De vakantie perikelen van Marjanne en Albert, deel 15

Ramsgate – Zeebrugge.

Ma. 18 – 06 - '07


‘Wie heeft die rot wekker zo vroeg gezet? Het is verdomme pas twintig over drie!’
‘Ik niet schat, dat heb je zelf gedaan want je zei dat we halfvier weg moesten maar als je nog een paar uurtjes slapen wil, ik vind het best.’
‘Nee, langharig werkschuw vrouwmens, dat zou je wel willen, aan dek met je luie donder maar zet eerst koffiewater op.’
‘Weet je zeker dat je er niet nog even in komt, voor een kwartiertje of zo?’
‘Laat af, gij slechte vrouw, deze zeeman laat zich niet verleiden, plicht gaat voor het meisje en Navigare nescesse eh… dinges.’

Het is nog nacht maar de eerste schemering kondigt zich aan, ‘lekko die handel’ zelf haal ik de achtertros en spring weg.
‘Voor alles los’, roept Marjanne en begint de trossen weg te bergen.
Langzaam vaar ik achteruit de box uit en leg met een paar roffeltjes van de boegschroef “Zeebeest” slaags.
Het is 03:35 uur, kalm varen we de jachthaven uit en kijken of er geen signaallichten branden op de pier.
Nee, de weg is vrij, geen inkomende of uitvarende ferryboten dus volle kracht naar buiten met die hap.
Nog voor we buiten zijn heeft Marjanne de trossen en fenders weggeborgen en ook nog de sleeptros van de rubberboot wat opgevierd.
De top, hek en boordlichten branden, de motor loopt als een zonnetje, dus op naar België.
Hoewel het redelijk zicht is staat de radar bij, want we moeten zogezegd met een “driewielertje de snelweg over” en dan peil je met een radar de schepen wat makkelijker uit, dan “over het handje”.

Daar is mijn eerste bak koffie en de bacon ligt, al spetterend in de pan, te wachten op de eieren.
De zon komt prachtig op uit zee en ik geniet met volle teugen.
De wind is SW 1-2 en het zeetje is licht deinend met kleine dooreenlopende golven.

04:45 uur. NE Goodwin Lt. b. dwars 1,75’ SB.
We gaan weer over van BST naar Europese zomertijd.
Het is nog niet erg druk op straat, dat zal straks wel anders worden, ik ken het hier.
In de kaart, onder de kop TRAFFIC SEPARATION, staat ondermeer; The South part of the North Sea contains some of the busiest shipping lanes in the world.

De wind is wat aangetrokken, SW 3-4, dat komt goed uit want uiteindelijk zeil ik liever dan dat ik op de pruttel vaar.
Ik zet de motor af en trim de zeilen wat scherper, heerlijk die rust.

07:25. Het echolood loopt terug van bijna vijftig meter naar krap tien, we gaan over de noordpunt van de South Falls bank en naderen de shipping lanes.
Nu starten we de motor weer, die kan je hier maar beter stand-by hebben.

08:25. We zijn bezig met de oversteek van de vijf mijl brede shipping lane die naar Dover Strait gaat.
Het is behoorlijk druk met grote jongens, maar uitwijken moeten we, gek genoeg, alleen voor een vissermannetje die blijkbaar denkt, dat hier, tussen de bulkfietsen tankers en doosjesboten, meer vis zit dan een mijl of wat verderop.

09:00. We zitten in “de middenberm”, ofwel, de Traffik Separation Zone en hebben het onbemande lichtschip, de F.3 dwars 2’ SB.

De F.3, met een HATSU doosjesboot.


Zo zeilen we zonder rare toestanden op ons gemak de snelweg over en zien de West Hinder lichtopstand naderen.
Om 12:10 hebben we hem dwars 1’ SB. Op de achtergrond schuift een Maerks doosjesboot voorbij, zo te zien op weg naar Zeebrugge of de Westerschelde.


Aan BB loopt een lege bulkfiets ons op.


We naderen “Ankerplaats West Hinder” een parking voor lang parkeerders meer dan 12’ uit de kust.
We varen pal onder de zuidgrens langs en zien, zo met het blote oog, een stuk of zestien grote schepen liggen.

De “Cecilie Maerks”


De “Stena Paris” uit Hamilton.






De Bulkfiets “Grand Ocean” uit Monrovia die ons daarstraks voorbij liep, ligt nu hier voor anker.


Om 17:10 naderen we de haveningang van Zeebrugge, ik vraag de VTS toestemming om binnen te lopen en moet eerst een binnenkomende RORO afwachten.
Dan komt er nog een naar buiten, daarna mogen wij naar binnen.
Eerst vraag ik aan die dikke dredger of hij voor de ingang langs gaat, of dat hij naar binnen wil.
Hij gaat voor de ingang langs maar ik mag voor hém langs oversteken.
Even later zie ik zijn zuigbuis zakken en is de vaart er zowat helemaal uit, we lopen ruim voor hem over en zijn om 17:45 binnen de pieren.
De VTS Zegt dat we binnen zoveel mogelijk SB moeten houden, nou moe dat begrijp ik zelf ook wel, ik was echt niet van plan om de grote jongens voor de voeten te lopen.
Maar ja, ze zullen met dat jachies volk wel eens rare stunten meemaken.
Zo, nu nog dik half uur varen door de zeehaven naar de jachthaven.



Voor wie van schepen houdt is hier van alles te zien.
Ro Ro bootjes, tankbootjes, passagiersschepen en nog veel meer.



De hele Belgische marine ligt ook binnen. Voila, alle drié.



Even verder ligt een doosjesboot en niet zo’n kleintje ook!


Marjanne beweert dat de reder, toen hij telefonisch moest doorgeven wat voor naam er op het nieuwe schip moest komen, zwaar verkouden was.


Een plat kontje, maar niet lelijk.
Marjanne begint gelijk uit te rekenen hoeveel containers er mee kunnen, jammer dat de ruimen geen glazen wanden hebben, want zo komt ze er nooit achter.


Vlak voor we BB uit de visserijhaven indraaien, zien we nog twee slepers liggen.
De “Union Coral” en de “Union Pearl” Jammer dat ik te snel afdruk en de camera geen kans krijgt scherp te stellen.


Even later, om 18:25, liggen we afgemeerd in de jachthaven.
We melden ons bij de havenmeester, daarna gaan we douchen en trekken onze stapkleren aan.
We gaan uit eten, Marjanne wil naar het visrestaurant aan de overkant van de haven.
We lopen naar het eind van de haven, ‘wat een kolere eind, ik ben nu al moe’, maar volgens mijn lieftallige eega moet ik me niet zo aanstellen.
Aan het end van de haven liggen een Russische onderzeeër en een lichtschip, die zijn tegen betaling te bezichtigen, ik hoef niet zo nodig, ik heb honger.
We gaan opzoek naar een geldmuurtje om daar wat eurotjes uit te peuteren.
Na een uurtje zoeken, vragen, lopen, vinden we een flappentapper en hebben we ons financieel peil voldoende opgevijzeld om vol zelfvertrouwen een restaurant binnen te stappen.
Helaas het visrestaurant is gesloten, net zoals een paar ander andere eettenten daar in de buurt.
Er gaat me een lichtje op, ‘verdomme, het is maandag’.
Dan maar weer terug naar de kaai bij de jachthaven, daar zit een Griek die daarstraks wel open was.
Terwijl we het hele eind weer terug lopen, zeg ik :’Hoe het eten daar is weet ik niet, maar één voordeel hebben we wel, als ik te veel drink, hoef je me niet al te ver te sjouwen.’
We gaan naar binnen en zien meteen de geijkte beelden van Apollo en de Venus van Milos tussen gipspilaren versierd met plasticwijnranken.
Ook de nodige flessen retsina en andere dranken, staan langs de muren.
Natuurlijk ontbreken ook de druipkaarsen in lege wijnflessen niet
In de hele tent zitten maar drie mensen, oké het is maandag, maar toch!
Net als ik wil voorstellen om toch maar aanboord te gaan en daar wat in elkaar te stampen, komt er een Griekse schoonheid op ons toe lopen, die ons in onvervalst Vlaams welkom heet en naar een tafeltje brengt.
Binnen een minuut staat er een mandje brood, een schaaltje heerlijke olijven en een drankje van het huis op tafel.
Op de achtergrond, heel bescheiden, klinkt er melancholische Griekse muziek.
We zijn gelijk in de stemming en weten nu al, dat ook al zal het eten niet veel bijzonders zijn, het een fijne avond wordt.
Precies op het juiste moment komt onze Griekse Godin de bestelling opnemen.
In de kaart staan alle gerechten die de Griek in Purmerend ook heeft, maar ook staan er andere gerechten bij die een flink stuk duurder zijn en misschien wat nadere uitleg behoeven.
De schoonheid komt bij ons zitten en neemt alle tijd om alles uit te leggen.
Op een gegeven moment zijn de Griekse en Marjanne het roerend eens over ons menu.
Aan mij wordt niets gevraagd, want zeg nou zelf, wat weten mannen van lekker eten?

Wat we allemaal krijgen? De ene schotel na de ander, steeds met niet te veel erop, maar wel fantastisch lekker.
Het gaat maar door, ook horen er verschillende wijnen bij die ik me zeer goed laat smaken.
Dit is genieten met een hoofdletter!
Vergeleken met dat wat ik hiervoor altijd voor Grieks hield, is dit zo verfijnd van smaak, heerlijk, alsof het bekende engeltje over je tong fietst.
Daar is alweer een schotel, nu met, ach wat maakt het uit, het is goddelijk!
Uiteindelijk komt er een nagerecht dat uit verschillende soorten Grieks gebak, ijs en mousse bestaat.
Bij de koffie toe, voel ik me voldaan en gelukkig.

Met de armen stijf om elkaar heen wandelen we aanboord, het was misschien een dure avond, maar de volgende keer dat we hier komen doen we het beslist weer.