Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

@b100.

@roberteb. Dankje Robert, maar hou je een beetje in man, straks loopt heel het forum zeemanskreten te slaken.

@tcdehoog. Toestemming van Marjanne? Je had háár eens moeten horen! Ze stond me daar in het gangboord toch te keer te gaan tegen die visser, niet mooi meer! Woorden als, ‘Naarling, akelige man’ en zelfs ‘foei toch’ waren niet van de lucht.

@sst. Dankjewel. Je hebt gelijk dat het geen schoener is - het is al weer een tijdje terug dat ik de “Albatros” zag - maar een klipper/clipper is het ook niet. Een zeegaand zeilschip wordt over het algemeen benoemd naar de tuigage en niet naar de rompvorm.

@.Airgead. Dankjewel maar wil je alsjeblieft niet met die wilde waterpatjakkerskreten bij me komen aanzetten?

@ Groom. Geert, toen met jullie naar Southwold was een van onze allerfijnste reisjes. We denken er nog steeds met plezier aan terug.










Na een uurtje of vier intensief naar het lek geluisterd te hebben wordt het, volgens Marjanne, tijd om op te staan en een brunch van bacon and eggs naar binnen te werken.
‘Maar Martje, zijn er dan geen spekpannenkoeken meer?’
‘Nee jochie lief, de hele stapel is weg en het leeuwendeel daarvan heb jijzelf vannacht al verslonden. Een of twee eieren?’

Na het eten zit ik met een grote mok pleur om me heen te kijken en te genieten van het uitzicht. Dat duurt niet lang, want Marjanne heeft zo haar eigen ideetjes over hoe ik mijn tijd moeten zoetbrengen. Ze trekt mijn sloffen van m’n voeten en zet mijn schoenen voor me neer.
‘Ga je mee schat, even mijn verjaarscadeautje kopen?’
‘Hm, je laat het klinken als een vraag, betekent dat dat ik in deze vrij ben om een andere keus te maken?’
Als antwoord bukt ze, maakt de veters van mijn schoenen wat losser, schuift ze aan mijn voeten.
‘Zo, strikken kan je zelf al een beetje en anders leg je er maar een oud wijf in.’
Terwijl ik twee perfecte strikken fabriceer, zeg ik : ‘Dat doet me denken aan een kok waar ik mee gevaren heb. Die placht te zeggen “Je kan nog beter een oudewijvensteek in je lul leggen, dan je je lul in een oud wijf steken”.
Dat hij prompt op een nacht, stomdronken, met een “boodschappentas”, die te goor was om zelfs ook maar met een tang aan te raken, in zijn kooi dook en wij ’s morgens op ons ontbijt moesten wachten, is weer een heel ander verhaal.’
Marjanne trekt haar wenkbrauwen op.
‘Boodschappentas?’
‘Ja, boodschappentas, een benaming die we gebruikten voor een bepaald soort kaairatten, ofwel personen van de andere sekse die zelfs de minst kieskeurige zeeman nog niet in zijn kooi wil hebben.’
‘Die kok, was dat Neut?’
‘Nee maar je kent hem wel, H. die later met die Schotse is getrouwd. Hij was op zich een fijne vent en een hele goeie kok, maar wanneer die idioot bezopen was…!’
We klimmen de steiger op en wandelen stroomafwaarts richting watersportzaak.
Marjanne, die net als de meeste vrouwen alles wil weten over de prehistorie van haar vent en alles daar omheen, zegt: ‘Waarom moesten jullie toen op je ontbijt wachten?’
‘Wel dat zit zo. We hadden gelost in Dublin en lagen te wachten op orders, dus hoefden we niet vroeg de kooi uit en is het de taak van de kok om ons zo rond kwart over zeven te porren, zodat we rustig kunnen ontbijten en om acht uur aan dek stappen voor wat scheepsonderhoud.

Op die bewuste morgen word ik uit mezelf wakker. Verdomme, het is al bijna kwart voor acht en die kanenbraaiër heeft nog niet gepord! Dat is nog nooit gebeurd, hoe bezopen hij ’s nachts ook was, hij stond altijd weer op tijd met zijn kloten in de kombuis. Ik trek vlug wat aan, sprint naar het achterdek en ruk de deur van de kok open. Meteen komt me een walm tegemoet waar je tegenaan kan leunen. Wanneer ik naar binnen kijk, kan ik mijn ogen niet geloven.
H. een jonge vent van net twintig, zit aan het voeteneind van zijn kooi - zo’n hoge met een slingerplank ervoor en twee lades en een kastje er onder - met de dekens stijf om zich heen getrokken en kijkt me angstig aan. Helemaal bloot ligt er een zwaar snurkende vrouw, languit op haar rug, de rest van zijn kooi in beslag te nemen.
Door wat ik van haar zie en dat is zowat alles, kan ik nou niet bepaald een hard plassertje krijgen. Allemachtig, wat is dát wijf lelijk! Niet te kort zeg! Bovendien is ze van een leeftijd dat, mochten we haar op straat tegenkomen, we haar heel beleefd met oma zouden aanspreken.
Dan kijk ik hém weer aan. ‘Hee man, kom je nest uit en zorg als de bliksem voor het ontbijt, als die ouwe er achter komt dat de mannen door jouw schuld te laat aan het werk gaan, ben je goed de zuur!’
‘Ja man, ik wil wel maar ik durf niet.’
‘Durf niet?’
‘Ja, ik durf niet kijk maar.’
Hij wijst naar beneden, daar zitten twee kleine hondjes, model “kuttenlikkertje”, strak omhoog te kijken. H. steekt voorzichtig een blote voet over de rand van zijn kooi. Meteen beginnen de hondjes, met opgetrokken lip en blikkerende tandjes, te grommen. Wanneer H. zijn voet nog een klein stukje verder uitsteekt, springt een van de hondjes als een stuiterbal recht omhoog en hapt met zijn vlijmscherpe tandjes naar de blote tenen van de kanenbraaiër. Net op tijd trekt H. zijn voet weer binnenboord.
‘Zie je wel, die krengen willen me vermoorden!’
Ik lig krom van het lachen. H, die toch wel op enig mededogen had gehoopt, kijkt me gekwetst aan.
‘Sorry joh,’ zeg ik, nog nahikkend van het lachen ‘ maar die hondjes zijn toch van die eh, schoonheid?’
Hij knikt van ja.
‘Nou, dan kan zij die ettertjes toch even in bedwang houden?’
‘Nee man, ze heeft iets geslikt waardoor ze helemaal van de wereld is, ik krijg haar met geen mogelijkheid wakker. Kan jij niet effe een paar aardappelkisten pakken en over die krengen heen gooien?’
‘Niet nodig, dat doe ik zo wel even.’
Ik buig me over de waterkering, grijp resoluut die twee mini Rottweilers in hun nekvel en zet ze aandek. De brutaalste begint nu tegen mij te grommen. ‘Wel verdomme, is het nu eens afgelopen!’ Ik doe alsof ik hem een schop ga verkopen’, terwijl hij klaar staat om mijn voet aan te vallen, grijp hem in z’n nekvel, loop naar de relingen en hou het grommende monstertje boven het donkere koude water van de snelstromende Liffey. Ik zet een zware dreigend stem op. ‘En als je je verdomme nou niet gedraagt, stuur ik je op naar de Marine, zwemmend!’
Hij kijkt naar beneden en begint, angstig piepend, zo heftig te spartelen dat ik hem er bijna echt in laat vallen. Wanneer ik hem weer aan dek zet is hij zo tam als wat en kijkt me, misschien niet liefdevol maar wel met respect, aan. Ik wist het wel, als je gaat dreigen met de marine...
De kanenbraaiër heeft intussen snel zijn deur dicht getrokken en kan zich eindelijk gaan aankleden.


Intussen staan Marjanne en ik al stil voor de watersportwinkel.

‘Maar is die ouwe er nog achter gekomen?’
‘Ja, want die stond, al vloekend, in zijn pyjama in de kombuis, met in zijn ene hand zijn kingsize mok en in de andere een lege koffiepot. Ik heb hem maar meteen verteld hoe de zaak in elkaar stak, daarbij de nadruk leggend op een kanenbraaiër die schijtens benauwd was voor een paar kleine kuttenlikkertjes. Toen hij zelf ging kijken op het achterdek, daar die hondjes zag en net op dat ogenblik die kanenbraaiër heel voorzichtig zijn angstige snuit om de hoek van de deur stak, begon die ouwe ook te lachen en was de kou uit de lucht.’

We stappen de “zeilerssnoepwinkel” binnen en Marjanne koopt daar een prachtige koperen scheepsklok. Het ding weegt zo in het handje wel vier keer zoveel als het stuk verkoperd blik dat nu in de salon hangt. Daar komt nog bij dat het hier een flink stuk minder kost (£89,50) dan bij de grote snoepwinkels in Holland en zelfs net iets meer dan een derde van wat dat Duitse postorderbedrijf er voor vraagt. Het blijkt dat we het laatste exemplaar te pakken hebben, dus is Marjanne extra blij dat we toch nog even naar Southwold zijn gewipt.

We brengen de buit aanboord, helpen de buren om er tussenuit te komen en pakken de rugzak.
Via het bramenpaadje over het voormalig spoordijkje gaan we naar het stadje.
Rechts achter ons zien we de achterkant van de Harbour Inn, de aangrenzende huisjes en de masten van de jachten langs de oevers van River Blyth.



Links, in een stukje woestenij, lopen koeien te grazen.





We slaan af van het dijkje en klimmen via een smal paadje omhoog naar de golfterreinen.



Wanneer ik eindelijk afgepeigerd boven kom, staat Marjanne al een tijdje op me te wachten.



‘Zo ben je daar eindelijk? Je zou eens wat aan je conditie moeten doen, als je al niet eens zo’n klein stukje kan klimmen zonder te hijgen als een molenpaard...’
‘Oké, jíj kan dan bij het lopen wat meer conditie hebben, maar als het op eten aankomt versla ik je dik!’
‘Dat zeg je goed schat, “dik” is hier het juiste woord.’
‘Ga zo door moppie, dan verkoop ik je aan de eerste de beste vodden jood, desnoods geef ik er geld op toe.’
‘O nee, dat doe jij niet, je bent veel te gek op me,’ zegt ze en geeft me een arm.
‘Wat, op zo’n zelfvoldaan vrouwspersoon? Kom nou!’

We bezoeken alle twee de mini supermarktjes - vooral die ene is zo mini dat je er je kont niet kan keren - en maken ook de slager een stukje rijker. Wanneer ik met de volle rugzak achter Marjanne aan naar buiten sjok, geeft ze te kennen dat ze Fish and Chips wil eten.
‘Nu moet je eens ophouden hoeveel keer hebben we die vieze vette zachte baggervis, met frieten die die zo “krokant” zijn dat je ze rond je vinger kan draaien zonder te breken, al geprobeerd en hoeveel keer viel het vies tegen, nou?’
‘Ja maar dat meisje bij de kassa zei dat ze hier verderop, in het straatje naar de boulevard, echt hele goeie Fish and Chips bakken.’
‘Oké, je gaat je gang maar, ik hoef niet.’
Ik blijf buiten wachten tot Marjanne met een keurig papieren tasje nar buiten komt.
‘Ik heb toch ook maar een portie voor jou genomen.’
Ik werp een blik in het tasje. Het zit allemaal, zelfs het zout en de vinaigre, apart verpakt en er is ook al niet bespaart op de papieren servetjes, wel twéé de man! Om het feestbanket helemaal te vervolmaken, zitten er ook nog twee blikjes fris in.
We lopen de boulevard op en Marjanne zoekt een bankje “with a view” uit.



Marjanne pakt een en ander uit en reikt me mijn rantsoen aan en alsof dat al niet genoeg is, krijg ik er ook nog een plastic mes en vork bij.
Met een snik in mijn stem zeg ik: ‘Echt schat, dit is gewoonweg teveel van het goede, of zoals ze hier zeggen, “My Cup Runneth Over”.’
Voorzichtig proef ik een paar frietjes met een stukje vis en word niet teleurgesteld, het smaakt écht naar vette bagger.

Snel spoel ik de smaak van die troep weg met een slok, mierzoete, frisdrank.
Gelukkig hoef ik, dankzij de meeuwen, niets van dit koningsmaal weg te gooien.
Die vliegende vuilnisvaten schreeuwen en vechten tot het laatste slappe bleke frietje en het laatste stukje van olie doordrenkte, overgare, lauwe vis is verdwenen. Ook het leeuwendeel van Marjanne ’s maal gaat, ondanks een paar manmoedige pogingen om het weg te werken, naar de krijsende meeuwen.

Ik breng alle verpakkingen en de nog bijna volle blikjes fris naar een afval bak.
‘Zo, dit is echt de laatste keer dat ik die troep nog een kans gaf, ga je mee, ik wil liever niet wachten tot de meeuwen straks dood uit de lucht komen vallen.
Voor we teruggaan, lopen we eerst nog even het zaakje binnen waar we destijds met Geert en Bianca ook al geweest zijn en waar ze bijna alleen maar pasteien verkopen. Even later zijn we, voorzichtig knabbelend, op paar lekkere warme shepherd’s pies, onderweg naar de haven.
We krijgen geen buren meer langszij dus hebben we aan BB. vrij uitzicht op de Harbour Inn en een magnifieke fenderplank, waarop ze duidelijk aangeven dat deze in Southwold thuishoort.
‘Zie je dat Martje? Zouden ze dat er op gezet hebben omdat hier vaak Hollanders komen?’



Aan SB kijken we over de snel stromende rivier.
‘Kijk Albert, wat een grappig bootje.’
Ze wijst op een bootje waarin een opa met kleindochters komt langs zetten.
‘O, dat is een opvouwbaar geval, het is, of een “Banana boot” of een “Porta bote”.



Omdat het al wat frisser wordt, hebben we de kuiptent opgezet. De achterkant laten we open.

Achter ons op de Second Sandpiper, zit een overjarig punkers-echtpaar.
‘Martje, ik wil ook zo’n grote rooie hanenkam op mijn kop, ik denk dat ik morgen maar even naar de kapper ga.’
‘Heb de moed, ik scheer je eigenhandig kaal!’

Er komt nog een boot binnen, het is een RIB. Ze sturen op ons af en vragen of ze hun boot bij ons langszij mogen leggen en of we er dan ook een oogje op kunnen houden want zij gaan naar huis.
‘Dat kan wel maar wij gaan morgenochtend om acht uur boordtijd, dat is zeven uur jullie tijd, varen, dus zeg het maar…’
Nee, dat is ze toch te vroeg, dus vragen ze het aan de Punkers. Die hebben geen bezwaar en gaan ook niet vroeg varen, dus maken ze vast en gaat het hele circus de wal op, stapt in bij een SUV van behoorlijk formaat en laten de RIB achter onder hoede van de buurtjes.



Het is rustig op het balkon van de Southwold Sailing Club.



Voor ons liggen twee snelle Offshore Cats met daartussenin een aluminium ponton.



Dat ponton is zelfvarend en heeft aan de achterkant twee knoerten van buitenboordmotoren hangen. Toch heeft hij ook nog een stel dieselmotoren, die de bb motoren ruimschoots overtreffen in pk’s. Dat zag ik vandaag toen de monteurs van de nieuwbouwwerf bezig waren, en ik onder de grote openliggende luiken in het dek, grote diesels gekoppeld aan pompen zag liggen. De voorman vertelde me dat dit gloednieuwe ponton met hogedruk water door een grote lans met nozzle spuit en daarmee onderwater een geul graaft waar kabels of flexibele pijpleidingen in komen te liggen.
Grappig detail. De stuurhut heeft een vast dak maar de wanden zijn van zeildoek.
Nog een detail. De Cat aan de binnenkant heeft een van zijn motoren opgeblazen en wacht op de verzekeringsexpert. Ik denk dat je, voor wat dat geintje gaat kosten, een leuk jachtje kan kopen.

’s Avonds laat - we hebben al bijna twee flessen wijn laten verdampen, althans dat is volgens mij de enige verklaring die hout snijdt want ik kan me niet herinneren dat we meer dan een glaasje of twee geconsumeerd hebben - hebben we het over morgen en de oversteek naar IJmuiden. Marjanne kijkt naar het werkponton en vindt dat we dat achter “Zeebeest” moet knopen.
‘Wat moeten wij nu met dat geval, je kan er niet op overnachten, er is geen kombuis op en ook geen toilet.’
‘Ja maar ik wil er ook niet mee varen.’
‘Niet mee varen? Wat wil je er dan mee doen?’
‘Gewoon, langs de ark leggen als terras.'
‘Maar natuurlijk moppie waarom niet meteen aarde erop, gras zaaien en een prieeltje in elkaar vogelen? En een vijvertje met goudvissen en een fonteintje mag er natuurlijk ook niet aan ontbreken, wel dan?’
‘Goed idee schat maar dan moet je er wel een bordje “Verboden voor Reigers” bij zetten, anders vreet Frans alle vissen op.’
‘Ik heb een nog veel beter idee moppie. Laten we stoppen met slap ouwenelen en wat slaap pakken om fris aan de oversteek te beginnen.’
‘Bah, spelbreker.’

heerlijk Southwold!
en het mooiste plekkie voor de Harbour Inn.
afgelopen jaar lagen we tegen de gerenoveerde betonkade, toch minder (en verder lopen voor een pint...)

Lekker op tijd, Albert! Mooi verhaal weer joh

Mooi verhaal weer, Albert. Doet me denken aan dit plaatje van Jan Sanders.

Faran schreef :
inderdaad weer een mooi verhaal.

is dit niet een tekening van sr , met de eeuwige zeeman met de pot verf?

b100 schreef :
'Reclame' kalender Sigma Coatings. Collectors item aan boord..

Naast al die kalenders van de scheepsjood... Lokale Pirelli

Ben ik dan de enige die 'netjes' heeft gewacht tot zondag.
Ben er weer heerlijk de dag mee begonnen.
Een prachtig Engels plekje en eigenlijk zo dicht bij. We zullen er ook vast eens net de Roomboot een bezoekje brengen.
Heb je geen foto van die prachtige klok?
Mogen de fish en chips in Engeland nog in de krant geserveerd worden? Of zijn ze , net als in Nederland bang voor een beetje inkt?
Her is maar goed dat de winter bijna voorbij is net als het verhaal. Dus snel weer samen op pad op weg naar weer een mooi verhaal.

@sy helios. Zo is dat Hans, je kan het beste zo dicht bij de kroeg liggen, dat je het voorspring op de tap kan vastknopen. Dat is wel zo handig wanneer je met een mistig brein probeert je weg terug aanboord te vinden.

@rooseboos. Dankje Chris.

@Faran. Dankje Arjan. Prachtig die kalenders! Ooit heb ik ze bijna allemaal gehad.

@b 100. Dankje Bennie. Inderdaad, die waren van Jan Sanders sr.
Junior heeft het ook nog even geprobeerd maar kon het niet halen bij zijn ouweheer.

@roberteb. Robert, voor Sigma Coatings was het Pieter Schoen Scheepsverven maar wel altijd met één figuur in elke prent die in een potje verf roert.

@Groom. Geert, als je niet duizelig wordt van het rondjes om “Zeebeest” heen draaien, kunnen we samen naar Southwold en komen dan ook nog gelijktijdig aan.
De klok - die ook nog een wijzer voor het getij heeft - staat niet op de kiek.
De fisch and chips mogen niet meer in een krant. Dat zal de Brusselse invloed wel zijn. Toch jammer, de smaak van drukinkt gaf er nu net dat kleine beetje extra aan. Nee, tegenwoordig werken ze volgens het Mc Donalds systeem, alles apart verpakt in eiërdoosjes. Alleen het noodzakelijke kotszakje leveren ze er niet bij.



“Zeebeest” gaat de hort op. 50.


Za. 14-07-,12. NNE 4-5. Bewolkt met regenbuien.

‘Martje, staat alles zeevast?’
‘Ja, kan ik starten?’
‘Ga je gang moppie.’
Marjanne staat aan het wiel en ik sta voor de afwisseling aan dek.
Terwijl zij, behalve de motor, ook het hele elektronische circus opstart, kort ik de trossen op tot we alleen nog op stootgaren liggen.

Hoewel ze niet stond te trappelen om een nauw gat uit te manoeuvreren - de stapel boten voor ons is minstens dertig meter breed - heb ik haar toch zover gekregen dat ze het probeert.
‘Je kan het best, echt waar en zo met de vloedstroom op de kop is het zelfs makkelijker dan zonder stroom. Je geeft gewoon langzaam vooruit en stuurt wat naar buiten, dan speel je een beetje met de regulateur en het stuurwiel, zodat je niet vooruit gaat en ook niet achteruit wordt gezet maar wel dwars uit naar het midden van de rivier scheert.’
‘Ja goed maar je moet wel meteen naar achter komen voor als het mis gaat.’
‘Dat doe ik en voor we gaan nemen we gewoon nog even door hoe je straks wegvaart maar echt nodig is het niet, ik weet zeker dat je het gewoon even doet, niks aan het handje’

08:10 Vertrek Southwold, bestemming IJmuiden.

Ik heb vanaf de middenbolder, een “bresje” met een haak eraan dwars uitstaan naar een sport van de stalen ladder. In de stuurhut staat Marjanne met haar hand op het motorhandel. Ze knikt naar me. Ik gooi de laatste slag van de bolder, wip met een slinger van het touw de haak los en loop naar achter om te kunnen ingrijpen als dat nodig mocht zijn. Marjanne geeft intussen langzaam vooruit en tegelijkertijd - omdat de stroom ons hier een beetje tegen de steiger aandrukt - een korte roffel met de boegschroef. Langzaam scheert “Zeebeest “ naar het midden van de River Blyth en weg van de Harbour Inn.



Wanneer we ruim buiten het pak liggen, geeft de schipperse wat meer toeren en stuurt er langs richting zee.



Op het balkon van de zeilclub is op dit vroege uur nog geen kip te bekennen.



‘Albert, neem jij hem weer?’
‘Ja ja, nu het leuke werk gedaan is, mag ik het saaie voor mijn rekening nemen. Nou mooi dat ik daar geen tijd voor heb, ik moet foto’s maken. Hou maar het midden van de rivier aan tot we …’
Ze valt me in de rede. ‘Ja ik weet het, tot voorbij het voetveer en dan helemaal naar de bakboords oever tot we tussen de pieren zitten.’
‘Wel verdomme, het is ook altijd wat met dat vrouwvolk. Dan láát je ze een keer mannenwerk doen, krijgen ze meteen kapsones en weten alles beter dan de gezagvoerder!’
‘Gezagvoerder hé? Over kapsones gesproken...’
‘Vrouw zwijg en zet ons niet op de oever!’
Terwijl Marjanne, die nu echt op dreef komt, me verbaal fileert en ik af en toe wat onverstaanbaars mompel - niet om wat te zeggen maar gewoon om haar aan de gang te houden - schiet ik nog wat plaatjes van wat we achterlaten









Voor ons zien we het werkponton dat door de weeks bezig is aan de nieuwe kade. Nu, op zaterdag, ligt alles stil

Na het ponton brengt een, nu even stilgevallen, oplettende schipperse ons naar de BB oever en volgt deze op een meter of zes afstand tot tussen de pieren. Ik zet intussen de zeilen.
Nog voor we helemaal buiten zijn komt er een flinke regenbui op ons af, ik trek geen vet pak aan maar scheer Wil-Helm in en stap, net op tijd, naar binnen.

‘Gegroet Southwold, tot volgend jaar!’



‘Albert, zal ik de kachel even aanzetten?’
‘Ben je mal, we zijn toch geen watjes?’ Zeg ik en kijk tevreden langs de zwiepende ruitenwissers naar buiten.

08:25 Buitengaats
Er staat een niet zo hoog maar wel ruw zeetje.

Om 10:45 passeren we twee grote bij elkaar langszij liggende tankers.


‘Zijn dat ook opgelegde schepen?’
‘Nee, kijk maar eens door het far away looky looky glas. Ze zijn ongeveer even groot maar die rode ligt een stuk dieper dan die zwarte. Als je goed kijkt zie je dat bij het manifold dikke slangen van de een naar de ander liggen. Ik denk dat die rooie de helft van zijn lading overpompt om zich een stuk te lichten, zodat hij niet te diep steek voor zijn loshaven.’

De wind is intussen met 4 bft. pal in het noorden gaan zitten en er staat een rommelig zeetje.

Hier en daar liggen wat tankers opgelegd.


Wanneer we hem naderen verdwijnt hij in een regenbui om even later, een stuk vager, weer op te doemen.


De wind krimpt nog een stukje en waait met 3-4 bft. uit NNW. Het zeetje is een rommeltje. Opeens breekt de zon door, maakt Marjanne de kuipbanken droog en legt de kussens er op.
‘Zie zo, ik ga even lekker zonnen, voor je het weet is het alweer winter.’

Aan BB, varend om de zuid, nadert een lege tanker.



‘Waar zou die heengaan?’
‘Die gaat weer olie laden in Verweggistan.

We komen nu in de route van het noord gaande verkeer, nu zijn de tankers allemaal geladen.




Later, het is al de avond, zien we ook een paar doosjesbootjes. De eerste “feeder” heeft niets aan dek staan.

Filmpje…

We naderen platform P.11-B De Ruyter. Ik verleg de koers een beetje, zodat we dat ding op minstens op één mijl aan SB houden. Ondanks dat, worden we even later toch opgeroepen door “Guard Vessel Maria” en gevraagd om over te schakelen naar een werkkanaal. ‘Seabeast, Maria.’
‘Maria, Seabeast, what can I do for you?’
Het blijkt dat ze pijpleidingen en weet ik veel wat nog meer, aan het verslepen zijn en daarom rond het platform een vrije werkruimte van minimaal twee mijl aanhouden en of ik nog wat noordelijker kan sturen.
‘Maria, two miles? Sure no problem.’
‘Seabeast, thanks for your cooperation, have a save trip.
‘Maria, have a quiet watch. Seabeast out.’

De tweede doosjesboot die we zien heeft wel containers aan dek staan, maar slechts één laag. Niet alleen de tankvaart heeft momenteel overcapaciteit, ook de vrachtvaart heeft last van de crisis.


Even na tienen krijgen we een mooie zonsondergang.



Vanaf hier verloopt de oversteek kalm. De wind wordt Variabel 2-3 maar het zeetje blijft een rommelig stukje water. Met al die windshiftingen gaat het zeilen op werken lijken en omdat we zo ook haast geen mijlen meer maken, gaat de motor zachtjes bij.
‘Martje schat je weet dat het niet goed voor mijn teint is wanneer ik mijn schoonheidsslaapje moet missen, dus ga ik een paar uurtjes pitten.’

01:15 A-NE lt.b. dwars

‘Albert, die ferryboot komt, volgens de AIS, wel erg dichtbij.’
Ik sta op en kijk zelf. Op dat moment draait de ferry - een van de Thor Line - wat af, waardoor de CPA toeneemt naar ruim een halve mijl.
‘Zo, dat gaat goed, wil jij nu een paar uurtjes pakken?’
‘Nee ga maar weer liggen, ik roep je wel als ik moe wordt.’

Marjanne roept me niet, zodat ik tegen de ochtend uit me zelf wakker wordt.
‘Waarom heb je me niet geroepen, je moet onderhand bekaf zijn?’
‘Valt wel mee, ik ben koffie aan het zetten en wilde je zo gaan porren, maak jij het af? Dan ga ik nu even liggen.’
Wanneer de koffie klaar is en ik even naar beneden ga om te zien hoe het met haar is, hoor ik niet al te damesachtige geluiden die verdacht veel op snurken lijken. Ik knik tevreden, goed zo, dat heeft ze wel verdiend.

Het wordt licht. De vuurtjes van de boeien en de vuurtoren verflauwen maar het markante silhouet van de Hoogovens tekent zich steeds scherper af tegen het licht van de opkomende zon.

07:05 Binnen de pieren.

We hadden al afgesproken dat we niet in de Marina gaan liggen maar doorkachelen naar De Woude bij het Alkmaardermeer, daar een nachtje blijven liggen om dan uitgerust de mast de mast te strijken en op ons gemak naar huis varen, dus zet ik de marifoon alvast op het kanaal van de sluis.

‘Martje schat, kom je er ook bij?’
Ze komt geeuwend boven.
‘Waar zij we?’
‘Alsjeblieft, een bakkie pleur, we zijn net binnen de pieren.’
Ze wrijft haar ogen uit, pakt de mok aan en kijkt om zich heen.
‘Eigenlijk wil ik nog niet naar huis, draai maar weer naar buiten, dan gaan we lekker nog een paar weekjes naar de wadden.’
‘Nee, moppie we zijn bijna twee en een halve maand weggeweest ik wil eerst een zien hoe het er thuis voor staat en die berg post doornemen die San ongetwijfeld keurig voor ons heeft opgestapeld. Trouwens, jij hebt de laatste tijd ook de was niet meer naar de wasserette gebracht dus die bult moeten we ook even wegwerken. En nog iets, jij gaat eerst met die knie naar de dokter en laat er foto’s van maken. Maar ik weet het goed gemaakt als we alles op orde hebben doen we nog een maandje Friesland en Wadden.’
‘Gaan we dan ook nog even naar Great Siel?’
‘Aha, jij wil weer zo’n mooi kettinkje kopen, goed dat doen we maar drink nu je koffie op en maak dan de fenders en trossen gereed, we zijn binnen tien minuten bij de sluis.’
Opgewekt gaat Marjanne aan dek en maakt alles klaar en ik pak de spreeksleutel van de marifoon.
‘Eh, Kleine sluis, Zeebeest.’
‘Zeebeest, sluis.’
‘Sluis, Zeebeest, een zeiljachtje aan de buitenkant.’
‘Zeebeest, komt u maar door, ik gooi de deuren nu open.’
Ik zie de deuren, gevolgd door de slagbomen en de draaibrug, in beweging komen. Met mijn kop uit het dakluik zeg ik: ‘Verrek Martje, had ik me daarnet bijna de sluis in het Engels aangeroepen, het wordt nu toch écht tijd dat we naar huis gaan.’
De deuren staan uitnodigend open en de lichten gaan van rood-groen op groen. Wanneer we invaren beginnen de deuren al te sluiten voor we langs de muur liggen.
Het schutten is in no time gepiept.

Het is niet bepaald druk op het NZ kanaal. We komen een gastankertje tegen.



En ook nog een knaap van een Belgische binnenvaarttanker.



Maar het jachiesvolk ligt blijkbaar nog te meuren.
Bij KM 12. Draaien we Zijkanaal D in en roepen op kanaaltje 20 de “Centrale bediening Zaanstad” op voor brugbediening. Een kleine kilometer verder, bij het sluisje van Nauerna, geef ik een stukje blaasmuziek ten beste om de sluispik attent te maken op het feit dat hij klandizie heeft. Na drie keer vruchteloos hetzelfde nummertje te hebben gespeeld, staan de lichten nog steeds op dubbel rood. Ik het zat en roep nogmaals de centrale bediening van Zaanstad op.
‘Kunt u me even het telefoonnummer van Sluis Nauerna geven.’
Nogal nors klinkt het: ‘Dat hebben we niet.’
Nu weet ik dat hij, net zo als op de meeste sluizen en bruggen, het lijstje met alle objecten, keurig ingeseald, pal voor zijn snufferd heeft hangen of liggen maar goed, ik probeer het nog een keer.
‘Kunt u misschien even in de klapper kijken, ik weet bijna zeker dat het er in staat.’
‘Ik zeg je toch dat we het niet hebben!’ Zegt hij op grove toon.
Ik klak met mijn tong. ‘Ah ah, foei toch, heeft jouw mammie je niet geleerd dat je niet mag jokken en beleefd moet zijn tegen grote mensen?’
Terwijl hij een antwoord geeft waar zijn lieve mammie het vast niet eens zal zijn, gaat mijn telefoontje.
‘Met Albert.’
‘Albert ben jij dat, daar bij Nauerna?’
Die stem ken ik, het is een van mijn vrouwelijke ex-collega’s.
‘Hoi meid, heb jij dienst, alles goed met jou en je man?’
‘Ja hoor, alles oké en hier op de sluis gaat ook alles zijn gangetje maar je hebt het nummer van het sluisje nodig?’
‘Ja graag.’
‘Schrijf maar op.’
‘Ja ik heb het, bedankt, ik kom eerdaags wel weer een bakkie bij je halen, dan kunnen we weer even bijpraten.’
‘Leuk, neem Marjanne dan ook mee, kunnen we even lekker over jou roddelen.’
‘Hee zeg, ben ik aan de beurt? O verrek er volstrekt zich hier een wonder, dubbel rood is roodgroen geworden. Goeie wacht en tot van de week.’
‘Tot van de week, o, neem je wat lekkers mee of zal ik zelf iets bakken?’
‘Nee laat maar, ik weet nog niet welke dag we komen, Marjanne haalt wel wat bij de Hema. Zie je.’
‘Doei.’

Na het sluisje krijgen we behalve het nodige gemeentespul ook nog een spoorbrug en wat provinciale bruggen.
‘Kijk daar is het pontje van De Woude al.’


Meren we om 11:45 af bij De Woude.
We kijken allebei naar de klok en dan naar elkaar.
‘Moppie, als we nu meteen nog even strijken, hoeven we dat morgenochtend niet meer te doen.’
Ze knikt en zegt: ‘En als we dan straks toch al gestreken zijn …?’
Ik zeg niets maar knik.

12:25 Vertrek de Woude.

‘Hoe laat zijn we thuis?’
‘Het is nog vijftien kilometer naar de ark plus de gemeentebruggen en de spoorbrug in het stadje. Ik denk dat het iets van tegen drieën zal worden.’
Na de Kogerpolderbrug, waar we gestreken met gemak onderdoor kunnen, pakt Marjanne het roer en ga ik in de kleinste hut iets voor mezelf doen. Terwijl ik daar zit te mediteren, hoor ik een keer of wat het geluid van de motor van toon veranderen. Aha, Marjanne brengt stiekem de toeren omhoog en denkt dat ik dat niet door heb.
Wanneer ik weer boven kom vraag ik vriendelijk: ‘Tjee schat, heb je een tikkie last van kanaalkoorts?’
‘Hé wat, hoe bedoel je?’
Ik wijs op de toerenteller die op dik eenentwintighonderd klappen staat.
‘Kanaalkoorts is een verschijnsel dat optreed wanneer een schip op de thuisreis vanaf de Atlantische kant het Engels Kanaal in vaart. Eén van de symptomen is het stiekem opschroeven van de toeren om maar zo snel mogelijk thuis te kunnen komen.’
Ik neem het roer weer over maar laat het motorhandel in standje “waterskiën” staan, ook ik wil graag snel thuis zijn.

We komen bij het stadje. Hier voor de sluis slaan we af van het kanaal maar eerst roep ik de sluis even op, met als gevolg dat een enthousiaste sluismeesteres, die net bezig is met het laten invaren van een paar motorboten, op het buiten bordes met een theedoek gaat staan te zwaaien. Ik pak de vlag met stok en al en zwaai even terug. Dan stomen we door naar de eerste gemeentebrug. Al met al komen we vlot door het stadje en meren af langszij onze ark.
Terwijl Marjanne de bult vuile was tevoorschijn haalt zet ik de motor af en vul het logboek in.

14:45 Aankomst bij de Ark. DOG 134’. Totaal 1856’.

‘Martje, we hebben net de tweeduizend mijl niet gehaald, we moeten er nog een kleine honderdvijftig bij elkaar zeilen.’
‘Mooi,’ zegt ze tevreden, ‘nog een reden om over een weekje weer te vertrekken.’

Boven me hoor ik een rauwe schreeuw. Het is reiger Frans die op het end van de gestreken mast landt en me vanaf daar hongerig aankijkt.
Nu voel ik het pas echt, we zijn weer Thuis.

Prachtig einde van een lang en mooi verslag! ( dat wordt afkicken de komende zondagochtenden )

Groet,
Cees

mooi verhaal met een mooi eind!!
brug en sluiswachters, er zitten prima gasten bij, en ook bullebakken
ton

Dank voor je prachtige verhaal Albert!

Dit was 2012, dus vanaf volgende week afleveringen 2013? Of ga je eerst weer op pad na deze 'winter'....?

Mooi verhaal hoor. Genoten op de zondagochtenden.

Prachtig verslag van een mooie reis! Geschreven op een manier die het laat lezen als of je er zelf bij bent.

Op naar de Oostzee!

Vinni

Albert, bedankt voor je verhaal. Ik keek er iedere week weer naar uit.

albert en marianne bedankt voor de mooie reisverhalen en een goeie reis naar het oosten toegewenst.

ps vergeet je pen en papier niet.

Hoi Albert,
De komende zondagen moet ik gedwongen afkicken zonder jouw prachtige verslagen van jullie trip naar UK.
Hartstikke bedankt en ik zit nu al bij voorbaat verwachtingsvol op mijn stoel te wippen voor het verslag van de volgende trip.
Warme groet

Prachtig, ben benieuwd naar het vervolg naar Great Siel (Of moet het dan Great Seal zijn?).

Albert, dat weekje wadden levert toch ook wel een sappig verhaal?. Dank voor de afgelopen episodes

Oef! En toen was het over.....
Ik hoop dat je snel weer een grote trip gaat doen!
Bedankt voor alle mooie verslagen, van genoten!

Albert bedankt voor je prachtige verhalen, ik heb het met zeer veel plezier gelezen!!

Groet,
Dion