Wij hadden dertien jaar een kat aan boord. Ze leefde van handgroot op de boot, wist niet beter.
Op een of andere manier kreeg ze het door wanneer ik wou vertrekken. Hoe ze het wist weet ik niet, zo ging ik de zeilen pas uitpakken nadat de kat in het toilet opgesloten was want deed ik dat niet verdween ze aan land en liet zich niet pakken.
Ze zat vaak slechts 5 meter van de boot, maakt niet uit, je kon niet weg.
En zoals je weet moet je zeilen als de wind goed zit. Meer dan eens mooie weervensters gemist.
Een keer heb ik ze in een eenzame baai gewoon achtergelaten, was drie dagen later terug met boodschappen en daar zat ze, op dezelfde plaats waar voorheen de loopplank lag.
Die drie dagen waren een marteling. Voor mij. Hoe zij erover dacht heb ik nooit geweten.
Dieren zijn vaak bang op zee. Vooral als je zelf ook bang bent.
Ik wil geen huisdieren meer aan boord. Behalve een spons.
De zeldzame keren dat kat overboord viel klom ze langs het roer weer aan boord. Dat was ongelakt teakhout, makkie voor een kat. Als je aan de spiegel een touwfender hangt en de kat eens in het nekvel grijpt en daar in het water laat vallen leert ze wel. Heb ze ook eens klagend mauwend op een landvast zien zitten dat net op het water hing. Ze was door een jonge kerel in het water gejaagd / geschopt. Die puber stond er mee te lachen.
