Onderwerp: Hoe vaak voel jij de grond?

Grappig dat veel zeilers even hun ei kwijt kunnen, snelle optelsom 3-5 geheel komen vastzitten is een mooi gemiddelde, zat meestal vast onder lichte omstandigheden, als het gaat waaien zeker op de Noordzee onder de kust neem je geen enkel risico omdat stranding enorme schade kan opleveren zoals de stranding bij Petten.

Je hebt meestal te maken met zand, blubber in Nederland, rotsblokken onder water is geheel ander verhaal.
Het beste kun je altijd proberen om weer achteruit te ontsnappen aan de ondiepte, steeds even op een golfje wat gas erbij, zit je echt vast dan de reddingsdienst informeren

Er zijn dagen dat ik de grond niet raak.

Heb ik ook wel eens. Vooral als ik binnen blijf.

Dit jaar bij het overstag gaan en redelijk veel wind, de boot ging een 10cm omhoog en viel naar de andere kant heel schuin. Om eerlijk te zijn wist toen niet wat er aan de hand was. De aanvaar route naar het Veerse meer is echt niet breder dan waar de boeien liggen.

Berghout-2 schreef :
Hoezo, met die pantser schokker van ons maak ik me nooit zorgen met 25mm vlak. Stuiteren op de bank is bij ons vrij relaxte gebeurtenis.

Wij tollen vaak over het wad, wan voren naar achteren lopen en weer terug....
Net als Dirk geen aangroei onder het vlak. Ik smeer daar onder ook nooit wat op.

Dit jaar 1 maal licht de grond gevoeld; scheidingston op een nevenvaarwater aan verkeerde kant gepasseerd.
Dacht dat er voldoende water stond, niet dus.

Zelfde hier, stalen vlak is 3cm dik.

Vlieter1 schreef :
maar dat zijn er niet heel veel.
Meestal meerdere malen daags.

Gr Rob

Bij elke stap die ik maak

Altijd als ik de box invaar. Geeft rust bij het vastleggen van de lijnen.

Iedere keer als ik ga zeilen 2 keer, van het strand af en
het strand weer op.

A

AdB schreef :
Ben je zeker ook weleens flink gelanceerd vanaf je boot ..

Kapiteinmomo schreef :
Jazeker, maar we doen het rustig aan de laatste tijd. Eén slijtlaag
per seizoen is het streven. Vroeger deden we wedstrijdjes wie het
verste het strand op kwam.. Je wordt ouder..

A

De laatste jaren ongeveer 2 keer per jaar. Nederlandse modder en zand is wel prima, rotsgronden is een ander verhaal.

Op een nacht werden we wakker omdat de boot ook ergens vast op lag. Anker had gekrabt. De kiel was nog vrij, maar de mast zat vast in een boom. Meer in een soort oerwoud. Dat was op een rivier in Venezuala een paar jaar geleden. Geen idee hoe, maar uiteindelijk zijn we zonder echte schade losgekomen.

Op dat soort dagen mis ik het wad wel

slotbeumer schreef :
Ik heb ook een aantal jaren zo'n ligplaats gehad met een drempel net voor de box. Is ideaal, vast varen, lijnen in orde brengen en met een beetje gas erop de box in.

Peter84 schreef :
haha vast zitten van boven. Dat is weer een andere dimensie van vast zitten. Of eigenlijk niet, in dezelfde dimensie de andere kant op

Mijn ligplaats aan de Hoflee is eigenlijk net iets te ondiep. Ook wel weer handig bij het (solo) aanmeren; ik vaar m naar de kant en daar blijft ie vanzelf liggen. Kan ik rustig van boord met de lijntjes

Maar dit jaar voor het eerst wel echt de grond gevoeld bij de ingang naar Workum. Ik was bezig met de zeilen naar beneden te laten en kwam zodoende wat noordelijker van de boeien/vaargeul en ik dacht dat ik daar wel schuin naar toe kon varen...

De volgende keer gooi ik de boel iets eerder naar beneden of vaar anders toch echt even naar het begin van de vaargeul. Verder valt het met 0,95m diepgang wel mee

Alhoewel ik voorzichtig ben met mijn oude bootje gebeurt het toch wel eens. Heb hier op ZF reeds twee verhalen verteld over grond raken.
Heb ook een keer schade gehad. Ik was naar Ölüdeniz ( zuid Turkije ) gezeild, mijn zoon was aan boord. Je mag de binnenzee niet meer op met de boot, ik besloot te ankeren in de buurt om dan met het bijbootje Ölüdeniz te bezoeken.
Je ankert er op open zee, ik besloot een landlijn naar de rotskust uit te brengen. Beetje link want er stond ongeveer ¾ meter deining. Een zeer lange deining, waarschijnlijk de voorloper van een voorspelde zuidoost storm. Die zou 36 uur later komen.
Ik voer om te verkennen vooruit op de rotskust af, naar een rots waar je makkelijk een landlijn kon aan vastmaken. Liet m´n zoon manauvreren, ik stond op de boeg om te zien of de kust vrij was. Letterlijk.
Alles fijn, bodem zand zonder zeegras, drie tot vier meter diep tot op enkele meter van de rotsen.
Geen gevaarlijke rotsen onder water.
Ik draai de boot, laat op flinke afstand het anker vallen en ga dan achteruit naar die uitgekozen rotspiek. Ik stop op ongeveer 20 meter uit de rotsen en geef m´n zoon de landlijn. Hij is een uitstekend zwemmer, is binnen seconden bij die rots waar hij de landlijn moet beleggen.
Ik houd de schroef uiterst langzaam in achteruit en rol de landlijn af, oplettend dat ze niet door de draaiende schroef gegrepen word.
Helaas, door die deining en de messcherpe rotsen had mijn zoon problemen. Bovendien kan hij niet knopen als een zeeman. Dus dat duurde en duurde, ik hoorde hem vloeken als hij weer eens door een swellgolf tegen die scheermesfijne rotsen gegooid werd.
Ik riep hem toe dat hij moest stoppen met spelen en een beetje opschieten. Ik weet zeker dat hij me daarvoor zou terug pakken.
Plots ging een enorme dreun door de boot. Ik draai me om en zie dat de mast staat te zwabberen en de boot valt in de swelltrog helemaal op z´n zij. Ik wist gelijk wat er gaande was, de boot zat op een rots.
Dieptemeter gaf 3 meter aan. ( bij mij is dat onder de kiel ) Gever dieptemeter hangt aan het roer ( één opening minder in de romp )
Onze kiel is wigvormig, achter het diepste, ik rende naar voor om wat exstra ketting te geven zodat ik niet vooruit over die rots moest. Terwijl ik daarmee bezig was rees de boot, en in het volgende golfdal bonkte het weer. De derde put in het water en geen bonk meer, de rots lag nu vóór me.
Ik sneed het borglijntje door waarmee de landlijn nog vastzat aan de touwtrommel en draaide met volle geweld de boot zijdelings en motorde naar voor.
Haalde ketting als gek. De dieptemeter gaf nog steeds ongeveer 3 meter aan.
Mijn zoon had niks gemerkt, was nog steeds aan het klooien met die rots en dat touw. Ik heb hem terug gefloten ( politiefluitje ) en ben dan zelf het water ingedoken om te zien of er schade was.
Ik vond ook de rots die als een zeer puntige kegel uit het zand stak en de bovenkant van die punt was stukgebroken. Hooguit een meter diameter en bijna drie meter hoog. De enige rots in de hele buurt. Een stalagmiet.
Ons bootje is hout met een 3 ton gietijzeren kiel die onder 15 cm breed is. Alles zit in een polyester doodskleed, dat is onder bij de kiel 2 tot 3 cm dik. En in dat polyester was een gaatje. Ik kon mijn vinger er insteken.
Wat was er gebeurd, doordat ik lang in z´n achteruit aan het malen was met die grote schroef werd de boot opzij gezet. Schroefeffect, mischien een beetje wind. En ik had een schone bodem gezien bij het verkennen, had echter die ene puntrots 15 meter west niet gezien. En precies daarop werd de boot gezet.
Ongelooflijk geluk gehad, was de puntrots een halve meter hoger geweest had hij de romp lekgestoten, nu had het gietijzer de klap opgevangen. Acht ton geeft een dreun.
Bleek dat de boot water maakte. Niet veel, een vingergroot gat in het polyester maar dan moest het water langs de kiel en zo. Heb daar geen poging tot reparatie gedaan, door de swell was het onder de boot hangen niet te doen.
Ben naar Deep bay gezeild, 17 mijl verder en heb daar in alle rust in vlak water het gat gedicht met
kneed epoxy. Gewoon snorkelend. M´n zoon knede de twee delen samen, gaf het me aan terwijl ik reeds in het water lag en ik dook onder de kiel. Op de bodem liggend en met mijn voeten op de kiel drukkend kon ik het spul in het pinkgrote gat drukken.
Het lek was dicht en een jaar later bij het bovenhalen in Rhodos kon ik het gat niet eens meer vinden.
Ik heb het reeds vaak gezegd, zonder geluk kom je als zeiler niet ver.

80.000 mijl en 11 jaar met huidige boot. Eerste jaar in Nederland gevaren met 3m diepgang. Waarschijnlijk zo'n twintig keer de grond gevoeld in dat eerste jaar waarvan enkele malen bewust om een haven binnen te komen. beetje drukken met 100pk en je komt de drempel wel over.

In Canada lag ik in een haven met zand bodem waar ik met extreem laag water de kiel op de grond had staan en waar de boot dus een beetje uit het water kwam. Telt dat ook? Dit is ook wel vaker gebeurt in andere havens, waaronder die van Nome in Alaska.

In de jaren erna een keer of 4 bewust om de dieptemeter te calibreren en een keer of 20 onbewust door foutieve of incomplete kaarten of zelfs gebrek aan kaarten, meestal rotsblokken en helaas enkele keren hard genoeg om serviesgoed aanboord te breken. Dus alles met elkaar een keer of 50? Blij met mijn stalen kiel en kielophanging

Van welk type staal is je boot gemaakt Erik?

Sonador schreef : 37

@kapteinmomo.

De mast is er opgezet in een jou wel bekende haven. Bij de mastenkraan was het echter niet diep genoeg. Dus met de havenboot flink aan het trekken, mijn 100pk vol aan en met een lijn naar de wal en op de lieren trekken hebben we de boot onder de kraan gekregen. Daarna aan de mast scheef getrokken om de boot er weer weg te krijgen.

Ja het is zeker geen broodje kroket het jacht van jouw, ligt de boot nog in RCM?

De boot is al 11 jaar niet meer in Nederland geweest.

voutje bedankt, lig er een jaartje of 6, komt jouw boot ooit nog op Nederlands grondgebied ?

Leuk om deze verhalen te lezen.

Dan maar de ervaringen en avontuurtjes van mijn kant.

Vorig jaar de eerste keer gaan varen met de voor ons toen nieuwe en eerste boot. Bij het invaren van een Maasplas goed stuurboord gehouden. En opeens leek het alsof de boot niet meer verder wilde... We lagen vast in het zachte slijk. Op dat moment was onze inboard diesel nog niet operationeel en varen op een Torqeedo Travel bbm. Even haaks gezet en op de kiel naar het diepere gedraaid en zo los gekomen.

Later dat jaar met een zeilinstructeur, die nota bene zeilles gaf op de plas waar wij zeilden, met een flink knaller vastgevaren, maar met wat schommelen en vol gas en bakboord sturen los kunnen komen.

Begin dit jaar bij het proberen in te varen van een andere plas in het midden van de ‘vaargeul’ vol tot stilstand gekomen, direct in de achteruit gegooid en gelukkig niet vastgevaren. Dat was net alsof je tegen een betonblok aangevaren werd, boot veerde direct terug. Snel stilgelegd en de kajuit in gedoken om de kielbouten, scheuren polyester etc te checken. Kapot geschrokken, maar blijkbaar kan dit bootje wel een stootje hebben want geen beschadigingen kunnen vinden. Nu de boot op de kant staat die ik een kleine beschadiging helemaal onderaan de (begin dit jaar) vers geverfde kiel. Dus in de lente even bijwerken.

Rond de zomer terwijl de boot op autopiloot liep op de oude Maas even niet opgelet / teveel bezig met andere dingen. Was op het voordek bezig en keek op en zag dat ik recht op de met keien beklede wal afging. Snel naar de kuip gesprongen, autopiloot uit en roer omgegooid. Kiel raakte niets, maar het roerblad tikte nog wat keien aan bij het wegdraaien. Dat was even schrikken (en dom) zeg.

Dus 4 keer onbedoeld in 2 seizoenen.

Vwb dieptes in mijn vaargebied, de dieptes worden buiten de vaargeul en in alle plassen aangegeven als 0-3 meter en 3-5 meter ofzo. Dus niet echt hulpvol en dieptemeter is kapoet. (Veel plassen zijn trouwens meer dan 40m diep ivm het delven van grind heb ik me laten vertellen)