Onderwerp: Even schrikken: anker gebroken

Erik denkt volgens mij meer in “houdkracht per euro” ipv “houdkracht per kg”. Voor de boot van Vlieter zijn de kilo’s door die boegbalk ook niet zo relevant denk ik. En met een goede lier erbij al helemaal niet

Mi Dushi schreef :
eigenlijk niet wie weet vervang ik het ook nog wel.

jerry schreef :
Precies, ik vraag mij af wat er mis was met dat anker. Het is gebruikt/misbruikt en belast op een manier waar het nooit voor ontworpen was. Ik denk dat veel gegoten ankers deze val niet zouden overleven. Maar een anker is ook niet ontworpen om van hoogte op een betonnen plaat te vallen.
Reparatie lijkt mij inderdaad praktisch onmogelijk.

Keeszeiler schreef
Precies deze klap komt bij normaal ankeren nooit voor, het is bros materiaal maar zet je het anker uit breekt het water de klap.

Freek

Ik heb toch liever een taai anker in dat geval.

freek1970 schreef :
Allemaal waar, maar er was dus al een oude breuk. Zover ik me kan heugen is het anker nooit eerder gevallen - dus ik was vooral nieuwsgierig waar die eerste breuk door ontstaan kan zijn. Die vraag is al in de eerste posts beantwoord, waarvoor dank!

Zeehaen schreef : Veel te duur. Een stuk gefabriceerd staal is al duur betaald als je een tientje de kilo moet betalen. Toen ik keek naar een Rocna een jaar of wat terug was het dichterbij 5 tientjes de kilo. Er zijn ankers met minder houdkracht per kilogram eigen gewicht die aanzienlijk goedkoper zijn. Nadeel is dat je een wat groter anker nodig hebt. Ik heb indertijd een Bruce gekozen, 80kg in plaats van 55 kg Rocna of spade, komt op dezelfde houdkracht neer. Was een verschil van rond de 2000 dollar. Ik zal niet zeggen dat ik een groot fan ben van Bruce, het zijn egwoon goede ankers. Slechte ankers bestaan eigenlijk niet, als ze slecht houden heb je ze te klein gekozen. De vraag is dus wat je belangrijk vind: Bling Bling op de boeg, zo min mogelijk gewicht of iets wat werkt en wat goedkoop is. Persoonlijk kies ik voor het laatste, maar die overwegingen kunnen voor iedereen anders zijn.

jerry schreef : Dat vraag ik mij af (zie ook mijn verhaal hierboven over m'n voormalige gietijzeren schroef). Was er mogelijk al sprake van een productiemankement zoals een gietgal of iets dergelijks en zou, als zoiets geconstateerd zou kunnen worden, het anker ook gebroken zijn bij een degelijke val zonder zoiets? Voer voor een onafhankelijk deskundige, lijkt mij.

Erikdejong schreef :
Een tijd terug deze discussie al eens gehad met jou. Jij vaart een 50-voet jacht met een
80 kilo Bruce anker wat uiteraard zeer goed houdt.
De meesten hier zeilen 20 tot 35 voet jachtjes waar gewicht een veel grotere rol speelt.
Hoe lichter een Bruce, hoe slechter hij ingraaft en houdt.
Heb al eens aangegeven dat mijn 7,5 kg Bruce anker niet eens door het fonteinkruid komt en
nooit vastbijt op mijn Etap 22.
De meesten hier hebben baat bij een meer "technisch" anker zoals Rocna/Kobra II/Spade.
betere houdkracht bij minder gewicht, wat een grotere rol speelt bij kleine jachtjes.

En wil je niet wat de TS overkwam, een breuk. Dan kies je voor een gesmeed anker.

A

Ik herinner me een strofe uit de Practical Boatowner:"weight and holding power have nothing to do with each other (try a cannonball)".
Naarmate een anker groter wordt gaat de vorm een minder grote rol spelen (en het gewicht van de ketting een grotere). Voor het doorsnee doorsnee jachtanker speelt de vorm een zeer grote rol.
De schacht van het onderhavige (kopie?)CQR anker had nooit van gietijzer mogen zijn. Bij mijn weten was de originele CQR gesmeed, de originele Bruce ankers waren van gietstaal.
Gietstaal is goed lasbaar en niet bros, maar veel duurder in productie dan (klassiek) gietijzer, vandaar dat vele (Chinese?) copieen van gietijzer zijn: goedkoop en er kraait toch geen haan naar, aan het uiterlijk is het niet te zien tot het een keer op beton valt.
Overigens zijn veel moderne ankers "hybride": de (moderne) Rocna's en Vulcans bijvoorbeeld hebben een gegoten gietstalen vloei die op een plaatstalen schacht gelast is, welke bij de Vulcan machinaal bewerkt is ivm de juiste gewichtsverdeling. De Spade is volledig uit plaatmateriaal gelast, evenals de Mantus M1. De Mantus M2 heeft zelfs een hybride vloei: gietstalen voet met aangelaste plaatachterkant met (demontabele) plaatstalen schacht.

Van de meest gangbare ankers zijn ze volgens mij zo goed als je ze toepast. te klein, te weinig ketting, te lichte ketting zijn allemaal factoren waarom een anker al dan niet goed functioneert. En dan heb ik het nog niet eens over de gesteldheid van de bodem gehad. Wat mij opviel bij onze zoektocht naar een nieuwe zeilboot was dat de meeste schepen op het IJsselmeer die wij bekeken hadden, geen ankerlier en relatief kleine ankers hadden. Die in Zeeland en aan de wadden hadden dat veel vaker wel en groter. Detail.
Zo`n anker uit gegoten staal kan slecht tegen belastingen als vallen of klappen er op. Wat ik me afvraag is of die breuk echt wel ouder is geweest, Waarom zou een deel breken en de rest heel blijven. Je zou verwachten dat ie dan meteen helemaal af breekt. Wanneer de oorzaak niet in het vallen zit zou ik ook denken aan een gietfout (belletjes). Succes ermee. Ik heb hier nog een 35 pond reserve CQR-anker liggen mocht het nodig zijn. Ciao Jeroen.

Orange Sunset schreef :
Aan de breukhoek kun je bijster weinig afleiden. Staal breekt altijd onder een hoek van 45 graden tov de last. Daarom hebben breukvlakken altijd punten. Hoe scheurpropagatie verloopt bij een geweldsbreuk is bijzonder slecht te voorspellen.

Dit anker was nog niet heel lang ingescheurd: er zit maar weinig roest op het breukvlak. Vermoeiing is nauwelijks een factor in het breken van dit anker.

Wat ik wel zie, is een heel grove en dus brosse struktuur. Gewoon uiterst matige procescontrole tijdens het gieten.

Scherpere foto's helpen om hier meer over te kunnen zeggen. Maar stel je daar ook niet te veel van voor.

@Joop66: "Staal breekt altijd onder een hoek van 45 graden tov de last"
Hoezo? Hebben de staalmolekulen dit met elkaar afgesproken of zo?

Reed schreef :
Los van dat staal geen moleculen heeft, maar alleen atomen: ja.

Staal is op trek sterker dan op afschuiving. Dus de breuk loopt volgens een vlak waarin de som van trek en afschuiving de hoogste vergelijkingsspanning oplevert. Dat optimum ligt voor staal onder een hoek van ongeveer 45graden.

en.wikipedia.org/wiki/Mohr%27s_circle
en.wikipedia.org/wiki/Von_Mises_yield_criterion

Toegegeven: die spanningscirkel van Mohr heb ik nooit helemaal begrepen, maar t komt er op neer dat, inderdaad de ijzeratomen dat met elkaar hebben afgesproken.

Goh ik kende die afspraken van die moleculen helemaal niet. "mannen 45 graden = kappen nou!"
En ik dacht ook te weten dat gietstaal bestaat uit ijzer, koolstof (ca. 2%-7%), silicium en mangaan.
En dat we het dan niet over pure ijzer (Fe) atomen hebben maar moleculen.
Stom van mij, sorry.

Reed schreef :
Volgens mij zit dat koolstof er tussen....als onderdeel van een austernietkristal. Kistallijne structuur dus van atomen.
Daarbij heeft gefrist gietijzer (gloeifrissen naar gietstaal) of getemperd gietijzer nog steeds los koolstof en wat toevoegingen Nikkel, Chroom, Molybdeen.
Bij het etsen van het oppervlak zie je nog steeds de losse kristallen zitten. Bij getemperd gietijzer zie je nog steeds zelfs koolstofclusters zitten.

(toch weer even opgezocht in mijn oude leerboeken "Metalen, Technologie voor de werktuigbouw")

Reed schreef :
Staal is een legering van verschillende stoffen.
Een legering is een homogeen mengsel.
Het homogene vertaalt zich in een geordende structuur die kristallijn genoemd wordt.
Er ontstaan daarbij geen nieuwe stoffen, dus geen moleculen. Het blijven sterk geordende atomen.

Zoals Calidris opgezocht heeft

Reed schreef :
Die verhouding tussen treksterkte en afschuifsterkte verandert niet door de samenstelling. Het is een wiskundig principe.

Als we dan toch in de metallurgie gaan:
Gietstaal kan maximaal uit 2% koolstof bestaan: daarboven is het gietijzer, waarin de koolstof als grafiet aanwezig is. De koolstof in staal zit er niet als daadwerkelijke koolstof in, maar als cementiet. Een Ijzerkoolstof verbinding. Hard en bros.

en.wikipedia.org/wiki/Cementite

Silicium en mangaan hebben weinig invloed op de bulk sterkte. Die zitten er in om de smelt dunner vloeibaar te maken, en om de manier van kristalgroei te beinvloeden tijdens het afkoelen. Ook heeft mangaan de werking dat het staal enorm verstevigt bij koud vervorming. Handig bij spoorrails, die je nog wel moet kunnen buigen, maar die wel slijtvast moeten zijn. Of bij pantserplaat die veel energie moet kunnen opvangen zonder te scheuren.

www.ferralloy.com/steel-castin...castings-difference/

Je leert wel iets op een MTS.