Onderwerp: vrouwenzand

Klopt, ik ben laatst op de waddenzee ook nog flink vastgelopen, midden tussen de lijn van twee groene tonnen maar nog enige meters aan de binnenkant. Dat is aan de ene kant pecht, aan de andere kant was ik dus niet met mijn aandacht bij de dieptemeter, anders had ik het waarschijnlijk nog wel gezien voordat het boem was.

Wel bracht dat mij weer op mijn jonge jaren op de Friese meren, ik heb toen toch wel een aardige 'opleiding' gehad in loskomen door handig met je zeilen en gewicht bezig te gaan. De boot is wel een stuk groter, maar met drie man op de lage kant en het grootzeil strak aan kon ik ook dit keer weer de boot binnen een minuut los krijgen. Dat leren ze je toch niet bij CWO II of III...

Groet Erik

Ik vertrok kort geleden om 19.30 van Enkhuizen naar Stavoren.
Tevoren nauwgezet mijn kompaskoers bepaald.
Al snel verzeilde verdwenen de lichten en kwam ik in een grijze soep terecht: mist!
Ik besloot door te varen en af en toe de motor te stoppen om uit te luisteren.
Halverwege kon ik het lichtbaken voor het Vrouwenzand spotten.
Een uur later uiterste alertheid of ik ergens licht of land kon zien.
Om 22.30 zag ik een licht. Heel voorzichtig er dead slow op afgevaren.
Na een paar meter zag ik het havenlicht van Stavoren en tegelijkertijd de havenpier. Veilig binnen dus!

Was het dom om door te varen? Misschien. Het was een weloverwogen besluit. Als ik vastgelopen was had ik dan pech? Nee dan was het dom geweest. Had ik - nu het goed gegaan was - me op de borst kunnen slaan dat ik goed genavigeerd had? Had gekund. Ik heb dat gelaten. Ik was blij binnen te zijn en heb geluk gehad.
Ergo sum: er zitten meestal meerdere kanten aan een verhaal.

En zo had het ook kunnen gaan .....

Bron: KNRM
'Lost in the mist...'
Urk, maandag 9 november 2009

Met een zeiljacht verdwalen in de mist met een zicht van minder dan vijftig meter en dan aan de grond lopen. Dat overkwam drie watersporters zondag in de namiddag nadat ze met het jacht van de (verlaatte) opening van de Ketelbrug gebruik hadden gemaakt. Op het Ketelmeer tussen het IJsseloog en Ramspol raakten de zeilers die op weg waren naar Zwartsluis de weg kwijt met bovengenoemd gevolg. Nadat ze hulp hadden ingeroepen zagen ze wel weer kans om los te komen, maar moesten uiteindelijk bekennen de weg compleet kwijt te zijn. Toen de Willemtje ter hoogte van Schokkerhaven was, meldde de Kapiteins Hazewinkel dat de bemanning van het jacht een rood licht zag wat waarschijnlijk één van de havenvuren van deze haven was. Besloten werd om de Willemtje stil te leggen, de motoren te stoppen en in de witte wereld te roepen aan de onfortuinlijke watersporters. Meteen kwam er antwoord terug en toen bleek dat het jacht maar een vijftig meter bij hen vandaan lag. Nadat het jacht in Schokkerhaven was afgemeerd en één van de zeilers aan boord was genomen werd koers gezet naar Urk omdat hun auto daar nog stond. Ook de Kapiteins Hazewinkel die bij de Ketelbrug was gebleven en de radar in de gaten hield (de Willemtje beschikt namelijk jammer genoeg niet over radar) vertrok met veilige vaart retour station waar om half zeven werd afgemeerd.

Nou, ik heb het wel degelijk aan mijn cursisten geleerd hoor! Altijd leuk om ze onverwachts vast te laten lopen (door bochtje af te snijden ofzo...) en vervolgens met de boot en alles wat je hebt te gaan spelen om los te komen! En dan helemaal als het zonder motor lukt!

Groeten,
Globe_Trotti

toch wel
ik heb het deze zomer ook nog geleerd aan cursisten, hoger en lagerwal.
en een motor zit er niet uit, dus was een leuk schouwspel

Ha, dat doet me aan mijn kinderjaren denken, mijn ouders hadden toen een Kok motorgrundel (nog uit de tijd met een open kuip en een normale zeeg, niet zo'n ingezakte pudding). Een 22 pk Faymann omringd door 7 ton staal en mahonie hechthout.

In die tijd had je als navigatie alleen de kaart en kompas. Halverwege het Ketelmeer op weg van Kampen naar het IJsselmeer werd het, 's ochtends rond een uur of 11, opeens flink mistig. Mijn vader paste de snelheid daarop aan en we vervolgden heel langzaam onze weg, langs de stuurboordzijde van de geul, van prik naar prik. Plotseling voeren we bijna frontaal op een binnenvaartschip dat in de mist gewoon de bakboordzijde aanhield en vol gas doorstoof.

Door de uitwijkmanoevre waren we even de richting, de vaargeul en de prikken kwijt. Mijn broer had de prikken geteld en zo onze positie op de kaart aardig bijgehouden. Aan de hand daarvan een kompaskoers bepaald en heel langzaam doorgevaren, op zoek naar de vaargeul (en hopend dat we er nog in zaten).

Op zich was het daar heerlijk rustig en stil, maar het leek voor mij als klein kind (ik was 6 of zo) toch wel heel lang te duren omdat we echt heel langzaam voeren. Na een tijdje zei ik, achterin de kuip zittend: kunnen we niet harder, de boot maakt al een hele tijd geen golven meer...
Toen kwam mijn vader er dus achter dat we al een tijdje, heel stilletjes, met de kiel in de zachte modder waren vastgelopen. We voeren dus zo langzaam, dat we het vastlopen niet eens hadden gemerkt... [/offtopic met excuses]


Eh, Past dit draadje nou wel of niet in dit topic, want het Vrouwenzand behoort eigenlijk weer niet tot de " Vaargebieden & ligplaatsen" maar een plaats die je maar beter kunt vermijden

En toch en toch en toch.

Uiteraard zit een ongelukje in een kein hoekje.
Op (bijvoorbeeld) de Grevelingen zou je (sinds die verrekte dammen in de weg liggen) blind moeten mogen varen op de tonnen. Die platen wandelen absoluut niet meer.

Op de waddenzee zijn tonnen en staken slechts een richtlijn, er zijn plekken waar je de platen bijna letterlijk kunt zien wandelen. Dat gegeven hoort bij kennis van navigatie op het vaargebied. Op je dieptemeter kijken is een hulp, maar kijk liever naar het water (kleur en golven), dan zie je het aankomen en kun je het tenminste ook als de boel eens uitvalt...

Overigens ook deze CWO-instructeur liet bootjes vastlopen, haalde het roer van de boot (aangehangen) en meer van dat soort grappen en grollen waar de cursisten erg zenuwachtig van worden en later veel aan hebben...