Onderwerp: UK Pinkstertrip met Zeebeest

Een korte reisimpressie van een zeer geslaagde tocht welke ons altijd zal bij blijven.

De Boot:
Zeebeest
Zeebeest is een LM28 een boot waarin in de tand destijds in positieve zin heeft toegeslagen. Het is een boot met karakter. Zeebeest heeft net als zijn bemanning en zijn vriend Loodje (het bijbootje) een oogje voor en op de zee.
Als hij de kans krijgt en het zilte water ruikt dan stoomt hij op naar volle zee alwaar zij in haar element is.

De bemanning:
Albert en Marjanne
Albert en Marjanne zijn op de kopaf vandaag 24/5/2010 exact 37 jaar getrouwd. Nu zullen er wel meer mensen deze mijlpaal bereiken maar vermoedelijk zullen er maar weinig zijn dit heugelijke feit op deze manier weten te halen. Het levende bewijs dat je geluk bij jezelf en bij elkaar kunt vinden.
Wij (Geert en Bianca) waren dan ook vereerd mee te mogen op hun trots.

De Reis:
Na op 20/5/2010 te hebben ingescheept volgde een heerlijke reis waarin we elkaar steeds beter leerden kennen en er een duurzame vriendschap onstond.


Woensdag 19/5
's-avonds maken we onze tassen klaar.
Zeebeest zal deze woensdag reeds ijmuiden binnen lopen en daar de nacht door brengen.

Donderdag 20/5
Nadat Albert van de schrik was bekomen.
(we kwamen met een volle bagage kar de kade op rijden)
Kreeg het wonder Marjanne al onze spullen netjes weg gewerkt in de buik van Zeebeest.
We verlaten Ijmuiden om +/- 12:00


Om vervolgens de nacht tegemoed te varen:



De met alle benodigde apparatuur uitgeruste Zeebeest en de ervaren bemanning resulteerde in een zeer ontspannen oversteek.




Vrijdag 21/5
De bedoeling was op Southwold aan te lopen.
om 10:30 hebben we even voor de kust gewacht daar je deze getijdehaven het best 2 a 3 uur na laagwater kan binnenlopen.



Dus even de tijd om de redduster aan stuurboord te hangen.



Southwold is een beleving op zich. In Nederland kennen we plaatsen als Orvelte waar we het verleden naspelen om zo in een museum dorp het verleden te laten herleven.
In Engeland hebben ze Southwold in tegen stelling tot plaatsen als Orvelte wordt hier geen toneel gespeeld maar is de tijd gewoon stil blijven staan. Met vier plaatsen voor passanten dan ook niet echt een vakantieparadijs. Maar als je er van houdt en dat deden we alle vier komt er een heerlijke rust over je. Kun je dan ook nog voor de kroeg aanleggen.
Het aanlopen van Southwold:




Wandelen naar het centrum van Southwold:


Over de golfbaan:


Lekker langs het strand:



Heee Alberts huisje!



En het pareltje van Southwold waar oude tijden herleven.
(Aan Albert om hier de details over in te vullen)


Terug bij Zeebeest besluiten de dames om direct de kroeg in te duiken waar ze ieder een halve liter witte wijn bestellen...

Wij hard werkende natuurliefhebbers geven loodje de sporen opweg naar het achterland van Southwold waar we de rivier de Blyth afzakken. Loodje loopt ons zelfs nog aan de grond
Maar Albert weet hoe je dat als kapitein moet oplossen. Ikke roeien



's-Avonds heerlijk uiteten in de Harbour Inn. Na de bestelling te hebben doorgegeven werden Clambs en Lamb gewisseld waardoor Albert een heerlijk stukkie lam kreeg voorgeschoteld. Na wat wisselen storte Marjanne zich op deze heerlijke lam.



Na s'avonds heerlijk te hebben afgespoeld onder de slang op de kade gingen we heerlijk slapen.


Zaterdag 22/5
Bij het naderen van laagwater loopt er in de haven een stroom van wel 6 knopen!!
dus timing is hier gewenst.

Op naar Lowestoft.
Daar aangekomen rond 12:00 wilden de dames natuurlijk direct de stad in...
Albert had zijn afkeer van deze stad al eens uitgesproken. Overigens vindt Albert op Zeebeest zijn ultieme geluk. Hij ondernam dan ook diverse pogingen om niet de stad in te hoeven. De knikkerbak (boegschroef) moest nog worden nagekeken Geert wilde de impeller nog nazien nadat Albert had aangegeven dat hij het ding al 7 jaar niet had aanschouwd. Verder moest er natuurlijk na het lek worden geluisterd.
Maar voor diegene die Marjanne een beetje kennen......
....
inderdaad gingen we gewoon de stad in

Waarna we met boodschappen wel weer eerder terug mochten:


Om vervolgens onze klusjes uit te voeren.
Albert reinigde de knikkerbak en ik mocht bij in een onmogelijke hoek wringen ter inspectie en evt. vervanging van de impeller. (zie het, vakkundig in het vet gezette spiegeltje van Marjanne ) .



De impeller bleek nog in redelijk goede staat. Dus op zoek naar een nieuwe pakking en wat vaseline. En dan weer prutsen om alles in tegengestelde visualisatie her te monteren. lang leve geduld en een spiegel. Na handen waarop zwartepiet jaloers zou worden en een uurtje later was ik eruit. Ieder jaar je impeller vervangen is mogelijk zelfs voor een motorsailor iet wat overdreven.

Handjes wassen en aan de borrel de dames waren inmiddels terug en we kregen gezelschap van Dennis, Jeroen, Ronin, Pieter, Hen3, Cora en een ieder die ik vergeten ben hier te noemen.



Effe douchen en dan lekker garnalen maken... mmmmm



Nog even een impressie foto vanaf het dak van de oudste Yachtclub van Engeland (europa?, wereld)
Zoek Zeebeest, de Contest 29, Ariel en Dennis zijn Boot.



Na nog een borreltje met zijn allen op/bij het strand. (waar anderen vast wel foto's van hebben) Lekker bij gebabbeld met Jeroen over zijn nieuwe aanschaf een S.O. 24.2.
Om 1:20 het mandje in.

Zondag 23/5

Om 7:00 klopperdeklop....
Buurman we willen graag vertrekken.
Geef Albert nu geen reden om het ruime sop te kiezen
kortom om 7:30 lieten we Lowestoft achter in ons kielzog.

Rustige reis.





13 Mijl uit de kust plots een oproep van Zonsnel met Martinbeens en Braveheart!!
"Waar zit de Marije ...?"
Bleken ze net 13 Mijl voor de kust van, inderdaad Lowestoft te zitten.
Dus dan maar een minimeet op zee
Daar ik mijn naam hoog moest houden maar een flesje wijn over gezet.





En weer verder.



Maandag 24/5

Krijg nu wat een ufo of een verkeerde sluitertijd of slaap te kort



En daar zijn we weer..



Terug in Ijmuiden waar deze fantastische korte maar enerverende reis begon.



Nog even samen op de foto:



En daar gaat Zeebeest weer voor een volgend avontuur...




Marjanne en Albert nogmaals hartelijk dank voor deze geweldige en leerzame ervaring. Het was een topreis!!!

Super zo'n verslag Groom! Je hebt je belofte waar gemaakt Herken op de Lowestoft foto-van-grote-hoogte wel de 'Leef je Droom' en de Temptation, maar die van jullie kan ik er zo gauw niet uithalen.

Albert en Marjanne, van harte gefeliciteerd! Nog 21 jaar erbij en dan zijn jullie net zolang getrouwd als mijn ouders gisteren

Volgende keer tijd voor een bakkie op de Markiezin?

We komen de volgende keer zeker langs.
En gefeliciteerd met je ouders!
Vooraan ligt de boot van Dennis wij liggen tegenover de rode vissersboot (bijtenste van de vier boten visueel achter de leef je droom van Olaf) De Contest ligt op de kop van de buitenste stijger en de Winner 11.20 ligt ongeveer aan het eind van de tweede stijger aan de rechterkant.

Zeilsegroet,

Geert en Bianca

Echt duidelijk herkenbaar is het niet Behalve dan de opvallende boot van Olaf (ken je hem trouwens? ik wel )

Southwold was trouwens ook herkenning voor me. Zelfs die wandeling. Ook ooit gedaan. Wil nog een keer terug.

Gaaf verhaal Geert.. gelukkig ook nog naar het lek geluisterd

Wat is dat mooi he zo'n oversteek met prachtig weer en goed gezelschap...

Dank Henk,

Het was inderdaad een bijzondere ervaring. En naar het lek luisteren vergt nog wel enige bijzondere kennis

@markiezin
Ken Olaf niet persoonlijk. Wel toevallig dat mijn vrouw net een van zijn boeken aan het lezen was toen we de boot van Olaf in het vizier kregen. Southwold is inderdaad een zeer bijzonder plaatsje. Ook wij komen hier vast nog wel een keer terug.

UK trip van “Zeebeest”

I

De aanloop.

Hoewel het volgens “de regeltjes”de bedoeling was dat de schippers hun opstappers zouden uitzoeken, werd ik al in een heel vroeg stadium benaderd door twee forummers die, net als ik, niet zoveel met “regeltjes” op hebben. Omdat ik deze twee, Marvin en Geert, graag mocht en Marjanne ook akkoord ging, spraken we af dat we eerst nog een dagje samen zouden gaan zeilen om te zien of het aanboord ook “klikte”. Niet lang daarna bleek dat Bianca ook graag mee wilde. Marjanne, die het leuk vond om nog een vrouw aanboord te hebben, ging meteen akkoord. Ik stelde wel als voorwaarde dat ook Marvin hiermee instemde, maar ook hij had geen bezwaar.

Marvin, onze eigen “Forummeeting BBQ King” die zich, jammer genoeg, op een gegeven moment niet meer thuis voelde op het forum en daarom afscheid nam, wilde gelukkig nog wel mee naar de overkant maar moest zich later toch, wegens persoonlijke omstandigheden, terugtrekken.

@Marvin. Als je dit leest (en ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat je dat doet). Het was door jouw afwezigheid dan wel wat ruimer aanboord maar toch man, ik had je er verdomd graag bij gehad. Mocht je eventueel weer zin krijgen om op het forum te komen rebelleren, wees welkom, ik rebbeleer gewoon met je mee.

Na een dagje zeilen met Geert en Bianca - En ook de kinderen, die in de vaste overtuiging verkeren dat ik ooit piraat ben geweest, dankjewel Geert. - bleek het inderdaad te klikken en werden de plannen omgezet in vaste afspraken.


De reis.

Omdat we, dit jaar voor het eerst, onze tijd niet meer hoeven te verdoen met werken in plaats van zeilen, vertrekt “Zeebeest” al op Di. 18-05-,10 om 14:00, met gestreken mast, uit Purmereutel. Een van de buurlieden roept:’Zo, gaan jullie een dagje varen?’ Ik roep terug:’Wel wat langer dan een dagje, ik denk dat het een weekje wordt.’ ‘O, ga je naar Friesland? Nou mij niet gezien hoor, met zo’n klein rotbootje over het IJsselmeer.’
Ik zeg:’Gelijk heb je, dat is levensgevaarlijk, daarom gaan we niet naar Friesland maar naar Engeland.’ Hij knikt instemmend …. dan valt het kwartje. Eerst kijkt hij me verbluft aan dan begint hij hartelijk te lachen. Ja hoor, maar natuurlijk, naar Engeland nog wel en ik trap er nog bijna in ook. Nou goeie reis hoor, ennuh, neem een apie voor me mee.’ Nahikkend van de lol zwaait hij ons uit. Marjanne zegt:’Het is maar goed dat hij door zijn lachen je antwoord niet goed verstond.’ ‘Je bedoelt die zéér humoristische opmerking van mij dat, als hij met alle geweld een apie wil zien, hij even in de spiegel moet kijken? Tja, ik weet niet. Zelf vond ik het wel aardig.’

Na twee uur varen komen we bij “De Woude” aan het Alkmaardermeer. We leggen hier even aan om op ons gemak de mast rechtop te zetten en alles zeilklaar te maken. Na een minuut of vijftig kalm werken, kijk ik tevreden naar mast giek en de rest van het spul. ‘Zo Martje dat hebben we weer keurig gefikst, als ik dit zo zie, moet ik mijn oude bootsman toch gelijk geven.’ ‘O, ja? Ik wéét dat ik het eigenlijk niet moet vragen maar … waarmee had hij dan wel gelijk?’ ’Nou, mijn oude bootsman placht te zeggen; Een schip zonder mast, is als een vent zonder kloten.’ ‘Ja hoor, dacht ik het niet, jullie kérels!’

We gooien los en varen het meer op naar het starteiland. Ik vraag en krijgen toestemming voor een overnachting. Weer krijg ik het bekende preekje over ons heen; Geen kampvuur, geen bbq, geen rotzooi achter laten, buitenop gaan liggen als er niet voldoende plaats is voor de leden enz. Dan, als laatste en belangrijkste. ‘Je hebt toch geen hond aanboord he?’ ’Nee hoor, alleen mijn vrouw en die laat ik gewoon even op het voordek uit.’ Voor een paar seconden ben ik bang dat ik te ver ben gegaan maar nee, we mogen blijven. Het zijn aardige lui daar. Sinds jaren her kom ik daar zo nu en dan en ben nog nooit weggestuurd. Wel maken ze graag een praatje met een “vreemdeling” maar daar ben ik zelf ook niet vies van. Ik stap op de steiger om een foto van “Zeebeest” te maken en zie dat de Toerzeilers wimpel bóven de Forumvlag waait.

Dat kán natuurlijk niet op een ZF trip! Snel strijk ik die handel en knoop de ZF vlag boven de wimpel van Toerzeilers. ‘Zo Martje, dat staat beter maar eh, wil je in Lowestoft wel dicht bij me blijven?’ Ze kijkt me vragend aan. ‘Nou, je weet toch dat de Toerzeilersclub ook met pinkster naar Lowestoft gaat? Je weet het maar nooit met die gasten, voor je het weet willen ze me aan de hoogste ra hangen.’ Ze kijkt me even liefdevol aan en zegt:’Als ze aan jou komen, komen ze ook aan mij.’ Ik ben helemaal gerustgesteld, mijn leeuwin waakt!

Wo. 19-05-,10. Zonnig. NW 2-3 bft.

Onder het motto “de nacht is voor; dieven, moordenaars, politie en ander gespuis” slapen we lekker uit. Na een rustig ontbijt, gooien we om 09:40 los en wenden de steven naar de Zaan. Om 12:05, vlak voor de Wilhelmina sluis in Zaandam, leggen we nog even voor een kwartiertje aan bij de Dekamarkt voor wat verse stores. Om 12:40 zijn we geschut naar de Voorzaan en draaien om 12:58 het Noordzeekanaal op. Hoewel tamelijk hoog aan de wind, WNW 5 bft., kan er het eerste stuk toch nog, met de motor erbij en alleen op het grootzeil, gezeild worden.

Daar is de “Zeeland”. Wel niet “mijn” Zeeland maar toch. In de jaren tachtig, bij de Oosterschelde werken, heb ik ook op deze boot afgelost.

Voor de Kleine Sluis in IJmuiden roep ik per handmarifoon – de vaste moest onverwacht in reparatie- de sluis op:’ Kleine Sluis, Zeebeest.’ ‘Zeebeest, de Kleine Sluis.’ ‘Goede middag meneer, Zeebeest een zeiljachtje aan de binnenkant.’ ‘Aha, de binnenkant nog wel en nu wilt u zeker naar buiten?’ O jee, een komiek. Hoewel ik heel goed weet dat alleen Sluismeesters komisch mogen zijn, zeg ik:’Meneer ik sta versteld van uw inzicht, we willen inderdaad naar buiten, dus als u de goedheid wil hebben hier en daar op een knopje te drukken?’ Als antwoord krijg ik een kort gegrinnik en gaan de lichten op rood/groen. Een paar minuten later worden we in ons eentje geschut. Onder het schutten gaat mijn telefoontje. Het is mijn dochter die me inlicht over de gezondheid van een familie lid waar we veel om geven. De uitslagen van het onderzoek geven meer hoop dan we verwacht hadden. Even later staat Marjanne, met de voortros in haar handen, te huilen van opluchting.

We varen de sluis uit en stomen naar de Seaport Marina. Per marifoon worden we verwezen naar de ‘M van Mike’ steiger. We nemen een box vlak bij een bekend schip.

De “Beauty” van Michel straalt aan alle kanten efficiëntie uit. Alle lieren, beslag en lijnen zitten strak op de juiste plaats. Het lijkt me, onder een schipper die zijn schip kent, een zeer geduchte tegenstander tijdens een regatta en dat Michel met zijn schip kan lezen en schrijven? Daar durf ik een goede fles wijn onder te verwedden.

Marjanne gaat ons aanmelden en ik loop richting H steiger. Ja, daar ligt de “Markiezin” een Contest 48. S

Ook van dichtbij is ze prachtig. Alleen, er staat geen mast op, ik weet nu al wat mijn oude bootsman daarvan zou zeggen.

Jammer genoeg is er niemand aan boord, ik had graag ook binnen rondgekeken en over dit schip gebabbeld met de eigenaren. Na alle moois er vanaf te hebben gekeken wandel ik weer naar “Zeebeest” waar Marjanne al toebereidingen voor het eten treft. Na het eten doen we de afwas en zetten een film in twee delen op. Bij elkaar drie uur romantiek, toestanden en weet ik veel . Zo wordt het toch nog vrij laat voor we de kooi opzoeken. En morgen? Morgen komen de Roombooterianen en gaan we lekker naar zee.

Wordt vervolgd.

Albert

Die eigenaren hadden ook zeer graag met jullie willen babbelen en het schip laten zien! Echt jammer dat het ons niet is gelukt reeds op woensdagavond aan boord te gaan. Maar we komen elkaar vast wel ergens tegen en dan halen we de schade in.

Je verhaal is weer top Albert! Een smile van oor tot oor op mijn gezicht Kijk ook hier uit naar het vervolg.

Ennuh..... de mast gaat er volgende week vrijdag eindelijk weer op :

Weer een verhaal van De Meester zelf. Hoe krijg je het toch in elkaar?

Albert, hoe zou jij met die mist zijn omgegaan?
Ik vraag dat, omdat wij ook naar L. gaan over 4 weken. Heb wel net een radar aangeschaft en moet hem nog verder installeren en leren...

Mijne Heren.

Mijn dank voor jullie vriendelijke woorden.

@Intruder, laat ik het zo stellen. Voor storm heeft iedere beroeps zeeman een gezond respect. Voor mist, zonder RADAR behoor je, prov. of amateur, bagger te schijten.
Een AIS transponder is een hele goede aanvulling op RADAR maar ook niet meer dan een aanvulling. Voor de rest, wanneer je op zee in de mist loopt, zal je een keuze moeten maken. Welke? Dat kan ik je niet zeggen, geen een situatie is het zelfde. Ik ga hier trouwens niet oordelen over het al dan niet doorvaren op de UK trip.

Als tip wil ik je meegeven. Zorg dat je heel veel ervaring met je RADAR opdoet bij goed zicht, voordat je er op vertrouwt bij slecht zicht.

Mooi verhaal ook hier. @Albert, jammer dat we elkaar niet mochten treffen. Je was al weg toen ik weer aan boord kwam. See yah next time!

Gr Michel

Albert, dank voor je antwoord. Ga hier verder niet op in, omdat dat inbreuk doet op het topic. Maar wel bedankt, het is me duidelijk!

UK trip van “Zeebeest”

II

IJmuiden 20-05-,10

Het is dik na middernacht wanneer iedereen elkaar toch nog gekregen heeft, “eind goed al goed” en ik de laptop dichtklap. Omdat na de film het romantische sfeertje nog steeds in de lucht hangt en we ook in het achterhoofd hebben dat we de komende dagen niet meer alleen aan boord zullen zijn, duurt het nog een poosje voor we aan slapen toekomen.

We zijn ’s morgens alweer vroeg uit de veren. Eerst maar even naar de douches om hard tussen de stralen door te rennen. ‘Verdraaid, weer mislukt, toch noch nat geworden!’
Dan aanboord de handdoeken met knijpers aan de verstaging, zo met het zonnetje erop zijn ze in no time droog. Na het ontbijt gaat Marjanne naar de Marina supermarkt om brood voor onderweg te kopen maar komt met lege handen terug. Zó “vroeg” in het seizoen zijn ze nog niet open. Op de kade ontmoeten we de bemanning van de “Markiezin” en hebben een kort maar gezellig babbeltje. Ze balen ervan dat het nieuwe voorstag nog niet gearriveerd is en de mast er nog niet opstaat. Ook zij hadden graag meegedaan aan het pinkstertripje naar Lowestoft. Ik vertel ze maar niet wat mijn ouwe bootsman over mastloze schepen zei. Marjanne, die eigenwijze doordouwster, is intussen lopend brood gaan halen bij een winkeltje op een camping die ergens in Verweggistan ligt. Na meer dan een uur komt ze terug met een zak kleffe kadetjes maar jammer genoeg zonder bruinbrood. ‘Dit was alles wat ze hadden.’ ‘Geeft niet schat, we redden ons wel en met die kleffe witte deegballen kunnen we die brutale schreeuwers van meeuwen een indigestie bezorgen.’

Geert belt om te vertellen dat ze onderweg zijn en al lekker opschieten en niet, zoals ík dacht, overvallen door een sneeuwstorm, omringt door hongerige ijsberen, ergens op de afsluitdijk staan te overwinteren. Integendeel, ze zijn via de oostkant rond het IJsselmeer gereden en hebben onderweg alleen wat killerpinguïns gezien. Maar dat is een kwestie van gas geven en op zaterdag even door de wasstraat.

Om elf uur arriveren Geert en Bianca bij de Marina. En laden een bagage kar, zo vol en zo hoog opgestapeld, dat het wel een hooiwagen lijkt. Dat kan nooit allemaal aanboord zonder een deklast te zetten. Gelukkig heeft Marjanne nog wat lege plekjes zo hier en daar en verdwijnt alles, langzaam maar zeker, onderdeks. Net als ik denk dat we nu naar zee kunnen, zijn de nieuwe bemanningsleden alweer verdwenen. ‘Ik stuur de politie achter dat stelletje deserteurs aan, zijn ze nu helemaal belazerd, aangemonsterd is aangemonsterd!’ Marjanne zegt:’Maak je niet druk ze zijn alleen even naar de “Markiezin” om gedag te zeggen.’ ‘Dat kan me niet schelen, het gaat om het principe en dat is, …. verdomme nu ben ik m,n principe ook al kwijt en het was nog wel mijn laatste.’ Ha daar komen ze alweer aan.

11:40 ‘Voor en achter!’ We varen kalm de Marina uit en zetten koers naar zee.
Tot ziens IJmuiden, England, here we come!
12:05 Buitengaats. De zee is, op een lome deining met wat lichte golfjes na, zo vlak als een spiegeltje. De wind WNW 2-3 bft. stelt ook al niet veel voor, dat wordt voorlopig motorbootje varen.

Ho Geert, je gaat me toch niet zoenen?’

Bianca vindt de zee prachtig en zit te genieten.

Het beetje wind dat er is, ruimt naar NNW en vult de zeilen zover dat de motor terug kan naar 1500 klappen zonder dat de snelheid terugloopt. Tegen zonsondergang scheren we de wachten in. Geert en ik kunnen gaan pitten tot aan de shippinglanes, terwijl Marjanne en Bianca de eerste wacht pakken. Om half een roept Marjanne me. ‘Schat, nog een kwartiertje tot de shipping-lane.’ ‘Ik kom.’ Ook Geert mag zijn warme kooi uit. De afgaande wacht kan nu een tukkie gaan doen.

00:45 We enteren de shipping-lane. Het is erg rustig op straat, toch peil ik alles uit met radar en peilcompas, gewoon, om weer wat routine op te doen en Geert ook een beetje in te wijden in navigatie hocus pocus. Zonder dat we uit moesten wijken, lopen we om 01:52 de eerste shippinglane weer uit. De sterrenlucht is prachtig maar toch is de kim een tikje nevelig en komt de maan nauwelijks uit de verf. Zo kachelen we de nacht door. Het wachtlopen volgens rooster kan ik wel vergeten. Wie uitgeslapen is komt boven en wie moe is gaat pitten. Niet dat me dat wat uitmaakt, op deze korte oversteek heb je de tijd niet om een ander slaapritme op te pikken. En ik moet in de drukkere stukken toch zelf boven zijn. Tegen de ochtend loop ik dan ook wacht met Bianca, die de zonsopkomst kiekt. We naderen Engeland. Op een mijltje of 12 uit de kust ligt er een hele serie supertankers voor anker. We tellen er zo al een stuk of zestien, waar kalm we tussendoor varen. Wel hou ik ze scherp in de smiezen, voor het geval er een zin krijgt in een stukje varen.

Het wordt tijd voor de begroetingsvlag. Terwijl ik een onder het motto "Fries en Engels zijn zowat het zelfde" een vrije vertaling van het Friese volkslied zing, hijst Geert de Red Duster.

Omdat we met pal laagwater beter niet de River Blyth aanlopen en het er naar uitziet dat we dat nu net wél gaan doen, gaat de motor af en zeilen we, op het kleine beetje wind dat er staat, zachtjes naar de kust. We ontbijten buiten in het warme ochtend zonnetje, terwijl Wilhelm – de autopilot – af en toe, met een klein knorgeluidje, ‘Zeebeest”op koers houdt.. We hebben geen haast, het is een heerlijke morgen en ik als schipper hoef niets te doen. Zelfs mijn brood wordt netjes voor me gesmeerd en belegt en straks, bij de afwas, hoef ik ook al niets te doen. Dit is ontspannen genieten! Omdat ik door dit alles in een milde stemming ben geraakt zeg ik heel genereus:’Wie het eerst ‘Land in zicht!’ roept, mag een rondje geven. Geen kwartier later roept Marjanne:’Land in zicht!’ ‘Ja schat, dat had ik zelf een tijdje terug al gezien maar ik hield m’n mond omdat me dat een rondje ging kosten en nu kom jij met je geroep me een stuk armer maken, je wordt bedankt!’ Zoals gewoonlijk is ze niet erg onder de indruk. Ze komt even rond mijn nek hangen en geeft me een zoen op mijn mond.

Langzaam komt Southwold los uit de achtergrond van de kust. De rivier ligt een mijltje meer naar BB.

Hoewel Geert en Bianca pas één etmaal aanboord zijn, weet ik nu al dat ze uit het goede (zeemans) hout gesneden zijn. Ze pakken aan waar het kan en hebben plezier in het werken met de instrumenten alsmede het ontsluieren van de geheimen van de kaartenrafel. Maar bovenal zijn het gewoon een tof stel mensen waarbij je je meteen bij op je gemak voelt en die beschikken over een gezonde dosis humor.


Wordt vervolgd.


Albert

Eerst het vervolg en dan pas ga ik met veren strooien
Leuk verhaal!

Ben nog nooit een shippinglane op de route IJmuiden Lowestoft/Southwold tegengekomen

Dat is waar maar zoals een of andere reeds lang overleden Engelsman ooit zei:"What's in a name?" Zullen we het dan maar op, de "Deep Water" route voor de hele grote jongens, houden? Maar S. L. of D.W. het effect is hetzelfde, ofwel zoals Calimero al zei:'Zij zijn groot en ik is klein.'

UK trip van “Zeebeest”

III


In deze aflevering gebruik ik, met vriendelijke toestemming, ook de foto’s van Geert en Bianca.


Nog een mijl of drie te gaan, Southwold is al goed te zien. Het is al meer dan anderhalf uur na laagwater, er zal onderhand genoeg water op de “bar” staan om veilig binnen te lopen, zeker nu het zeetje zo vlak is. We starten de motor en rollen de zeilen in. Zonder haast leggen we de laatste mijltjes af. Hoewel ik onderhand wel weet waar hier de ondieptes zitten, vaar ik, met mijn kop uit het dakluik, langzaam midden tussen de pieren en ga even later pal langs de SB muur waar gewoonlijk het meeste water staat. Intussen praait Geert, die voor het echolood staat, de diepte uit.

Voorbij het reddingboot huisje zoeken we het midden van de rivier weer op, hier staat genoeg water voor “staande drinken”. De diverse camera’s worden weer in stelling gebracht.

Ze hebben hier een rondvaartboot, niet een luxe van bar en toilet voorziene broeikas als in de Amsterdamse grachten maar een RIB die, met een gangetje van tegen de dertig knopen, een tochtje langs de kust maakt.
‘Do you fancy a kidney shaking ride?’ ‘De kotszakjes vindt u tussen de stoelen.’

Zowel de oevers als bootjes zijn leuk om te zien.

We hebben al marifooncontact gehad met de havenmeester. ‘Plaats genoeg Sir’.

Uploaded with ImageShack.us

Deze oude visser heeft, gezien de scheepsnaam, verkering met maar liefst drie meiden en dat op zíjn leeftijd, dat gaat op werken lijken.

Daar, dat is de plaatselijke Yacht Club, daarboven op het balkon hebben we al eens een bijzonder gezellige, lichtelijk van alcohol doortrokken, avond gehad.

De havenmeester roept ons weer op:’Seabeast, er gaat nu een jachtje van de steiger vertrekken, u kunt op zijn plaats gaan liggen.’ We houden wat in en zien inderdaad een bootje van de wal komen. Wanneer het voorbij is draaien we op in de stroom en leggen “Zeebeest” tegen de steiger en meren af. We pakken meteen een paar dikke fenderplanken van de steiger en hangen die aan boord op, tussen onze fenders en de palen van de steiger. Op aanwijzing van de havenmeester verhalen we nog een stukje naar voren. ‘Niet verder dan hier Sir, er moet nog een vissermannetje tussen kunnen.’ We liggen met twee lange trossen en twee lange springen, met genoeg slack er in om eb en vloed op te vangen.

Ondanks dat ik op deze tocht nog geen twee uurtjes slaap heb gehad, besluit Marjanne dat ik mee moet naar het stadje. Via het paadje dat ooit een spoorbaantje was voor een stoomtreintje, lopen we, tussen de bloeiende brem door, naar Southwold.

Komen we bij het golfterrein waar we dwars overheen moeten. Op de punten waar het paadje uit het struikgewas komt, staat een waarschuwingsbord voor rondvliegende golfballen.

Nou daar ben ik niet zo bang voor, laagvliegende teckeltjes daarentegen zijn een stuk linker, die duiden op windkracht 13 bft. In het stadje zoekt Bianca in het eerste winkeltje dat we tegenkomen naar een ‘stippeltjes jurk’ maar kan niet slagen. Dan redt Geert mijn leven, door vier hele grote pasteien, met o.a. paddenstoelen en geitenkaas, te kopen. Zittend op een bankje en een muurtje met zachte stenen, brengen we de inwendige mens op peil. We lopen verder naar de boulevard en bekijken de Sailors Readingroom, een must voor ieder die ooit naar Southwold gaat.

Binnen is het of de tijd heeft stilgestaan maar omdat fotograferen verboden is en een vriendelijke oudere dame ons scherp in de gaten houdt, kunnen we geen plaatjes schieten. Dit historisch gebouwtje is aanvang vorige eeuw bekostigd door de rijke weduwe van een hogere marine officier. Zij vond het maar niets dat de lokale vissers en zeelieden zich in de kroeg met drank en vrouwen bezig hielden, in plaats van met stichtelijke lectuur hun zieltje voor te bereiden op het hiernamaals. We gaan weer verder en dalen af naar het strand en de ouderwetse strandhuisjes.

Ze hebben, en dat is zo een sympathiek gebaar dat ik er tranen van in mijn ogen krijg, een van deze paleisjes naar mij vernoemd. Hoewel ik in alle bescheidenheid liever hier niet voor poseer, kan ik aan de smeekbeden van Geert geen weerstand bieden.

Via het strand wandelen we naar de monding van de River Blyth en vandaar stroomopwaarts naar onze ligplaats voor de Harbour Inn. Geert en ik gaan de rubberboot “Loodje” gereed maken voor een expeditie verder stroomopwaarts naar het getijdenmoeras. We worden gadegeslagen door Bianca en Marjanne, die in een zonnig, windstil hoekje van het terras aan de gekoelde witte wijn zitten. Marjanne komt nog even naar de boot voor het fototoestel en zegt:’We bestelden witte wijn en toen vroeg die man of we een gewoon glas of een large wilde, we kozen voor het laatste maar weten wij veel, volgens mij gaat er zowat een halve liter in zo’n glas.’
Proost Bianca!

Geert hangt het Honda-tje aan Loodje.

Ik maak de vanglijn los en stap ook in.

‘Duw maar een beetje af Geert.’

‘Hou maar even vast, wil je? Er loopt hier meer dan drie mijl stroom.’ Nu starten met die hap. En de grote vraag is: ‘Doet ie ut of doet ie ut Niet?’

ie Doet ut!

Wordt vervolgd.


Albert

Ik zwijmel helemaal weer weg bij het lezen van dit mooie stukkie proza.
Wanneer gaan we weer
Sir? volgen mij zei hij "He Doe". p.s. de plaat van Pedaalemmer en rooie rinus is getraceerd en er wordt ergens in Deventer een copy gedraaid. Zodra deze binnen is zal ik zorgen dat je een exemplaar krijgt.

[youtube][/youtube]

Voor de liefhebbers natuurlijk Jelle:

[youtube][/youtube]

groom schrijft:
Wat mij betreft over anderhalve week, we moeten eerst even op de katten van mijn dochter passen. Maar serieus, als jullie trek en tijd hebben, kunnen we zo uitvaren. De tank zit alweer vol en zin hebben we altijd.

Trek ... altijd nu de tijd nog

UK Trip met "Zeebeest"

IV


(Ook hier maak ik dankbaar misbruik van o.a. de foto’s van Geert en Bianca)


Terwijl onze vrouwen, lui in het zonnetje zittend, vanachter een enorm glas gekoelde witte wijn de spierballen van de lokale vissers vergelijken met die van ons (iets wat alleen in óns voordeel kan uitvallen), varen Geert en ik de River Blyth op naar het getijdenmoeras.

Met de vloed in de kont glijden we onder de voetgangersbrug door en komen meteen in een andere wereld. Hier geen oevers met fishershad’s, steigertjes en boten maar een stuk natuur dat door het getij is gevormd en waar de mens weinig tot geen invloed op heeft. Na een lekker tochtje over zee is dit, mede door de tegenstelling, (groot water met een comfortabel scheepje tegenover natuurgebied met een minuscuul rubberbootje) een bijzondere ervaring. We volgen de kronkels van de Blyth tot waar het moeras begint. Doordat het bijna pal hoogwater is, staan alle kreekjes en platen onder en zien we één grote watervlakte met hier en daar een randje groen.

Door een van de gaten in de rivieroever varen we dit meer op maar lopen, al na minder dan een halve mijl, met het motortje aan de grond. Toen Marjanne en ik hier de laatste keer waren, zijn we ook hier geweest, alleen gingen we toen veel eerder voor hoogwater het moeras in en konden we precies zien hoe de kronkelingen van de prielen en kreken liepen. Nu is, met de beste wil van de wereld, niet te zien waar al dan niet genoeg water staat. Met de riemen peilen we de diepte. Niet meer dan een halve voet water. ‘Geert, grote vriend van me, hoewel ik het liefst zelf de riemen ter hand neem, zodat jij in deze hitte niet bezwijkt aan uitputting, uitdroging, scheurbuik, zoutwaterpokken etc. Kan ik me niet onttrekken aan mijn gezagvoerderlijke plicht en zie me genoodzaakt toe te kijken hoe jij ons, onder mijn uiterst bekwame leiding, naar dieper water roeit.’ Geert neemt onvervaard de riemen ter hand er terwijl ik tevreden naar zijn zwoegen en zweten kijk, bedenk ik dat ik geen gek figuur zou slaan als kapitein op een galei. Ik zie het al helemaal voor me. ‘Tempo mannen! Denk aan de zweep!’ Op dieper water aangekomen start ik, met enige tegenzin, het Honda-tje. We komen weer op de River Blyth en volgen deze verder stroomopwaarts. Hoewel we genieten van al het moois om ons heen, zeggen onze magen dat het tijd wordt om terug te keren. We gaan, met tegenzin, op tegenkoers en kachelen, tegen het laatste stukje vloedstroom in, terug. Bij een bocht zit een eenzame visser, van weerszijden wordt er met een vriendelijk handopsteken gegroet. Verder zien we hier, op twee vogelaars met heel grote telelenzen na, geen mens. Tevreden varen we weer onder de brug door naar de bewoonde wereld.

Geert en Bianca trakteren ons op een etentje in de Harbour Inn. Het is super gezellig en het eten en drinken smaakt goed. Vooraf vis en vissoep.

Het hoofdgerecht zorgt voor enige verwarring omdat, ergens tussen tafel en keuken, het woord clambs verwisseld is door lamb. Hoewel de kelner meteen het lamsvlees weer terug naar de keuken wil brengen, heb ik er geen zin in om nog een kwartier op mijn eten te wachten en zeg dat het zo wel goed is. Dan heeft Marjanne opeens meer trek in lam dan vis, dus ruilen we en is iedereen tevreden. Dit is genieten, lekker eten en drinken in gezelschap van mensen die ik nu al heel graag mag. Wat wil een mens nog meer?

Omdat de douches van de Yachtclub nog niet open zijn, gaat Geert onder de zoetwaterslang op de steiger. Terwijl hij zich inzeept en zonder(dankzij zijn zwembroek) zichtbaar krimp te geven, zich onder de ijskoude straal afspoelt, wordt hij bekeken en bewonderend toegejuicht door de drinkers op het balkon van de Yachtclub. ‘Geert, wees op je hoede, het zijn niet alleen de vrouwen die jouw goddelijk lichaam bewonderen, er zitten daar ook een paar kerels naar je te fluiten.’


Zat. 22 – 05 - ,10

Het is tijd om naar Lowestoft te gaan om de andere forumleden te ontmoeten. Om 09:28 (08:28 Britse zomertijd) vertrekken we met, zoals Bianca in het logboek schrijft “ pijn in het hart”, naar Lowestoft. Inderdaad zijn Marjanne en ik al jaren verliefd op Southwold en nu zijn Geert en Bianca ook al aangestoken. Geert gaat vlak voor vertrek nog even de wal op om voor zichzelf afscheid te nemen van deze sfeervolle haven. Marjanne en ik kennen en respecteren dat gevoel.

We varen de rivier af en houden vanwege de ondiepte vlak voor de pieren komen, stijf de BB oever aan. Buiten staat, door een wind tegen tij situatie, een ongemakkelijk dooreenlopend zeetje. Hoewel ze niets zegt en zich flink houdt, zie ik aan Bianca dat ze zich niet al te lekker voelt.

Op mijn aandringen, voert ze haar ontbijt aan de vissen en eet een stukje droog brood.
Geert heeft totaal geen last van zeeziekte en geniet van dit tochtje.

11:03 E-Barnard bo. Dwars aan BB.
11:25 S- Holm bo.

Lowestoft is nu duidelijk te zien.

Bij het naderen van de pieren moet ik weer terugdenken aan die keer dat wij met “Zeebeest”, samen met de “Astra” de boot van Marjanne’s zuster Loes en zwager Theo, ook de Noordzee overstaken naar Lowestoft. Bij het binnenlopen ziet Theo twee hengelaars op de kop van de pier zitten. Hij stuurt nog wat dichter naar ze toe, zet de motor in zijn vrij en zegt, in een nogal bekakt Engels:’Goodmorning, is this England?’ Even staan ze totaal overrompeld te kijken van Theo naar zijn vlag en weer terug, dan zegt een van de vissers stamelend:’Yes, this is England.’ ‘Thank you so much.’ Zegt Theo bekakt, geeft gas en vaart zonder om te kijken verder, de twee vissers met open monden achterlatend.


Wordt vervolgd.


Albert.

Weer een heerlijk stukje!
Neemt me weer mee terug in de tijd..

Las afgelopen week een kort gedicht:

Good water, Good Life,
Poor Water, Poor life,
No Water, No life


Toen ik het las dacht ik dat is geschreven voor Albert

Ben benieuwd naar het vervolg

p.s. Guido heeft de Mitsubishi Diesel Engines vlag van je breed boven zijn bed hangen!

Weer een leuk leesverhaal.Thx

UK trip van “Zeebeest”

V

Zat. 22-05-,10

We varen tussen de pieren van Lowestoft door naar binnen en draaien meteen BB uit, de haven van de Royal Norfolk Yachtclub in. De haven is overvol met Hollanders. Tussen een overvloed aan leden van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers ligt, hier en daar, een enkel lid van het Zeilers Forum verstopt. Een plaatsje langs de steiger kunnen we wel schudden, dus leggen we, om exact 12 uur aan, als vierde in een rij Hollanders. Marjanne mag, zoals gewoonlijk, ons gaan aanmelden. Dit keer is ze niet alleen, Bianca gaat mee en betaald ook het havengeld. Intussen zijn Geert en ik bezig om, met behulp van “Loodje”, twee lange trossen naar de steiger uit te zetten. Zo, nu kan het hele pack niet meer heen en weer scheren en per ongeluk bij de voor of achterburen op visite gaan.

Het is nog steeds zonnig en warm, ideaal weer om, met een kouwe klets in de kuip zittend, na te praten over onze uitputtende reis van maar liefst twéé en een hálf uur. Maar nee, volgens de vrouwen, die denken dat ze zodra we in een haven liggen het gezag kunnen overnemen, moeten we de stad in. Geert en ik kunnen lullen als Brugman maar zelfs het ijzersterke argument dat er, na werkoverleg met een paar pilsjes, hoognodig door mínstens twee man serieus naar het lek geluisterd moet worden, wordt met een meewarig lachje van tafel geveegd. Omdat wij mannen, die in feite zelf het zwakke geslacht vertegenwoordigen, niet tegen al die vrouwenlogica zijn opgewassen, sjokken we een kwartiertje later in het kielzog van de meisjes, met een tong als leer, door de bloedhete winkelstraten van Lowestoft. In een heel grote supermarkt struinen we, ieder voor zich, alle gangen en schappen af. Ik heb het al snel bekeken en stel me strategisch bij een van de kruisingen op en roep tegen de voorbij stormende reisgenoten:’Nee Bianca, Geert is de ander kant alweer op, ik denk naar de diepvries.’ ‘Martje, Bianca is achter Geert aan, ja, die kant uit.’ ‘Geert, Bianca zoekt je. Ja, als ik haar zie zal ik het zeggen.’ ‘Bianca, Geert zegt dat …’ Te laat, wat is die meid snel zeg! ‘Hoi Geert, wat leuk dat ik jou hier ook tegenkom.’ ‘Nee, ik ben niet zo dol op doppertjes.’ Tien minuten later, wanneer iedereen elkaar, op miraculeuze wijze, toch weer gevonden heeft en ook alle benodigde boodschappen in het karretje zijn beland, staan we gezamenlijk bij de kassa alles op de band te plaatsen. Zo, nu nog even naar de visboer op de markt, want Geert, die vandaag Chef de Cuisine is, heeft een leuk recept voor grote garnalen gebakken met lekker veel knoflook, verse rode pepers enz. Wanneer alle boodschappen gedaan zijn, mogen Geert en ik ze aanboord sjouwen, de dames moeten hoognodig nog even winkelen. ‘Geert jongen, ik wil niet stoken in een gelukkig huwlijk maar volgens mij gaan ze weer op jacht naar een stippeltjes jurk en zo. Als ik jou was liet ik nú haar creditcard blokkeren.’ ‘Ja ja, laat jij dan ook die van Marjanne blokkeren?’ ‘Ben je belazerd? Ik ben niet levensmoe!’

Terug op “Zeebeest” bergen we de inkopen weg en overleggen over verdere actie. Hoewel we nu het liefst met een kouwe keil in het zonnetje gaan zitten, overwint het plichtsbesef. Het motortje van de boegschroef komt de laatste tijd niet echt op toeren, dus halen we die even uit elkaar. Het binnenwerk met de vier koolborstels ziet er vervuild uit, dus komt de spuitbus met Electra Cleaner tevoorschijn. Dit is geen karweitje voor twee man, dus terwijl ik met mijn spuitbusje, poetslap en wattenstaafjes op mijn kop in het vooronder sta, hangt Geert ondersteboven in de vetput. Niet dat er iets mis is met de motor, maar nadat Geert van mij hoorde dat de rubber impeller van het koelwaterpompje al meer dan zeven jaar niet vervangen is, wil hij wel eens zien hoe dat er na al die tijd uitziet. Zelf ben ik niet zo nieuwsgierig, ik heb nog een compleet pompje in reserve liggen en zie wel hoe het loopt. Maar Geert zegt:’Ja, maar wat als er een schoepje afbreekt en blijft steken in het systeem?’ Daar heeft hij wel een punt, dus openmaken die hap. De impeller komt er zo goed als gaaf uit geen scheurtjes of beschadigingen, alleen maar één lamelletje dat er een tikkie slap bij hangt. Dan maakt Geert het reserve pompje open. Daar zit een nogal uitgedroogde impeller in. Straks in Holland toch maar twee nieuwe kopen. Terwijl Geert de pakking van het reservepompje in het andere pompje zet, komen Marjanne en Bianca terug.
Ze zien Geert en mij met pikzwarte klauwtjes en zwarte vegen in het gezicht. ‘Is de motor stuk?’

‘Nee, niks aan het handje, Geert bouwt de motor om tot espressoapparaat.’ Nadat alles weer in elkaar zit test ik de knikkerbak (boegschroef) met een paar klappen BB en SB. Het klinkt weer als vanouds en het neusje zwaait, voor zover de trossen het toelaten, vlot heen en weer.
De buurman naast ons hoort de knikkerbak ratelen en voelt de rukken aan zijn schip, hij kijkt verbaasd op. Ik laat mijn zwarte klauwtjes zien en zeg:’Even testen.’ Hij knikt begrijpend. Ook de motor wordt gestart om te zien of het pompje niet lekt, maar Geert heeft goed werk geleverd. We sluiten de luiken en maken onze handen schoon. Zo, nu eerst even naar de douches. Met mijn douchetas over mijn schouder klim ik via de buurschepen op de steiger en word meteen aangesproken door forumgenoten die verderop liggen. ‘Klim aanboord als je wilt, er is koud bier wijn en fris, ik ga eerst even douchen.

Wanneer ik opgefrist weer aanboord kom, zit intussen de hele kuip vol zeilers en kan ik, samen met Cora, letterlijk het dak op. Met de benen over de rand van de stuurhut zitten we comfortabel in het zwoele windje op het “gewone volk” neer te kijken. Dat daardoor alleen onze sexy benen op de groepsfoto komen? Ach, dat heeft ook wel wat.

We horen verhalen over mist in de scheepvaartroutes, te weinig wind om te zeilen, ontmoetingen met dolfijnen, enz. Even kom ik in de verleiding om ze te vertellen over die reuze octopus doe ik op ónze oversteek zag en die, hand op mijn gat echt eerlijk waar, een poot van een productieplatform afscheurde en opvrat. Maar omdat ik vermoed dat ze me toch niet zullen geloven, hou ik me maar in. Ook aan dit gezellig samenzijn komt een end. Met de afspraak dat we vanavond - met medeneming van de nodige alcoholische dranken - bij het strand weer samenkomen, verdwijnen de forumgenoten naar hun eigen boten. Bianca klimt helemaal boven op het clubhuis om een foto van de hele jachthaven te nemen.

De garnalen van Chef Geert smaken voortreffelijk. Hij bakt steeds kleine porties die zo gloeiend heet op ons bord komen dat je je vingers er aan brandt maar jonge, jonge, wat lekker!

Het is al zo goed als donker wanneer we bij het muurtje tussen het strand en de boulevard samenkomen. Ook hier heerst weer een ontspannen sfeertje en wordt er, tussen het drinken door, over bootjes en zeilen geouwedingest. Whipmaster Dennis komt ook nog met een kruik schippersbitter of zo – het is al te donker om het etiket te lezen- op de proppen. Hoewel ik meestal alleen bier of wijn drink, sla ik, puur uit beleefdheid (hik), er ook een achterover. Wanneer de laatste fles wijn leeg is en de roze olifantjes zich opmaken om in rijen van zes over het strand te marcheren, wordt het tijd om de kooi op te zoeken.



Zo. 23-05-,10. 07:00 uur

‘Tok, tok, tok!’ Verdomme, welke malloot staat er daar midden in de nacht op mijn bootje te kloppen? Ik kruip, nog half slapend mijn kooi uit en ga naar buiten. Het is een van de buurlieden die er tussenuit wil. Had hij dat gistermiddag of avond niet even kunnen zeggen? Dan hadden we nu klaar gestaan. Ja, maar hij had toch een briefje neergelegd met de boodschap dat hij er om zeven uur tussenuit wilde? ‘Briefje? Ik weet van geen briefje.’ ‘Ja kijk, daar bij het stuurwiel, daar ligt het nog.’ Ja, hallo zeg, als we ’s nachts in het pikkedonker aanboord komen ga ik echt niet alles afzoeken om te zien of er nog fanmail van de buren ligt, ik had al meer dan genoeg werk aan het intoom houden van het roedel roze olifantjes dat met alle geweld mee aanboord wilde.

We trekken vlug wat kleren aan en gaan aan dek. Tandenpoetsen, kop en voorpoten wassen, dat alles komt straks wel. Eigenlijk lijkt me dit een uitgelezen moment om niet nog eens vast te maken maar meteen naar zee te gaan. ‘Wat denken jullie van meteen vertrekken, dan kunnen we morgenochtend lekker vroeg in IJmuiden te zijn?’ ‘Ja, nu we toch wakker zijn, waarom niet?’ We halen de lange trossen, die door gretige handen op de steiger worden losgegooid, binnen. Zetten de navigatie laptop aan starten de motor en ontmeren. Langzaam stomen we naar de uitgang van de jachthaven en vragen aan Lowestoft Portcontrol toestemming om uit te varen. “Seabeast” krijgt toestemming om te vertrekken en ook nog “a safe journey “ toegewenst.

Om 07:15 Varen we naar buiten. Het is zonnig, de wind is N. 1 – 2 bft. en een vlak lichtdeinend zeetje.
07:40 We ronden de South Holm bo. en zetten de autopilot op een, recht toe recht aan, koersje naar IJmuiden. De wind zakt weg en wordt variabel. Dat wil zeggen, hij weet zelf niet wat hij wil en komt af en toe, met een klein pufje, van alle kanten. Dan maar alleen op de motor, we hebben genoeg diesel om wel twéé keer de Noordzee over te kachelen.

We zitten een mijltje of twaalf uit de kust, wanneer we op kanaal 16 de “Marije” van “Zonsnel”horen roepen. We proberen te antwoorden maar hij krijgt al antwoord van een paar andere Hollanders, daar komen wij met ons handzetje niet tussen. Wat later roepen we hem nog eens op en krijgen antwoord. ‘Marije, even naar dubbel zeven.’ Ze zijn wegens, naar ik begrijp, de verjaardag van dochterlief veel later dan alle anderen vertrokken en nog onderweg naar Lowestoft. Ze blijken op een mijltje of drie noordelijk van ons te zitten maar willen ons toch nog even ontmoeten. We gaan allebei zowat 90° BB uit en stomen elkaar tegemoet. Vlak bij elkaar gekomen zet ik de motor op “dead-slow”, laat de autopilot aan staan en vraag Zonsnel om op een meter of twee drie naast me aan SB te komen varen. Hij heeft een paar bekende forummers als opstappers mee, dus wordt er even uitgebreid begroet en vliegen er een paar plaagstoten over en weer. Intussen gooien we een lijntje over en wordt er vakkundig een plastic tasje met een fles wijn van Geert overgezet.

Dan draaien we van elkaar af .

Tot ziens “Marije”!

Later zullen we horen dat onze vreemde manoeuvres, nabij de grens van de twaalf mijl zone, niet is ontgaan aan de scherpe blik van de kustwacht, want plots stormt er een grote kruiser tevoorschijn en krijgt de “Marije” een snelle RIB langszij met vier stevige Coastguards aanboord. Gelukkig wordt de vier ton Maroc-camelshit niet gevonden en mogen ze hun reis vervolgen.

Wij kachelen intussen zorgeloos richting Holland.
11:05 positie: 52°29,04’N 2°08,38’E. Wind, SSW 2 bft. blijft eindelijk in de zelfde hoek staan. We zetten zeil maar houden de motor in zijn werk. Geert, die een snelle leerling is, laat zien dat hij precies weet waar de prioriteiten liggen en luistert aandachtig naar het lek.

14:17 We enteren de zuid gaande “Deep Water” route en zien de nodige grote jongens varen. We peilen alles wat daar vaart uit om te zien of we geen ongewenste ontmoeting krijgen.
Van zoiets zie ik liever de kont dan de kop.

15:11 Uit de DW route.

Ook de noord gaande route varen we, zonder problemen, in krap vijftig minuten over.

Geert heeft, ondanks dat hij een behoorlijk tijdje naar het lek geluisterd heeft, totaal geen last van vermoeidheid. Dat getuigt van karakter!

Bianca en Marjanne daarentegen, zijn nog lang niet zo ver. Ze zien er vermoeid uit. Ja meisjes, wie bij nacht gaat vissen moet bij dag netten drogen.

Twee mensen die veel van elkaar houden, dit is wel een heel vertederend plaatje, ik voel me net de kapitein van de “Loveboat”.

Aan insubordinatie geen gebrek. Ik kan mijn kont niet keren, of de comfortabele zachte kapiteinsstoel wordt door iemand anders in beslag genomen. In feite kom ik, schandalig genoeg, helemaal niet meer aan de beurt.

Tegen een uur of zeven ga ik een paar uurtjes pitten. Niet alleen in Marjanne maar nu ook in Geert en Bianca heb ik genoeg vertrouwen om ze hier zelfstandig een wachtje te laten kloppen. Geert kent het schip onderhand goed genoeg om de juiste handelingen te verrichten en Bianca is heel precies met de navigatie bezig en zet heel exact onze posities in kaart en logboek. Beiden kunnen met de radar een schip uitpeilen om te zien of het al dan niet bij ons op visite zal komen en als belangrijkste, ik weet dat ze me zullen me porren als het nodig is.

Wanneer ik weer boven kom is het donker. Als eerste kijk ik op de radar, dan, wanneer mijn ogen aan het donker gewend zijn, komt het rondje “horizon gluren”. Daarna volgt het allerbelangrijkste en dat is natuurlijk de thermoskan met koffie. Met een mok pleur in de hand buig ik me over de kaart en het logboek. Om 19:30 zijn we over de Brown Ridge gekacheld. De koerslijn laat, met langzame slingers, het regelmatige kenteren van het tij zien. We sturen er niet voor op, want in mijn ervaring wordt je op de oversteek bijna net zoveel BB als SB gezet. Je moet je hooguit twee uur voor aanloop IJmuiden beginnen met rekenen, om alsnog redelijk precies uit te komen. Geert heeft vanavond niet alleen een foto van de elektronische kaart gemaakt,

maar enpassant ook nog een UFO vastgelegd.

Ma. 24-05-,10 03:20 uur. Wind ZZE 4. Rommelig zeetje. Goed zicht. Positie 52° 29,0’ N 004° 14,3’E. Geen bijzonderheden. Marjanne & Albert 37 jaar getrouwd.

Nee, ik heb geen bloemetje meegebracht en het is dat Bianca het in het logboek schreef, anders had ik er van zijn leven niet aan gedacht. Maar straks, als ze wakker is, zal ik mijn Marjanneke een flinke pakkerd geven.

IJmuiden, het windmolenpark en de ankerplaats voor grote jongens zijn in zicht. Het lijkt wel kermis met al die lichten. Een enorm Cruiseship dat langzaam naar de kust stoomt, heeft behalve een zee aan wit licht ook nog een zooitje paarse feestverlichting buitenom zitten. Paars? Ja Paars, ik denk dat de Paus een plezierreisje maakt. Het wordt al weer dag en de rest van het reisgezelschap komt, al dan niet uitgeslapen, kijken hoe we om 05:35 de pieren binnenlopen.

Om 05:50 maken we vast in de Marina en brengen de spulletjes van Geert en Bianca aan de wal ( “Zeebeest” heeft meteen een voet meer uitwatering) .

Wanneer alle spullen in de auto liggen, wil een vroege havengast wel even een foto van het verreisde slaperige ploegje maken.

Dit zooitje ongeregeld is, in minder dan een week tijd, helemaal naar elkaar toegegroeid en daaruit is, in mijn beleving, een hechte vriendschap ontstaan. Nu volgt er iets waar ik altijd al een hekel aan had. Afscheid nemen van mensen waar ik om geef.

We gooien los en varen in het vroege ochtend licht de haven uit.

Op weg naar de sluis kijken Marjanne en ik elkaar aan. We hoeven het niet uit te spreken, we weten beiden dat ook de ander een gevoel van verlies heeft.



Albert.

Wederom een mooi stuk Albert. En inderdaad de gevoelens waren/zijn eensgelijks.

Dat verhaal zouden we voor ons houden. anders kunnen we de Pinkstertrip voor volgend jaar wel op ons buik schrijven wegens gebrek aan deelname.

Wanneer gaat Zeebeest weer het ruime sop kiezen voor een volgend avontuur?