@Tilia: kom ik op terug, even mijn verhaal afmaken...
@rest: dank, ik hoop dat de rest ook bevalt (nog 2 delen)
Kythnos heeft de naam voornamelijk een stel kale bergtoppen te zijn, wij hebben gezien dat het er best begroeid is. Er moet ook landbouw mogelijk zijn, want anders wordt het lastig wonen boven in de bergen. Vandaag gaan we naar Hydra, een eiland dat zo mogelijk nog kaler is en waar daadwerkelijk alleen aan de kust gewoond wordt. Dat had een reden, maar daarover later; eerst maar eens een slordige 45 mijl zeilen.
De dag begint als de vorige: 5 knopen wind uit zuidelijke richtingen, uitstervend rond het middaguur. Een bulk carrier kruist ons pad; de stuurman weet klaarbijkelijk het verschil niet tussen het stuurwiel en de scheepshoorn, of hij kon het verschil tussen een zeilboot en een motorschip niet meer terugvinden in het boekje. Ik had hem natuurlijk al lang in de peiling en gezien dat we achter hem langs gingen.
Voor de steenklomp van Sint Sjors valt de wind uit. We zijn aardig opgeschoten, ondanks de kalme wind, dus we permitteren ons een zwempartijtje op open zee. Het blijft raar om dan niet te ankeren maar gewoon te dobberen; de diepte is hier ongeveer 800 meter.
Tussen Hydra en het Peloponnesich schiereiland steekt de wind weer op, dus de zeilen worden acuut uitgerold en de pruttel mag zwijgen. Een catamaran doet dat ook, maar die halen we rap in want hij loopt lang zo hoog niet als wij. Bij het invaren van de haven komen we voor een verrassing te staan: het is er nogal druk en voor het eerst mogen we een poging doen om op de derde rij vanaf de wal te gaan liggen. Dat lukt wonderwel gemakkelijker dan gedacht, alleen het klauteren naar de kade is nog een hele toer.
Rondom het haventje bestaat het leven uit afwisselend taverna's, café's, juwelenwinkels, souvenirshops en banken; het is allemaal schreeuwend duur en dat heeft alles met het tourisme te maken. Ga een straatje in weg van de haven, en de prijzen dalen meteen naar acceptabeler niveaus. Dochterlief is helemaal weg van de ezeltjes die hier in een soort van taxi-line-up opgesteld staan: als de voorste ezel geboekt wordt, schuift het hele setje een plek op.
De volgende ochtend worden we ruw gewekt door het carillon: dat het de hele en halve uren slaat, is nog overkomelijk maar de beiaard viert om zes, zeven en acht uur zijn frustratie bot over het feit dat hij zo vroeg moet klingelen terwijl de rest van het publiek nog in diepe rust verkeert. Ik ben eigenlijk wel blij met deze wekker want liggen op de derde rij is bijzonder oncomfortabel door het constante verkeer in de haven. We gaan ankerop en koersen naar Mandraki, een kleine baai net om de hoek.
Hier kan gezwommen en gespeeld worden met water tot net voorbij het heetst van de dag. Dan keren we terug naar het inmiddels leeggestroomde haventje en vinden een vrije plek aan het begin van de rij levende transportmiddelen. Dit heeft tot gevolg dat de ezeldrijvers letterlijk elke keer als we van boord stappen weer beginnen met 'psst! Hey, my friend, do you want to hire a mule?'. Ik lach ze vriendelijk uit.
De taverna's hebben grote TV-schermen hangen want er komt een voetbalwedstrijd (Bayern München - FC Barcelona). De Grieken blijken massaal fan van Barça, of zijn ze eigenlijk alleen maar tegen alles wat Duits is?
Tip: als je hier wilt eten, ga even naar Lulu (tweede straat rechts van de bank, dan 100 meter lopen). Vriendelijke mensen, goed eten, mooie prijzen. Een in deeg gefrituurde Red Snapper krijg ik op mijn bord, schijnt heel bijzonder te zijn hier. Rod Heikell had gelijk, dit is een prima plekje!
Waar hij m.i. minder gelijk in heeft is dat er hier een soort 19e-eeuws sfeertje zou hangen. Ik merk daar weinig van, ik zie voornamelijk terrassen met schermen, veel Wifi en een stuk of wat pinautomaten op de kade. Het is duidelijk dat het 'beroven' van touristen een winstgevender business is vandaag de dag, dan de piraterij waarmee de Hydrioten zich 100 jaar geleden mee in leven hielden.
Bij het vertrek uit Hydra blijkt onze buurman zijn anker over het onze te hebben gelegd. Daar waren we op voorbereid, schijnt hier heel vaak voor te komen. Door de helderheid van het water en de bemanning op de boeg wordt vrij snel duidelijk wat er moet gebeuren: de buurboot moet even de ankerketting spannen en dan floept ons stuk staal er netjes onderuit.