Onderwerp: Langeoog.

Bij het nog eens doorlezen van mijn vele schrijfsels, bedacht ik me dat ik er geen idee meer van heb wat ik al dan niet geplaatst heb op ZF.
Daarom pik ik er random maar af en toe een uit en gooi die op het forum in de hoop dat ik die nog niet gepost heb, of dat jullie het alweer vergeten zijn.






We liggen hier op Langeoog naast een oude bekende. Niet dat ik schip of schipper ooit eerder ben tegengekomen maar toch ken ik het schip heel goed. Hoewel de naam die er opstaat, “Engelsmanplaat”, voor mij nieuw is weet ik zeker dat dit de beroemde “Bylgia II” is.
Niet een kopie in staal maar de originele aluminium versie waarmee Eilco Kazemier, begin jaren tachtig, solo rond de wereld voer.




Eilco had al een soloritje rond moeder aarde volbracht met een zeiljacht, de eerste “Bylgia” maar wilde het ook nog een keer met een motorboot doen.
Het werd een speciaal voor deze tocht ontworpen kotterachtig model van de hand van Dick Koopmans.
Er werd voor aluminium gekozen vanwege de gewichtsbesparing, die weer ten goede kwam aan meer draag/bunkervermogen -meer dan tweeduizend liter gasolie plus de nodige vaten aandek – en een zoetwatertank van eveneens flinke afmetingen.
Het motor vermogen was bescheiden zodat er onder het varen geen draaikolk in de dagtank ontstond, maar wel groot genoeg om ook met slecht weer nog vooruit te komen.

Nu ik de boot goed tot in de details kan bekijken, zie ik allerlei zaken die me aan reddingboten, loodsboten en andere professionele vaartuigen doen denken.
Aan dek is alles er op ingericht dat het enige bemanningslid veilig aan dek blijft.
Ook valt op, wanneer je de sterke ramen en waterdichte deuren bekijkt, dat het ook echt de bedoeling is dat het zeewater onder alle omstandigheden buiten blijft.
Die deuren hebben aan de binnenkant een houten sierpaneeltje, waardoor ik even op het verkeerde been wordt gezet, maar ze zijn wel degelijk van metaal kompleet met rubber pakking en zware knevels.
Hoewel er een redelijke mast op staat zit er alleen een slingerzeiltje aan.
De twee witte “laadboompjes”, die nu naar voren steken, waren bedoeld om naar buiten te zwaaien als uithouders voor twee paravanen die het slingeren moesten tegengaan.
Het was geen succes dus werd er snel van afgestapt maar omdat een extra stel laadbomen nooit weg is, al is het maar om in de tropen een zonnetent te spannen, bleven ze aanboord.

De schipper, die voorop in het zonnetje zit, ziet blijkbaar dat de trossen van de Hoogaars – onder Duitse vlag – niet goed zitten.
Hij klautert de steiger op, verzet een trosje, klimt op zijn schip en zoekt tevreden zijn plekje in de zon weer op.



Ik moet weer terugdenken aan een voorvalletje van alweer wat jaartjes geleden. Toen ik een type “Bylgia” in mijn sluis kreeg.

Het speelt in het najaar, de stille tijd met weinig schutverkeer.
Uit de richting van Amsterdam komt een motorboot aanzetten.
In die tijd bedienden we de benedendeuren nog terplekke, dus ik loop naar het benedenhoofd, zet de deuren open en laat de boot binnenvaren.
Verrek, dat lijkt de “Bylgia” wel. Terwijl ik de deuren achter zijn kont dicht doe, meert de boot af in de sluis.
De deuren zijn dicht en ik kom, op weg naar het bovenhoofd, langs dat mooie scheepje.
Een snuiter van een jaar of dertig hangt een fender goed. Ik zeg:‘Goedemiddag, is dit nu de originele Bylgia of een replica?’
Hij richt zich op, kijkt me aan met een blik of ik stront ben, draait zonder wat te zeg zijn hoofd af, stapt de stuurhut in en doet de deur dicht.
Even sta ik versteld, mijn klantjes hoeven me echt niet om mijn nek te vliegen of een buiging voor me te maken maar op een vriendelijk “goedemiddag” verwacht je toch op zijn minst een fatsoenlijk antwoord terug.
Mijn verbazing is snel verdwenen, ik word zelfs een tikkie pissig, ik denk:’Oké jochie, je vraagt er om, dan zul je het krijgen ook!’
Ik loop door en ga naar boven, de bedieningstoren in en pak mijn puzzelboekje.
Halverwege het derde cryptogram gaat de deur open en stapt “Jochie”naar binnen.
Nogal hoog te paard informeert hij wanneer er eindelijk eens wat gaat gebeuren.
Ik zeg: ‘Ik heb je níet horen kloppen, probeer het nog maar een keer.’
Ik wijs naar de deur.
Hij sputtert tegen maar ik blijf, terwijl ik hem strak aankijk, naar de deur wijzen.
Hij stapt kwaad naar buiten, klopt en stapt meteen naar binnen.
‘Goedemiddag, zeg het eens.’
‘We liggen hier al bijna een uur, wanneer ga je nu eindelijk eens sluisen?’
Ik leun achterover in mijn stoel, vouw mijn handen op mijn buik en kijk hem vriendelijk aan. ‘Ten éérste groeten we hier netjes, ten twééde heb ik niet bij je in de klas gezeten dus spreek jíj mij met meneer en U aan en ten dérde heet het niet sluisen maar schutten.
Dus als je vandaag nog verder wilt ……?’
Jochie staat onderhand op ontploffen maar verbijt zich en zegt:’Goedemiddag meneer, wanneer gaat u slui . . eh, schutten?’
‘Nu!’ zeg ik terwijl ik opsta en een paar knoppen indruk om de kolk vol te laten lopen, ‘kijk het water stroomt al.’
Hij stapt zonder wat te zeggen naar buiten.
Tegen zijn rug zeg ik: ’O ja, over een paar minuten is het spertijd,’ hij verstijft, ‘dan mag de brug niet meer draaien maar wees niet bang, over een dik uur ga ik weer verder.’

Ach, zo heel af en toe loopt er een tussendoor die een lesje nodig heeft maar de meeste bootjesmensen zijn gewoon aardige lui waar je een geintje mee kan maken.
Neem nu een van mijn vaste klantjes, hoe hij heet weet ik na al die jaren nog steeds niet maar steeds wanneer hij de sluis invaart steekt hij zijn kop met wilde baard uit de stuurhut en begint luidkeels te schelden op die ‘Luie ambtenaren die verdomme te besodemietert zijn om ook maar één slag eerlijk werk te verzetten, vooral die sluispikken, die zijn nog te beroerd om uit hun ogen te kijken!’
De mensen die voor de geopende brug staan te wachten spitsen hun oren.
Terwijl ik de brug laat zakken en hij in de kolk afmeert, brul ik hem toe:’Lelijke baardaap, ga terug naar Artis en laat je vlooien door die andere apen!’
Hij roept:’Mot ik effe bij je komme hufter? Dan zal ik je tronie es vakkundig verbouwe’
’Ha, neanderthaler, had je de moed en de kracht maar!’
Intussen zijn de slagbomen al omhoog maar de fietsers en voetgangers hebben deze keer helemaal geen haast, integendeel, ze willen hier niets van missen.
De “baardaap” roept: ’Wacht maar, ik kom er an!’
Hij stormt de trap op en Brult in de deuropening: ’Zo, nou ga je er an!’
Hij trekt de deur achter zich dicht en ik vraag terwijl ik inschenk. ’Het was toch mét melk en zónder suiker?’



Albert

Jajajaja. mooi he !!

Altijd heerlijk lezen die verhalen van je Albert.

Die verhaaltjes mistte ik dus zo!

Ja hoor , dat is de Bylgia II !
Heb ik al eens op Vlieland midden in de nacht met mijn toenmalige Varianta tegen aangelegd toen ik halsoverkop ankerop moet gaan toen de wind plotseling draaide en toenam terwijl ik daardoo aan lager wal geankerd lag net SW van de haven.(mocht toen nog).
Was als ik me goed herinner ergens eind jaren 70 of begin 80
Kwam er de volgende ochtend pas achter naast welke beroemdheid ik lag.
Ad

Bedankt!

Soms ... Heel soms mag het vaar seizoen nog wel even wachten...

En schrijven maar weer...