Charlotte's belevenissen

Blindganger

Een chirurgisch kwinkslaghamertje moest ik halen van mijn begeleidster. En zo drentelde ik blind en plichtsgetrouw, van hot naar her het hele ziekenhuis door. Tot ik het doorkreeg. Ontgroening.  

Vandaag ben ik weer net zó groen. Ik had geen idee. Alleen ditmaal stuurt niemand me met opzet van het kastje naar de muur. Het is gewoon onduidelijk geregeld.

‘Ze nemen het niet aan bij de milieustraat.’ Zucht ik.

Paul kijkt verbaasd. ‘Dat moet je toch bij de brandweer inleveren?’ En dus zet ik de tas met noodvuurpijlen en rookpotten weer in mijn auto. Het spul stond al dertig jaar aan boord van Quelinda en is nooit vervangen. Weg ermee. Ik ben er niet happig op. Nog nooit heb ik één rotje, knal-erwt of onschuldig voetzoekertje in handen gehad. Laat staan deze unit van vier kilo. Zou dat vanzelf kunnen ontploffen? Met respect zet ik het achterin vast. Blij dat ik er straks vanaf ben.

Niemand wil oude rookpotten en vuurpijlen

Een stevige kerel die ik zo elke brand zie blussen, opent de typisch rode kazernedeuren. ‘Vertel ’t eens.’
Enthousiast houd ik mijn zak omhoog. ‘Ik kom overjarig noodvuurwerk afgeven.’
‘Daar kunnen we niks mee mevrouw,’ zegt de man hoofdschuddend, ‘u moet aan de overkant bij de politie zijn.’
‘Oh, ok.’ Teleurgesteld laat ik het gewicht weer zakken en steek de straat over. Er brandt geen licht op het bureau. Een sticker met een servicenummer op de gevel trekt mijn aandacht. Ik bel.
‘Goedemiddag. Landelijke politie, wat kan ik voor u doen?’
‘Dag, ik wil graag een afspraak maken om noodvuurwerk in te leveren.’
Het blijft even stil bij de intussen derde partij. ‘Noodvuurwerk zegt u?’
‘Ja, verlopen. Van onze zeilboot.’
‘Momentje. Weet niet of dat zomaar kan.’
Het zal toch niet. Maar goed dat deze dame me even in de wacht zet.
‘Mevrouw, daar ben ik weer, sorry voor het lange wachten. Helaas, u kunt niet bij ons terecht. Zijn we mee opgehouden.’
‘Mee gestopt?’ Adem in, adem uit Charlotte. ‘Waar kan het dan wel?’
‘Terugbrengen naar de winkel waar u het gekocht hebt mevrouw.’
Ajuto! Dat wordt een lastige opgave, de Italiaanse verkoper van de zwaar verlopen pyrotechnische materialen opsporen.

Bij de watersportwinkel kan het!

Ik stap weer in mijn auto en besluit de altijd behulpzame KNRM te bellen. Word ik vast wijzer van. Inderdaad. Een amusant gesprek volgt. Elk jaar zijn er wel een paar mensen zoals ik met dezelfde vraag. Er zijn geen eenduidige regels in Nederland en inleveren blijft lastig.
Afsteken als oefening wordt ook gedaan en tegelijk afgeraden. Regelmatig valt er iets voor. Vroeger keek ik vol bewondering toe hoe mijn vader oude lichtkogels de lucht in schoot. Zelf denk ik er nu anders over. Waarom zou ik overjarig materieel, brandgevaarlijker dan gewoon vuurwerk, überhaupt willen laten ontbranden? Wat doe je jezelf en een ander aan wanneer het mis gaat? Bovendien is het strafbaar.
Ik weet genoeg. Op advies breng ik het naar de watersportwinkel. Daar kan het! In een beveiligde kast waar het eens per maand wordt opgehaald door de groothandel. Interessant is dat er minder wordt ingeleverd dan verkocht. Waar blijft het dan? Is er zo vaak nood aan boord? Afgestoken rood en rook op oudjaar? Het zal toch niet zomaar ergens in een container verdwijnen? Stay safe! 

Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.