Alweer dik 7 weken thuis, hoogste tijd om mijn belevenissen op oceaan en middellandse zee aan het ZF toe te vertrouwen. Gelukkig spoorde een ander ZF lid me aan dat nu toch echt te doen.
Om het mezelf gemakkelijk te maken volgen hieronder de link naar mijn verslag van de heenreis en daaronder de verslagen die ik voor familie en vrienden heb gemaakt, vervolgens heb ik nog het een en ander toegevoegd.
Heenreis: zie:
www.zeilersforum.nl/index.php/...tlantische-oversteek
11 maart 2012,
Vandaag vervolg ik m’n reis, maar nu huiswaarts, nadat ik hier op de 'Caribean' heerlijk vakantie door heb mogen brengen met mijn 3 meiden!
Alle reparaties aan de boot zijn uitgevoerd. Dat was al met al nog een hele klus. Maar de boot is er volgens mij alleen maar beter door geworden.
De wind waait nog altijd uit het oosten, zodat ik eerst naar Bermuda probeer te komen ( dat is bijna pal naar het noorden ) en vervolgens de oversteek maak naar Ayamonte, met waarschijnlijk nog een tussenstop op de Azoren.
Maar ik maak me geen illusies. Het is de wind die m’n reis dicteert. Dat is voor mij ook het mooie van zeilen, dat je van te voren niet weet hoe de reis gaat verlopen.
Dat ik St. Lucia nu weer verlaat geeft me enerzijds een angstig gevoel, maar tegelijkertijd voel ik me enorm bevoorrecht dat ik deze reis mag maken.
Inmiddels weet ik dat de boot en zijn bemanning zeewaardig genoeg zijn. Ik weet ook dat de oceaan enorm grillig kan zijn.
Zo, nu weten jullie ook dat ik de kriebels in m’n buik heb ( net als bij mijn vertrek vanuit Fos-sur-Mer trouwens ). Dat moet denk ik ook, want ik ben de komende 2 maanden toch aan mezelf overgeleverd en zal de hele reis weer op scherp moeten staan. Dat neemt niet weg dat het grote genieten de eerste plaats inneemt.
Zodra ik weer ergens over een internetverbinding beschik wil ik jullie graag updaten over het verloop van de reis.
Voor nu wens ik jullie allemaal een prachtig voorjaar, met veel zon en hopelijk de tijd om er een beetje van te genieten.
Het allerbeste vanuit Rodney bay dat er nog even schilderachtig bij ligt als bij mijn aankomst hier.
23 maart 2012, Hallo allemaal,
Zoals ik eerder al zei laat ik m’n reis door de wind bepalen, en wat was die wind me goedgezind! Nou, ja thuiskomen lukte nog voor geen meter, door noord-oostenwind en vooral ook een hele sterke stroming, maar dankzij die wind heb ik achtereenvolgens de volgende eilandjes aangedaan: Antigua, Saba, Anguilla.
Na een paar heerlijke dagen op Antigua, en eindelijk met een nieuw motortje op m’n bijboot, kon ik daar heerlijke verlaten strandjes aandoen, van het lekkere eten genieten en vooral ook heb ik daar een hele leuke vriendschap opgedaan met een engelse zeiler.
Maar, ja als je op reis bent moet je steeds weer verder en zo kwam ik op de Nedserlandse parel aan: Saba, wow, dit is echt nog een onontdekt paradijsje. Twee dagen lang heb ik daar genoten van de natuur, gesnorkeld, en vooral contact gehad met locale bewoners. Best wel gek om zover van huis foto’s van de nederlandse koningin te zien hangen. Verder is er erg weinig nederlands aan het eiland, want de officiele taal is engels en de munt eenheid is de amerikaanse dollar.
Op Saba durfde ik, bij gebrek aan een jachthaven ook voor het eerst gewoon in de volle zee te parkeren, en het gevoel van vrijheid dat dat geeft is onbeschrijflijk.
Inmiddels lig ik voor anker bij Sandy ground ( een kleine baai) op Antigua. Ook weer zo’n Bounty eilandje. Dit is echt m’n laatste stop voor ik over een paar dagen aan de thuisreis begin ( had ik dat niet eerder tegen mezelf gezegd?). Maar eerst nog de boot bevoorraden en wat kleine reparaties. Normaal gesproken ben ik dan maandag weer op weg.
3 mei 2012, Hallo allemaal!
Ten opzichte van het laatste bericht ben ik 36 oceaandagen en ruim 3700 zeemijlen ( zo’n 7000km ) verder. En zo ben ik dus zonder tussenstops de oceaan over gestoken.
De elementen waren me gewillig. Zij hebben me de afgelopen maand hun slechtste humeur onthouden.
Ofschoon tegenwind en windstiltes mijn humeur af en toe teisterden, zijn echte stormen uitgebleven, en daarmee is de kracht van het water ook beperkt gebleven.
In tegenstelling tot de heenreis, waarbij ik de wind vooral in de rug had, waaide de wind dit keer uit alle hoeken.
Dat betekent qua zeilervaring dat er nog meer te genieten was dan op de heenreis.
De oceaan laaide daarbij af en toe behoorlijk hoog op, en dat deden mijn boot en mijzelf hard werken om zonder schade op koers te blijven.
Ik ben deze reis volop aan mijn trekken gekomen, en de boot is deze periode praktisch schadevrij doorgekomen.
Gelukkig ben ik niet vrij gebleven van dolfijnen die af en toe in grote getalen om de boot heen zwommen. Zij zijn de echt de stille begeleiders van de solo-zeiler. Typisch toch dat dit dier in staat is zoveel blijdschap over te brengen.
En nu ben ik dus opnieuw in Ayamonte met nog zo’n 900 mijl voor de boeg.
Het eerste werk is nu om de kleine reparaties te verrichten die er voor moeten zorgen dat ik ook het laatste stuk heelhuids afleg.
Aanstaande maandag vertrek ik hiervandaan om dan waarschijnlijk op Hemelvaartsdag in Fos-sur-Mer ( mijn thuishaven ) aan te komen, en reken er maar op dat ik dat graag wil vieren met iedereen die maar mee wil doen!
Zuid-spaanse groeten, Frank.
17 juli, alweer bijna 8 weken terug, dus de hoogste tijd om het beloofde eindverslag te schrijven.
Na de oceaan zou de Middellandse zee een redelijk eenvoudige etappe zijn, dacht ik. Nou mooi niet! Nog niet eerder werd ik zo dwarsgezeten door windstiltes, tegenwind en stormen! Ter verduidelijking: Normaal gesproken vaar ik zo’n 100 mijl per dag ( dat is 185 km ). De afstand van Ayamonte naar huis bedroeg 870 mijl. Normaal gesproken dus zo’n 9 dagen zeilen. Uiteindelijk heb ik er ruim 14 dagen over gedaan om thuis te komen.
Tsja, de afspraak die ik met mezelf heb om toch vooral onder zeil te reizen en de motor voor noodgevallen te bewaren heb ik ook hier in ere gehouden.
Toch heb ik ook van deze reis genoten. Het was overwegend erg mooi weer, dolfijnen en zelfs walvissen rond de boot gehad. En de zee is heel anders dan de oceaan. Vooral ook omdat het land nooit echt ver weg is, wisselen verschillende weertypes elkaar redelijk snel af.
Waar ik eerlijk gezegd best wel trots op ben is dat ik bij een naderende storm in plaats van een haven aan te lopen op zee gebleven ben. Deze Mistral wind heeft zo’n 12 uur op volle kracht ( gemiddeld ca. 40 knopen ware wind ) vanuit het noorden gewaaid. Ik had geen schijn van kans om met alleen de stormfok ook maar een meter dichter bij mijn thuishaven te komen. Het was wel de ideale situatie om mijn parachutelijn ( Jordan Serie drogues, dat is een ca. 100 meter lange lijn, waaraan elke meter een kleine parachute bevestigd is ) uit te proberen. Dankzij die parachutelijn kun je de boot in de ideale positie ten opzichte van de golven leggen zonder dat de wind en golven je de verkeerde kant op blazen. Midden in de storm kon ik slapen, rustig ontbijten en zelfs wat op m’n computer werken. Terwijl ik in de vorige storm, dat was op de heenweg ter hoogte van Madeira, redelijk wanhopig aan het worden was. Ik ben echt erg blij dat ik nu deze ervaring heb!
Kortom ook het laatste deel van de reis was geslaagd, en zo ben ik eigenlijk probleemloos thuisgekomen, met een weergaloze ontvangst door mijn gezin en heel wat vrienden.
En zo ben ik dus na mijn ca 6 maanden durende reis ook weer ‘landman’ geworden. Ik had het echt nodig om even afstand van het gebeuren te nemen, en daardoor heeft het dus wat langer geduurd alvorens deze verslagen hier te plaatsen.
Op een paar vragen waarover in een eerder stadium gesproken is kan ik nu een eerlijk antwoord geven.
Mijn boot beschikte niet over een buiskap, en ik blijf bij m’n mening dat ik die ook niet mis. En natuurlijk is het zo dat als je met wat ruwer weer aan de wind vaart, dat er water over de boot heen komt. Maar ach, dat heeft ook z’n charme, toch?
M’n gemiddelde snelheid over de gehele terugreis bedroeg ca 4,5 knopen. Dat is iets waar ik best wel trots op ben, want op de heenweg lag dit op 4,2 knopen.
Met betrekking tot mijn zeer geringe dieselvoorraad ( zo’n 75 liter bij vertrek ) kan ik kort zijn. Bij thuiskomst had ik nog 20 liter over. En het is dat ik bij de Azoren een stukje gemotord heb, om na 2 dagen absolute windstilte toch iets vooruit te komen, anders had de tank bijna onaangesproken gebleven. Als je jezelf maar overgeeft aan de elementen heb je die motor onderweg niet nodig. En dat is ook het heerlijke van zeilen ( voor mij tenminste ).
Daar staat tegenover dat mijn watervoorraad van 220 liter misschien een beetje krap bemeten was. Door zo ongeveer overal zout water ( mezelf en kleding wassen, koken, de vaat ) voor te gebruiken kwam ik daar gemakkelijk mee uit , maar het is toch wel iets comfortabeler als je over meer zoet water beschikt.
Nu ik met enige afstand op de reis terugkijk ( daar waren dus de afgelopen 7 weken voor ) ben ik vooral nog steeds enorm blij dat ik deze reis mocht maken. Stel me één vraag over de reis en er komt direct een spraakwaterval.
Ik realiseer me dat het weer toch echt meegezeten heeft. Ofschoon je toch ook wel snel je grenzen verlegd. Laat ik zeggen dat ik niet meer zo snel schrik als het weer verslechterd. Dat is ook het grote verschil met de heenreis. Toen was alles onbekend en was er sprake van spanning bij mij. Op de terugreis was dat veel minder.
Wat ook wel opvallend is, is dat je op een gegeven moment de bewegingen van de boot niet meer zo bewust beleefd. Soms betrapte ik me erop, dat voor mijn gevoel de boot stil lag, terwijl die dan toch echt gewoon vooruit ging door woelig water.
Tenslotte heb ik bewust geen foto’s toegevoegd. Natuurlijk heb ik de gewone vakantiekiekjes gemaakt, maar ik geloof werkelijk niet dat het veel toevoegt aan dit verslag.
