Onderwerp: Torpedo aanval in het Kanaal.

Het gebeurde tijdens de zomervakantie van 1978.

Wij voeren met onze drie kinderen tussen 3 en 10 jaar in een Westerly Tiger (24 voet)tussen de Scilly's en Brest.
Normaal hadden we s'morgens willen vertrekken uit St. Marys, doch een plots opdoemende mist gooide roet in onze planning.
In de late namiddag klaarde het weer op en vermits we sowieso een nachtje moesten doorzeilen vetrokken we in de late namiddag.
We genoten met volle teugen van de ondergaande zon aan de poort van de oceaan en van het rustige westenwindje.
In die periode zeilden we zeer dikwijls s'nachts omdat de kinderen dan gewoonlijk vroeg in slaap werden gewiegd en s'anderdaags slechts laat zin hadden in opstaan, terwijl we ondertussen al een flink eind konden opschieten.

Rond middernacht nam ik de wacht over van mijn vrouw. de kinderen waren reeds ettelijke uren in dromenland en onze Navik windvaan deed uitstekend zijn werk als derde stuurman.
Het was weerom eens een schitterende nacht met boven ons een heldere hemel met miljoenen sterren en onder ons bijna geruisloos scheepje honderden fluorescerende vissen die het maanlicht weerkaatsten.
In die tijd zat er namelijk nog vis in het Kanaal.

Niets werkt zo hard op mijn slaapgoesting als het wiegen van een boot en de stilte er omheen, en zo geschiede dus.
Ik moet op zeker ogenblik toch iets gehoord hebben, want plots schrok ik op en veerde recht.
Van schuin achter ons schip kwam met een enorme snelheid een buisvormig voorwerp met schroefwater erachter op ons bootje af.
Er flitste maar één woord door mijn hoofd en dat was " TORPEDO "
Ik probeerde nog te ontwijken maar dat lukte niet omdat de helmstok beblokeerd was door de touwtjes van de Navik stuurautomaat.
Het enige wat ik nog kon was het slaken van een oorverdovende kreet en mij vastklampen aan de reling.
De buis schoot onder ons schip en ineengekrompen wachtte ik op een dreun... die niet kwam.
Ik dook naar de overzijde van de cockpit en onze torpedo kwam boven water onder de vorm van een... dolfijn.
Ik zat nog totaal van de kaart te kijken terwijl mijn vrouw en de drie
kleuters al zaten te joelen met de kunstjes van de dolfijnen die inmiddels al met een hele kudde terplaatse waren.

Na een goed half uur waren de dolfijnen verdwenen en werd het opnieuw rustig in de cockpit.
Mijn wacht duurde tot 4 uur onder de morgen en ik ben heel de tijd klaar wakker gebleven.

cramvangent

Leuk verhaal.

Brrrrrr , ik kan me voorstellen dat je je rot schrikt.
Ik heb zoiets ooit voor de Noorse kust meegemaakt .Ik zat in de kuip met mijn rug naar het water in een heerlijk zonnetje bij een perfect backstagwindje een beetje te genieten van de kust toen plotseling vlak achter mij een dolfijn het nodig vond een flink uit te blazen!De spetters kamen tegen mijn rug.
Dan schrik je best ook even.
Gelukkig lag mijn camera onder de buiskap klaar dus...
Hij bleef vervolgens bijna een half uur rond en onder de boot spelen.
Ad

Dolfijnen, dat is iedere keer weer genieten.

Een goeie zes jaar terug op de oversteek van Holland naar Whitby.

Zo. 03-06-,07. 02:40 uur. Marjanne port me met:’Albert, mist!’
Het is potdik, geen vijftig meter zicht.
Marjanne probeert te slapen maar is binnen een uur weer boven en heeft geen oog dicht gedaan.
Ze gaat maar een bakkie soep maken.
Wat dat betreft, de inwendige mens wordt deze reis zeer goed verzorgt, geen liflafjes en blikvoer, maar volwaardige verse warme maaltijden.
De mist trekt op, het blijft alleen nog wat heiig.
Ik zit buiten met de helmstok te sturen zodat Marjanne binnen op de stuurstoel kan zitten suffen.
Ze heeft al bijna twee etmalen niet geslapen en ik heb diep medelijden met haar, maar kan er niets aan doen.
Ondanks alles doet ze meer dan haar plicht en zegt dan ook nog:’Ga jij maar pitten, ik kan toch niet slapen en dan blijf jij fris voor als het nodig is.’
Ze is een geweldige kameraad!

Het is aan het licht worden en het zeetje is zo goed als vlak, ik zit aan mijn helmstokkie en bewonder de eerste kleuren van de dageraad.
Plots zie ik in mijn ooghoek iets aan BB, vlak naast de boot.
Ik kijk overboord en verdomd daar zwemt iets.
Het komt omhoog en, ‘Marjanne, kom vlug, een dolfijn!’
‘Waar?’
‘Daar aan bakboord, pal naast de boot, o nee, hij zit nu aan stuurboord!’
‘Nee hij zit hier!’
Verrek, we zitten midden in een hele groep dolfijnen!
Het lijken er wel twintig maar echt tellen kan je ze niet.
Ze spelen met het “Zeebeest” en het rubberbootje en halen allerlei capriolen uit, met zoveel gratie en gemak, dat we ademloos toekijken zonder ook maar aan een fototoestel te denken.
Het duurt nu al langer dan een kwartier en de show gaat maar door.
Marjanne hangt onder de zeerailing door om maar niets van het schouwspel te hoeven missen, plots komt er een dolfijn geen tien centimeter naast de boot en zwem gelijk met ons op.
Hij draait zich op zijn zij en op een afstand van nog geen halve meter kijken Marjanne en Dolfijn elkaar aan.
Beide nieuwsgierig naar de ander.
Dit duurt nog geen minuut, dan duikt haar nieuwe vriendje/vriendinnetje weer onder de boot door, staart nog van een meter of wat afstand naar mij en is verdwenen.
Ik kijk weer naar BB maar geen dolfijn meer te bekennen, ook aan SB niets, in een klap zijn ze allemaal weer vertrokken.
Nu pas pak ik mijn camera, helaas ze zijn echt weg.
We blijven achter, niet met een gevoel van verlies, maar met het gevoel dat we een geweldig mooi cadeau hebben gehad.
Even later zit Marjanne aan het wiel, dat ze al meer dan twee etmalen niet geslapen heeft is haar aan te zien maar ook zie je dat ze ziels gelukkig is met de ontmoeting met deze vriendelijke, vrolijke en intelligente wezens.
Ze zegt:'Dit maakt alles goed.'

Mooi verhaal. En inderdaad, als je het niet verwacht, dan schrik je toch wel even.

Ik had in de Med een familie van 7 pilot whales voor de boot. Waren wat aan het spelen, staartvinnen flapten wat heen en weer. Tot we op zo´n 40 a 50 meter genaderd waren, toen de groep opeens allemaal draaiden en onze kant opkwamen. Ok....eerst denk je nog: gaaf! Maar hoe dichterbij ze kwamen, hoe groter ze begonnen te worden en ze versnelden ook nog eens! En echt vlak bij elkaar recht op ons af. Lichte paniek begon op te wellen en toen ze zo´n 8 meter voor de boeg waren ging de hele groep duiken en toen ze onder de boot waren, bliezen ze allemaal bellen. De bellenbaan van een sluis was er niets bij. En al bellen blazende kwam de hele meute achter onze boot weer omhoog en gingen daarna weer rustig verder met spelen. Prachtige ervaring, maar ook wel een kleine hartverzakking veroorzakend.

cramvangent schreef : Prachtig verhaal! En de bijdragen van Albert en Roland zijn ook heel mooi.

Zo'n ontmoeting met dolfijnen, of het nu de Bruinvissen zijn in de Oosterschelde of de prachtige school Witsnuitdolfijnen die we tijdens de ZF Pinkstertocht 2012 tegenkwamen, blijft altijd een hoogtepunt.