Onderwerp: Niet zo schuin!

Zeker bij moderne monohulls lig je vaak sneller op 1 oor.
Helaas de oide ontwerpen met smalle waterlijn ook, ander schip zal geen verschil maken tenzij ondertuigde s spant wellicht bij meer wind pas

stuurboord schreef : In dit rijtje ontbreekt een hele belangrijke:
ruimer plannen.

Als je ruimer plant heb je vaak de optie om te kiezen om te vertrekken met 6BF of een dag te blijven liggen.

Maar probeer vooral uit te vinden waarom iemand helling niet fijn vind. Verplaatsen met helling is een stukje vaardigheid waarin je jezelf kunt trainen, net als aangelijnd werken aan dek. Als je het gevoel hebt geen controle te hebben wordt het tijd om serieus iets aan zeiltrim te gaan doen ("hoe trim je een boot vlak") en dat kost niet eens altijd snelheid.

Tot slot kan een goed ontworpen schip nooit omslaan door wind. (Ongereefd met grootzeil en genua dan. Met spinaker of genaker kun je wel plat slaan.) Voor omslaan heb je een golf van meer dan 3 meter met een breker nodig dwars, vanwege die ballast onder de boot.

De kuip verlaten om bij de mast het zeil te gaan reven kan averechts werken. (In geval van een Victoire laat je dan dus een persoon met een probleem alleen achter in de kuip).

JeroenFemke schreef :
Exact.
De vorm van de boot doet er toe. Maar ook hoe je zeilt.
Wij waren laatst bij windkracht 6 op weg.
35 grd helling hoog aan de wind is dan niet ongewoon maar wel erg oncomfortabel.

Met meer dan 50% ballast onder mij is mijn vrouw echt niet bang maar helemaal leuk vindt ze het ook niet.

Reven is de eerste en belangrijkste stap.
Gebruik een lifeline en klip elkaar vast in de kuip, dat geeft een veilig gevoel.
Op het handje sturen helpt. Dan anticipeer je beter.
Ga juist bij een vlaag juist wat oploeven. De boot gaat recht, de snelheid neemt wat af.
Durf ook af te wijken van je bestemming, zoek een koers (en misschien een haven) op die op een wat ruimere koers ligt. dan vaar je vlakker.
´s Avonds neemt de wind vaak af, of wacht een dagje op minder wind. Dan weer verder.
Het moet voor allen aan boord wel leuk blijven.

Let op: goed bedoelde tips maar voor een groot deel vermijdingsgedrag. Als er inderdaad sprake is van angst (itt een gebrek aan gewenst comfort wat iets heel anders is), wordt deze angst hierdoor alleen maar bevestigd en versterkt. Zie link naar artikel een paar posts terug.

Mijn vrouw is dol op zeilen.

Als het niet schuin gaat.
Als het niet schommelt.
Als ze nergens aan hoeft te trekken of duwen of draaien.
Als het zeil niet de zon tegenhoudt.
Als het niet zo hard waait dat de krant of de handdoek wegwaait.
Als er geen spetters water overkomen.
Als ze niet gestoord wordt bij haar slaapje in de luie tuinstoel.
Als het glas wijn niet omvalt.

Zucht.

Daarom heb ik een 1-persoons spele-zeilbootje en hebben we samen een motorboot.

Mijn helaas te vroeg overleden vrouw had ook een wat ambivalente verhouding met zeilen. Als we samen op pad waren was dat iets om rekening mee te houden. Een van de dingen die verschil maakten waren de spatzeilen aan de railing. Zo keek je niet gelijk een soort van afgrond in als je wat meer helling had dat maakte echt verschil. Weersomstandigheden speelden ook een rol. Een strak blauwe lucht zorgde voor meer ontspanning ook als de hellingshoek eens wat groter was. Het meeste is hier al gemeld. Bestemmingen uitzoeken die wat ruimer bezeild waren als het harder woei, of juist een haven aandoen waar je gemakkelijker en paar dagen kon blijven liggen en wal activiteiten ondernemen. Iets minder zeilbeleving misschien , maar dan kwam dan wel weer als ik alleen op pad was en ook dat kon.
Ik heb voor ze overleed serieus gedacht om naar een motorzeiler over te stappen met het idee dat we daar samen oud mee konden worden. Een stuurhut geeft een heel andere beleving en veel motorzeilers gedragen zich een stuk bedaagder. Met een strijkbare mast kun je dan ook eens wat verder het binnenland in.

Ik zou echt samen proberen uit te zoeken waardie angst vandaan komt en daar aan proberen te werken. Waar is ze bang voor?

Wat een ramp, die vrouwen die altijd maar mee moeten met het gematerialseerde ego van de man, terwijl ze bang zijn en/of niets met zeilen hebben. Emancipatie is aan boord soms ver te zoeken. Ga niet meer mee. Laat de man het uitzoeken met zeilvrienden en opstappers. Ga toch wat leuks doen!

Dank voor alle tips.
Dat wordt dus geen nieuwe boot en daar ben ik eigenlijk wel blij mee, want de Etap bevalt me goed.
Haar angst is wel echt, maar niet terecht (zeker niet op een onzinkbare Etap) en dat weet ze, maar dat helpt helaas niet.
Een andere vrouw (of ruilen ga ik ook niet doen, dus zal ik me (nog wat vaker) aan moeten passen en lekker “raggen” doe ik dan solo of met andere liefhebbers.

holrobert schreef :
Dit lijkt me inderdaad een zinvollere oplossing. Een andere boot kopen is natuurlijk symptoombestrijding. En een dure (schijn)oplossing. Therapie lijkt me zinvoller, je pakt het probleem bij de bron aan en het is goedkoper.

Mijn Contest 31HT (zware boot, ongeveer 50% ballast) had ook altijd best veel helling bij een aandewindse koers en ik weet sinds 2 jaar dat een nieuwe set zeilen die helling behoorlijk heeft terug gebracht. En wat één van de schrijvers meldde: kies een andere zeilhoek, ga iets ruimer aan de wind varen. Wat ook helpt is reven, het valt me op dat dit met behoud van snelheid kan, ook wordt het "tegen"sturen een stuk minder.

heel herkenbaar en eensch met wat stuurboord eerder schreef.

Wij zijn dit jaar overgestapt op een grotere, zwaardere boot en dat helpt enorm. Het is bij ons niet alleen de "schuinte" die t em doet maar ook de snelheid van beweging in windvlagen

Vrouw en een dochter hebben daar last van overigens. Ze gaan wel graag mee zeilen en dit meegenomen in overweging een grotere boot te kopen. Die grotere boot voelt "veiliger", reageert trager.
Vanzelfspreken ook fijn qua leefruimte, het vergroot het gevoel van "ademruimte" voor hen en dat geeft lucht om ook wel eens flink schuin te gaan als t nodig is.

Maar ik zoek de aandewindse koersen in flinke golfslag niet op onder het motto "gentleman don't sail to windward".



Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Grappig....de geschetste case is voor mij heel herkenbaar.
Ik kwam van open zeilboten en die sloegen nog wel eens om....(so what ??.. leukkkk)
Later ging ik over op zeiljachten en toen kwam het besef....als deze omslaat zinkt die....

Dus..schuin gaan was voor mij geen pretje, werd al nerveus bij een vlaag.

Later meezeilen als voordekker in wedstrijden met serieuze schepen en bemanning, vaak teveel zeil omdat er gewonnen moest worden en trek plat die bak.
Toen kwam het besef en het vertrouwen bij mij dat je een zeiljacht niet zomaar onderste boven trekt. Met mijn eigen boot ging ik nu ook veel serieuzer zeilen en...schuin gaan werd ineens leuk.

Later mijn huidige vrindin mee genomen op een huurboot. Die trok vanaf dag 1 de boorden al onder water geen centje pijn.

Ik kocht mijn huidige boot,..2 jaar op het droge met z'n 2e dag en nacht aan klussen en....daarna varen.

Het varen met onze eerste gezamenlijke boot...het leek wel of dat zij nu ineens bang was om schuin te gaan....bij navraag en het vergelijk dat ze de huurboot wel plat trok krijg ik als antwoord.......Ja maar dat was een huurboot dus het risico is de eigen risico....nu hebben we een eigen boot en dat heeft 2 jaar bloed zweet en tranen gekost,.......

Tsja.....oplossing voor mijzelf was met wedstrijden meevaren voor een stukje zelfvertrouwen....oplossing voor mijn vriendin.....haar huur laten betalen voor aan boord ?

holrobert schreef :
Dit artikel heeft mijn vrouw even terug ook gevonden op het internet.
mim schreef :
Ben ik blij dat de relatie tussen mijn vrouw en ik veel meer in balans ligt dan jij hier speculeert.

@Optimaal
It wasn't me

In mijn vriendenkring zijn er drie stellen waarvan zij diegene is die veel meer met zeilen op heeft dan hij. Dan zijn de rollen ook omgedraaid wat betreft scheef gaan en met meer wind toch het water op.

Uit de tijd dat wij (mijn vrouw en ik) nog veel zeilangsttrainingen gaven weet ik dat:

- 90% van de ‘patienten’ vrouw was, maar de partner een groot aandeel had in de problematiek (meestal onbewust)
- er een minderheid mannen is die ook niet meer durven te varen

Eea is prima te verklaren uit de traditionele rolverdeling en bijbehorende verschillen in eigen vaardigheid en gevoel van controle.

Wij kwamen alleen in contact met mensen die dit echt als een probleem ervoeren: nachten niet slapen voorafgaand aan een vaartocht, paniek, huilend in de kuip, totale vermijding door uberhaupt niet meer te varen….

Het is mij nog niet helemaal duidelijk wat voor TS' partner nu het geval is: is erg sprake van angst in de vorm van "eng, gevaarlijk..." of meer een afkeer van helling vanwerge ongemak en onplezierigheid?

Ik kan mij voorstellen dat
1) Angst tot afkeer kan leiden, veel minder dan dat
2) Gevoel van ongemak tot angst kan leiden

Toen ik 10 ofzo was namen mijn ouders hun ouders eens mee. Die konden niet zwemmen en waren nog nóóit op het water geweest. Ik weet nog dat mijn oma in een windvlaag vroeg "hoort dat zo"? Waarop mijn moder zei "JA". En toen was het goed.

Mijn dochter gelukkig kunnen overtuigen met dat poppetje, als is zij veel meer mooiweerzeiler dan mijn zoon. Maar dat staat, denk ik, los van eventuele angst. Meer het niet begrijpen hoe iets werkt, al of niet door hier gewoon niet in geïnteresseerd te zijn. Dat is niet goed of fout overigens...

Als ik alles zo eens lees, denk ik dat een consult met zo'n zeilangst-therapeut een goed plan is. En dan zowel TS als z'n vrouw, gezien de laatste opmerkingen van Holrobert.
Misschien is eea te behandelen en kan je samen daarna wat avontuurlijker blijven zeilen, misschien is 'een stapje terug' of ' een andere boot' toch de beste oplossing.

holrobert schreef :
Ohw, daar zitten wij gelukkig (nog) ver van af!

met een boot schuin durven gaan ongeacht mannetje of vrouwtje, volwassen of kind.....sleutelwoord is vertrouwen hebben in boot en schipper.
Vertrouwen is niet iets wat je kan afdwingen, wel iets wat je kan verpesten door jou grenzen als de norm te hanteren.

Zeilangst therapie, partner met begrip en die dus een stapje terug doet zijn denk ik de beste opties om het vertrouwen te laten groeien.

Zou het ook aan de schipper kunnen liggen die tijdens het zeilen een onzekere indruk maakt

of een te overmoedige

Ik weet dat bij ons iig de aanwezigheid van onze jonge kinderen meespeelt. Angst dat ze in de kajuit ergens tegenaan vallen etc.

Naar mijn idee reven veel schippers te laat.
Zeker aan de wind kost reven geen of nauwelijks snelheid en het is veel comfortabeler.

Vlagen zijn vervelend voor iemand die wat angst heeft, je hoort en voelt het direct.