Onderwerp: I love it when a plan comes together ( Hannibal)

Aangezien "Zeilen zonder motor" een hot issue is, hier een verhaaltje over solo zeilen zonder motor en autopiloot. Niet omdat het een waarheid zou behelsen, maar gewoon omdat het zondag "heerlijk volgens plan ging". En ja, daar ben je dan trots op.

Afgelopen zondag stond er een heerlijk windje. Hoewel mijn autopilot niet meer werkt, ben ik lekker aan het zeilen op mijn 370 op het hollands Diep. Boot zeilt heerlijk in balans en ik hoef het roer nauwelijks aan te raken.
Uiteindelijk kom ik in de buurt van de Volkeraksluizen, en ik besluit eens lekker voor anker te gaan. Nou zijn zeilers kuddedieren, want het baaitje voor de ingang naar de sluis ligt bezaaid met tiental boten. Laat staan dat er nog een moorring vrij is.
Ik besluit het grootzeil al zeilend te strijken, terwijl ik het stuurwiel met een spin elastiek vast zet. Het grootzeil valt netjes in de lazy jacks en onder de ( 150%) genua denderd de Sea Force One netjes door tot bijna aan de baai.
Net voor de baai rol ik mijn genua 3/4 in, zet mijn roer haaks en ga bijliggen. Alsof ik een spudpaal in de boot had! Rustig zoek ik in de kajuit naar het kastje voor de ankerlier ( na de winterstop ligt nooit iets waar het zou moeten) en sluit het aan voor op de punt in het ankerluik.
Vervolgens hervat ik vaart, rol mijn genua nog wat kleiner en laveer tussen allerlei bootjes door. Inmiddels had ik wel al wat aandacht gekregen door het bijliggen. Na nog een paar bootjes kom ik aan op een een perfect plekje waar ik mijn anker kan laten vallen.
Ik rol de genua in, en met de resterende bootsnelheid gaat de Sea Force One recht tegen de wind in door, en stopt precies waar ik had gehoopt. Als het schip stil ligt laat ik het anker zakken en haar achteruit deinzen.
Om me heen zie ik een aantal mensen uit mijn haven en anderen die het allemaal aandachtig hebben gevolgd.
En ik, ik sta, zoals we in Nijmegen zeggen, zo trots als een hond met 7 l*llen voor op de boot.
Of zoals Hannibal ( A team) zou zeggen " I love it when a plan comes together".

... om vervolgens met gejuich en applaus beloond te worden door alle bewonderende omstanders!

Nee, beetje flauw, het voelt heerlijk als zo'n plannetje helemaal gaat zoals het bedoeld was.

Ongeveer net zoals toen ik solo met flinke wind de Volkeraksluis in voer. Voor mij een flinke 40ft+ huurboot met een man of zeven aan bemanning er op. We waren de enige twee boten in de sluis. Op de andere boot was het een complete chaos, onduidelijk plan, onduidelijke commando's van de schipper, lijnen die vruchteloos rond te snel voorbij schietende bolders aan de BB wand gleden. Geroep en gevloek alom en ternauwernood kon met veel spierkracht voorkomen worden dat de zware boot dwars in de sluis kwam te liggen. Ik kwam er in m'n uppie stilletjes achteraan, legde de boot stil tegen de sluiswand aan SB (want linkse schroef, bij achteruitslaan wieleffect naar SB) en legde m'n landvast wat klaar lag aan de middenkikker rustig om de bolder. Even een slag terug rond de kikker, klaar. Om vervolgens met een kop koffie in de hand en met een strak gezicht het tafereel aan de overzijde van de kolk te gaan observeren. Had je die gezichten moeten zien... heerlijk....

Precies dat gevoel! Ik kan het trucje nog 1000x herhalen, maar het voelt gewoon goed! Gewoon een bewijs voor jezelf dat je 100% controle hebt over je schip.

Doet me denken aan een paar jaar geleden bij de krammersluis. Flinke wind, 6+, en de steiger ligt aan hoge-wal. Ik vaar met mijn kont naar de steiger, lijntje om de bolder, stootwilletje ertussen en zet de boot in de vooruit, stuurwiel naar loef. Langzaam komt de boot naar de steiger met de punt en ik gooi zelf mijn lijntje om de voorbolder. Vast!
De man en vrouw die wilden helpen ( maar dus niet hoefden) staan op de steiger. Zegt hij tegen zijn vrouw "makkelijk met zo'n boegschroef, dan hoef je niet zo te kloten zoals wij net moesten "! Waarop ik zeg "maar die heb ik helemaal niet" Ook toen:

"Bewust bekwaam" is een fijne fase wat dat betreft! Kan me het gevoel helemaal voorstellen!

Overigens vind ik "solo" makkelijker dan met 5 mensen aan boord: er staat niemand in de weg en communicatie is erg eenvoudig

Mooi verhaal Sea Force One!

groet,
Maarten

Heerlijke ervaringen zijn dat!

Ik lig tegenover de boxen met huurboten, altijd hilarisch als het dek vol staat met (meestal) Duitsers en de commando's vanachter het wiel door de haven geschreeuwd worden, de paniek van de mensen op het dek die weer terugroepen naar de stuurman die het eigenlijk fout doet. Gaat eigenlijk structureel fout, boten hebben ook vaak schade.

Ik vaar regelmatig solo en prachtig om een dek vol verbaasde koppen dan mijn kant op te zien kijken als ik alleen richting de box vaar in verwachting van .... Wat binnen no time en gladjes verloopt.

Mooi beschreven en dit maakt ook meteen het nadeel van een keerfok, zoals bijv. op mijn boot, duidelijk.

De eerste keren liep het op mijn eigen boot ook niet zo spepel als ik nu de box in of uit vaar. Op een huurboot kan ik me dus voorstellen dat het ook wat minder soepel gaat, zeker de eerste dag.

Toen we zeilboten huurden in Griekenland hadden we ook altijd de afspraak; gewoon doen wat de schipper vraagt, zonder commentaar. Achteraf kunnen we bespreken of het de juiste aanpak is geweest, en hoe het de volgende keer beter kan. Scheelt de helft van de communicatie (lees geschreeuw)

Maar het voelt goed als, je eigen boot je begrijpt!

Nachtvlinder schreef :
communicatie aan boord is toch altijd eenvoudig?

"ik schreeuw en jullie luisteren"

Baasklusje schreef :
Probleem zit hem in dat laatste woord.
Schreeuwen lukt wel

Baasklusje schreef :

Baasklusje schreef : Nee, nee, een beetje beschaafder.
Bij ons aan boord is er maar één antwoord goed, en dat is "Ja, schipper".

Ik knik een keer naar voren, en de lijn wordt losgegooid. Knikje naar links of rechts: we meren links of rechts af in de sluis. Meer is toch niet nodig?

Sea Force One schreef : Ankeren op de zeilen doe ik ook regelmatig, maar ik haal het voorzeil altijd als eerste weg. Vervolgens op het grootzeil niet te hoog aan de wind naar de beoogde ankerplek, zodat je wat snelheid houdt en kan blijven sturen. Daar aangekomen in de wind opsteken en grootschoot los. En niet alleen los; even flink ruimte geven, zodat het zeil niet snel vol kan vallen als de boot niet kaarsrecht met de boeg in de wind blijft. Als de boot tot stilstand is gekomen naar voren lopen en het anker laten zakken. Vervolgens op het gemak het grootzeil strijken en opdoeken.
Vertrek: eerst grootzeil hijsen (er vanuitgaande dat de boot met de kop in de wind ligt) met veel ruimte op de schoot. Anker binnenhalen. Naar de kuip en schoot aanhalen. Boot valt over de ene of de ander boeg en je zeilt. Er is wel wat ruimte nodig om zo weg te zeilen. Het is niet helemaal voorspelbaar over welke boeg het grootzeil vol valt.

--
stegman

Exact, zo doen "we" dat al honderden jaren.
Wij dus ook .

TimoDino schreef : Heel eerlijk en waar! Het is inderdaad wat makkelijk om bij een gelegenheidsbemanning op een voor hen waarschijnlijk onbekende huurboot te concluderen dat ze er weinig van begrepen hebben. Of je een hele bink te voelen omdat je bepaalde kunstjes onder de knie hebt. Een beetje schipper heeft anderen toch niet nodig om zich lekker te voelen op het water?
TimoDino schreef : Naar mijn idee ook een prima aanpak. Is onderdeel van onze veiligheidsbriefing als we met gasten varen. In belangrijke situaties luisteren we niet naar de schipper omdat hij alles weet, alles beheerst en nooit fouten maakt, maar omdat gecoördineerde actie soms heel handig is. Achteraf is er tijd zat om te evalueren.

Leuk verhaal! Hoop dat ik ooit ook zo bedreven word, zonder motor.

Top! Lekker genoten, daar gaat het om.


Onno

Gisteren was ik nog op watersportkamp in Friesland (Pean).
Dan is het leuk voor de kids als ze even mogen rondstruinen in Grou.
Daar is ook alle mogelijkheid voor, want je kunt daar in deze tijd van het jaar gemakkelijk een box uitzoeken waar je boot in past.
Aangezien we geen BBM hadden moest ik zeilend de haven in- en uitkomen.
Na een half uurtje zaten we allemaal weer aan boord. Met de wind op kop, zou ik de boot over bakboord de haven uit laten waaien. Dat feest ging dus niet door, want inmiddels was er een peilboot behoorlijk in de weg gaan liggen.
Oplossing: zo'n 20 meter deinzen, langs de volgende (vorige) steiger, het gat over stuurboord in, grootzeil vol laten vallen en recht vooruit varen, met een vriendelijke zwaai naar de twee mannen die op de peilboot verbaasd zaten te kijken, dat dat met een Valk ook al kan.
Die blikken waren goud waard!

Groeten, Nick