Onderwerp: Uit het logboek van Bagheera - fotos met verhaal

Geweldig! Dat lijkt dus wel op Noord-Noorwegen!

Het lijkt inderdaad erg veel op Noord-Noorwegen, al is het nog dunner bevolkt en zijn er helemaal geen wegen buiten de dorpen.

Hier een foto van ons dorp en het landschap er achter. De bergen zijn heerlijk om te klimmen en te skien. Ons huis en boten bij de rode pijl.

Lijkt me een prachtige stek.

Wadloper schreef :
Zeker leuk. Nog leuker met de eigen zeilboot. Totaal andere ervaring …

Grindbak

Zomer van 2024. Onze kleine is net iets meer als een jaar oud en we doen het lekker rustig aan en gaan niet te ver van huis. Korte dagtochtjes en lekker veel tijd doorbrengen op strandjes en in de bossen. Stranden in Alaska zijn niet te vergelijken met stranden in Nederland. Een strand van 100m is al erg lang en zandstranden zijn er nagenoeg niet. Het is verschillende gradaties van modder, zand, grind en rotsen. Als het een strandje betreft waar veel brekende golven zijn, dan zijn de stenen en het grind allemaal mooi afgerond, maar meestal is dat verbazingwekkend lastig om op te lopen. Op een prachtige dag liggen we ten anker bij een mooi eilandje en we na het eten nog even lekker met de kleine in het bos rond banjeren om te kijken wat voor vogels, dieren, planten en paddenstoelen we kunnen vinden. Na een poosje door een een veld van mos gestruind te hebben komen we bij een ander strandje aan. Prachtig mooi grind, afgerond en de meeste stukken zijn 3 tot 5 keer zo breed als dat ze dik zijn. Dat loopt heerlijk en de schoenen gaan al snel uit en met onze blote voeten rennen we achter elkaar aan op het strand. We proberen kleine torens te bouwen, maar ze storten gelijk weer in. Tijdens deze actie komen we er wel achter dat de grindlaag zeker aan halve meter dik is, waarschijnlijk zelfs meer. Ik krijg een ideetje...

In Sitka hebben we een behoorlijk lang oprijpad en om te voorkomen dat het een modderboel word ligt er een laag grind overheen. Dit grind komt uit een 'gravel pit' op een paar kilometer van ons huis. Dat is niets meer en niets minder als rotsblokken die gekraakt worden en in kleine stukken uiteenvallen. Dit grind is zo scherp dat mijn zacht houten klompen het net anderhalf seizoen uithouden voor ze een nieuwe zool moeten krijgen. Inmiddels zit er een eikenhouten zool onder en dat gaat wat langer mee. Naast het huis hebben we een mooie bank van hergebruikt hout welke in een circel om een vuurkorf heen gaat. Ook daar ligt allemaal grind omheen. Ik mag graag op blote voeten lopen als het niet te koud is buiten, maar op dat grind is het ondoenlijk omdat het zo scherp is.

Dit grind is zo mooi en het loopt zo lekker op blote voeten dat ik bedenk dat ik dit graag minimaal om het buiten zit gedeelte en de vuurkorf heen wil hebben. Ik ga aan het rekenen; laag dikte x oppervlakte. Ik kom op anderhalf tot twee kuub grind uit. Ik haal het lijnenplan van de boot erbij en ga eens meten hoeveel ruimte ik heb ik de diverse bilges die deze zomer toch leeg zijn. Dat blijkt 1800 liter te zijn. Ik heb ook nog drie grote watervaten aan dek staan van 60 liter elk. Die vaten hebben we normaal gesproken aanboord voor het smelten van ijs en sneeuw. Deze zomer had ik ze meegenomen om wat meer zoet water mee te kunnen nemen. De katoenen luiers die om de dag een wasmachine vol hebben drukken een flinke stempel op ons water gebruik. We hebben nog maar twee weken voor we weer thuis zijn en ik heb net een paar dagen terug de vaten in de tank geleegd. Ik opper het idee aan vrouwlief: de boot volladen met dit prachtige grind en op de grond van het zitgedeelte uitspreiden. Haar ogen lichten op, ja graag!! Terwijl zij met dochtertje blijft spelen op het strand ga ik terug naar de boot om alle emmers mee te nemen die ik vinden kan. In totaal genoeg om 85 liter grind mee te nemen in een keer. Ik vaar met de dinghy naar het betreffende strand en gedrieen maken we de emmers vol en gaan we naar de boot. De emmers stort ik leeg in de bilge. Het is echter 20 minuten varen met de dinghy en slechts 85 liter per keer betekend vele uren heen en weer varen. We besluiten het anker op te halen en zo dicht mogelijk bij het strand voor anker te gaan. Het water is er 50m diep, dus ik heb alle ketting nodig de we hebben. Het anker houd. Er is geen wind en er staat een halve knoop stroom parallel aan het strand. Dit is maar 1 minuut met de dinghy. Na dik 20 keer heen en weer varen zitten bijna alle bilges vol, de vaten aan dek zijn vol en 4 van de 5 emmers zijn ook vol. Als mijn berekeningen kloppen is het een fractie meer als 2 kuub! De boot ligt 6 centimeters dieper op zijn waterlijn en ligt wat voorover, maar het is maar 100 mijl voor we weer thuis zijn.

Eenmaal thuis gekomen moet dat grind omhoog, alle 3 ton moet lopend omhoog. Het huis is 30m boven zee niveau en daarvoor moeten we een lange trap op. Ik zet een grote speciekuip op de steiger en vul die met grind. Telkens als we met lege handen omhoog lopen scheppen we twee emmers vol en nemen die mee omhoog. Slechts enkele weken later ligt al het grind op het erf. Gelukkig, de berekeningen kloppen, we hebben enkele vierkante meters meer dan we nodig hadden, een beetje extra laag dikte kan geen kwaad.

Zo! Wat een klus. Eer van je werk lijkt me als je het vandaag de dag nog ziet liggen dat grind.
René

Wat een leuk verhaal weer. Ik kijk naar de foto en denk: wat een rare ronde cirkel. Even later:

Perry