwamen er blauwe plekken. Zo liggen een reis naar Oost Turkije en Kosovo in het voormalig Joegoslavië voordat daar burger oorlogen uitbraken nog goed in het geheugen.
Kortom in de loop der jaren groeide de lijst en er werden bestemmingen verwezenlijkt en er kwam een kritischere kijk op wat er aan toegevoegd wordt. Als mede raakte ik gehecht aan mijn lijstje. En werd het af kunnen strepen steeds meer als een kleinood van bijzondere waarde ervaren.
Met onze eerste boot zo’n 25 jaar geleden werden alle te bereiken bestemmingen binnen een straal van 600 - 700 mijl vanaf NL aan de wensen toegevoegd. Met de komst van Noreen, onze behoorlijk snelle tri, kwamen daar wat exotischere, voor ons doen, bestemmingen bij. Spanje, Azoren, Stockholm, Faröer, IJsland, Lofoten bij. Maar toch ons gekoesterde lijstje werd in rap tempo afgestreept.
Dit jaar wordt een oude bekende van de lijst gehaald. De enige die is blijven staan uit de straal van 600 - 700 mijl. De Orkney’s en de Shetlands. De papieren kaarten die we nu bij ons hebben dateren al weer uit 1994 ! Het was er gewoon nog niet van gekomen. Meestal waren de verlokkingen van de westkust van Schotland en de Hebriden ter hoogte van Rattray Head niet te weerstaan.
Dat is ook iets wat gaande de jaren is ontstaan. Je raakt gehecht aan de hele mooie plekjes die je hebt ontdekt en keert daar graag terug.
Deze tocht is er een keuze. Willen we Faröer en IJsland toevoegen aan het afgestreepte deel. Of gaan we de diepte in en laten we onze huidige plek verder tot ons doordringen en laten IJsland links liggen.
Bovendien zijn we nog niet toe aan het laatste deel van het gezegde.
Ondertussen genieten wij van de ruimte die het landschap van de Orkney’s. Verwonderen ons over haar geschiedenis. En leren de getijden stromen eerbiedigen. De laatste zijn van een magnitude die ik nog niet eerder heb meegemaakt. Daar zijn de Aldernay race en de Golf van Morbihan kinderspel bij.

Aldus opgetekend aan boord van Noreen voor anker bij North Ronaldsay in een dikke ochtend mist.



Zicht op Stromness



Het eiland Hoy wat hoog betekend



Standing Stone nog steeds indrukwekkend na duizenden jaren.



Agenda van de prehistorische mens ?



Er zijn een paar marine schepen op Scapa Flow om het precies honderd jaar gelden grootste debacle van het oorlog voeren op zee te herdenken.



Onze route

Mooi verhaal weer, ga door. Ben benieuwd of IJsland wel of niet gekozen wordt!

3Noreen schreef :
Bedankt voor je verhaal en de foto's. Prachtig.

Voor jullie is zo' n reisje een fluitje van een cent, maar je foto's inspireren nog meer sinds ik weet dat je er ook met een aftandse Westerly van een meter of acht kunt komen:

www.keepturningleft.co.uk/cate...round-britain/ktl-8/

lodewijk stegman schreef :
Zo, Stegman je bent wel heel overtuigd van de superieure vaar eigenschappen van een trimaran.

Ter verdere inspiratie dan maar.
Plaatjes van N Ronaldsay

Wat een prachtige reis en foto's weer. Heel veel plezier gewenst!

Afgelopen zomer stond ik met de auto onderaan dat kaartje: op Duncansby Head en op Dunnet Head. En Stroma bekeken met de telelens vanaf John O'Groats.
Noordelijker zijn we niet gekomen: er blijft dus nog veel te wensen over!

Wat een mooie foto's!

Ademloos.............ssst. hier wordt genoten!

Dit is smullen inderdaad Gary en Roos. Veel plezier en ik hoop dat jullie regelmatig verslag blijven doen!

Mijn ouders zijn vanochtend ook op de Orkney's aangekomen. Mocht je ze tegen komen doe ze de groeten van me

Gele boot, 46 voets kits met Nederlandse vlag.

Erikdejong schreef : Familietrekje?

Of partijkorting op de verf. Die Kolibri was ook al geel...

Erikdejong schreef :
Er ligt hier wel een roomwitte kits die hun hond uitlaten en laten rennen door een kolonie broedende noorse sterns Dus hoop ik dat ze dat niet zijn. Ben zelf niet zo'n vogeltjes man maar je kunt toch snappen dat zo iets niet kan.

3Noreen schreef :
Anderzijds hoef je jezelf toch ook niet te verontschuldigen als je wèl een vogeltjesman bent, toch?

lodewijk stegman schreef :
Het was een beetje andersom bedoeld. Ik verontschuldig me voor dat ik het niet ben. Maar ondanks dat vind ik wel dat je respect moet hebben voor zulke zaken.
Ook al zou er geen enkel mens zijn die iets met vogels, of iets anders wat leeft, hebben dien je in mijn idee toch respectvol om te gaan met wat verder nog leeft op deze aardkloot.

Ik heb zo het gevoel dat dat niet de ouders van Erik zijn. Volgens mij wordt zijn liefde voor de natuur wel gedeeld door z'n ouders...

Klopt

En een hond hebben ze ook niet.
Ik hoor trouwens net dat ze alweer onderweg zijn naar de Faroer en misschien zelfs gelijk doorvaren naar IJsland. Ik denk dus niet dat je ze nog zult zien.

Wat betreft de kleur, het is de veiligste kleur op zee, tesamen met rood/oranje.