Charlotte's belevenissen
Fier
Koude voorjaarsochtend, tien graden aan boord. Dubbele dekbedden. Sokken nog aan. Wie steekt het eerst zijn teen naar buiten om de verwarming aan te zetten? Ik leg het af. Gauw druk ik de kachel in de salon aan en kruip terug. Vandaag weer een mijlpaal bereikt. De mast gaat erop.
Ronduit lelijk
Corrosie en bladderende verf overal zichtbaar toen we Quelinda kochten. Ronduit lelijk. Het dikke aluminium eronder was volgens de keurder gelukkig oerdegelijk en sterk. En dus kozen we ervoor de Proctor mast helemaal op te knappen.
Welke stappen zijn gezet in de totale refitt? De doorgestoken mast ging van boord en op de kant. Vast gerotte delen werden gedemonteerd. Vervolgens met convoi exeptionell op weg naar de straler. Spuiten, plamuren, spuiten en nog eens spuiten. Eenmaal strak in de lak, terug naar de mastenmaker. Laatste fase. Opnieuw bevestigen van losse onderdelen en staand en lopend want.
En deze ochtend wordt de hele zaak weer aan boord gehesen. In vijf zinnen is het gezegd. Maar avonden en weekenden reden we met gereedschapskist, koffie en broodjes naar de tuiger om te klussen.
Corrosie mast
Giekneerhouder voor behandeling
Vertrekkers die de hele watersportwinkel leegkopen
Wat ik ervan geleerd heb? Dat twee linkerhanden vanzelf bijdraaien naar rechts wanneer je het gewoon doet. Dat de schroefpen van een harpje er maar aan één kant in kan en doorduwen geen zin heeft. Dat ik intussen een fetisj voor het ritsende geluidje van aangetrokken tie ribs heb ontwikkeld. Dat er een mooi groen spulletje is ontwikkeld om corrosie tussen RVS en aluminium te voorkomen. Dat een rails, karren en kogeltjes poetsen dankbaar werk is wanneer het weer soepeltjes loopt.
Maar bovenal heb ik onze oersterke Proctor leren kennen van voet tot top. Ik ben blij met alle vernieuwingen als verstaging, lijnen, elektra, Ledverlichting, radar en een Windex. Deze laatste kijk ik naar uit want windrichting bepalen vind ik nog altijd lastig. Meer opnoemen durf ik niet. Want meteen moet ik denken aan een uitspraak van een zeiler die eens zei: ‘Je hebt van die vertrekkers die de hele watersportwinkel leegkopen.’ Dit was inderdaad de grootste en duurste klus.
Straks weet je niet meer waar het hoort!
Er zijn vele Bossche bollen en tompoezen over kantinetafels geschoven. Allemaal dik verdiend! Want wat heerlijk om te zien hoe met liefde en toewijding over hobby en vak gepraat en gewerkt wordt. Zeilers die op social media meedachten over de refitt. Tips gaven: ‘Maak veel foto’s. Hang overal kaartjes aan. Teken de hele mast uit op papier want straks weet je niet meer waar het hoort. Gebruik huishoudfolie want dat plakt en je kunt erdoorheen kijken.’ Ik had het zelf nooit kunnen bedenken. En dan die enthousiaste straler die gebarend sprak over juiste druk en gritgrootte. Of de door de wol geverfde mastenmaker die ons op zijn terrein de vrijheid gaf. Expertise deelde. De zeilmaker die vernuft toevoegde aan de Kluiver. En Paul natuurlijk, voor wie nooit iets te gek is. Dank! Ik ben supertrots! Want zeg nou zelf, wat staat ze weer fier rechtop.
Neerhouder weer top!
Mast na refit
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
