Onderwerp: "Zeebeest" op hongertocht of wel, Goulash 2011.

GOULASH 2011

Wat er aan vooraf ging.

Omdat Toxic het bij de zomermeeting schandalig heeft laten afweten door zonder goulashketel in de ZF Thuishaven te verschijnen, heb ik hem even op zijn verantwoordelijkheden ten opzichte van zijn mede ZF-ers gewezen. Na een telefonisch onderhoud, waarbij ik flink op zijn gemoed werk, belooft Jeroentje, met een snik in zijn stem, dat hij alsnog een Goulash-Meeting zal organiseren en daar - om het goed te maken – niet één maar twéé ketels goulash zal gaan brouwen. Tja, blijf dan nog maar eens boos op zo’n knulletje.

1.

Vertrek.

Wo. 09-09-,11. Half bewolkt. Wind WSW 6-7.

10:45 Met gestreken mast vertrekken we bij onze ark en varen via de ringvaart naar Edam. We mazzelen met de bruggen en de Zeesluis zodat we al om 13:45 de mast hebben gezet, de stagen gespannen, de giek in de lummel gehangen en alle strijk wanten etc. opgeborgen.
‘Zo Martje, het lijkt weer op een schip. En wat ben ik blij met die elektrische kaapstander, geen zware en rug brekende toestanden met een handliertje meer, zo kunnen we zelfs nog uit zeilen gaan als ik een frisse jongeling van een jaar of tachtig ben. Maar laten we voor je verse stores gaat inslaan eerst maar een bakkie doen, tijd zat.’ Marjanne zegt: ‘ Lief jochie van me, wat dacht je hier van?’ In haar ogen zie ik dat ze al een besluit heeft genomen waar niet meer aan te tornen valt. ‘Nu we toch al zo vroeg zeeklaar zijn en ik het eten voor vandaag al aan boord heb, kunnen we best nog even doorkachelen naar Enkhuizen, dan kan ik daar morgenochtend nog even gezellig winkelen.’ O jee, madam heeft het alweer helemaal voor zich zelf uitgestippeld en mij vragen wat ik er van denk doet ze alleen maar om me het idee te geven dat ik ook nog wat in te brengen heb. Verdomme dat heb ík weer. Denk ik een luie middag met een glas wijn en een boek met tussendoor nog wat “luisteren naar het lek” te hebben, om pas morgen vroeg te vertrekken en in een ruk door naar Stavoren te rossen. Wil zij weer winkelen. Ik probeer het nog op het weer te gooien. ‘Maar schatje lief, weet je wel dat er buiten een best zeetje loopt? Er staat een westzuidwesten windje van een stukkie of zes zeven Beaufort en hoe verder we uit de kust komen, hoe rotter het wordt.’ ‘Poeh, watje, ben jij nu een zeeman? Met zo’n lekker ruim windje ben je in no-time in Enkhuizen, kom op start jij de motor, dan haal ik alvast de springen weg.’ Bij zo’n staaltje pure insubordinatie kan een oprecht gezagvoerder nog maar een ding doen. Ik haal diep adem en met mijn zwaarste commandostem brul ik ‘Vóóór en achterrrr!’
Terwijl we met de schipperse aan het wiel door de haven tuffen, rol ik de Genua uit. ‘Zet de motor maar in zijn vrij schat maar wacht even met afzetten tot we buiten zijn.’ Kalm zeilt “Zeebeest” de haven uit maar hoe verder we uit de kust komen, hoe meer wind we vangen en des te harder gaan we. Tegen Marjanne, die in de stuurhut zit, roep ik: ‘Ik scheer nu Wil-Helm in, laat maar los dat wiel.’ Ik zet de autopilot van stand-by op sturen. Meteen begint hij, driftig knorrend, de helmstok zijn wil op te leggen. ‘Hm, dat gaat wel érg niftig, ik zal de respons maar es twee tikkies terug stellen, kijk eens aan dat gaat een stuk rustiger.’ Volgens de schipperse liggen we precies op koers, dus probeer ik alles uit de Genua te halen wat er aan snelheid in zit. Nee, het grootzeil is voorlopig niet nodig, we lopen nu al tussen de vijf en zes knopen.
Waarom we, heel onlogisch, via Stavoren naar Trintelhaven gaan? Kijk dat zit zo een van de forumleden, Woeste Wobbe uit Groningen – door Marjanne omgedoopt in Woeste Wokkel. - wilde graag komen maar kon dat niet op eigen kiel, daarom hebben wij aangeboden om hem in Stavoren op te pikken en mee te nemen naar de ZF Thuishaven.
Het Zuidersoppie begint, nu we verder uit de Noord-Hollandse kust komen, lekker ruw te worden. We hebben het zeetje schuin achterin en maken af en toe leuke rol en stampbewegingen, ideale omstandigheden om groen uit te slaan en gezellig de visjes te gaan voeren . ‘Hoe is het er mee Martje, nog geen rare kriebels in de ingewandjes?’ ‘Ja, nou en of en het wordt steeds erger, ik denk dat ik honger heb.’ Ze duikt binnen in de bank en komt terug met een blik haring in honing-mosterdsaus. ‘Jij ook een boterhammetje?’ ‘Ja graag, zit er nog koffie in de thermoskan?’ Met de mokken half vol, zodat de koffie er niet uitslingert, zitten we met ons bordje op schoot gezellig in de kuip rond te kijken en te kanen. Wat is ons Zuidersoppie toch een heerlijk stuk water. Ondanks dat we weten dat er aan alle kanten dijken omheen liggen en je bijna altijd wel de kust ziet, krijgen we steeds weer het gevoel dat we hier de hele wereld kunnen bezeilen, het gevoel van ultieme vrijheid.
Voorbij Wijdenes komen we weer wat in de beschutting van de kust en ook de wind neemt af, zodat we er wat comfortabeler bij liggen. Jammer alleen dat we nu nog maar een knoop of vier maken. ‘Albert, wat is dat voor een raar geval?’ Ik pak de kijker erbij. ‘Es effe kijken, het vaart en er zit een klep voor, da’s makkelijk, dat moet de IJ-pont zijn.’ ‘Zou kunnen natuurlijk maar toch, volgens mij is de pont een slagje groter, vaart niet zo hard en heeft ook geen camouflagekleuren.’ ‘Nu je het zegt, dat apparaat doet minstens twintig, misschien wel dertig, knopen is donkergroen en heeft een klep. Nou, als dat geen speedboatmalloot in dienst van Hare Magerheid is, dan weet ik het ook niet meer. Moet je zien wat voor klappers ze nu al maken, kan je nagaan hoe zeeziek die arme mariniertjes worden wanneer ze straks voorbij de hoek komen en de volle aanloop krijgen, goh zeg ik geniet er nu al …. eh ik heb nu al medelijden met ze.’
Zo, even op de kiek zetten.

We komen bij het boeienstraatje naar het Krabbersgat maar blijven netjes een kleine honderd meter zuidoostelijk daarvan, zodat we de grote broers niet in de weg zitten. Pas vlak voor de ingang steken we de geul over en varen om16:50 de oude voorhaven binnen. Ik rol de Genua weg en hang de fenders op. Bij het oude steigertje voor de sluis maken we vast voor de nacht. Marjanne haalt toastjes en Franse kaas tevoorschijn en ik haal een fles Hardy’s voorgaats. Ik trek hem open, schenk twee glazen in en hou het etiket onder Marjanne’s neus. ‘Kijk Martje, daar raak ik nou helemaal ontroerd van, dit mooie flesje heeft me daar een wereldreis van meer dan twintig duizend kilometer gemaakt, alleen maar om bij ons te kunnen komen. Daarom wil ik drinken op deze dappere fles, proost!’

Wordt vervolgd.


Albert

Albert 45 schreef : Gelukkig.
Weer een mooi verhaal.
Wordt toch hoog tijd dat ik de ZF Thuishaven eens op eigen kiel bereik, maar dat zat er niet in dit jaar helaas.
Dank en ik zie weer uit naar het vervolg!

Groeten, Ambro

HA! Nou lees ik, als het goed is, hoe spannend en mooi ik het heb gehad tijdens de goulash meeting Goed idee Albert!

Een mooi begin, leuk dat ook hier weer een echt Albert-verslag van komt

Knulletje tis maar goed dat ik weet dat er straks nog allerlei goeds gaat komen want anders...

En een mooi verhaal van Albert als bonus!

"nog maar eens boos op zo’n knulletje"

Hhaa zeer bescheiden uitgedrukt.

Twee lopende verhalen door elkaar ... we krijgen het nog druk

Ik heb geen voorkeur, als de goulash maar voorrang krijgt

Hoi Tox, mag het ook een beetje om en om? Bijv. morgen weer een aflevering van Neut?

Neen want morgen kan ik hem niet lezen .....
Dus nog even wachten. Ze kunnen de spanning nog wel even aan.
Gewoon zondag beide verhalen!!

Albert 45 schreef :
Mag, maar de kans dat de porties goulash op jouw bord volgende keer kleiner worden is natuurlijk zeer aanwezig

Niets mee te maken. Wie gaat er nu zeilen als hij de avonturenvan Super held Neut kan volgen?

Toxicated schreef :
Verdomme Tox, dat is wel heel grof.

Tja Albert, soms moet je je positie een beetje misbruiken

Goulash 2011.

2.

Morning Glory.

Do. 08-09-,11. Bew. SW 5-6.
We zitten, even na achten, gezellig te ontbijten aan de kuiptafel. Hoewel het bewolkt is, valt de temperatuur wel mee, misschien net geen T-shirt weer maar een los vest is al meer dan voldoende . Na de tweede mok koffie doen we het afwasje en vertrekken. We kachelen de oude voorhaven uit en de nieuwe in. Voor we de jachtenfuik bij het Naviduct in duiken, roep ik de sluis op. ‘Zeebeest , ook goede morgen, ik maak de BB kolk voor u klaar.’ Met de motor op dead-slow kachelen we de fuik in, kijk, de deuren gaan al open. Nog voor we helemaal voorin zijn, gaan de deuren al achter onze kont dicht. We liggen alleen in de kolk, dit is – en zo hoort het ook - een VIP schutting. Om 09:05 varen we uit en tien minuten later lopen we de Oude Haven van Enkhuizen aan. Marjanne vraagt:‘Zie jij nog een vrij plekje?’ ‘Nee, ik denk dat we te vroeg zijn, iedereen zit nog aan het ontbijt of is boodschappen doen.’ ‘Kan je hem niet langs die Lemsteraak leggen?’ ‘Nee wacht maar even, ik roep het havenopperhoofd even op.’ ‘Havendienst … Zeebeest.’ ‘Zeebeest, Havendienst, wat kan ik voor u doen?’ ‘Goedemorgen meneer, we willen even boodschappen doen en daarna weer verder, heeft u een plekje voor ongeveer een uur?’ ‘Gaat u maar aan het havendienst steigertje liggen, dat is hier vlak voor het havenkantoor.’’ Begrepen, dank u wel.’ We leggen aan en meren af, Marjanne pakt haar rugzak en verdwijnt richting binnenstad. Zo eerst maar een paar fotootjes nemen en daarna, lekker in de kuip zittend, bootjes kijken.

Zo met een puzzelboekje in mijn hand en allemaal bootjes om me heen vliegt de tijd, kijk, daar is Marjanne alweer. Ik pak de zware rugzak aan en help haar aan boord. ‘Je ziet er moe uit moppie, je kan de laatste tijd niet zo veel meer aan, de volgende keer ga ik mee voor het betere sjouwwerk.’ ‘Poeh, hoe kom je er bij ik ben nog altijd een stuk fitter dan jij als het moet spring ik nog zo over je heen, ga maar liggen.’ ‘Ja ja, zo kan mijn kleine zusje het ook.’ Ik pak de marifoon. ‘Havendienst …. Zeebeest.’ ‘Zeebeest, zijn de boodschappen aan boord?’ ‘Ja zeker, we liggen aan ons merk en zijn uitgerust voor minimaal een reisje Nova Zembla. Nog bedankt voor het mooie plekje, tot de volgende ronde.’ ‘Zeebeest, goeie reis.’ Dank u, goeie wacht.’
10:35 ‘Voor en achter!’ We gooien los en draaien de haven uit. Net om de hoek ligt de “Urania”, het dubbelpaals jachie van de Koninklijke Marine.

‘Kijk Martje, het is zondermeer een mooi schip maar waarom moet er zo nodig op de huik van de bezaan staan “ROYAL NETHERLANDS NAVY”? Zou dat zijn om die paar Somalische piraten die nog niet door onze Marine zijn vrijgelaten en dus ook nog geen Nederlands verstaan, af te schrikken?’

We zetten zeil en kachelen het Krabbersgat uit. De wind is intussen pal west geworden en waait met een stukkie of vijf bft. Achter ons komt een paaljachie, met iets van een rode bal in zijn fok, naar buiten.

'Kijk Martje, die heeft een “Rising Sun” in zijn zeil, dus dat vast en zeker een Japannees.’ Marjanne pakt de kijker, tuurt even en kijkt me meewarig aan. ’Een Japanner met een Duitse vlag achterop? Lijkt me een beetje onlogisch, niet?’ ‘Nou, dat moet je niet zeggen, in de oorlog waren samen zo fout als het maar kan.’ ‘Hallo zeg, dat is al meer dan vijfenzestig jaar geleden moet je ze daar nu nog op aankijken?’ ‘Misschien niet maar kijk voor de zekerheid toch even of er toevallig ook nog ergens een Italiaanse vlag hangt, je weet wel, zo een als op de kar van onze ijscoman.’ ‘Wat hebben de Italianen er in hemelsnaam mee te maken?’ ‘Há, die vormden samen met die andere twee de As-mogendheden, zogezegd de as van het kwaad. Maar zoals Bredero al zei “Het kan verkeren!” want volgens mister Joe Naait ons Steeds, is er een nieuwe as van het kwaad opgestaan en zijn de oude As-mogendheden opeens onze trouwste bondgenoten.’
De As-boot, die eerst recht op ons aankoerst, begint zo zwaar op te loeven zo dat ze in no time een kwart mijl boven ons zitten. Maar net als ik denk dat hij zichzelf naar Jezus Eik loeft, vaart hij gelijk met ons op. In zijn grootzeil zit een dikke vette M maar welke boten fabriek daar achter zit, Joost mag het weten. ’t Kan me eerlijk gezegd niet schelen ook, er vaart vandaag de dag al zoveel van het zelfde rond dat eentje meer of minder er ook niet meer toe doet.

Net als ik denk dat hij boven ons voorbij kachelt, komt hij ruimwinds terug zetten. Op dit koersje lopen ze niet hard maar toch denkt de stuur-Tojo/Heinz/Mario dat hij voor ons langs kan, nou mooi niet, als hij zo doorgaat wordt het een regelrechte aanvaring. Marjanne zegt: ‘Wat zit jij nu weer te mompelen?’ ‘Ik zei alleen maar, dat als die gore Asbak niet gauw naar zijn ouwe moer loopt, ik hem liefdevol een paar lichtkogels voor zijn donder jaag.' ‘Oh, is dat niet een beetje al te grof, schat?’ ‘Nee, om de dooie dood niet, pak mijn lichtkogelpistool!’ Op dat moment ziet ook Asbak in dat hij er echt niet voor langs kan en valt af tot recht voor het lappie. Hij scheert vlak achter mijn kont langs. Voorop zit een van die klojo’s met zijn gat op de preekstoel die andere malloten te filmen. Net als ik denk van die ongein verlost te zijn, willen ze weer naar Jezus Eik en lopen, hoog aan de wind, voor ons over.

Al met al vaart Asbak een flink stuk van het Zuidersoppie tot karnemelk en loopt “Zeebeest” dik tien minuten voor die grafbak de oude haven van Stavoren in.
We zijn amper afgemeerd aan de kade, of Marjanne staat alweer klaar om, met rugzak en pinpas, de wal op te stuiven. ‘Hallo zeg, wat ben jij nu weer van plan? Vanmorgen heb je er al voor gezorgd dat de Enkhuizer middenstand kan gaan rentenieren. Zijn nu de Staverse grootgrutters aan de beurt?’ ‘Lieverd, je moet niet zeuren, ik moet nog van alles en nog wat hebben voor het goulash gebeuren.’ ‘Je bent mesjogge, daar zorgt Jeroen toch voor?’ ‘Ja maar ik heb zelf een paar ideetjes voor wat bijgerechtjes.’ ‘Goed schat, breng me maar aan de bedelstaf, ik pak er wel een krantenwijkie bij.’
Terwijl Marjanne de wal op is leg ik het havengebeuren vast voor het nageslacht. De bruine vloot en een dreigende wolkenlucht kunnen zo op een ansichtkaart.

Voor “Zeebeest” meert een zeiljacht af, bemenst door twee dames van middelbare leeftijd die meteen de wal opgaan. Ook die boot is wel een foto waard.

Opeens hoor ik achter me de stem van Marjanne. ‘Wat zit jij daar in je dooie uppie hardop te grinniken?’ Ik draai me grijnslachend om. ‘Martje schat, ben jij bekend met de afkorting o.d.o.l ofwel Odol?’ ‘Nee en aan je snuit te zien wil ik het misschien niet weten ook.’ ‘Ik ben bang dat, wil je begrijpen waarom ik hier een binnenpretje koester, ik je toch even op hoogte moet brengen. Ik zal het netjes houden maar het komt er op neer, dat een man die ’s morgens wakker wordt en nodig moet urineren, vaak opstaat met een erectie die, hoewel imposant, niets met erotiek te maken heeft en door kenners wordt aangeduid met Odol, wat een afkorting is van de grove uitdrukking “Ontzettend Dikke Ochtend Lul”. De Engelsen daarentegen, duiden het zelfde verschijnsel aan met de ietwat elegantere uitdrukking “Morning Glory”. En als jij nu wil weten waarom ik zo’n lol had? Wel, je kwam toch net op de kade die twee keurige nette dames tegen? Kijk eens hoe ze hun boot genoemd hebben.’ ‘Nee hè, je bedoelt toch niet ….?’

'Tja, ik heb het er niet opgezet.'


Albert

super verhaal weer

Zouden ze t zelf weten??

Leuk!

Leuk lees voer!
Mijn complimenten hoor, je maakt er iedere keer weer wat leuks van!!

Grt,
Dion

Waar het hart vol van is, schilder je gewoon op je boot!
Mooi verhaal weer!

Net weer afgemeerd .. effe kijken en ja hoor... Weer heerlijk lees voer voor het slapen gaan.. Dank

Het lange wachten is weer rijkelijk beloond....

Super Albert, vooral doorgaan!
Jij sleept ons wel de winter door!

Allemaal bedankt voor jullie vriendelijke reacties.
Nu kom ik er helemaal niet meer onderuit om verder te gaan, zucht.