OldBawley schreef :
Alhoewel ik voorzichtig ben met mijn oude bootje gebeurt het toch wel eens. Heb hier op ZF reeds twee verhalen verteld over grond raken.
Heb ook een keer schade gehad. Ik was naar Ölüdeniz ( zuid Turkije ) gezeild, mijn zoon was aan boord. Je mag de binnenzee niet meer op met de boot, ik besloot te ankeren in de buurt om dan met het bijbootje Ölüdeniz te bezoeken.
Je ankert er op open zee, ik besloot een landlijn naar de rotskust uit te brengen. Beetje link want er stond ongeveer ¾ meter deining. Een zeer lange deining, waarschijnlijk de voorloper van een voorspelde zuidoost storm. Die zou 36 uur later komen.
Ik voer om te verkennen vooruit op de rotskust af, naar een rots waar je makkelijk een landlijn kon aan vastmaken. Liet m´n zoon manauvreren, ik stond op de boeg om te zien of de kust vrij was. Letterlijk.
Alles fijn, bodem zand zonder zeegras, drie tot vier meter diep tot op enkele meter van de rotsen.
Geen gevaarlijke rotsen onder water.
Ik draai de boot, laat op flinke afstand het anker vallen en ga dan achteruit naar die uitgekozen rotspiek. Ik stop op ongeveer 20 meter uit de rotsen en geef m´n zoon de landlijn. Hij is een uitstekend zwemmer, is binnen seconden bij die rots waar hij de landlijn moet beleggen.
Ik houd de schroef uiterst langzaam in achteruit en rol de landlijn af, oplettend dat ze niet door de draaiende schroef gegrepen word.
Helaas, door die deining en de messcherpe rotsen had mijn zoon problemen. Bovendien kan hij niet knopen als een zeeman. Dus dat duurde en duurde, ik hoorde hem vloeken als hij weer eens door een swellgolf tegen die scheermesfijne rotsen gegooid werd.
Ik riep hem toe dat hij moest stoppen met spelen en een beetje opschieten. Ik weet zeker dat hij me daarvoor zou terug pakken.
Plots ging een enorme dreun door de boot. Ik draai me om en zie dat de mast staat te zwabberen en de boot valt in de swelltrog helemaal op z´n zij. Ik wist gelijk wat er gaande was, de boot zat op een rots.
Dieptemeter gaf 3 meter aan. ( bij mij is dat onder de kiel ) Gever dieptemeter hangt aan het roer ( één opening minder in de romp )
Onze kiel is wigvormig, achter het diepste, ik rende naar voor om wat exstra ketting te geven zodat ik niet vooruit over die rots moest. Terwijl ik daarmee bezig was rees de boot, en in het volgende golfdal bonkte het weer. De derde put in het water en geen bonk meer, de rots lag nu vóór me.
Ik sneed het borglijntje door waarmee de landlijn nog vastzat aan de touwtrommel en draaide met volle geweld de boot zijdelings en motorde naar voor.
Haalde ketting als gek. De dieptemeter gaf nog steeds ongeveer 3 meter aan.
Mijn zoon had niks gemerkt, was nog steeds aan het klooien met die rots en dat touw. Ik heb hem terug gefloten ( politiefluitje ) en ben dan zelf het water ingedoken om te zien of er schade was.
Ik vond ook de rots die als een zeer puntige kegel uit het zand stak en de bovenkant van die punt was stukgebroken. Hooguit een meter diameter en bijna drie meter hoog. De enige rots in de hele buurt. Een stalagmiet.
Ons bootje is hout met een 3 ton gietijzeren kiel die onder 15 cm breed is. Alles zit in een polyester doodskleed, dat is onder bij de kiel 2 tot 3 cm dik. En in dat polyester was een gaatje. Ik kon mijn vinger er insteken.
Wat was er gebeurd, doordat ik lang in z´n achteruit aan het malen was met die grote schroef werd de boot opzij gezet. Schroefeffect, mischien een beetje wind. En ik had een schone bodem gezien bij het verkennen, had echter die ene puntrots 15 meter west niet gezien. En precies daarop werd de boot gezet.
Ongelooflijk geluk gehad, was de puntrots een halve meter hoger geweest had hij de romp lekgestoten, nu had het gietijzer de klap opgevangen. Acht ton geeft een dreun.
Bleek dat de boot water maakte. Niet veel, een vingergroot gat in het polyester maar dan moest het water langs de kiel en zo. Heb daar geen poging tot reparatie gedaan, door de swell was het onder de boot hangen niet te doen.
Ben naar Deep bay gezeild, 17 mijl verder en heb daar in alle rust in vlak water het gat gedicht met
kneed epoxy. Gewoon snorkelend. M´n zoon knede de twee delen samen, gaf het me aan terwijl ik reeds in het water lag en ik dook onder de kiel. Op de bodem liggend en met mijn voeten op de kiel drukkend kon ik het spul in het pinkgrote gat drukken.
Het lek was dicht en een jaar later bij het bovenhalen in Rhodos kon ik het gat niet eens meer vinden.
Ik heb het reeds vaak gezegd, zonder geluk kom je als zeiler niet ver.
Mooi verhaal! En die laatste zin is zeker waar!