Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Het is de dag na Kerst en we hebben het over het volgende zeilseizoen. ‘Martje schat, read my lips. Nee, nee en nog er eens nee! Je kan hoog of laag springen, we gaan niet naar Schotland, we gaan naar Noorwegen, punt uit!’ Altijd dat opstandige gedoe van dat vrouwvolk, nog even en dan denkt ze dat zíj de schipper is. Ik snap er geen barst van! Ik heb haar toch echt goed uitgelegd dat Schotland een mistroostig land is, waar het of regent of potdicht zit van de mist en waar een fatsoenlijk mens met geld toe nog niet heen wil, maar nee, ze blijft er op doorgaan. ‘Ja maar, lieve jongen, ik wil nu eindelijk wel eens weten wat die Schotten onder hun rokje dragen, daar heb ik verhalen over gehoord … ’ ‘Nee, slechte deerne, je hebt me gehoord, het wordt geen Schotland en daarmee uit! We gaan van het voorjaar wel eens bij Stentec kijken voor de nodige kaarten van Noorwegen. ’


Do. 3 mei 2012. 14:10.

Marjanne breng de laatste dingetjes aanboord en ik vul de drinkwater tanks. Zie zo, alles is gereed, “Zeebeest” ligt klaar voor vertrek.
Onze dochter, die op het balkon van de ark staat te vissen voor Frans, onze huisreiger, gooit een visje naar Frans en zegt: ‘Pa, ik ga in wel jouw auto rijden, dan roesten de wielen niet vast.’ ‘O ja slimpie, hoe moet het dan met dat barrel van jou?’ ‘O, die gebruik ik wel voor de boodschappen, dan neem ik de jouwe voor de lange ritten. Je hebt hem toch wel helemaal volgegooid?’ ‘Tot aan zijn strot schat, maar dat is voor wanneer we weer thuiskomen.’ ‘Dat is helemaal fout paps, dan wordt de benzine oud, dat is heel slecht voor de motor. Ik zal het wel voor je oprijden.’ Zegt ze met een engelen gezichtje. Marjanne knikt toestemmend naar het “engeltje”. Omdat ik weet dat argumenteren geen zin heeft, schud ik mijn wijze hoofd en zwijg … maar God hoort me brommen.
We nemen afscheid en gooien los, de reis is begonnen. Daar is de eerste brug al.

Nog voor ik mijn, geweldige muzikale talenten loslaat op de toeter, geeft de bruggenwipper roodgroen en zet zijn stukje wegdek rechtop. ‘Waar gaan jullie deze keer naar toe?’ ‘Schotland.’ Roept Marjanne met een tevreden lachje op haar snuit. Ja inderdaad ik heb, echt eerlijk waar zonder enige dwang en geheel vrijwillig, besloten dat we naar Schotland gaan. Wat? Ik onder de plak zitten? Hoe kóm je er bij?

Om 14:50 zijn we de stad uit en kachelen het N-H kanaal op. We zijn van plan om vandaag niet verder dan Zaandam te gaan en daar pas de mast op te zetten, dat scheelt wachttijd bij de bruggen. ‘Albert, dat had ik je de laatste keer al willen vragen, waar is dat daar nu eigenlijk voor?’ Ze wijst naar de Beemsterringdijk.

‘Dat was ooit een inundatiesluis. Nog uit de tijd van de waterlinie, toen ze de “vijand” met het laten onderlopen van het land dachten tegen te houden. Deze had de hele Beemster onderwater kunnen zetten. Het is nooit gebeurd, want toen de Moffen kwamen waren er al bommenwerpers en parachutisten, dus was het zinloos om de zaak blank te zetten. Wel jammer, het had een ideaal zeilgebied kunnen worden.’ ‘Werkt het nog?’ ‘Nee en dat is maar goed ook, want dat hebben mijn vriendjes en ik vroeger, toen de honden nog uit hun kont blaften, al uitgeprobeerd. We waren gek genoeg om de hele Beemster onder te laten lopen ’

We naderen de afslag naar de Knollendammervaart. Het liefst zou ik hier afslaan, dat scheelt heel wat kilometers , alleen ben ik niet zeker van de diepgang in dit modderslootje. Van de andere kant nadert een rondvaartboot uit Alkmaar. Hij houdt in voor het bruggetje. Hij vaart hier zowat iedere dag, hij zal wel weten hoeveel water er staat. Ik roep hem op en vraag naar de diepgang . Er blijkt nergens minder dan1.60 te staan, dus genoeg voor de 1.40 van het afgeladen “Zeebeest”. We kachelen achter hem aan door het geopende klapbruggetje. Op de Zaan kunnen we, gestreken, zo onder alle bruggen door en varen non-stop naar de Wilhelmina sluis. Onderweg zien we nog een paar mooie oude stomers liggen.

En natuurlijk de Adelaar, die nog steeds de wacht houdt op de toren van de oude zeepziederij.

Bij de sluis horen we over de marifoon dat de Den Uylbrug, wegens werkzaamheden aan het brugdek, ter plaatse bediend wordt en een opening ruim van tevoren dient te worden aangevraagd. Wat een mazzel dat we de mast niet alvast hadden opgezet. Om 18:40 varen we onder de Den Uylbrug door en meren af aan de wachtsteiger.

DOG -Distanche Over Ground- 14.1’

We zetten, met hulp van de elektrische kaapstander de mast op en terwijl Marjanne aan het eten begint, zet en span ik de verstaging, hang de giek weer op zijn plek en ruim de strijktalie en strijkwanten op. Na het eten schenken we een wijntje in, gaat Marjanne met een koptelefoontje op, een romantische film kijken en begin ik aan een boek van Henk de Velde.

Vrijd. 04-05-,12.
Bewolkt. Droog. West 4 bft.
We staan, bewust, niet al te vroeg op, zodat we uitgerust aan de reis beginnen. Na een flink ontbijt vertrekken we om 07:40 uit Zaandam.
Aan het eind van de Voorzaan, zien we op het Noorzeekanaal een groot wit schip richting Mokum varen. ‘Kijk schat, dat schip is een makkie voor de bemanning, hun lading loopt zelf aan en van boord, daar hebben ze geen omkijken naar.’

Ze kijkt me aan met een blik van; “Verder alles OK?” Ik ga verder met: ‘Maar dat is nog niets vergeleken met die reis naar donker Afrika met vijfhonderdduizend bijbeltjes in het ruim. Dat was nog op die oude “Maarten Luther” een oud, afgeleefd, potje uit Kampen dat amper zes knopen liep en dan nog alleen maar met een vlak zeetje. Die ouwe van ons, een zeer godsvruchtig man, had in zijn hut een oud traporgeltje staan, waar hij iedere zondagmorgen psalmen op speelde en van ons verwachtte dat we, vrijwillig verplicht aanwezig, ze uit volle borst meezongen. Nu kende ik, als enige niet Kampenees, geen een van die vrome liederen, maar had wel snel de wijs te pakken zodat ik wel mee stond te brommen met de rest maar daarbij een tekst invulde, die niet geheel vrij was van woorden die beslist niet bij een kerkdienst thuishoren. Iets dat me af en toe wantrouwige blikken opleverde van de kok, die zich behoorlijk uitsloofde met lange valse uithalen waar je de koude rillingen van kreeg. Maar goed, toen we na een reis van bijna twee maanden in Kikoejo Balakki kwamen, weigerde die ouwe - nog zuiniger dan een Zeeuw- om bootwerkers in te huren. In plaats daarvan gaf hij opdracht om zijn orgeltje, ‘Pas op niet stoten!’ aan dek te zetten. Hij ging achter het orgeltje zitten en beval: ‘Gooi het mangat open!’ Hij begon op de pedalen te trappen, zette zijn vingers op de toetsen en speelde zoals hij nog nooit gespeeld had. Uit het oude afgeleefde orgeltje kwam, met kreunen en steunen, een psalm die geen van de Kampenesen kon meezingen. Wij snapten er niets meer van en wierpen elkaar blikken toe van, het is zover, uiteindelijk is die ouwe toch helemaal kierewiet geworden. Die ouwe speelde intussen onverstoorbaar verder, met zijn ogen strak gericht op het mangat. En zie, daar kwamen, eerst aarzelend en één voor één maar al spoedig met steeds meer tegelijk, de bijbeltjes het ruim uitzweven. Ze zweefden over boord naar de kade en vlijden zich in keurige stapeltjes, neer op de lege pallets op de wal, alle vijfhonderdduizend.

Zo zie je maar, wie echt gelooft kan lopen op water of, in zoals in dit geval, bijbeltjes laten zweven.’ ‘Dat is niets.’ Zegt Marjanne die pas aan het end van het verhaal wantrouwend werd. Ze pakt de dikke zware Reeds Almanak en houdt hem hoog boven mijn hoofd. ‘Wedden dat ik deze, ook zonder orgelmuziek, kan laten ophouden met zweven?’ Vlug schuif ik opzij. ‘Schat, pak jij het wiel even? Ik moet nog een paar vlaggetjes hijsen.’

‘Moet de ZF Forumvlag niet boven die anderen hangen?’ ‘Nee, zo kleurt het wat leuker.’ ‘Dat is waar maar sinds wanneer heb jij verstand van kleurcombinaties?’ ‘Heb ik ook niet maar zo heb je net als de vlag, rood wit en blauw boven elkaar, niets mis mee toch?’ ‘Je bent mesjogge maar ik hou van je, koffie?’ ‘Ja graag .’ Intussen passeren we de ventilatie torens van de Velsertunnel, of is het toch de Wijker? Niet belangrijk, we zijn weer op reis, daar gaat het om.

Om tien uur liggen we te schutten in de kleine sluis. Marjanne, die voorop staat, zegt: ‘De weerberichten kloppen voor geen meter, volgens mij is de wind nog steeds pal west.’ Ze heeft gelijk, de noordoostelijke wind, die ze beloofd hebben, laat mooi op zich wachten. ‘Ja Martje, het ziet er naar uit dat we niet naar Southwold gaan, we kunnen beter eerst langs de kust omhoog scharrelen. Ruimt de wind in de eerste uren, dan steken we alsnog meteen over, zo niet, dan pakken we hoogte en kijken of we de Humber kunnen bezeilen.’

Buiten de sluis liggen de loods afhalers stand-by.

Voorbij het forteiland kijken zien we door “de voordeur” de Noordzee liggen, ze ziet er een tikkie mistroostig uit. Toch ben ik blij dat we weer het ruime water opgaan, al dat gescharrel langs de vangrail is niets voor mij.

Buiten staat er een rommelig, ongemakkelijk, zeetje. Toch is de wind niet meer dan west 4 bft, het zal wel ergens in het noorden een beetje gewaaid hebben, zodat we hier de naweeën voelen. We sturen pal Noord. Voorbij Castricum zien we, over BB, vaag het windmolenpark.

Dan moeten we een stukje uitwijken voor productie platform Q8-A.

Omdat er meer zee dan wind staat, maken we af en toe vreemde halen, waardoor Marjanne haar eetlust kwijtraakt en met enige afkeer naar de koekenpan vol gebakken eieren met bacon kijkt. Gelukkig heb ik wel trek. ‘Schat, geef me jouw portie ook maar ik zou niet willen dat je met het eten bleef zitten.’ Met afschuw kijkt ze toe hoe ik een dubbele portie naar binnen werk. Intussen trekt de Hollandse kust zich steeds verder terug.

De wind begint te ruimen naar NNW. Zodat we om 15:15 overstag gaan en Nederland onze kont toedraaien. Marjanne die me daar, in gedachte verzonken, achteruit naar de verdwijnende duinen ziet staren, zegt plagend: ‘We kunnen nog terug.’ ‘Nu je het zegt, ik wil inderdaad weer terug …. , over een maandje of twee drie. Nu gaan we eerst maar eens naar de Humber’

Wordt vervolgd.

Wat ben ik toch jaloers op jullie

Gelukkig, Albert is weer aan een volgend boekwerk begonnen. Fijn, zeker zo op zondagochtend als er geen krant is!
Dank je wel Albert, en schrijf je snel het vervolg?

mgbgt1975 schreef : Hier kan ik me alleen maar bij aanlsluiten!

BenK schreef :
+1 en uh gauw een vervolg

En nu met z'n alle in koor...."We want more!!!"

Je had je verhalen wel kunnen publiceren. Geweldig geschreven!

Vinni

Goed spul!
Kijk uit naar de rest!

Hier ook retebenieuwd naar het vervolg!

Albert 45 schreef : Ha, mooi! Het verslag van jullie Schotse reis. Ik weet niet of ik er zelf ooit aan toe kom (die reis), maar ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.

--
stegman

Bedankt weer Albert, jouw verhalen lezen lekker weg.

Mooie tocht, inspirerend verslag.


Hoe voelt dat, al die veren in je k...t.

Ik had vandaag een baal dag, omdat ik de boot afgetuigd heb. Maar JIJ sleurt mij en vele de winter door.
Super!

delaat72 schreef : Zo hoort t idd, reisverslagen opsparen zodat we in de winter ook nog wat te lezen hebben..

Gelukkig is het pas deel 1 en gaan ze 3 maanden weg...!
Eindelijk weer eens wat leuks te lezen!

Stefan

Tja... wat kan ik er nog aan toevoegen...
Benieuwd naar het vervolg!

jij boft toch maar met zo'n vrouw!!

roozeboos schreef :
Je hebt gelijk!

Zeemiep schreef :
Tja, ........ik DURF nu niet te reageren.

Zullen we deze keer maar niet off-topic gaan?

Vinni

Heerlijk leesvoer. Volgende keer een lezeing van Albert in de schreierstoren

Vinni schreef :
Volgens mij is dit de enige reactie die off topic is?

Mooi geschreven Albert! Met die treffende foto's erbij gaat het verhaal echt leven. Zie uit naar de rest!

Dank voor jullie aanmoediging. @ Jutter. Het kietelt.
Maar de reis gaat verder.





Vrij. 04-05-,12

23:10. Ik ben aan het uitwijken voor een oil rig, een groot fel verlicht geval dat het lef heeft om dwars op mijn koerslijn te liggen. “Zeebeest” zeilt hoog aan de wind en zal dat geval, volgens zowel de radar als de AIS, met een driekwart mijl vrijvaren. Dan komt het wachtschip tevoorschijn. Het kachelt langzaam, dwars op de koers die ik nu voor lig, voor mijn neus. Hij vaart een stukje, drijft even, vaart weer een stukje enz. De AIS geeft steeds weer een andere CPA –Closest Point of Approach - , dan weer varen we hem net vrij om even later een aanvaringsalarm te krijgen . Die AIS is goud waard, buiten alle andere info, geeft hij me ook de naam van dat wachtschip. Ik zal dat gebakkie met de pretentieuze naam “Globe Commander” maar eens oproepen. ‘Globe Commander, Seabeast’. Hij geeft meteen antwoord. ‘Seabeast Globe Commander, what can I do for you? Over.’ Aan de stem en het dialect te horen is de stuurman van de wacht een oost Europeaan maar voor de rest spreekt hij beter Engels dan ik. Ik leg uit dat, omdat ik zo hoog mogelijk aan de wind zeil, alleen nog kan wijken naar BB, richting rig en daardoor in het verboden gebied kom, of anders door de wind moet en een omweg van mijlen moet maken om aan de lijkant van dat rig te passeren. ‘No problem Seabeast, you can pass at my stern.’ Ik laat “Zeebeest” vijftien graden vallen en stuur net achter het heklicht van de “Globe Commander”. Wanneer we dichterbij komen gaat ze beleefd nog een stukje verder om de Noord. ‘Globe Commander. Thanks a lot, have quiet watch.’ ‘No problem sir, have a save journey, Globe Commander out.’

‘Martje, rise and shine, het is middernacht, we hebben geen last meer van het Texel Elbe verkeer, ik ga een paar uurtjes pitten, por me wanneer we de Deep Water Route naderen.’ ‘Ik kom er aan. Is er nog koffie?’ ‘Ja, ik heb net een verse bak pleur gezet, laat je wel een paar bakken voor mij in de thermoskan en roep je me wanneer je het niet vertrouwt?’ ‘Ga jij nu maar rustig naar het lek luisteren, alles zal reg kom.’ ‘Ja, dat zei Paul Kruger ook ... en zijn vrouw maar hoopvol naar zijn kruis kijken.’ ‘Foei toch, jullie mannen denken ook altijd maar aan één ding.’ ‘O, is het weer zover, hebben wij mannen het weer gedaan? Dan moet je me toch eens vertellen wie destijds Adam tot de zondeval bracht? Volgens mij was dat toch echt geen kerel maar een onbeschaamd vrouwmens dat, al appeltjes jattend, in haar blote kont door het paradijs huppelde.’ Hier heeft ze even geen antwoord op. Vlug, voor ze met een gevat antwoord kan komen, ga ik naar binnen en kruip onder een dekbed op de bank.

‘Albert, het is twee uur en we naderen de Deep Water Route.’ ‘Ik kom.’ Met een bak pleur in mijn hand sta ik bij te komen en de omgeving op te nemen. Het stikt van de vuurtjes. Schepen in de DWR, boeien, platforms en vissermannetjes. Op die grote “verlaten” watervlakte is het net zo druk, als in de Kalverstraat op zaterdagmiddag. Marjanne geeft de wacht over. ‘Het is nog een minuut of twintig naar de Deep Water Route. Een uurtje terug is de wind eindelijk in de beloofde noordoost hoek gaan zitten, ik heb de schoten iets opgevierd, kijk jij maar of ze goed staan.’ Ik stel de schoten nog een beetje bij, niet omdat het echt nodig is, maar meer om te laten zien wie hier de enige echte zeeman is.

02:20 uur. We zitten een goeie vijftien mijl ten noorden van The Brown Ridge op de buitengrens van de Deep Water Route, Marjanne is gaan pitten en ik pijl de schepen in de DWR uit. Alweer is de AIS een heerlijk hulpmiddel. Ondanks dat het behoorlijk druk is, zie ik in een oogopslag dat er maar één grote jongen is die directe aandacht behoeft. Hij komt van uit het zuiden, dus over mijn BB boeg. Hoewel hij nog een goeie twee mijl weg is, hebben we een CPA van bijna tweehonderd meter. Dat mag op het Heegermeer dan wel heel ruim zijn maar hier, met die grote jongens, is me dat net een tikkie te krap. Veertig graden BB moet ruim voldoende zijn. Ik geef vier tikken op het BB knopje van Wil-helm en terwijl ik de schoten bij stel, gaat “Zeebeest” braaf op de nieuwe koers liggen. Nu het zeetje nog meer van achter inkomt – er staat een stukkie of 5-6 bft. - maken we rare halen, het is goed dat ik mijn koffiemok in de gootsteen heb gezet, dat scheelt weer in scherven ruimen. Na een minuut of tien op dit hobbel koersje, kan ik weer SB komen en de oude koers oppikken. Het is nog steeds druk, ook in de zuid gaande baan maar we hoeven niet meer uit te wijken, we lopenalles ruim vrij. Om 03:40 kachelen we over de “vangrail” aan de westkant van de DWR.

Langzaam wordt het licht. De wind is iets afgenomen tot een dikke vijf. Het zeetje daarentegen is een rommeltje. De golven en de deining komen niet uit dezelfde richting, waardoor we aardige schuivers en halen maken. Ik draai het grootzeil helemaal uit. Zo gaan we wel wat schuiner maar liggen ook wat vaster in het water. Eerst maar eens een pot pleur zetten. De ketel vullen en in het slingerrekje op het gas zetten is een makkie. Pas wanneer het water kookt wordt het moeilijker. Met een hand hou ik de thermoskan, die in met het filter vol gemalen koffie in de gootsteen staat, in bedwang. Met de andere pak ik de ketel en probeer om, ondanks onverwachte rukken en slingers, het kokende water in het filter en niet over mijn hand te gieten. Intussen heb ik, met mijn rechterzij tegen het aanrecht en mijn linkervoet tegen de deurstijl, me zelf zeevast gezet. Wanneer de koffie klaar is en mijn heup aanvoelt of ik per ongeluk in een partijtje rugby ben belandt, roep ik Marjanne. We doen eerst nog even samen een bakkie, dan geef ik de wacht over en ga een paar uurtjes plat.
Tegen half tien kruip ik mijn kooi uit en neem een kijkje in het stuurhuis. We naderen de gasvelden waar het, volgens de kaart, stikt van de productieplatforms. Daar is de eerste al.

Omdat Marjanne verledenjaar chemotherapie heeft gehad, waardoor haar haar helemaal verdween, moest ze een pruik dragen tot het haar weer aangegroeid was. Hoewel het nu nog vrij kort is, gaf ze voor vertrek al aan dat ze dit kunstwerkje een zeemansgraf wil geven. Of, in haar eigen woorden. “Ik gooi dat rotding in zee.” Het is zover. Marjanne staat klaar om het “ding” in de golven te werpen. Ik hou haar nog even tegen en zeg: ‘Wacht, laten we dit met enig ceremonieel doen.’ ‘Pruik, je hebt mijn Marjanne beschermt tegen kou maar vooral tegen meewarige en nieuwsgierige blikken. Je hebt daarmee in een behoefte voorzien en dat was goed, maar nu is het tijd om afscheid te nemen. Een twee drie, in naam van Neptunus.’ Met een resoluut gebaar, gooit Marjanne de pruik in zee. We omhelzen elkaar en weten zonder iets te zeggen dat we, met dit gebaar en een toespraakje van niets, een moeilijke periode hebben afgesloten.

De wind is nog verder afgenomen tot een stukkie of vier bft. Het zeetje daarentegen houd zich niet aan de regeltjes en is nog steeds ruw en rommelig.

Marjanne, die dik ingepakt buiten zit, kijkt naar een grote tanker, die af en toe helemaal achter de golven verdwijnt.

Kijk, daar is hij weer.

En daar zakt hij weer uit het zicht.

‘Martje, kom eens kijken, dit gelóóf je niet!’ Marjanne, die net wat boterhammen staat te beleggen, komt naar buiten gesneld. ‘Wat, waar?’ ‘Ai, wat jammer nou, je bent net te laat.’ ‘Wat was er dan?’ ‘Dat zal ik je zeggen, daarnet kwam er een octopus boven water, met, dat raad je nooit, jouw pruik op zijn kop .… en trots dat hij keek!’ Marjanne weet even niet of ze lachen of huilen moet, dan geeft ze me een pijnlijke por tussen mijn ribben, omhelst me en zegt: ‘Rotvent, ik hou van je.’

De rest van de dag en de volgende nacht varen we tussen zandbanken en platforms door. Ook stikt het hier van bevoorradingsschepen en snelle personeelsboten, zodat we ons op ons wachie niet hoeven te vervelen.

Zo. 06-05-,12. 05:20 uur.

We naderen de Humber en zoals het nu gaat, hoop ik vanmorgen, tussen zes en zeven, Spurnhead aan de monding van de Humber te passeren. Opeens komt de marifoon, die uitluistert op kanaal 16, tot leven. ‘Seabeast, Humber VTS.’ Verrek, de verkeerspost, dat krijg je met een AIS aanboord, nu kunnen ze ook ónze naam van het scherm afplukken. ‘Humber VTS, Seabeast.’ ‘Seabeast, channel fourteen, one four please.’ Humber VTS, Seabeast, channel fourteen’. We schakelen over naar kanaal 14. ‘Seabeast what was your last port of call and what are youre intentions? Over.’ Ik zeg: ‘My name is Ali Ben Salie, the last port of call was Bandar Khomeini in the Persiangulf. I have two tons of explosives on board and my intentions are, to blow up the whole bloody fucking mess!’ Wanneer Marjanne me verbijsterd aankijkt, knijp ik de spreeksleutel echt in en vertel de goede man dat we regelrecht uit IJmuiden komen en naar Hull gaan. Hij op zijn beurt zegt, dat we i.v.m. de grote snelle jongens, netjes SB moeten houden en of we vanaf de S 5 boei, willen uitluisteren op kanaal 12. ‘Roger, Seabeast out.’ Ik sta even te peinzen, S 5, wat was dat ook alweer? Verrek, dát was het. Wanneer vroeger iemand werd afgekeurd voor de militaire-dienstplicht op grond van zijn geestelijke vermogens, werd dat een S 5 genoemd. Dat zal ik maar niet tegen Marjanne zeggen, aan de blikken die ze me toewerpt, staat ze toch al in dubio of ze me het commando, al dan niet, zal ontnemen.

Op de rivier hebben we het begin van de ebstroom al tegen en hoe verder we komen, hoe feller hij wordt. ‘Martje, het gaat steeds langzamer, we lopen nu minder dan twee knopen over de grond, dat zet geen zoden aan de dijk, we gaan een tij stop maken. Bij Holme Hook, buiten de geul, gooien we de spijker er in. Terwijl Marjanne zich klaarmaakt om de kooi in te duiken, kijk ik even om me heen. Aan SB is de natuur nog redelijk intact maar aan BB aan de overkant van de rivier is het een en al industrie.

Achteruit zie je nog net het zeegat.

Zo, het anker alarm staat bij met - i.v.m. kenteren tij - een tolerantie van vijfenzestig meter, dus kan ik even rustig naar het lek gaan luisteren. Ik zet mijn wekkertje op 14:45, trek mijn zee kloffie uit en kruip achter kaap kont.

Nog meer genieten:) Ik kijk uit naar de volgende episode!
Het is indrukwekkend en mooi om te lezen hoe jullie een zware periode hebben kunnen afsluiten!
Op naar nr.3

't is maar een slap verhaaltje Albert even van het kietelen af helpen, verder is het heerlijk leesvoer zo op de zondagmorgen